Ο Μοχάμεντ Α. βρίσκεται στην Ελλάδα από τον Απρίλιο του 2015. Έφυγε από την Αίγυπτο, όπου διώκεται μετά την επιλογή του να δημοσιοποιήσει βίντεο με τις δολοφονίες οπαδών του Μορσί από το καθεστώς Σίσι. Το πιο πιθανό σενάριο, αν επιστρέψει στην Αϊγυπτο, είναι να συλληφθεί και να εκτελεστεί άμεσα.
Μετά την απόρριψη των αιτήσεών του για πολιτικό άσυλο, κρατείται στη Γ.Α.Δ. Λέσβου “περιμένοντας” την απέλασή του. Στις 13/12 ξεκίνησε απεργία πείνας ζητώντας την ματαίωση της απέλασής του και χορήγηση πολιτικού ασύλου. Από την πρώτη στιγμή του αγώνα του οι μπάτσοι τον πιέζουν να σταματήσει, τον κοροϊδεύουν, με αποκορύφωμα στις 13/1 τη μεθόδευση της απέλασής του, ανακοινώνοντάς του ψευδώς πως θα μεταφερθεί στην Αθήνα.
Με τα τελευταία γεγονότα γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη η αντίληψη και η αντιμετώπιση των μεταναστευτικών πληθυσμών από το κράτος. Από τη μία, η εκδικητική απόπειρα διάρρηξης της αγωνιζόμενης κοινότητας, που έχτισαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι στα νότια με τις μετανάστριες στο κέντρο κράτησης του Ελληνικού, με τη μεταφορά των τελευταίων στην Πέτρου Ράλλη και το κλείσιμο του στρατοπέδου. Από την άλλη, η πρωτοφανής απόπειρα απέλασης ενός απεργού πείνας. Και τα δύο είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Είναι εκφράσεις μιας πολιτικής που θέλει τους μετανάστες και τις μετανάστριες να μην σηκώνουν κεφάλι, να μην αγωνίζονται, να είναι από τα πλέον υποτιμημένα -και επομένως εύκολα εκμεταλλεύσιμα- κοινωνικά κομμάτια.
Την Τετάρτη 18 Γενάρη, 40 σύντροφοι και συντρόφισσες επιτεθήκαμε με ντομάτες και αυγά στη διευθύντρια της υπηρεσίας ασύλου, Μαρία Σταυροπούλου, σε εκδήλωση για τους ΛΟΑΤ πρόσφυγες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Η συγκεκριμένη είναι ένα από τα πιο επιφανή στελέχη στη μεταναστευτική πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος και μία εκ των κυρίων υπευθύνων όχι μόνο για την εξέλιξη της υπόθεσης του Μοχαμεντ, αλλά και για όλους τους μετανάστες που βρίσκονται στο “ελληνικό έδαφος” και επιθυμούν να παραμείνουν. Η στοχοποίησή της είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Της προτείνουμε -για τις επόμενες εβδομάδες τουλάχιστον- να αποφύγει τα ρεσιτάλ ανθρωπισμού και της ευχόμαστε ολόψυχα ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ!
Όσο για τον λακέ Δημήτρη Χριστόπουλο, τον πρόεδρο της διεθνούς ομοσπονδίας δικαιωμάτων του ανθρώπου, τα λόγια είναι περιττά. Η αλληλεγγύη χτίζεται στις καθημερινές μας σχέσεις -ντόπιοι και μετανάστες μαζί- και στις κοινότητες αγώνα που οικοδομούμε, μακριά από θεσμικούς οργανισμούς και “δικαιώματα”. Όποιος ταυτίζει τον κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης με τους φασίστες, έχει πάρει ξεκάθαρη θέση, ενώ παράλληλα φέρνει στο προσκήνιο θεωρίες με πολύ συγκεκριμένη ιστορική χροιά και χρήση. Ε λοιπόν, τέτοιους ανθρώπους μόνο εχθρικά μπορούμε να τους δούμε.
Δύναμη στον Μοχάμεντ Α.
Κατάργηση όλων των απελάσεων
πρωτοβουλία αλληλέγγυων
Πηγή: athens.indymedia.org
