Μετά τις πρόσφατες αστυνομικές επιχειρήσεις ενάντια στον αναρχικό χώρο, πολλά έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί· στην πλειονότητά τους τα κείμενα και οι απόψεις ήταν σε μεγάλο βαθμό καταγγελτικά ή «καταδίκαζαν» την καταστολή εκ μέρους της εξουσίας. Αντιμέτωποι/ες με την τελευταία κατασταλτική επιχείρηση και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν, πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα να δώσουμε κι εμείς τη δική μας άποψη.
Πρώτα απ’ όλα κατανοώντας ότι η καταστολή που έχει επέλθει είναι η λογική απάντηση του κράτους, προς όσους θεωρούν τους εαυτούς τους (ή το ίδιο το κράτος τούς θεωρεί) ως εχθρούς του, δεν καταλαβαίνουμε τα κείμενα που είναι τίγκα στη θυματοποίηση, όπου ουσιαστικά (και βέβαια με την πλέον προσεκτική επιλογή λέξεων) ζητιέται απ’ το κράτος να πάψει να εξαπολύει τις αστυνομικές του ορδές «αδιακρίτως» ενάντια στους/ις αναρχικούς/ές. Λέγεται πως η καταστολή είναι αδικαιολόγητη, και φυσικά χρησιμοποιείται κατά κόρον ο όρος «σκευωρία», πως δεν κάναμε τίποτα «κακό», πως μας την πέφτουν επειδή «σκεφτόμαστε διαφορετικά»… Επιδιώκουν να δοθεί η εικόνα μιας «ομαλότητας» και πασχίζουν με όλα τα μέσα αυτή η δημόσια εικόνα να ’ναι η πιο καθαρή ή κοινωνικά αποδεκτή. Κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να αποστασιοποιηθούν από βίαιες τοποθετήσεις ή πρακτικές, μπαίνοντας έτσι στο παιχνίδι της εξουσίας αφού χρησιμοποιούν την ίδια της τη γλώσσα και κάνουν διακρίσεις μεταξύ «καλών» και «κακών» αναρχικών, καλλιεργώντας εκ των ένδον την ίδια ακριβώς ποινικοποίηση.
Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, μεταξύ αυτών των «αναρχικών» υπάρχουν μερικοί που δεν έχουνε καμία τσίπα και παραχωρούν συνεντεύξεις στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, δίνοντας μια αξιοθρήνητη εικόνα, κι ακόμα χειρότερα, τοποθετούμενοι ως εκπρόσωποι του «αναρχικού κινήματος» (και μάλιστα όλων των κοινωνικών κινημάτων). Αυτοί οι επίδοξοι πολιτικοί και καθοδηγητές των μαζών προσπαθούν να κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να αποξενώσουν τον αναρχισμό απ’ τον ανατρεπτικό και συγκρουσιακό του χαρακτήρα, ζωγραφίζοντάς τον σαν ένα απλό κίνημα κοινωνικού ακτιβισμού, κενού κάθε λόγου και πρακτικής εναντίωσης στην εξουσία και στην υπάρχουσα τάξη.
Απ’ την άλλη, υπάρχουν οι τοποθετήσεις όσων λένε συνέχεια πόσο φριχτή είναι η καταστολή, πως όλοι μας είμαστε υπό τρομερό έλεγχο, πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα· αυτές οι συμπεριφορές δεν κάνουν κάτι άλλο απ’ το να σπέρνουν τον πανικό και τη συλλογική παράνοια, ενώ πίσω απ’ αυτές τις τοποθετήσεις και συμπεριφορές δε λείπουν κι αυτοί που για να κουκουλώσουν την αδράνειά τους χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την παντοδυναμία της καταστολής, τις παρακολουθήσεις, τα κλασικά «εμένα μ’ έχουνε φακελώσει μέχρι τα μπούνια»… κ.τ.λ., κ.τ.λ. Όποιος δεν είναι διατεθειμένος ν’ αναλάβει κάποια πράγματα ως προσωπική του απόφαση, αλλά κρύβεται πίσω από έναν φόβο ανεξέλεγκτο και σε πολλές περιπτώσεις αβάσιμο, ενώ καταπιάνεται με το να διαχέει αυτό το ηττοπαθές συναίσθημα όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, είναι επικίνδυνος κι αντιπαραγωγικός. Με αυτό δε λέμε πως υπάρχουν «θαρραλέοι» και «δειλοί»· είναι απολύτως φυσιολογικό να φοβάται κανείς τις συλλήψεις στα τμήματα, τις φυλακές, τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες από μπάτσους ή δεσμοφυλάκους…
Ωστόσο, άμα αφήνουμε να μας κυριεύει ο φόβος, οδηγούμαστε στον πανικό και στην παράνοια, κι αυτό με τη σειρά του δίνει λαβή στις ηττοπαθείς στάσεις που συνιστούν παθητικότητα και στασιμότητα, λέγοντας πως είναι προτιμότερο να δείξει κανείς «καλή διαγωγή», τόσο για τον εαυτό του όσο και για τα υπόλοιπα συντρόφια, ώστε να μην καταλήξουν να ’ναι στόχος των αστυνομικών ερευνών.
Ως τελευταία παρατήρηση πάνω στο θέμα να πούμε πως το κράτος δε μας έχει δείξει ακόμη παρά την κορυφή του παγόβουνου, κι ό,τι συμβαίνει δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα μπορούσαν να εξαπολύσουν, και πράγματι αρκεί κανείς να δει την καταστολή που παίζει σήμερα σε άλλα μέρη του κόσμου (και δε χρειάζεται να ψάξουμε πολύ μακριά) ή ακόμα κι όσα συνέβαιναν στο ισπανικό κράτος πριν από μερικές δεκαετίες. Πρέπει να μας είναι σαφές πως, απ’ τη στιγμή που τοποθετούμαστε ως αναρχικές/οί, ζούμε με το ρίσκο και την πιθανότητα να χτυπηθούμε απ’ τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ακόμη και πέρα από τις πρακτικές μας, αφού όπως είδαμε υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι κατασταλτικοί αυτοί μηχανισμοί επιδιώκουν περισσότερο να προκαλέσουν τον φόβο στον εχθρό εφορμώντας εναντίον οποιουδήποτε, αντί να πλήξουν στοχευμένα, κι επομένως στα μάτια της εξουσίας οποιοσ/αδήποτε από μας μπορεί να στοχοποιηθεί.
Παρ’ όλη την ανάπτυξη των αστυνομικών επιχειρήσεων, τις φυλακίσεις και τις συκοφαντίες που διαπράττουν (και ό,τι ακόμα μέλλει να συμβεί), η εξουσία το γνωρίζει πως παραμένουμε πάντοτε άτομα τα οποία δεν μπορούν να ελέγξουν μήτε να εκφοβίσουν, όσο και να το προσπαθούν, δε θα μπορέσουν να ξεκάνουν τις επιθυμίες μας για την καταστροφή όλων όσων μας καταπιέζουν. Μας γεμίζει χαρά να διαπιστώνουμε πως, παρ’ όλα όσα έχουν εκτυλιχθεί, δεν έχουν κατορθώσει ν’ ανακόψουν την αντεπίθεση στο υπάρχον· κάθε μέρα υπάρχουνε κι εκείνοι που συνεχίζουν δίχως να υποχωρούν έναντι του φόβου και της κοινωνικής υποταγής, και περνάνε στη διαρκή επίθεση. Η αναρχική πολύμορφη δράση συνεχίζει να εξαπλώνεται σε διάφορες γειτονιές, πόλεις και χωριά με τη μορφή εκδόσεων και μαχητικών κειμένων, με αφίσες, γράψιμο συνθημάτων, πανό, σαμποτάζ, εμπρησμούς και εκρήξεις, μπλοκαρίσματα δρόμων με οδοφράγματα, συγκρούσεις, επιθέσεις σε κτήρια της εξουσίας και ταραχές εν μέσω διαδηλώσεων…
Το γνωρίζουμε καλά πως όλα αυτά έχουνε συμβεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, παρά το γεγονός ότι η τάση εντός της επικράτειας του ισπανικού κράτους εξακολουθεί να είναι αυτή της μη ανάληψης των ενεργειών, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να μένουν μουγκές και να αποσιωπούνται. Η μειοψηφική βία συνέχισε και θα συνεχίσει, και ναι, μιλάμε για βία, δίχως ταμπού ούτε κόμπλεξ, γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως η εξουσία δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της, μήτε θα κατέβει κανείς μεσσίας από τον ουρανό με τη λύση στο μανίκι του.
Δε χρησιμοποιούμε λέξεις όπως «αυτοάμυνα» ή «αντιβία», μήτε μιλάμε για αναρχική βία μονάχα όταν υπάρχει ένα πλαίσιο μαζικού ξεσηκωμού μόνο και μόνο επειδή έτσι γίνεται πιο αποδεκτή. Το ’χουμε εξακριβωμένο πως, σε πείσμα όλων, η εξεγερσιακή πρακτική και η επίθεση εξακολουθούν να είναι πιθανές, η μπατσαρία δεν μπορεί να είναι παντού, ούτε να μας κατασκοπεύει και να μας ελέγχει όλες κι όλους· λίγος κοινός νους, ένας καλός σχεδιασμός και βούληση είναι παραπάνω από αρκετά για να επαληθεύσουμε πως η εικόνα ενός κόσμου ελεγχόμενου και ειρηνευμένου δεν αποτελεί παρά ψευδαίσθηση, και πως το να σπάσουμε αυτή την ψευδαίσθηση νηνεμίας έγκειται αποκλειστικά στα χέρια μας.
Γιατί απέναντι στις επιθέσεις της εξουσίας και στη μιζέρια ορισμένων «αναρχικών» που το μόνο που τους/ις απασχολεί είναι ν’ αποπνεύσουν μια εικόνα καλών αθώων παιδιών ενώπιον της κοινωνίας και να σώσουν τον εαυτό τους, εμείς οπλίζουμε τις επιθυμίες και τα πάθη μας, περνώντας στην επίθεση· απέναντι στις μάζες και στην παθητικότητά τους προσφέρουμε μονάχα την επιθετικότητά μας, δεν περιμένουμε τίποτα απ’ αυτούς/ές και ριχνόμαστε στη διαρκή αναρχική εξέγερση.
Είμαστε εκείνοι οι εξεγερμένοι που αποφασίσαμε να παραμείνουμε όρθιοι και να αναλάβουμε το ρίσκο που αποτολμάμε να ζήσουμε την αναρχία εδώ και τώρα.
Τα λόγια χωρίς πράξεις είναι για μας λόγια νεκρά, γι’ αυτό επ’ ευκαιρία του κειμένου αυτού αναλαμβάνουμε τις ακόλουθες ενέργειες που έγιναν σε διαφορετικές περιοχές της Βαρκελώνης:
Πυρπόληση διαφόρων οχημάτων ιδιωτικών ή κρατικών επιχειρήσεων, που στην πλειονότητά τους ανήκαν σε εταιρείες ασφαλείας
Επιθέσεις σε τραπεζικά υποκαταστήματα με σπασίματα της βιτρίνας και του ΑΤΜ τους με σφυριά, με πέτρες και μπογιές, ή την πυρπόληση του ΑΤΜ τους
Άναμμα κάδων και καταστροφή ποικίλων επίπλων δρόμου
Μέσω αυτού του κειμένου θέλουμε να χαιρετίσουμε στοργικά τους αιχμαλώτους μας, ιδίως τη Μόνικα και τον Φρανσίσκο, που βρίσκονται πάνω από δυο χρόνια σε προφυλάκιση δίχως να σκύβουν το κεφάλι, τα συντρόφια Νικόλα και Αλφρέντο, τα συντρόφια της ΣΠΦ και τα συντρόφια που είναι έγκλειστα επί της παρούσης στη Χιλή, όπως και όλα τα φυλακισμένα συντρόφια σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου. Όπως χαιρετίζουμε τους αιχμαλώτους μας κι ενθυμούμαστε τους πεσόντες μας, έτσι χαιρετίζουμε και όλους/ες εκείνους/ες που συνεχίζουν σε καθημερινή βάση να θέτουν το στοίχημα της σύγκρουσης και της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης παντού, κάνοντας εκ νέου την αναρχία απειλητική.
Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη παντού!
Για τη μαύρη διεθνή των αναρχικών της πράξης!
Για την εξάπλωση του Χάους και της Αναρχίας!
Τίποτα δεν τελείωσε, ο πόλεμος μαίνεται…
Ατομικότητες για τη Διασπορά του Χάους – Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Πηγή : Contra info
