Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς όταν αποφυλακίζεσαι είναι ότι το βλέμμα σου δεν σκοντάφτει σε τοίχους, κάγκελα και διαχωριστικά. Μπορεί να περιπλανιέται και να αντικρίζει τον ουρανό, χωρίς συρματοπλέγματα. Επίσης τα βήματά σου δεν είναι πλέον αριθμημένα. Είκοσι μέχρι τον τοίχο του προαυλίου και είκοσι για την επιστροφή σου στο κελί. Βέβαια στη δικιά μου περίπτωση οι τοίχοι του προαυλίου διευρύνθηκαν στο ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου δίχως καν να μπορώ να έχω επικοινωνία με τον σύντροφό μου…
Όμως όπως και να έχει νιώθω την αποφυλάκισή μου ως μία πρώτη νίκη ενάντια στο φόβο και στο άδικο που θέλουν να μας επιβάλλουν ως περιοριστικό όρο ζωής…
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχε αναπτυχθεί ένα δυναμικό πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που από κάθε γωνιά της Ελλάδας μου μετέφερε δύναμη και αισιοδοξία, ότι την ιστορία δεν την γράφουν μόνο οι εξουσιαστές, αλλά και οι εξεγερμένοι…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους συντρόφους που έσπασαν τον τρόμο της παντοδυναμίας της εξουσίας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς στο Γ.Κ. Νίκαιας και ακόμα πιο πολύ στους Σπύρο Σακκά και Όλγα Κοσμοπούλου που με στήριξαν από την πρώτη στιγμή με ζεστασιά και αυταπάρνηση.
Φυσικά δεν ξεχνώ όσους μένουν πίσω, στις φυλακές και στα ψυχρά κελιά…Θα είμαι πάντα δίπλα τους και θα κρατήσω όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε μέχρι να ανταμώσουμε ξανά…
Γιατί όσο υπάρχουν φυλακές κανείς δεν θα είναι ελεύθερος…
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Εύη Στατήρη
πηγή: athens.indymedia
