Μετά το πάγωμα της ειρηνευτικής διαδικασίας μεταξύ του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος (με λίγα λόγια, το KFM, το οποίο υποστηρίζει το νόμιμο πολιτικό κόμμα που ονομάζεται Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα HDP), μια νέα φάση καταπίεσης άρχισε με την επιβολή δρακόντειων μέτρων απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Σύμφωνα με τον Συμπρόεδρο του HDP,Figen Yuksekdag, οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας έχουν επηρεάσει μέχρι στιγμής 1,3 εκατομμύρια άτομα από τα οποία τα 200.000 εκδιώθηκαν από τα σπίτια τους. Η αντίσταση κατά της απαγόρευσης κυκλοφορίας αναπτύσσεται στις κουρδικές πόλεις της Τουρκίας (Στην Κουρδική γλώσσα η περιοχή που εμπεριέχει τις πόλεις αυτές ονομάζεται Bakur). Οι αναρχικοί και οι ελευθεριακοί σοσιαλιστές από όλο τον κόσμο θα πρέπει να στηρίξουν αυτή την αντίσταση.
Κάτοικοι της πόλης του Silvan διαδηλώνουν εναντίον της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής και της απαγόρευσης κυκλοφορίας
Η ειρηνευτική διαδικασία παραβιάστηκε από τον σημερινό πρόεδρο, Tayyip Erdogan. Το ΑΚΡ επέστρεψε στις δεξιές,συντηρητικές και εθνικιστικές ρίζες του κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, προφασιζόμενο την διατήρηση της δημόσιας τάξης. Αυτό σήμαινε την χρήση των δυνάμεων ασφαλείας (κυρίως τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις) για να καταστείλει τον κουρδικό πληθυσμό της Τουρκίας. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κουρδική πλευρά επίσης δεν ήταν ευχαριστημένη με την ειρηνευτική διαδικασία λόγω της απαγόρευσης επικοινωνίας με τον φυλακισμένο αρχηγό τους, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από τον Ιανουάριο του 2015 . Μεγάλο μέρος της κουρδικής πλευράς, είχε απογοητευτεί από την απροθυμία του ΑΚΡ να προβεί σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις για τα συλλογικά δικαιώματα των Κούρδων, απο το μίσος που επιδικνύει απέναντι στην εξέγερση στην Rojava καθώς και την συγκεκαλυμμένη στήριξη του στον ISIS.
Σε αυτό το κλίμα, μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στην διαδήλωση του HDP στο Ντιγιαρμπακίρ (γνωστή στην κουρδική γλώσσα ως Αμέντ), των αναρχικών και των σοσιαλιστών στην Suruc και, πιο πρόσφατα, εναντίον της ειρηνικής διαδήλωσης που πραγματοποιήθηκε από διάφορες ΜΚΟ και συνδικάτα στο κέντρο της Άγκυρας, η ειρηνευτική διαδικασία είχε πλέον διακοπεί οριστικά. Στο πλαίσιο αυτών των βομβιστικών επιθέσεων, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι (χωρις να υπολογίζεται ο συνεχιζόμενος εμφυλίος πολέμος μεταξύ των ανταρτών του Κουρδικό Εργατικού Κόμματος (ΡΚΚ) και τον στρατό), το KFM άρχισε να κηρύττει «αυτοδιοικούμενες» πολλές της Bakur, προκειμένου να πιέσει το τουρκικό κράτος να επιστρέψει στην ειρηνευτική διαδικασία.. Αυτές οι “αυτοδιοίκησεις” είναι επιτροπές αλληλεγγύης πολιτών με σκοπό να βοηθήσουν τους αρρώστους, φτωχούς και τους αδύναμους, όπως και να εργαστούν σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πολιτικό και πολιτιστικό πλάνο. Μιλώντας αντικειμενικά, πίσω από αυτή την επαναστατική ρητορική βασισμένη στην άρνηση αποδοχής των άδικων κρατικών θεσμων, βρίσκονται μέτριες και πρακτικές προσπάθειες μια οργανωμένης κοινωνικής αλληλεγγύης απέναντι στα δεινά και την αποξένωση που προκαλούνται από το κράτος και την τιμωριτική του στάση απέναντι στις εθνοτικές μειονοτήτες. Οι περισσότερες από αυτές τις «αυτοδιοίκησεις» βρίσκονται στις γειτονιές της εργατικής τάξης και οργανώνονται από τους ίδιους τους κατοίκους, οι οποίοι έχουν ήδη αποκλειστεί από τις περισσότερες κρατικές υπηρεσίες.
Οι δρόμοι της ιστορικής κεντρικής συνοικίας Sur, στο Diyarbakir, μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας από το τουρκικό κράτος.
Ωστόσο οι δήμοι που διοικούν οι συνδήμαρχοι του HDP (από το Δημοκρατικό Κόμμα Περιφερειών [DBP], το συγγενικό μέρος της HDP) υποστηρίζουν τα προτάγματα των αυτοδιοικήσεων . Η αντίδραση του κράτους ήταν στο να προχωρήσει στην σύλληψη πρός το παρόν 20 συνδημάρχων, άλλων 22 που απαλάχθηκαν από κατηγορίες, ενώ αναζητούνται ακομα έξι από το HDP και το DBP. Παρόλο τις συλλήψεις αυτές, ο κόσμος εξέλεξε εκ νέου αντικαταστάτες (χωρίς τη συναίνεση του κράτους) και οι δήμοι συνεχίζουν να λειτουργούν σε καθεστώς “διπλής” εξουσίας.
Ο πόλεμος του τουρκικού κράτους εναντίον σε αυτό που θεωρεί πληθυσμό τρομοκρατών έχει πάρει πλέον μια νέα μορφή υπο αυτές τις έκτακτες συνθήκες. Από το 1987 έως το 2002, το τουρκικό κράτος διατήρησε μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και επέβαλε στρατιωτικό νόμο (έχει ονομαστεί OHAL – Olaganustu HAL Bolge Valiligi) σε όλες τις πόλεις και επαρχίες όπου το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα ήταν ισχυρό. Το κράτος έκαψε χιλιάδες χωριά και εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωπους, με την ελπίδα να καταστρέψει το κίνημα υποστήριξης των αντάρτικων κουρδικών δυνάμεων. Το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών ήταν η μαζική αύξηση του αστικού πληθυσμού των Κούρδων, οι οποίοι έχουν πλέον αντιληφθεί τις πολιτικές αφομοίωσης του τουρκικού κράτους και την διαρκή απειλή του για βίαιη καταστολή των λαικών απαιτήσεων για δημοκρατία ισότητα και ελευθερία.. Η άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ήταν ένα από τα αιτήματα που έθεσε η ΕΕ στην Τουρκία για την έναρξη της διαδικασία ένταξης της και απαραίτητη προυπόθεση της ειρηνευτικής διαδικασίας. Με το τέλος της ειρηνευτικής διαδικασίας, η σημερινή κυβέρνηση του ΑΚΡ καταπιέζει πλέον πιο στοχευμένα τον αστικό κουρδικό πληθυσμό. Το νέο μοντέλο της καταπίεσης βασίζεται στο σεναριο “οι προβληματικές γειτονιές και πόλεις” (το οποίο αφορά περιοχές όπου το KFM είναι ισχυρό) σκοπεύοντας να καταστρέψει την εδραιωμένη κουρδική αλληλεγγύη και τις πολιτικές της οργανώσεις. Με αυτό τον τροπο το κράτος προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον υπόλοιπο κόσμο των κουρδικών γειτονιών και πόλεων, σπάζοντας τους συναισθηματικούς και πολιτικούς δεσμούς με το κουρδικό κίνημα και επενδύοντας σε μια μελλοντική ενσωμάτωση τους στο ισλαμικό καπιταλιστικό σχέδιο του AKP και όλα αυτά με τη βοήθεια των αντιδραστικών και ισλαμιστών κουρδικών οργανισμών που δραστηριοποιούνται στον Bakur.
Αναρχικό πανό στο Diyarbakir
Απένταντι σε αυτές τις επιθέσεις η κουρδική νεολαία , ειδικότερα εκείνοι που τα μέλη των οικογενειών τους σκοτώθηκαν από το Τουρκικό κράτος, ή τον isis στην Συρία,, έχουν πάρει θέση για την προστασία του δημοκρατικού προτάγματος της αυτονομίας και του κουρδικού πληθυσμού. Πολλοί άνθρωποι σε πόλεις και κωμοπόλεις άρχισαν να στήνουν οδοφράγματα και να σκάβουν χαρακώματα για να αντιμετωπίσουν τις επιδρομές της αστυνομίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τρομερές συγκρούσεις μεταξύ άοπλων νέων και αστυνομικών, εξοπλισμένων με τανκς στα κέντρα των πόλεων. Η αστυνομία επιτέθηκε σε πολίτες με αυτόματα όπλα, χρησιμοποιώντας επιπλέον πυροβολα και ελικόπτερα για να αποκλείσουν και να θωρακίσουν τις θέσεις τους στιςγειτονιές. Μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου (στις οποίες το ΑΚΡ χάσει την πλειοψηφία του στο κοινοβούλιο χάρη στην άνοδο του HDP), συνολικά 163 ημέρες από την απαγόρευση της κυκλοφορίας το μέτρο αυτό εφαρμόστηκε σε 6 πόλεις και 17 κωμοπόλεις. Από 10 Δεκεμβρίου 161 άμαχοι σκοτώθηκαν από το κράτος κατά τη διάρκεια των κατ ‘οίκον περιορισμών. ** Αυτές οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας είχαν τρομερή επίδραση στις γυναίκες, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους, αναγκάζοντας πολλούς ανθρώπους να μεταναστεύσουν σε άλλες πόλεις.
Το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα έχει σίγουρα ένα πολύπλοκο παρελθόν, το οποίο περιλαμβάνει προβληματικές δράσεις και ιεραρχική δομή. Από την άλλη πλευρά, με την συνεχόμενη μάχη εναντίον του κράτους, ο Κουρδικός πληθυσμός ανέπτυξε ένα είδος αντικρατικών συναισθημάτων και αντίληψης, κάτι που είναι εμφανές σε πιο τοπικό επίπεδο στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις τους, όπως στις οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων και τις συνελεύσεις γειτονιάς, καθώς και σε κεντρικό επίπεδο με την προσπάθειά τους για διαμόρφωση μιας αυτόνομης διοίκησης στα καντόνια της Rojava ,πέρα από τα σύνορα με την Συρία. Επίσης αυτός ο μετασχηματισμός εκφράζεται μέσα από το νόμιμο μαζικό κίνημα πολιτών και επεκτείνεται όλο και περισσότερο στην ιεραρχική στρατιωτική πλευρά του. Η επίθεση του Τουρκικού κράτους με σκοπό να εξουδετερώσει την βούληση του κουρδικού λαού είναι απαράδεκτη από κάθε οπτική είτε ανθρωπιστική, αναρχική ,προοδευτική. Στις πρακτικές της Rojava μπορεί να ασκηθεί κριτική, ωστόσο η κυβέρνηση του AKP συνεχίζει να καταπιέζει τον κούρδικο λαό και να υποστηρίζει τον ISIS. Επιπλέον τα μεγαλύτερα εγχώρια μμε στηρίζουν την προπαγάνδα της κυβέρνησης παρουσιάζοντας τα δολοφονημένα παιδιά και τους έφηβους ως τρομοκράτες. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η σιωπή και τα εθνικιστικά χειροκροτήματα του Τουρκικού πληθυσμού. Η έλλειψη των πληροφοριών και των ανεξάρτητων μαρτυριών ανοίγουν το δρόμο για περισσότερες παραβιάσεις του κράτους. Αυτές οι παραβιάσεις περιλαμβάνουν βεβήλωση των νεκρών: απογύμνωση δολοφονημένων γυναικών, βομβαρδισμό νεκροταφείων των ανταρτών, και σύρσιμο των νεκρών σωμάτων τους πίσω από τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας. Σε κοινοβουλευτικό επίπεδο δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα σημάδι ενός ψηφίσματος ειρήνης στον ορίζοντα.. Η HDP προσπαθεί να σταματήσει τον πόλεμο, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες το ΑΚΡ εναντιώνεται σε κάθε είδους διάλογο για το ζήτημα και αυτό στα πλαίσια της προώθησης ενός εθνικιστικού τουρκικού κράτους κάτι το οποίο θα μπορούσει να το φέρει στην εξουσια στις επερχόμενες εκλογές. Η κουρδική νεολαία σε αυτό το σχέδιο απαντά με το να δηλώνει την προθυμία της να υπερασπιστεί τις αυτοδιοίκησεις και την δημοκρατική αυτονομία, όπως έκαναν οι συγγενείς τους που σκοτώθηκαν στο παρελθόν από το κράτος, όπως και οι σύντροφοί τους που σκοτώνονται τώρα από τον ISIS.
Κανονικά αυτές οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας είναι αβλαβείς απαγορεύσεις της εξόδου από το σπίτι, ακριβώς όπως ήταν στις εθνικές μέρες απογραφής στο παρελθόν. Η επίσημη χρηματική ποινή για σπάσιμο της απαγόρευση της κυκλοφορίας είναι διακόσιες τουρκικές λίρες ( 60 δολλάρια ΗΠΑ), όμως η ποινή αυτή την στιγμή για την κουρδική νεολαιά είναι η ίδια τους η ζωή κάθε μέρα.. Ο κόσμος είτε διαδηλώνει είτε υπερασπίζει τους δρόμους του (κανένας τους δεν είναι μαχητής και σίγουρα δεν έχουν όπλα) βρίσκεται αντιμέτωπος με τα άρματα μάχης, τα πυροβόλα όπλα και την δολοφονική βία της αστυνομίας. Χθες (14 του Δεκέμβρη 2015) δύο κούρδοι νεολαίοι σκοτώθηκαν στο Ντιγιαρμπακίρ και πάλι, ενώ διαμαρτύρονταν για την απαγόρευση της κυκλοφορίας στην περιοχή Sur του Diyarbakir από σφαίρες μπάτσων. Τα ονόματά τους ήταν Siyar Salman και Serdil Cengiz. Ο τελευταίος ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Tunceli (άλλη μια κουρδική πόλη της οποίας το όνομα άλλαξε, το αρχικό της όνομα ήταν Dersim). Ήρθε στο Ντιγιαρμπακίρ για το συνέδριο DEM-Γκεντς. (DEM-Γκεντς είναι ένα συνέδριο των σπουδαστών και των νέων κοινωνιών που συνδέονται με το Κουρδικό κινήμα Ελευθερίας.) Το τελευταίο μήνυμα του στο Facebook ήταν:
“Πολιτικά, είμαι αναρχικός. Μισώ τα κράτη, τους νόμους και τον εγκλεισμό. Δεν μπορώ να σταθώ βλέποντας τα ζώα σε κλουβιά. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι, όπως ακριβώς και η αγάπη». ***
Πολλοί από τους νέους που σκοτώθηκαν είχαν τα ίδια όνειρα με τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από τον ISIS στο Diyarbakir, Suruc και την Άγκυρα. Αυτή είναι η καλύτερη εκπροσώπηση του λαού και του αγώνα τους εναντίον του τουρκικού κράτους το οποίο προσπαθεί να τους εξολεθρεύσει εντός των συνόρων της επιδιώκοντας να κάνει το ίδιο και στην Rojava. Επί του παρόντος,το κράτος έχει διατάξει τους εκπαιδευτικούς να εγκαταλείψουν τις πόλεις της Cizre και Silopi καθώς προετοιμάζεται για ένα νέο κύμα επιθέσεων εναντίον αμάχων: όποιος μείνει στην πολή θα θεωρείται τρομοκράτης και θα αποτελεί στόχο.. Σήμερα χιλιάδες βρέθηκαν στην κηδεία αυτών των δύο αγοριών, του Siyar και του Serdil, παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο Κουρδικός λαος δεν θα ξεχάσει τους ιδεαλιστές νέους της οι οποίοι δολοφονήθηκαν με σφαίρες της αστυνομίας ακριβώς επειδή προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος χωρίς κράτος, στο οποίο κάθε ζωντανό ον μπορεί να είναι ελεύθερο. Είναι πλέον καιρός για τους αναρχικούς και ελευθεριακούς σοσιαλιστές παγκοσμίως να σταθούν αλληλέγγυα στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους, για την ειρήνη και την αυτο-διεύθυνση για όλους παντου.
–Είναι ζωτικής σημασίας για τους επαναστάτες να εμπλακούν σε διεθνείς αγώνες, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ενισχύσουμε ένα παγκόσμιο κίνημα των εκμεταλλευόμενων τάξεων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο και την καταπίεση. Οι Black Rose μαχητές εργάζονται σε τοπικό επίπεδο τους για να οργανώσουν εκδηλώσεις αλληλεγγύης οικοδομώντας συμμαχίες αλληλεγγύης για την Rojava,ενώ σταδιακά χτίζονται διεθνείς πολιτικές διασυνδέσεις με λαϊκούς αγώνες. Ενθαρρύνουμε άλλους επαναστάτες να οργανώσουν τοπικές συμμαχίες αλληλεγγύης που θα μπορέσουν να ενεργήσουν από κοινού ως μια ενιαία πολιτική δύναμη.
Στάλθηκε στο news.infoshop.org απο σύντροφο στην Τουρκία
Μετάφραση – επιμέλεια baktirio
