Μπορεί να γεννιόμαστε
κάτω από τον ίδιο ουρανό,
αλλά κάποιοι το μόνο που αισθανόμαστε
είναι το βάρος του.
Για τα αφεντικά μας το να πεθαίνουμε στη δουλειά δεν είναι απλώς ένα σλόγκαν μεταφορικής σημασίας, αλλά ενσαρκώνει με μακάβριο τρόπο την περιφρόνηση της ζωής μας. Εκεί όπου ο θάνατος επισημαίνεται ως ατύχημα, ως μια κακιά στιγμή που αύριο θα έχει ξεχαστεί˙ εκεί όπου η εκμετάλλευση αγγίζει όλο μας το είναι και κόβει το νήμα της ζωής μας˙ εκεί φωλιάζει η κυνική παραδοχή πως για τους εργοδότες μας δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από αναλώσιμοι.
Εμείς όμως που βιώνουμε τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, με την ελαστικοποίηση του ωραρίου ή πολλές φορές τη διεύρυνσή του, με την εντατικοποίηση της παραγωγής και τα ελλειπή ή ανύπαρκτα μέτρα προστασίας, ξέρουμε πως κανένας θάνατος εν ώρα εργασίας δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε συμπτωματικός. Για εμάς η αξία της ζωής είναι αδιαπραγμάτευτη και η επίθεση σε αυτήν ορίζεται μόνο ως πόλεμος. Πόλεμος Ταξικός.
Ξημερώνοντας η Παρασκευή 7 Απρίλη, πυρπολήσαμε τα δύο σταθμευμένα εταιρικά οχήματα της SPEEDEX Νέας Ιωνίας στη λεωφόρο Ηρακλείου. Η επίθεσή μας αυτή είναι μια ελάχιστη απάντηση στον θάνατο του Παναγιώτη Βρέτταρου, εργαζόμενουστην εν λόγω εταιρία, στις 14/02/20017, εν ώρα εργασίας.
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Πηγή: athens.indymedia.org
