Ως αναρχικός αιχμάλωτος, με βάση τις ηθικές μου αξίες και το δίκαιο που πρεσβεύω, καλούμαι να μην νομιμοποιήσω αυτή τη δίκη και το σύστημα που υπηρετεί. Αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται, όχι μόνο επειδή αποτελούν προϊόν ενός ποινικού συστήματος που δεν αποδέχομαι, αλλά και γιατί δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, πράγμα καταφανές και μόνο αν συγκρίνουμε από την μία την αγωνιώδη προσπάθεια των μηχανισμών να με κατηγορήσουν και από την άλλη την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου για να στοιχειοθετήσουν τις κατηγορίες.
Την 1η Οκτώβρη του 2014, όταν με συνέλαβαν, η τότε πολιτική ηγεσία έκανε τα πάντα για να παρουσιάσει το γεγονός αυτό ως μέγιστο έργο. Έβαλε λυτούς και δεμένους να αποδείξει τα όσα περιλαμβάνει το κατηγορητήριο και άλλα τόσα που ειπώθηκαν μέσω των δημοσιογράφων. Ευτυχώς ήμουν στα χέρια των βασανιστών της ΓΑΔΑ και δεν είχα τηλεόραση για να υποστώ τον οχετό των μίντια. Όλη η τρομοκρατική υπηρεσία πάσχισε να αποδείξει την μέγιστη επιτυχία που ήθελε η παραπαίουσα κυβέρνηση τότε ώστε να πουλήσει έργο στην ισχνή μειοψηφία του πληθυσμού που την ανέδειξε, για να κερδίσει λίγο κυβερνητικό χρόνο ακόμη. Μάταιες οι προσπάθειες, όπως αποδείχθηκε και για το μέλλον της κυβέρνησης και για την θεμελίωση του κατηγορητηρίου.
Η αστυνομία μετά την σύλληψή μου έκανε φύλλο και φτερό κάθε χώρο από τον οποίο είχα περάσει εγώ ή οι συγγενείς μου, έψαξαν ακόμη και σπίτι γειτόνων. Αφαίρεσαν δεκάδες αντικείμενα, βιβλία, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κινητά, κλειδιά, έψαξαν για DNA, αποτυπώματα, ήραν το τηλεφωνικό απόρρητο κλπ κλπ. Ποια είναι τα στοιχεία που προέκυψαν από όλη αυτή την ιστορία των ερευνών και των ανακρίσεων; Ένα κλειδί που είχα στην κατοχή μου όταν με συνέλαβαν και ένα άδειο σπίτι, άσχετο με την υπόθεση. Και με αυτά ο εισαγγελέας προτείνει καταδίκη για πράξεις με τις οποίες δεν συνδέονται παρά μόνο μέσω της πλούσιας φαντασίας και της δικαιολογίας ύπαρξης της ΔΑΕΕΒ. Τα νοηματικά άλματα που φτάνουν για να βρίσκομαι εδώ κι ένα χρόνο προφυλακισμένος με κατηγορίες ένταξης σε οργάνωση, επίθεση, χρήση εκρηκτικών, κλοπή κτλ., καταδεικνύουν το μένος των μηχανισμών καταστολής, την ανάγκη τους να κλείσουν υποθέσεις έχοντας επιτυχίες που μεταφράζονται σε αστέρια, και την ευχέρεια που δίνει ο 187Α στην δημιουργία ενόχων.
Ανεξάρτητα από την θέση μου επί του κατηγορητηρίου, και επειδή η δίκη αυτή είναι μια πολιτική δίκη, θέλω να πω ότι κανένα αστικό δικαστήριο δεν μπορεί να κρίνει επαναστατικές πράξεις. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επιβάλλει ποινές με γνώμονα πάντα τα συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί. Αυτού του είδους οι δίκες αποτελούν στιγμές του κοινωνικού πολέμου όπου οι νόμοι των ισχυρών προσπαθούν να επιβληθούν επί του δικαίου των από κάτω.
Όπως στους δρόμους οι νόμοι σας διεκδικούν το μονοπώλιο της βίας, έτσι και στις αίθουσες αυτές, οι νόμοι σας αξιώνουν την μοναδικότητά τους ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ως εκπρόσωποι του δικαστικού συστήματος ασκείτε μεθοδευμένη κατ’εξακολούθηση και κατ’επάγγελμα βία σε άτομα και σε κοινωνικά σύνολα που λειτουργούν εκούσια ή ακούσια ως εμπόδιο ή ανταγωνιστικά στην νόμιμη ισχύ- στην απόλυτα τρομοκρατική βία της εγκληματικής οργάνωσης που λέγεται κράτος, με τα απέραντα οπλοστάσια, τις βόμβες που προορίζονται για μαζικές δολοφονίες, τους επαγγελματίες φονιάδες γαλονάδες και το αστυνομικοδικαστικό πλέγμα που σκοπό έχει την διαφύλαξη της καπιταλιστικής καθημερινότητας και την αναπαραγωγή των όρων διαιώνισής της, δηλαδή το έγκλημα.
Η ανταπόκριση στον ρόλο σας επιβάλλει πάνω απ’όλα την παραγωγή ενόχων. Η αρχή του “αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου” βρίσκεται αντεστραμμένη: ο κατηγορούμενος θεωρείται εξαρχής ένοχος, και καλείται να αποδείξει την αθωότητά του.
Όλο και περισσότερος κόσμος κλείνεται στις φυλακές, σαν απόδειξη της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του ποινικού συστήματος, με τους μεγαλύτερους εγκληματίες ελεύθερους να ορίζουν, να ελέγχουν και να χρησιμοποιούν το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα ως νόμος ή και πάνω απ’το νόμο. Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο ασκείτε το επάγγελμά σας, υπηρετώντας την ομαλότητα ενός τερατουργήματος.
Ο ειδικός χαρακτήρας του δικαστηρίου αυτού, όπως και οι ειδικοί νόμοι με τους οποίους δικάζει δηλώνουν αφενός την αναγκαιότητα του εκ των άνωθεν ελέγχου του, καθώς στρέφεται ενάντια σε μορφές παρανομίας απειλητικές για το καθεστώς (όχι απαραίτητα επαναστατικές αλλά ισχυρές όσον αφορά την αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας). Αφετέρου, επιχειρείται η περιθωριοποίηση του αναρχικού λόγου, γι’αυτό και οι δίκες αυτές γίνονται σε κλειστούς χώρους, χωρίς ενόρκους, προς απόκρυψη του γεγονότος ότι οι διώξεις αυτές είναι ξεκάθαρα πολιτικές.
Κλείνοντας να πω πως σ’ότι αφορά εμένα το κατηγορητήριο βασίζεται σε διπλή αυθαιρεσία. Η πρώτη είναι η υπόθεση ότι είμαι μέλος του Ε.Α., πράγμα που δεν προκύπτει από πουθενά, και η δεύτερη είναι η κατηγορία επί των πράξεων που αποδίδονται στην οργάνωση, πάλι φυσικά χωρίς κανένα στοιχείο. Το δεύτερο σκέλος είναι πλέον η επιτομή της αυθαιρεσίας όχι μόνο όσον αφορά εμένα αλλά και όσο θα αφορούσε ένα μέλος της οργάνωσης.
Το δικαστήριο είναι απολύτως αναρμόδιο να με κρίνει ως πολιτική οντότητα. Ταυτόχρονα και ως άνθρωπος δίνω αγώνα να παρευρίσκομαι σε αυτήν την αίθουσα καθώς και μόνον η αισθητική της γραφειοκρατίας μου προκαλεί απέχθεια, πόσο μάλλον όλη η διαδικασία. Επομένως, επιθυμία μου είναι να παρεμβαίνω όσο το δυνατόν λιγότερο. Όταν έρθει η ώρα της απολογίας θα τοποθετηθώ εφ’ όλης της ύλης.
Πηγή: athens.indymedia
