Τρεις άνδρες κατηγορούνται ότι βίασαν 20χρονη κωφή κοπέλα τον Σεπτέμβριο, σε περιοχή του Ασπροπύργου, και κατόπιν χτύπησαν με πυροβολισμούς το σπίτι της για να εκφοβίσουν τους γονείς της να μην τους καταγγείλουν”
Το βαρετό αυτό μοτίβο συμπληρώνεται από την βασική κοινοτυπία ότι οι βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι. Σε μια κοινωνία που βαυκαλίζεται με τις φιλελεύθερες μπαρούφες για την ισότητα ανδρών και γυναικών αλλά και μερικές φορές με μια – υφέρπουσα μικροαστική πατριαρχική- νοοτροπία για τα “προνόμια” που απολαμβάνουν οι γυναίκες, δεν χρειάζεται και πολύ για να διακρίνεις τη γενικευμένη φενάκη. Όσο περισσότερο οι γυναίκες κάνουν ασκήσεις φαινομενολογικής ελευθερίας (σέρνοντας την εκάστοτε “ελεύθερη” επιλογή τους πίσω από τις επιταγές της ίδιας τους της αντικειμενοποίησης είτε από τις απανταχού μόδες, είτε από τα θεσμικά ντρεσαρίσματα) τόσο περισσότερο εκτεθειμένες είναι στα πατριαρχικά παρεπόμενα που είναι ατσαλωμένα με τον επιστημονικοφανή ορθολογισμό του πιο ακραίου καπιταλισμού. Ο ρόλος της γυναίκας, διαχρονικά ανέπαφος στο μέγεθος μιας ζωής, επιτελείται αδιάλειπτα τόσο στη διάρκεια της μύησης (που περιλαμβάνει την οικογένεια και την εκπαίδευση) όσο και στη διάρκεια της ταύτισης (όπου αναλαμβάνονται τα ηνία της παραγωγής και αναπαραγωγής του). Από τους εργασιακούς χώρους (ούτε στιγμή δεν έχει αναιρεθεί η μισθολογική ανισότητα αλλά και δεν έχει αμφισβητηθεί η φεουδαρχικού τύπου τυπολογία της σεξουαλικής παρενόχλησης) μέχρι την καθημερινότητα του “ελεύθερου χρόνου” (η γυναίκα δεν μπορεί να κινηθεί σε μια κοινωνία με τους τρόπους και τους χρόνους ενός άντρα), κάθε απόπειρα αμφισβήτησης της πατριαρχικής ροής προσλαμβάνεται ως συνειδητή έκθεση στις “συνέπειες”. Κάθε αμφισβήτηση του ρόλου σημαίνει και πρόκληση των συνεπειών, σημαίνει επίγνωση και αποδοχή του ρίσκου απέναντι στην σχεδόν νομοτελειακή εφαρμογή της πατριαρχικής βαρβαρότητας. Καμία γυναίκα (αλλά και οποιοδήποτε άτομο εκδηλώσει μια σεξουαλικότητα που εκτρέπει τα πατριαρχικά στερεότυπα) δεν μπορεί εδώ και δεκαετίες να περπατήσει μόνη της τη νύχτα χωρίς να “έχει το νου της”, να περπατήσει όπως μπορεί να κάνει και το τελευταίο αγόρι της επικράτειας. Η πιθανότητα να δεχτεί σεξουαλική επίθεση είναι πανταχού παρούσα. Τα επιβεβαιωτικά γεγονότα είναι τόσα όσα και οι γυναικείες υποκειμενικότητες. Ποια πραγματική ελευθερία είναι αυτή που αποδέχεται τους όρους της αυτοκατάργησής της;
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη οι βιασμοί, ως κατίσχυση επί της γυναικείας αυτοδιάθεσης και διαρκής επιβεβαίωση της συμπύκνωσης του γυναικείου σώματος ως αντικειμένου της ανδρικής ηδονής, δεν αποτελούν εκτροπή από τα ήθη, τα έθιμα μιας κοινωνίας, τους νόμους και τα συντάγματα ενός κράτους, αλλά φυσική τους συνέπεια. Ο βιασμός αποτελεί -πέρα από καθημερινό παρεπόμενο της πατριαρχικής ηθικής, όπως, ίσως στην περίπτωση του Ασπροπύργου- ένα εργαλείο τιθάσευσης κάθε απόπειρας αμφισβήτησης της πατριαρχικής θέσμισης, διαφημίζεται ως τέτοιο προκειμένου να παραδειγματιστούν οι επίδοξοι σαμποτέρ της κανονιστικής επιτέλεσης και, εντέλει, τα παρεπόμενα ψυχολογικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εξευτελισμοί των βιασμένων γυναικών στις δίκες των βιαστών τους-μέχρι την συνήθη απαλλαγή τους- δεν είναι παρά μια απλή επιβεβαίωση όλων των παραπάνω.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ταύτιση των γυναικών με το ρόλο τους προϋποθέτει και τη συναίνεση μεγάλου μέρους των ίδιων των γυναικών στην αντικειμενοποίησή τους αλλά και, συχνά, μια φαινομενικά οξύμωρη συνθήκη, όπου γυναίκες προκειμένου να “ξεπεράσουν” για τον εαυτό τους το όρια των πατριαρχικών διαχωριστικών ορίων επιλέγουν την πλήρη ανδροποίησή τους. Αυτό σημαίνει ότι σε μια περίπτωση βιασμού θα βρεθούν γυναίκες “από το περιβάλλον” της βιασμένης να αποτρέψουν την παραπομπή του βιαστή σε δίκη, γυναίκες που θα μαρτυρήσουν υπέρ του, γυναίκες που θα δικηγορήσουν παράγοντας οι ίδιες τον ψυχικό καταναγκασμό της βιασμένης, γυναίκες που θα δικάσουν από την έδρα και θα απαλλάξουν τον βιαστή. Απ’ όλα έχει ο μπαξές όταν υπάρχουν υποκείμενα που πρέπει να υπερασπιστούν τις πιο παραδόπιστες, φτηνές και άθλιες επιλογές τους.
Η υπόθεση του Ασπροπύργου έγινε αφορμή μια ακόμη φορά να μιλήσουμε για τον βιασμό ως εργαλείο επιβολής των πατριαρχικών συμπεριφορών. Να μιλήσουμε για εκείνη τη φενάκη που προσπαθεί εναγώνια να επικαλύψει τη δεινή θέση των γυναικών (συντριπτικά ιδιαίτερα των απροστάτευτων εκείνων που είναι ταξικά και φυλετικά προσδιορισμένες) στην καθημερινή ζωή. Δυστυχώς, θα υπάρχει συνέχεια όσο η επιθυμία να συντριβούν οι ιδεολογίες και τα καθεστώτα της γενικευμένης καταπίεσης δεν γίνεται πιο δυνατή από την φενακισμένη ασφάλεια της αποδοχής τους.
