Πολιτική δήλωση Στέλλας Αντωνίου
Οσα θα διαβάσω είναι πολιτική δήλωση και όχι απολογία. Κάποια από αυτά που θα αναφέρω τα έχω ήδη διαβάσει και στο πρώτο δικαστήριο που βρέθηκα κατηγορούμενη.
Oπως λοιπόν ανέφερα και στην προηγούμενη δίκη, είμαι τελείως αντίθετη με το δίπολο αθωότητας-ενοχής όπως η εξουσία σας το ορίζει.
Τις διεκδικήσεις μου, είτε σε νομικό επίπεδο, είτε κατά την σύλληψη μου, είτε μέσα στη φυλακή, είτε στα δικαστήρια, τις τοποθετώ στα πλαίσια του δικού μου αγώνα εναντίον των πολιτικών μου αντιπάλων, στους οποίους δεν θα αφήσω ποτέ χώρο να εγκαθιδρύσουν στη πλάτη μου οτιδήποτε τους συμφέρει, στην προσπάθεια τους να λυγίσουν, να καταστείλουν όποιον αντιστέκεται και μάχεται.
Πέρα από τα ανύπαρκτα στοιχεία της συγκεκριμένης δικογραφίας της αντιτρομοκρατικής, την επιλογή της εξουσίας αλλά και των ΜΜΕ, να μας αποκαλούν τρομοκράτες, θέλω να δηλώσω πως για μένα τρομοκράτες είναι όσοι πράττουν με μοναδικό συμφέρον την διασφάλιση των συμφερόντων των πλουσίων και της εξουσίας. Είναι όσοι εμπλέκονται σε άπειρα σκάνδαλα. Είναι τα μέλη των δεξιών και αριστερών κυβερνήσεων οι οποίοι διαπράττουν τις μεγαλύτερες ληστείες εις βάρος της κοινωνίας, στο όνομα της λύτρωσης από τη χρεωκοπία.
Ζούμε την εποχή που θα πρέπει μια και καλή να μπει ένα τέλος στις ψευδαισθήσεις. Την εποχή που κάθε μη επαναστατική προοπτική καταλήγει στην πιο ακραία καπιταλιστική βαρβαρότητα. Την εποχή που το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης είναι εδώ και καιρό πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το 6μηνο της διακυβέρνησης του Σύριζα καθώς και η προηγούμενη μνημονιακή 5ετια ανέδειξε τα παραπάνω στο μέγιστο βαθμό.
Ο Σύριζα μετά τις υποτιθέμενες ελπίδες που πούλησε στο κοινωνικό σώμα για αλλαγή της σκληρής μνημονιακής καθημερινότητας και άρση της λιτότητας καθώς και τον εισοδισμό που έκανε στα κινήματα των “από κάτω”, κατέληξε να συνεχίσει επάξια το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο, κινήσεις οι οποίες φυσικά ήταν αναμενόμενες.
Ταυτόχρονα η αντιμετώπιση απέναντι στους αναρχικούς και ευρύτερα του κόσμου του αγώνα δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει τους προηγούμενους διαχειριστές της κρατικής μηχανής. Εξάντληση απεργών πείνας, χημικά στις πορείες, καταστολή του κινήματος στις Σκουριές, εισβολή των ματ στην κατειλλημένη πρυτάνεια μέχρι και τη φυλάκιση της μητέρας πολιτικών κρατουμένων. Το κεφάλαιο διψάει για αίμα και η όποια κρατική διαχείριση, είτε ονομάζεται δεξιά, είτε ονομάζεται αριστερή θα υπηρετήσει αυτή την ανάγκη.
Μόνη λύση οι αυτοοργανωμένοι αγώνες “από τα κάτω”, η δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος.
Oσον αφορά συγκεκριμένα τις κατηγορίες, αρνούμαι το κατηγορητήριο στο σύνολο του. Από το 2009 , η υπόθεση της Σ.Π.Φ. έχει υπάρξει ένα εργαστήρι πειραματισμών πάνω στο οποίο οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν εξαντλήσει όλα τα μέσα επίθεσης που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν.
Εξάλλου είναι η πρώτη φορά που διαχωρίζονται σε παραπάνω από 4 δικαστήρια οι δράσεις μιας οργάνωσης με σχεδόν τους ίδιους κατηγορούμενους προφυλακίζοντας και δικάζοντάς τους πολλαπλές φορές για την ιδια υπόθεση. Συγκεκριμένα οι σύντροφοί μου Μητρούσιας, Καραγιαννίδης και Σακκάς (και μιλάω συγκεκριμένα για τους 3 γιατί με τους συγκεκριμένους θεωρώ εγώ ότι βρίσκομαι σε κοινή υπόθεση) βρίσκονται κατηγορούμενοι για συμμετοχή στη Σ.Π.Φ. σε 3 διαφορετικά δικαστήρια με προφανή στόχο την προσπάθεια εξόντωσής τους καθώς και την παραμονή τους σε κατάσταση εγκλεισμού για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τακτική που φαίνεται να αποδίδει καθώς μετά από 5 χρόνια εγκλεισμού των δύο συντρόφων μου δεν έχουν ακόμα τελειώσει ούτε τα πρωτόδικα δικαστήρια τους.
Το παρόν δικαστήριο αποτελεί μέρος αυτού του σχεδίου εξόντωσης των αναρχικών αγωνιστών, του οποίου η δικογραφία αποτελείται απο 9.000 σελίδες με καθόλου στοιχεία. Μια υπόθεση για την οποία οι σύντροφοί μου προφυλακίστηκαν παρά την απεργία πείνας που είχαν πραγματοποιήσει τότε απέναντι στο δικαστικό πραξικόπημα που στήθηκε εναντίον τους.
Παράλληλα στη συγκεκριμένη απεργία απαιτούσαν την άμεση αποφυλάκισή μου και μέσα από την πίεση του αγώνα τους, σε συνδιασμό με την δυναμική αλληλεγγύη εντός και εκτός των τειχών, δεν με προφυλάκισαν εκ νέου για αυτή την υπόθεση.
Ετσι μου επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι με χαρακτηριστικό εκείνον της απαγόρευσης οποιασδήποτε επικοινωνίας με φίλους και συντρόφους μου αλλά και με όσους κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση, καθώς και την απαγόρευση εισόδου μου σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα, προσπαθώντας να με αποκλείσουν από τις πολιτικές διαδικασίες του αναρχικού χώρου στον οποίο ανήκω.
Ταυτόχρονα η αντιτρομοκρατική μετά την αποφυλάκισή μου και καθώς πλησίαζε η απόφαση του προηγούμενου δικαστηρίου μου, με συνέλαβε δύο φορές για υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικού μου όρου με σκοπό την εκ νέου φυλάκισή μου ώστε να φτάσω κρατούμενη στην απόφαση. Κάτι το οποίο δεν κατάφεραν. Μάλιστα στη δεύτερη σύλληψη μου στη Δημητσάνα βασανίστηκα από τους μπάτσους με τη μέθοδο του πνιγμού στην άκαρπη προσπάθειά τους να μου πάρουν DNA.
Κλείνοντας, υπερασπίζομαι τον ένοπλο αγώνα και όλα τα μέσα που θα οδηγήσουν στην κοινωνική επανάσταση, είμαι με όσους δεν πιστεύουν στη μεταρρύθμιση του συστήματος αλλά στην καταστροφή του για τη δημιουργία μιας αταξικής, ελεύθερης κοινωνίας, είμαι με όσους τολμάνε.
Μοναδική απόφαση ο αγώνας.
Υ.Γ. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στον σύντροφο μας Κ. Σακκά και στην επικηρυγμένη συντρόφισσα Π. Ρούπα.
