Αναδημοσίευση από sasta.espivblogs.net
Κείμενο σχετικά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Μετανάστευση… αν και πρόκειται για ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και η ιστορία των ανθρώπων, σταδιακά και μέσα από την εξέλιξη των κοινωνιών συνδέθηκε με την επιβολή της ιδιοκτησίας, τους φράχτες, τις πατρίδες και τα σύνορα, με την οριοθέτηση του κόσμου σε κράτη, έθνη και φυλές. Άλλα εξουσιαστικά συστήματα κάποτε, ο καπιταλισμός σήμερα, η εκάστοτε κυριαρχία, εν ολίγοις, είναι που διαμορφώνει τα κύρια αίτια της. Κεφάλαια και μέσα παραγωγής που μετακινούνται και εγκαθίστανται στις “αναπτυσσόμενες” χώρες απο την μία μαζί με τους επακόλουθους πολέμους, δικτατορίες, εμφύλιους και την εντατικοποιημένη εκμετάλλευση, και άνθρωποι, απο την άλλη, που αναγκαστικά (λόγω των πολέμων, της πείνας, της εξαθλίωσης κ.α.) εγκαταλείπουν τη ζωή τους προς αναζήτηση μιας καλύτερης στον δυτικό καπιταλιστικό “παράδεισο”. Ολα αυτά μαζί με την συγχυση που προκαλούν οι εθνικές και θρησκευτικές ταυτότητες (ανέκαθεν ως εργαλεία κοινωνικού ελέγχου) συντελλούν στο ξέσπασμα βίαιων συρράξεων όπου – σε περιπτώσεις απουσίας επαναστατικών δομών ικανών να αντιμετωπίσουν την άλογη βία που προσφέρει η καπιταλιστική μηχανή/κυριαρχία στο πέρασμά της, προτάσσοντας και οργανώνοντας μια απελευθερωτική προοπτική – το μόνο που καταφέρνουν είναι να εξοντώνουν πληθύσμους δίνοντας δύο μόνο “επιλογές” – αυτήν της μαζικής μετανάστευσης (που αφήνει πτώματα κατά την πορεία της περνώντας απο χερσαία και υδάτινα σύνορα) ή την άλλη της παραμονής στον τόπο τους (που αφήνει νεκρούς απο πείνα, εξοντωτικές συνθηκες εργασίας, βομβαρδισμούς κ.α.). Ας εστιάσουμε όμως στην πρώτη “επιλογή”…..
Στην προσπάθειά τους να περάσουν τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, οι μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με το λιμενικό και το στρατό που τα θωρακίζει. Πολλοί καταφεύγουν σε κυκλώματα διακίνησης, τα οποία συνεργάζονται με υψηλόβαθμους μπάτσους και στρατιωτικούς, καταβάλλοντας μεγάλα χρηματικά ποσά, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που χάνουν τη ζωή τους από πνιγμούς, νάρκες ή από το όπλο κάποιου συνοριοφύλακα. Όσοι καταφέρουν να επιβιώσουν πρέπει να περάσουν φράχτες και ηλεκτρικά συρματοπλέγματα και να έρθουν αντιμέτωποι με τα τοπικά σώματα ασφαλείας και τα μέσα καταστολής τους (στρατό, μπάτσους, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες κλπ) για να καταλήξουν στις περισσότερες περιπτώσεις σε κάποιο απ’τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πρωτοεμφανίστηκαν στην ελλάδα στις αρχές του ‘90 και από τότε αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής πολιτικής για τη μετανάστευση. Βρίσκονται διάσπαρτα στην ελληνική επικράτεια, κατά κύριο λόγο μακριά από τα αστικά κέντρα και ο αριθμός τους όπως και των μεταναστών σε αυτά ολοένα και αυξάνεται.Αποτελούν, επί της ουσίας, φυλακές, στις οποίες στοιβάζονται κυριολεκτικά οι μετανάστες, σε ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με τη συνεχή παρουσία σωμάτων ασφαλείας, έχοντας τις περισσότερες φορές πλήρη άγνοια για το πότε και αν θα αφεθούν ή αν θα απελαθούν. Γίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρος ο ρόλος που επιτελούν, αυτός του διαχειριστή των μεταναστών, που έχει ως αποτέλεσμα ανάμεσα σε άλλα την απομόνωση των μεταναστών, τη σωματική και ψυχολογική τους εξόντωση και την πειθάρχηση τους. Τον ίδιο ρόλο επιτελούν και τα ‘’ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας’‘, τα οποία χρησιμοποιούνται απ’το κράτος σε μία προσπάθειά του να προβάλλει ένα πιο ανθρωπιστικό πρόσωπο, διαμορφώνοντας όμως τις συνθήκες ανάλογα με τα συμφέροντά του και ελέγχοντας παράλληλα τις μεταναστευτικές ροές. Δεν ειναι τυχαίο άλλωστε ότι τα κέντρα αυτά εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τον ελεγχο κρατικών μηχανισμών, ότι βρίσκονται απομονωμένα απ’τον αστικό ιστό, ότι οι μετανάστες σε αυτά καταγράφονται και ότι η είσοδος και η έξοδος τους απ’αυτά είναι περιορισμένη και ελεγχόμενη.
Ταυτόχρονα, γύρω απ’τη μεταναστευτική πολιτική και την οχύρωση των κρατών με νέες τεχνολογίες για τη φύλαξη των συνόρων και απ’το χτίσιμο φραχτών μέχρι στρατοπέδων συγκέντρωσης στήνεται μία ολόκληρη οικονομική επιχείρηση. Έτσι, κράτη, πολυεθνικές εταιρίες και ντόπια αφεντικά από τη μία χρησιμοποιούν όσους μετανάστες χρειάζονται ως φθηνό εργατικό δυναμικό και από την άλλη αντλούν χρηματικά οφέλη εισπράττοντας κονδύλια για τη διαχείριση των μεταναστών/στριών και αναλαμβάνοντας τη φύλαξη συνόρων ή την ανέγερση, συντήρηση και επάνδρωση στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Όμως, μπροστά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ξεπηδούν παράλληλα και αντιστάσεις που της βάζουν φραγμούς, υπενθυμίζοντάς μας πως δεν έχουμε παρά να εντείνουμε ακόμα περισσότερο την επίθεσή μας στους κυρίαρχους, ανοίγοντας, έτσι, προοπτικές για μια ελέυθερη και ανεξούσια ζωή:
Οι φωνές των εξεγερμένων στην Ειδομένη, το Καλαί και τη Μυτιλήνη σπάνε τη σιωπή που προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία.
Οι απεργίες πείνας μεταναστών ενάντια στις συνθήκες κράτησης και με αίτημα την απελευθέρωση τους, η αντίσταση τους μπροστά στις εκάστοτε επιταγές των εξουσιαστών διαρρηγνύουν τα τείχη που υψώνει.
Οι γνήσιες αλληλέγγυες σχέσεις, οι καταλήψεις στέγης και οι αυτοοργανωμένες δομές κάλυψης αναγκών ρίχνουν το ανθρωπιστικό προσωπείο της.
Ο διαρκής αγώνας ντόπιων και μεταναστών ενάντια σε σύνορα, έθνη και πατρίδες καταρρίπτει τους επίπλαστους εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς.
Κείμενο σχετικά με την υπόθεση της αγωνιζώμενης Σάναα Ταλέμπ
«Τ’ όνομά μου είναι Σανάα Ταλέμπ και είμαι από το Μαρόκο. Είμαι κρατούμενη εδώ και 7 μήνες στο κέντρο κράτησης μεταναστριών στο Ελληνικό και απαιτώ την ελευθερία μου. Αν χρειαστεί να διαλέξω ανάμεσα στην απέλαση και τον θάνατο, διαλέγω τον θάνατο»
Σάναα Τάλεμπ
Το 2012 στον ελλαδικό χώρο, ανακοινώθηκε επίσημα η ανέγερση και λειτουργία επιπλέον στρατοπέδων συγκέντρωσης ως μέσο διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, ενώ μέχρι τότε οι μετανάστες και οι μετανάστριες έρχονταν αντιμέτωποι/ες με άτυπα καθεστώτα εγκλεισμού. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μια άλλου τύπου φυλακή, όπου κρατούνται χιλιάδες μετανάστες/τριες για αόριστο χρονικό διάστημα. Όλο αυτό το διάστημα, οι εξεγέρσεις και αγώνες που πραγματοποίησαν οι έγκλειστοι/ες μετανάστες/τριες για την απελευθέρωσή τους συναντήθηκαν με τους αγώνες των εκτός των τειχών αγωνιζόμενων για την καταστροφή των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των συνόρων, των κρατών και του κεφαλαίου.
Ένας τέτοιος αγώνας είναι και ο αγώνας της Σάναα Τάλεμπ, που βρίσκεται έγκλειστη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστριών στο ελληνικό. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της η Σανάα Ταλέμπ πολέμησε με διάφορα μέσα ενάντια στην κρατική καταστολή με σκοπό την απελευθέρωσή της. Στις 31 Οκτώβρη ξεκίνησε αποχή συσσιτίου, η οποία διεκόπη λόγω της εξαπάτησής της ότι θα αποφυλακιστεί. Αντί, λοιπόν, να αποφυλακιστεί, οι μπάτσοι προσπάθησαν να την απελάσουν. Μπροστά σε αυτή την απόφαση, η Σανάα επέδειξε σθεναρή αντίσταση με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και να ακυρωθεί η σχεδιαζόμενη απέλαση. Η αντίστασή της είχε ως επακόλουθο τις κατηγορίες της απείθειας και των φθορών σε περιπολικό, αλλά και τη δημιουργία ενός κλίματος τρομοκρατίας που οδήγησε στην προσωρινή της απομόνωση από τις υπόλοιπες συγκρατούμενές της. Το κλίμα φόβου, όμως, έσπασε η αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγώνας των κρατουμένων ενάντια στις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και ο αγώνας για ελευθερία. Έτσι, στις 14 Δεκεμβρίου, οι κρατούμενες ξεκίνησαν απεργία πείνας (η οποία έληξε με την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων), μια επιλογή αγώνα, όμως, στην οποία προχώρησαν εκ νέου στις 13 Απρίλη για την απελευθέρωσή τους, την οποία σταμάτησαν αφότου ενημερώθηκαν ότι μέσα σε 6 μήνες θα αφεθούν ελεύθερες (γεγονός που δεν εφησύχασε τις κρατούμενες, αφού ο αγώνας τους για απελευθέρωση συνεχίζεται).Και στις δύο απεργίες πείνας οι μπάτσοι κατηγόρησαν τη Σάναα Τάλεμπ ως υποκινητή, πράγμα το οποίο την έφερε αντιμέτωπη με την εκδικητική στάση του κράτους που στις 24 Δεκεμβρίου απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισής της και στις 8 Ιανουαρίου της επέβαλλε ακόμα 3 μήνες φυλάκιση. Στις 31 Μάη δικάζεται για τις κατηγορίες που της επιβλήθηκαν κατά την αντίστασή της στην διαδικασία απέλασης.
Ο αγώνας της Σανάα είναι κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών, μεταξύ των οποίων δε μας χωρίζει κανένα έθνος, κανένα σύνορο, καμία πατρίδα. Αυτό που, αντιθέτως, μας ενώνει είναι η ίδια ανάγκη για αντίσταση στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Ο αγώνας της Σανάα και των έγκλειστων μεταναστών μεταφράζεται σε αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, που μέσα από την παγκόσμια επιβολή της είναι αυτή που δημιουργεί συνθήκες μετανάστευσης, είναι η ίδια που θα δολοφονήσει όσους μετανάστες δεν χρησιμεύουν στην καπιταλιστή παραγωγή, είναι αυτή που θα χτίσει στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα εγκλείσει σε αυτά μετανάστες κάτω από τις αθλιότερες των συνθήκων, αυτή που θα εκμεταλλευτεί την εργατική τους δύναμη για λίγα ψίχουλα επιβίωσης.
Ο αγώνας της Σανάα και των έγκλειστων μεταναστών μεταφράζεται σε αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και μεθοδεύσεις, αγώνα ενάντια στους βασανισμούς, τις δολοφονίες και την απομόνωση που επιφυλάσσουν για τους καταπιεσμένους τα κράτη μέσα από τους μηχανισμούς τους.
Ο αγώνας της Σανάα και των έγκλειστων μεταναστών είναι αγώνας για ζωή και ελευθερία.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ ΣΑΝΑΑ ΤΑΛΕΜΠ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 31/5.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΩΣΗΣ, ΦΡΑΚΤΕΣ , ΣΥΝΟΡΑ.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
