1η Οκτώβρη
Μία ελάχιστη ανταπόκριση στο κάλεσμα για την ημέρα οργής ενάντια στη σφαγή του Χαλεπίου
Ακόμα κι αν έχουν μείνει μόνο συντρίμμια στο Χαλέπι, δεν έχει σταματήσει να βομβαρδίζεται. Ακόμα και τώρα, ύστερα από πέντε χρόνια βομβαρδισμών και πολιορκίας, κατοικούν άνθρωποι στην πόλη αυτή. Κάποιοι γιατί δεν κατάφεραν να φύγουν, κάποιοι γιατί δεν είδαν καλύτερο μέλλον στον πάτο της Μεσογείου, και κάποιοι γιατί αρνούνται να εγκαταλείψουν την επανάσταση ενάντια στο τυραννικό καθεστώς του Άσαντ, πού ξεκίνησε στο πνεύμα της Αραβικής Άνοιξης. Στα χαλάσματα του Χαλεπίου εξελίσσεται ένας ανταρτοπόλεμος που ως τώρα ο Άσαντ με τη Χεζμπολάχ, το Ιράν, αλλά και τη Ρωσική στρατιωτική μηχανή στο πλευρό του, δεν έχει καταφέρει να συντρίψει ολοκληρωτικά.
Αν αυτό που συνέβη με την καταστολή της ισπανικής επανάστασης από τον Φράνκο με τους ναζί ήταν η πρόβα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η Συρία μοιάζει μάλλον με προεικόνιση του μεταβιομηχανικού τοπίου. Εκεί όπου τα δημοκρατικά προσχήματα καταρρέουν, και κυριαρχεί ή απόλυτη εξουσιαστική βία. Μία συνθήκη που παρά τη γιγαντιαία στρατιωτική ισχύ της εξουσίας, ο αποτελεσματικότερος τρόπος ελέγχου των εξεγερμένων παραμένει ο κατακερματισμός.
Μία κατάσταση απελπισίας όπου οι άνθρωποι για να αμυνθούν και να επιβιώσουν οργανώνονται σε ένοπλες ομάδες, που χειραγωγούνται από στρατιωτικούς που φιλοδοξούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και οδηγούν το εξεγερμένο πλήθος, από τη σύγκρουση με το καθεστώς στη σύγκρουση επικράτησης μεταξύ των διαφορετικών φέουδων που ελέγχουν.
Ετσι έχουμε ένα συνεχή πόλεμο, δηλαδή ένα πεδίο κερδοφορίας για τους καπιταλιστές που εμπορεύονται όπλα και οπλικά συστήματα σε εμπόλεμες ζώνες, όπου το εμπόριο και η οικονομία εξακολουθεί να λειτουργεί.
Και φυσικά, οι ανά τον κόσμο εξουσιαστές έχουν σαφές πολιτικό όφελος από τη συνέχιση των εχθροπραξιών: με την παραδειγματική τιμωρία της Συρίας εκβιάζουν οποιονδήποτε σκέφτεται να εξεγερθεί.
Σε αυτό το απέραντο σφαγείο της Συρίας σημείο αναφοράς για εμάς είναι οι λιγοστές αντάρτικες ομάδες που οργανώνονται έξω από τα φέουδα τόσο των “μετριοπαθών” ισλαμιστών της Al Nusra, αλλά και των “κοσμικών” του FSA, που χειραγωγούνται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του διακρατικού ιμπεριαλιστικού παιχνιδιού όπως οι ΗΠΑ, αποσκοπώντας στην ανακατανομή της πίτας.
Χωρίς να έχουμε άμεσο βίωμα, όταν σε μία τόσο ασφυκτική κατάσταση, όπου οι άνθρωποι που δέχονται την ωμή βία από τον έναν εξουσιαστικό πόλο αναζητούν την ασφάλεια στην επέμβαση του αντιπάλου ιμπεριαλιστή, μας συγκινεί που κάποιοι αντάρτες όπως η “ταξιαρχία Leon Sedov” αρθρώνουν λόγο ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που λυμαίνονται την περιοχή προτάσσοντας την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων όλου του κόσμου, και μας εμπνέουν οι προσπάθειες οργάνωσης οπως οι Επαναστατικές Επιτροπές Συντονισμού έξω από και ενάντια στον κατακερματισμό των εξεγερμένων, από τις οργανώσεις-φέουδα.
Αυτοί οι άνθρωποι που προσπαθούν να συναντηθούν και να οργανωθούν μες στο πεδίο βολής των βομβών και των χημικών όπλων, που μάχονται μετρώντας βαριές απώλειες, που προτιμούν να πεθάνουν από το να παραδώσουν τα όπλα στον σφαγέα Άσαντ, που μες στα χαλάσματα ορίζουν και υπερασπίζονται την ελευθερία τους, εκπέμπουν το μήνυμα ότι σε κάθε συνθήκη ο αγώνας είναι εφικτός, αρκεί να υπάρχει θέληση. Εκπέμπουν το μήνυμα ότι οι πανίσχυρες πολεμικές μηχανές του Άλ Άσαντ, του Ιράν, του Λιβάνου, του ISIS και της Ρωσίας, εδώ και πέντε χρόνια, δεν κατάφεραν να τους συντρίψουν.
Ετσι εξηγείται η σκληρότητα της απάντησης που δέχεται αυτή τη στιγμή το Χαλέπι, η πρωτεύουσα των εξεγερμένων. Αφού οι μικρότερες πόλεις πολιορκήθηκαν και οδηγήθηκαν στην λιμοκτονία, το ίδιο επιχειρήθηκε και στο Χαλέπι. Και στους δρόμους ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα ερείπια υπήρξαν μαχητικές διαδηλώσεις που απαλλοτρίωσαν τράπεζες, δρώντας έξω από τις κατευθυντήριες γραμμές των οργανώσεων που χειραγωγούν τις μάζες. Για αυτούς τους λόγους το χαλέπι τώρα ισοπεδώνεται.
Καθοριστικό ρόλο σε ότι συμβαίνει εκεί παίζει η πλήρης απουσία των κοινωνικών αντιστάσεων στον πόλεμο, στο εσωτερικό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που λυμαίνονται τη Συρία.
Οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί όχι μόνο δεν αντιδρούν στον πόλεμο αλλά στην πλειοψηφία τους συναινούν στο κλείσιμο των συνόρων τους στους πρόσφυγες, που αν γλιτώσουν από τα σαπιοκάραβα της Μεσογείου είναι τελικά οι μόνοι που αγωνίζονται. Τρανταχτό παράδειγμα, η απεργία πείνας των Σύριων προσφύγων στη Γαλλία, με αίτημα τον τερματισμό του πολέμου.
Δεν έχουμε σαφή εικόνα του τι συμβαίνει στα κινήματα στον υπόλοιπο κόσμο, θα μιλήσουμε όμως για την ελληνική περίπτωση. Γιατί τελικά η οικονομική κρίση και η φτωχοποίηση, τουλάχιστον στην ελλάδα, εκτός από το να ριζοσπαστικοποιήσει τμήματα του πληθυσμού οδήγησε περισσότερους στη παθητικοποίηση. Από τη μία είχαμε ανθρώπους να περιθάλπουν τους πρόσφυγες, να βγαίνουν στην θάλασσα με τις βάρκες για να τους διασώσουν, έξω και ανεξάρτητα από κόμματα και μη κυβερνητικές οργανώσεις, και από την άλλη, υπήρξαν ξυλοδαρμοί, φασιστικές επιθέσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στους πρόσφυγες. Καμία όμως μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση όπως στο παρελθόν, καθώς πλέον η οικονομία μονοπωλεί το ενδιαφέρον.
Με το αριστερό προσωπείο της, η εγχώρια εξουσία έχει οδηγήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις ευρύτερα στην παράδοση, με ένα συνδυασμό διαχείρισης του φόβου και σκληρής καταστολής.
Η ροζ αριστερή μας εξουσία λοιπόν, στοιβάζει τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης υπακούοντας στις οδηγίες της ευρωπαϊκής ένωσης. Και δυστυχώς η αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες περιορίζεται σε φιλανθρωπικού χαρακτήρα βοήθεια χωρίς αναφορά στην επανάσταση που οδήγησε στον πόλεμο, καθώς για την αριστερά το κυρίαρχο ιδεολόγημα του αντιαμερικανισμού που δεν αναγνωρίζει την ιμπεριαλιστική φύση των κρατών, δεν επιτρέπει την άρθρωση λόγου ενάντια στον Άσαντ κατά το “ο εχθρός του εχθρού μου φίλος”, ενώ η πλειονότητα των αναρχικών, ελλείψει αναλύσεων, αναφέρεται αποκλειστικά στην Ροτζάβα.
Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι οι πρόσφυγες δίνουν υποδειγματικούς αγώνες, όπως η εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια, όπου αφού κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των υποδομών, απέδρασαν, και αντί να καταφύγουν και να καβατζωθούν όπως συνηθίζεται, συγκεντρώθηκαν και έκαναν πορεία με αποτέλεσμα τη σύλληψή τους.
Από την πλευρά μας, αυτό που θεωρούμε σκόπιμο, είναι η διεύρυνση του χαρακτήρα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες σε ένα πιο συνολικό πλαίσιο που θα βλέπει στον πόλεμο στη συρία ένα παράδειγμα εξέγερσης και της εξουσιαστικής διαχείρισης της, ώστε να αντλήσει και τα κατάλληλα συμπεράσματα από αυτό.
Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι η ενότητα των εξεγερμένων, δεν έρχεται ποτέ από μεγάλες συγκεντρωτικες ιεραρχικές οργανώσεις οι οποίες καταλήγουν να ανταγωνίζονται για το μερίδιο στην πίτα της εξουσίας. Η μόνη ελπίδα είναι η οριζόντια οργάνωση που δεν αφήνει τα περιθώρια σε κανέναν φιλόδοξο ηγέτη να ξεπουλήσει τον αγώνα, το δίκτυο ομάδων που μάχονται αυτόβουλα σε μία κοινή κατεύθυνση, ανταλλάσσοντας πληροφορίες, τεχνογνωσίες, πολεμοφόδια και θεωρήσεις.
Οι αντιλήψεις που θέλουν ως προϋπόθεση της νίκης στον επαναστατικό πόλεμο την ιεραρχική οργάνωση, δοκιμάστηκαν ιστορικά και όπου δεν οδήγησαν στην ήττα, οδήγησαν στην αναπαραγωγή των εξουσιαστικών συνθηκών που υποτίθεται ότι αντιμάχονταν.
Το σύγχρονο θέατρο πολέμου στη Συρία όπου στη ρωσική στρατιωτική μηχανή αλλά και τη συμμαχία των ντόπιων στρατών, αντιτίθενται μικρές αντάρτικες ομάδες και όχι παρατεταγμένοι συγκεντρωτικοί στρατοί αποδεικνύει ότι αυτό που λείπει δεν είναι η κατάλληλη ηγεσία, αλλά μία νέα νοοτροπία οργάνωσης.
Και αυτό βρίσκει εφαρμογή σε κάθε πεδίο οργάνωσης της επαναστατικής δράσης, είτε πρόκειται για ανταρτοπόλεμο είτε για τη διάχυση των επαναστατικών ιδεών, που δεν πείθουν κανέναν επειδή τις υπέγραψε η πολυπληθέστερη ομοσπονδία, αλλά μοιράζονται μέσα από την πρωτοβουλία, την οικεία ανθρώπινη επαφή και τη δράση από κοινού.
Η αιματοχυσία στη Συρία δεν σταματάει αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό. Αν δεν την αισθανθούμε κομμάτι της καταστολής που όλοι έχουμε βιώσει. Αν δεν νιώσουμε το πείσμα των εξεγερμένων που δεν παραδίδονται. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η απόσταση από την ασφυξία των χημικών στις διαδηλώσεις με τον απέραντο θάλαμο αερίων της Συρίας είναι μικρή.
Όσο απέχουμε από το δρόμο, δίνουμε χώρο στην αιματοχυσία. Γιατί όταν η εξουσία κάνει καθολική συνθήκη την αιχμαλωσία και το θάνατο, καλούμαστε να κάνουμε καθολική συνθήκη την εξέγερση και την αλληλεγγύη.
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΗΜΕΡΑ ΟΡΓΗΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
Αναρχικοί από τη Δ’ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού
Πηγή: athens indymedia
