Η 12η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την έναρξη διαμαρτυριών ενάντια στις νέες μεταρρυθμίσεις του εργατικού νόμου (ναι, πάλι!) της γαλλικής κυβέρνησης. Τους σοσιαλιστές François Hollande και Manuel Valls, διαδέχθηκε το golden boy: «δεν ανήκω σε κανένα πολιτικό κόμμα!», ο πολιτικός του θεάματος, Emmanuel Macron και ο «συμμετέχω σε οποιοδήποτε κόμμα με φέρει στην εξουσία», ο Edouard Philippe και το πολιτικό σενάριο παραμένει αμετάβλητο: αποδυναμώνει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αποδυναμώνει τα εργατικά συνδικάτα, αποδυναμώνει την προστασία από τις πυρκαγιές, επεκτείνει τις προσωρινές συμβάσεις, εν συντομία, εντείνει και διευρύνει την εργασιακή εκμετάλλευση στο όνομα του ανταγωνισμού και της “εθνικής ευημερίας”.
Χωρίς ψευδαισθήσεις σχετικά με τη ριζοσπαστικότητα ή τη μαχητικότητα των εργατικών συνδικάτων (ακόμη και του γαλλικού «κομμουνιστικού» CGT), το κάλεσμα για μια ημέρα απεργιών και διαδηλώσεων, οδήγησε στην διακοπή περισσότερων από τεσσάρων χιλιάδων τομέων εργασίας και έφερε περίπου τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους της χώρας
Η απεργία και η διαδήλωση μιας ημέρας είναι μικρή ενάντια στην καταπιεστική πολιτική και οικονομική τάξη της εποχής μας. Αλλά σε κάθε διαδήλωση υπάρχει το απρόβλεπτο, η απειθαρχία… η έκρηξη των ανυπόταχτων η οποία με οποιοδήποτε τρόπο φέρνει μια μικρή χρονική την δυνατότητα να νιώσει κάποι@ς την ελευθερία και να ανοίξει μια πόρτα σε ένα άλλο φανταστικό. Εκείνοι που ο Μακρόν προηγουμένως είχε αποκαλέσει τεμπέληδες και οτι ανήκουν στα άκρα, είναι όλοι αυτοί που αρνούνται το φως του κυρίαρχου. Η απάντηση του κράτους ήταν η μόνη που φαίνεται να γνωρίζει: όλο και περισσότερh σωματική βία.
Βίντεο από τις διαδηλώσεις της 12ης Σεπτεμβρίου
Πηγή: autonomies.org
