Την Πέμπτη 18/8 επισκέφθηκε την κατειλημμένη καφετέρια η δήμαρχος (συνοδεία 4 δημοτικών αστυνομικών!) με κάποιες υπαλλήλους της κοινωνικής υπηρεσίας του Δήμου. Εκεί, ενημέρωσαν στα Αγγλικά τους πρόσφυγες-μετανάστες που φιλοξενούνται πως θα πρέπει να βρουν αλλού να μείνουν επειδή σε σύντομο χρονικό διάστημα η καφετέρια πρόκειται να κατεδαφιστεί. Όταν αυτοί απάντησαν ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουν τη δυνατότητα να νοικιάσουν διαμερίσματα και ότι τον τελευταίο καιρό υπάρχουν προβλήματα ακόμα και με την σίτιση, η δήμαρχος πρότεινε να απευθυνθούν σε κάποια ΜΚΟ. Την Δευτέρα 22/8 ξαναήρθαν οι δημοτικές υπάλληλοι επιτείνοντας το κλίμα ανησυχίας και ανασφάλειας. Ο κόσμος που μένει (12 άτομα, οι περισσότεροι Ιρανοί/ες) αρνήθηκαν να υπογράψουν κάποια έντυπα που τους έδωσαν επειδή δεν ήταν στη γλώσσα τους αλλά έδωσαν φωτοτυπίες από τα ταξιδιωτικά και ότι άλλα νομιμοποιητικά έγγραφα έχουν, όπως τους είχαν ζητήσει.
Παράλληλα, εδώ και 2 βδομάδες περίπου, έχει στήσει σκηνή στην μπροστινή-κεντρική είσοδο του πάρκου μια οικογένεια Ελλήνων. Πριν λίγες μέρες, η δήμαρχος τους πρότεινε (τηλεφωνικά, από τις διακοπές της) να μεταφερθούν προσωρινά στην κατειλημμένη καφετέρια και κατόπιν στο κτίριο της Αεροπορίας πιο δίπλα, όπου στεγάζονται οι συλλογικότητες “Ανοιχτή Συνέλευση για την Διεκδίκηση του Ασυρμάτου” και “Αυτοδιαχειριζόμενο Ωδείο”. Την Τρίτη, επανήλθε ο αντιδήμαρχος περιβάλλοντος ο οποίος προσπάθησε να διαπραγματευτεί με κάποιους από τους πρόσφυγες-μετανάστες να έρθει να μείνει στην κατειλημμένη καφετέρια και η οικογένεια και κατόπιν έκανε παράπονα ότι δεν μπορεί να βρεθεί χώρος φιλοξενίας για τους Έλληνες.
Όλα αυτά, βέβαια, γίνονται χωρίς να υπάρχει από τη δημοτική αρχή η παραμικρή ενημέρωση-επικοινωνία προς την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Μπραχαμίου, που είναι η μόνη υπεύθυνη για τη διαχείριση της κατειλημμένης καφετέριας. Από τη μια πλευρά έχουν ανάγκη την κατειλημμένη καφετέρια για την οικογένεια των Ελλήνων αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο να το ζητήσουν και από την άλλη σκοπεύουν να την κατεδαφίσουν αλλά πάλι δεν μπαίνουν στον κόπο να μας πουν έστω για πότε το προγραμματίζουν. Και ας είναι σίγουροι ότι είμαστε σε θέση να βρούμε πολύ καλύτερες εναλλακτικές για τον κόσμο που μένει στην καφετέρια συγκριτικά με τη “φιλοξενία” που προσφέρουν οι κρατικές δομές.
Άλλο παράδειγμα η φιέστα που στήθηκε με την ομιλία Τσίπρα για την παραχώρηση των 33 στρεμμάτων. Όταν, προκειμένου να φωτογραφηθεί ανενόχλητη η δήμαρχος με το υπόλοιπο δημοκρατικό τόξο και να νιώσουν και οι συριζαίοι ότι οι αγώνες δικαιώνονται, προσαχθήκαμε προληπτικά δυό ώρες πριν γύρω στα 38 άτομα. Χωρίς καν να προλάβουμε να συναθροιστούμε (βλ. http://katadimadim.blogspot.gr/2016/07/blog-post.html). Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι έχει γίνει σαφές και στον πλέον κακόπιστο ότι είμαστε απολύτως συνεπείς ανάμεσα σε αυτά που λέμε και αυτά που πράττουμε. Επίσης, είμαστε απολύτως συνεπείς στην επιλογή μας να μιλάμε και να δρούμε συλλογικά. Αυτοοργανωμένα, αντιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα και συλλογικά. Παραγοντιλίκια, ίντριγκες, δημόσιες σχέσεις και ατομικιστικές πρακτικές μας είναι αδιάφορα ή/και εχθρικά.
Πέρα από την τωρινή συγκυρία της λειτουργίας ως χώρου στέγασης για πρόσφυγες-μετανάστες, αντιλαμβανόμαστε ευρύτερα την κατειλημμένη καφετέρια ως μια ακόμα (μικρή) δομή του κοινωνικού ανταγωνιστικού κινήματος. Ενός κινήματος που με δομές αλληλεγγύης, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, πολιτικές ομάδες και αντιφασιστικές συλλογικοποιήσεις προσπαθεί να υψώσει αναχώματα στην φτωχοποίηση (υλική και πνευματική), το ρατσισμό και τον ολοκληρωτισμό που μας κατακλύζει και να ψηλαφίσει άλλους τρόπους κοινωνικής οργάνωσης και συνύπαρξης. Ως τέτοια λοιπόν, σκοπεύουμε να την υπερασπιστούμε.
