Σάιμον Τσάπμαν, ένας ξεχωριστός «και γαμώ» αναρχικός

Simon Chapman, A Very Distinguished Fucking Anarchist
Σάιμον Τσάπμαν, ένας ξεχωριστός «και γαμώ» αναρχικός

Τις τελευταίες δυο μέρες με στοίχειωσε μια παράξενη σκέψη. Δύο απλές άσχημες λέξεις συνεχώς ξεπηδούσαν, μόνο και μόνο για να τις αποκλείσω μακριά μου, χαρακτηρίζοντάς τες ως αλλόκοτες. Ο Σάιμον πέθανε. Και μόνο που τις γράφω αισθάνομαι την προδοσία. Ένα κομμάτι μου ανυπομονεί να τον ξαναδεί, να πιούμε ποτά και να διαλύσουμε αυτή την ανοησία. Αυτός θα έλεγε κάτι καυστικό, κάτι έξυπνο κι εκεί θα τελείωνε το θέμα. Ήταν καλός σ’ αυτά. Ήταν – μια λέξη που μερικές φορές είναι η πιο σκατά λέξη που μπορείς να χρησιμοποιήσεις μιλώντας για ένα φίλο.

Λόγω μιας (προσωρινής και αυτόβουλης) αποχής από τα πολιτικά πράγματα, δεν ήξερα ότι η υγεία του είχε επιδεινωθεί τόσο πολύ. Δεν ήμασταν το είδος των φίλων που κρεμιούνται ο ένας από τον άλλο. Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι ήταν πιο κοντά του απ’ ό,τι εγώ και τους στέλνω την αγάπη μου. Αλλά για περισσότερα από 15 χρόνια ήταν πάντα εκεί. Σε παπαριές διαμαρτυρίες, σε καλές διαμαρτυρίες, φεστιβάλ, πάρτι και πάντα βρισκόμασταν και καταλήγαμε να τα πίνουμε μαζί. Κι οι δυο αγαπούσαμε πολύ να γινόμαστε λιώμα και το κάναμε συχνά.

Το αναρχικό κίνημα του Λονδίνου θα ήταν πολύ διαφορετικό εάν δεν υπήρχε ο Σάιμον Τσάπμαν. Από το Movement Against The Monarchy (σημ baktirio: Κίνημα ενάντια στη Μοναρχία) στο Wombles (σημ Baktirio: αναρχικό αντικαπιταλιστικό κίνημα στο Λονδίνο), σε πολλά κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα και τελικά στο Class War (σημ Baktirio: αναρχική ομάδα με ομώνυμη εφημερίδα) ο Σάιμον είχε ενεργή παρουσία και στους δρόμους και στο παρασκήνιο. Δημιούργησε αμέτρητα φυλλάδια μέσα στα χρόνια. Βοήθησε να οργανωθούν δεκάδες δράσεις, πάρτι, εκστρατείες, διαδηλώσεις και είχα την τύχη να δουλέψω μαζί του σε αρκετά από αυτά. Μέχρι πριν λίγο καιρό έκανε τις ανανεώσεις στην ιστοσελίδα Class War.

Αλλά η καρδιά του ήταν στους δρόμους και δεν ήταν κανας παθητικός ειρηνικός διαδηλωτής. Τον συνέλαβαν πολλές φορές όταν ήταν πιο νέος. Μισούσε γαμημένα τον καπιταλισμό, δε φοβήθηκε ποτέ να λερώσει τα χέρια του και σιχαινόταν την αστυνομία. Υπήρχε και πολύ καλός λόγος γι’ αυτό.

Το 2003 ο Σάιμον συνελήφθη μετά από μια ανηλεή επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα σε μια αντικαπιταλιστική διαδήλωση/φλώρικη (σημ. baktirio: ο συντάκτης του γράμματος χρησιμοποιεί την λέξη fruity) στη Θεσσαλονίκη, στην Ελλάδα. Με τον ισχυρισμό ότι κουβαλούσε στο σάκο του βόμβες μολότοφ τον προφυλάκισαν με κατηγορίες οι οποίες θα μπορούσαν να τον στείλουν φυλακή για τα επόμενα 20 χρόνια. Άλλοι έξι άνθρωποι συνελήφθησαν και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με παρόμοιες συνθήκες. Όλοι αρνήθηκαν τους ισχυρισμούς εναντίον τους. Σύντομα φωτογραφίες είδαν το φως της δημοσιότητας οι οποίες έδειχναν ότι ο σάκος που η αστυνομία ισχυριζόταν ότι κουβαλούσε ο Σάιμον δεν ήταν ο σάκος με τον οποίο είχε συλληφθεί. Ήταν μια προφανής σκευωρία.

Η μεταχείριση κατά τη σύλληψη ήταν αισχρή. Όλοι έφαγαν άγριο ξύλο μετά τη σύλληψή τους. Για τις πρώτες ημέρες της φυλάκισής του, άφησαν τον Σάιμον πρακτικά τυφλό αφού η αστυνομία είχε σπάσει τα γυαλιά του. Δε μπορούσε να δει τίποτα χωρίς τα γυαλιά του. Παρά όλες αυτές τις παραβιάσεις η Βρετανική κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος δε σήκωσε το δαχτυλάκι της να βοηθήσει. Ούτε και κάποιο άλλο κράτος. Έτσι οι κρατούμενοι έκαναν χρήση της μόνης πράξης που τους είχε απομείνει να κάνουν και ξεκίνησαν απεργία πείνας.

Ξεκίνησε μια μαχητική πανευρωπαϊκή εκστρατεία απαιτώντας την αποφυλάκιση και των επτά κρατουμένων. Έγιναν πικετοφορίες σε όλες της Ελληνικές πρεσβείες της Ηπείρου και σε κάποιες από αυτές έγιναν επιθέσεις και καταλήψεις. Στη Βαρκελώνη αποκλείστηκε το Μετρό κατά τη διεθνή ημέρα δράσεων αλληλεγγύης στους κρατούμενους. Στη Βρετανία μια αμείλικτη εκστρατεία είχε στο στόχαστρο την Ελληνική Πρεσβεία και το Συμβούλιο Τουρισμού (σημ baktirio: πιθανό εννοεί σημεία του ΕΟΤ). Σε τμήματα του Πανεπιστημίου στην Αθήνα γινόταν επανειλημμένες καταλήψεις, ενώ παράλληλα δυναμικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα έφεραν κι άλλες συλλήψεις.

Προς το τέλος ο Σάιμον έφτασε στις 7 εβδομάδες χωρίς να φάει τίποτα. Όλοι οι απεργοί πείνας χρειάστηκαν επανειλημμένα νοσηλεία. Τέτοιος ήταν ο βαθμός καταπόνησης της υγείας τους. Τις τελευταίες ημέρες οι κρατούμενοι σταμάτησαν να δέχονται και υγρά. Σε εκείνο το σημείο η εκστρατεία αλληλεγγύης ήταν στο αποκορύφωμα της καθώς ο κίνδυνος κάποιος να πεθάνει γινόταν και πιο ορατός. Τα καθεστωτικά μέσα σε όλη την Ευρώπη άρχισαν να ενδιαφέρονται παρασυρμένα από το δέλεαρ του εντυπωσιασμού και την οσμή του αίματος. Μπροστά στη διεθνή κατακραυγή αλλά και την ανησυχία για τη δημιουργία επτά μαρτύρων οι οποίοι θα έχυναν φως στην διεφθαρμένη ελληνική αστυνομία, όλοι οι κρατούμενοι αφέθησαν ελεύθεροι στις 6 Νοεμβρίου του 2003 και οι κατηγορίες εναντίων τους αποσύρθηκαν. Ο Σάιμον γύρισε σπίτι.

Πέντε χρόνια μετά οι μπάσταρδοι ξανάρθαν γι’ αυτόν. Μετά από επανειλημμένες πιέσεις του ελληνικού κράτους προς τον εισαγγελέα οι κατηγορίες κατά τεσσάρων από τους αρχικούς επτά κρατούμενους επανήλθαν. Το 2008 ο Σάιμον βρέθηκε ένοχος για μια σειρά από κατηγορίες με εξωπραγματικά και τρομακτικά ονόματα συμπεριλαμβανομένων της πρόκλησης βίαιων ταραχών, την δημιουργία, κατοχή και έκρηξη βομβών. Καταδικάστηκε ερήμην σε οκτώμισι χρόνια φυλάκισης.

Υπό την απειλή ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης με το οποίο πιθανότατα οι δικές μας λέρες εδώ θα τον έσερναν έξω από το σπίτι του για να τον παραδώσουν στις Ελληνικές αρχές, ο Σάιμον αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη το 2010 για να ασκήσει έφεση. Η υπόθεση έληξε με τον εξευτελισμό του Εισαγγελέα, με όλες τις κατηγορίες να καταρρίπτονται και για τους τέσσερις κατηγορούμενους εκτός από μια βιαστικά φτιαγμένη απόφαση ενοχής για «απείθεια». Αυτό το πλημμέλημα ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει το χρόνο που πέρασαν οι κατηγορούμενοι στη φυλακή παρά το γεγονός ότι η εξάμηνη ποινή φυλάκισης είχε ανασταλτικό χαρακτήρα και ο Σάιμον για άλλη μια φορά επέστρεψε σπίτι.

Ο Σάιμον ήταν πολλά περισσότερα από το να είναι ο ένας εκ των Επτά της Θεσσαλονίκης. Αλλά υποψιάζομαι ότι ούτε ένας από αυτούς που τον γνώρισαν θα αρνηθεί τη σκιά που έριξαν αυτά τα γεγονότα πάνω στη ζωή του και τις επιπτώσεις που έφεραν στην υγεία του. Φυσικά και το δικό μας κράτος συνέβαλε τα μάλα με τις περικοπές στα επιδόματα, τις Atos Assesments (σημ Baktirio: η Atos είναι ιδιωτική εταιρία που προσέλαβε η βρετανική κυβέρνηση για τη διενέργεια αξιολογήσεων, στο πλαίσιο των περικοπών στις παροχές κοινωνικής πρόνοιας) και βρισκόμενος στο έλεος της γαμημένης ιδιωτικής ελεύθερης αγοράς ενοικίων.

Μέσα σ’ όλα αυτά ο Σάιμον έμεινε δυνατός, ποτέ δε σταμάτησε να αγωνίζεται ή να γελάει, ποτέ δεν έχασε την πίστη του ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Ήταν ευγενικός και έξυπνος, θλιμμένα κυνικός αλλά ενθουσιωδώς αισιόδοξος την ίδια στιγμή. Επίσης ήταν κάτι περισσότερα από αναρχικός. Παράλληλα με το να σηκώνει τη γροθιά, μεγάλωνε την κόρη του για την οποία συχνά μιλούσε με τρυφερή υπερηφάνεια. Ο χαμός του θα αφήσει μεγάλο κενό σε πολλές ζωές. Το τελευταίο που θα ήθελε είναι δάκρυα αλλά θα τα ’χει.

Όσο για μένα, εάν με δείτε σε κάποια βαρετή, βαλτωμένη διαδήλωση να σας πρήζω να έρθετε να βρούμε καμιά κάβα, σας ζητώ συγγνώμη, είναι γιατί ο Σάιμον δεν είναι πια εδώ. Και αυτές οι λέξεις μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τις γράψω, να δεχτώ ότι είναι αλήθεια. Μου λείπεις φίλε μου, ρε γαμώτο. Συγγνώμη που δεν σε είδα όσο ήσουν άρρωστος αλλά χαίρομαι που οι τελευταίες μου αναμνήσεις μαζί σου είναι χαρούμενες. Τουλάχιστον οι μπάσταρδοι δεν θα σε ξαναπιάσουν ζωντανό. Ξεκουράσου Σάιμον, το αξίζεις. Αγάπη και οργή.

Johnny Void x

*εάν θέλετε να συνεισφέρετε στο ταμείο που δημιουργήθηκε για την κόρη του Σάιμον παρακαλούμε επικοινωνήστε με το Freedom Bookshop

Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε στάλθηκε από κάποιον σε μένα κι ελπίζω αυτός που την τράβηξε να μην έχει πρόβλημα που τη χρησιμοποίησα

Μετάφραση baktirio

Πηγή: 325.nostate.net