Τις προηγούμενες εβδομάδες επιλέξαμε να στείλουμε ένα μήνυμα με δυο πολύ συγκεκριμένους αποδέκτες.
Με μπογιές και ένα τσεκούρι φτάσαμε στην πόρτα του γραφείου ενός φιλόδοξου καριερίστα. Ο Δημήτρης Μάρδας από τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας συμμετείχε σε ευρωπαϊκούς και εθνικούς θεσμούς που λειτουργούν στην υπηρεσία των αφεντικών.
Η πολιτική του καριέρα έχει αφετηρία την χρονιά του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, όπου υπήρξε γενικός γραμματέας εμπορίου (2000-2002) και διευθύνων σύμβουλος ελληνικού οργανισμού εξωτερικού εμπορίου που υπαγόταν στο υπουργείο ανάπτυξης (με υπουργό τον Τσοχατζόπουλο…).
Στη συνέχεια, σαν γνήσιος κρατικοδίαιτος τυχοδιώκτης βρήκε και αυτός την νέα του πολιτική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με το υπόλοιπο “βαθύ ΠΑΣΟΚ”). Συμμετείχε στην νέα κυβέρνηση της αστικής τάξης το Γενάρη του 2015 και διορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών μέχρι και τον Αύγουστο του ίδιοι έτους. Στη συνέχεια, μαζί με το ξεσκαρτάρισμα που ακολούθησε το δημοψήφισμα ανέλαβε χρέη υπουργού εξωτερικών.
Την περίοδο εκείνη έκανε και την περιβόητη δήλωση περί αναζήτησης επενδυτών ανάμεσα σε Σύρους και άλλους μετανάστες.
Πιο συγκεκριμένα δήλωσε ότι θα υπάρξει διαφορετική αντιμετώπιση σε αυτούς που έχουν κεφάλαιο που θα μπορούσαν να ενισχύσει την ελληνική οικονομία πιστοποιώντας με λίγα λόγια αυτό που όλοι γνωρίζουμε: το μόνο πράγμα που έχει αξία στον κόσμο των αφεντικών είναι η αξία των χρημάτων που κουβαλάμε.
Τέλος, ο Δ. Μάρδας εργάζεται ως καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του ΑΠΘ όπου διδάσκει τους νόμους, τις μεταβολές και τη λειτουργία του καπιταλισμού, προετοιμάζοντας τους νέους manager που θα πίνουν το αίμα μας τα επόμενα χρόνια.
Λίγες μέρες πριν, πάλι με μπογιές και μερικές τσεκουριές, φτάσαμε στην πόρτα του Σωματείου Μετόχων Ο.Α.Σ.Θ “Ο Μέγας Αλέξανδρος”.
Για τον ΟΑΣΘ, τα γεγονότα είναι γνωστά και τα βιώνουμε στο πετσί μας καθημερινά. Ο ΟΑΣΘ αποτελεί ένα μονοπώλιο στον τομέα των μετακινήσεων της Θεσσαλονίκης κι ενώ είναι ιδιωτικός, αρνείται να δηλώσει τα πραγματικά του έσοδα και τη “χασούρα” που ισχυρίζονται οι ιδιοκτήτες του ότι έχει, την πληρώνουμε εμείς, με τις επιχορηγήσεις που του δίνονται.
Ιδιαίτερη κατηγορία αποτελεί και μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων στην εταιρία. Πολλοί εργαζόμενοι είναι ταυτόχρονα και μέτοχοι. Έτσι λυσσάνε για να κάνουν την καθημερινή μας μετακίνηση, την μετακίνηση των φτωχών και καταπιεσμένων, έναν εφιάλτη. Ανοίγουν μόνο την μπροστά πόρτα για να ελέγχουν όσους δεν έχουν εισιτήριο, αλλά και ξεφτιλίζουν τους “λαθρεπιβάτες”, άλλες φορές βρίζοντας, άλλες ασκώντας σωματική βία, άλλες αναγκάζοντας τους να πέσουν από κανά παράθυρο.
Η ανάγκη μας για μετακίνηση δεν αποτελεί για αυτούς παρα μια πηγή κέρδους και γι’ αυτό δε διστάζουν να αυξήσουν το εισιτήριο πάνω από 100% μέσα σε περίοδο κρίσης, που η ανεργία και οι μειώσεις μισθών αυξάνονται κατακόρυφα. Όταν πληρώνεσαι με 3ευρώ την ώρα και αναγκάζεσαι να δώσεις 2ευρώ για να πας στη δουλειά σου, είναι ζήτημα ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ να τους κόβουμε τον αέρα.
Τον αέρα που συνεπάγεται από το φύτεμα ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΙ-ΡΑΜΠΟ στα λεωφορεία (που νομίζουν ότι ο φακός τους είναι φωτόσπαθο) και ομάδων ελεγκτών που μοιράζουν πρόστιμα.
Πρόσφατα είδαμε και τις κινητοποιήσεις τους, στις οποίες κανένας λόγος δεν έγινε για μειώσεις των τιμών εισιτηρίων αλλά ούτε καν λόγος απέναντι στα βασικά κεφάλια της εταιρίας.
Εμείς λέμε πως κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να μένει απλήρωτος, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να κατανοεί και την οικονομική κατάσταση της υπόλοιπης εργατικής τάξης και να μην στρέφεται εναντίον της.
Θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο:
Όποιο χέρι απλώνεται στις ζωές των καταπιεσμένων, είτε είναι λαθρεπιβάτες, είτε άνεργοι, είτε εργαζόμενοι, είτε μετανάστες, ΘΑ ΚΟΒΕΤΑΙ
Και για να γίνει αυτό χρειάζεται η οργάνωση όλων μας και η επιλογή του ακηδεμόνευτου αγώνα ενάντια στους δυνάστες μας. Μας έδειξαν πρόσφατα και οι νικηφόροι αγώνες “Fight for 15” και των Ινδιάνων ενάντια στο πέρασμα ενός αγωγού από τα εδάφη που ζουν στις ΗΠΑ, πως πρέπει να σταθούμε με ενότητα και αλληλεγγύη αλλά και με το ξεθαμμένο τσεκούρι του πολέμου στα χέρια, αν θέλουμε να νικήσουμε.
υγ. Χαιρετίζουμε τον υποδειγματικό, διαρκή και πολύμορφο κοινωνικο-ταξικό αγώνα που δίνουν σύντροφοι και συντρόφισσες στη ΑΘΗΝΑ για ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ αλλά και την ομάδα “Δαμόκλειο Σπάθη” που παρά τις επιμέρους διαφωνίες αναδεικνύει με τη στοχευμένη δράση της πως οι εχθροί μας έχουν υλική υπόσταση και πως με απλά μέσα, οργάνωση και θέληση για δράση, μπορεί ο καθένας να τους βρει και να τους θυμίσει το τι πρόκειται να ακολουθήσει, όταν οι καταπιεσμένοι, συλλογικά αναμετρηθούν μεταξύ τους.
Ινδιάνοι της μητρόπολης
Πηγή: athens.indymedia.org
