Είναι λίγο περισσότερο από μια εικοσαετία που οι φυλακισμένοι
δικαιούμαστε τακτικών αδειών. Πριν από τους αιματηρούς αγώνες που, μεταξύ άλλων, ανάγκασαν το κράτος να παραχωρήσει και το δικαίωμα αυτό, το συνεχές βασανιστήριο της στέρησης ελευθερίας, δηλαδή η φυλακή, ήταν ακόμη σκληρότερο. Είναι γεγονός ότι οι άδειες είναι κεκτημένο αγώνων. Η
πραγματικότητα της φυλακής καθημερινά επιβεβαιώνει ότι ελάσσονα ζητήματα όπως για παράδειγμα η μεταγωγή σε φυλακή κοντά στον τόπο κατοικίας ή μείζονα όπως το δικαίωμα στην περίθαλψη είναι μεν νομικά κατοχυρωμένα κεκτημένα αγώνων αλλά όμως δεν είναι καθόλου δεδομένα. Στη σύγχυση μεταξύ κεκτημένου και δεδομένου έρχεται ο εφησυχασμός και ακολουθεί η ήττα, μια πικρή αλήθεια που επιβεβαιώνεται ειδικά τα τελευταία χρόνια σε όλο το κοινωνικό πεδίο. Είναι μάθημα των καιρών πως όταν τα κεκτημένα αγώνα γίνουν αντιληπτά ως δεδομένα τότε είναι σίγουρα θέμα χρόνου να χαθούν.
Μέσα από αυτό το πρίσμα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο αγώνας για την παραμικρή ελευθερία μπορεί να έχει υφέσεις ή εξάρσεις αλλά ποτέ δεν παύει ακόμη κι αν, και ειδικά αν, ‘’κερδίσει’’. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και του κουκουλονόμου για τις διαδηλώσεις που κερδήθηκαν ύστερα από την απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων το 2015. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζεται ότι δεν θα επανέλθουν, ίσα ίσα πρέπει να ήμαστε βέβαιοι ότι το χαμένο έδαφος δεν
θεωρείται για το κράτος δεδομένο αλλά το αντίθετο. Όσο η εξουσία περιμένει την ευκαιρία για τη ρεβάνς άλλο τόσο και το επαναστατικό κίνημα οφείλει να κάνει το ίδιο καθώς το μόνο που διασφαλίζει τις
κατακτήσεις μας είναι ο θετικότερος δυνατός για εμάς συσχετισμός δύναμης και όχι τόσο η όποια διασφάλιση είτε αυτή πηγάζει από την εθιμοτυπία, την ιστορικότητα, την επιστημονική τεκμηρίωση και πόσο μάλλον από την νομοθεσία. Ας αναλογιστούμε τους αγώνες που οδήγησαν στο 8ωρο, τους
νεκρούς της πρωτομαγιάς του Σικάγο το 1886 και της Θεσσαλονίκης το 1936 σε αντιπαραβολή με τη σημερινή στάση των εργαζόμενων από την κίνα ως τις ηπα που με τα χρόνια οδήγησε στην κατάργησή του και την εγκαθίδρυση του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.
Το θέμα των αδειών για τους φυλακισμένους είναι κενό γράμμα χωρίς αγωνιζόμενους ανθρώπους. Επειδή αποτελούν κοινωνικό κεκτημένο η υπεράσπισή τους αφορά όσους αγωνίζονται είτε είναι μέσα είτε έξω από τη φυλακή και αυτό έχει γίνει κατανοητό από συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν δράσει ποικιλοτρόπως προς αυτή την κατεύθυνση στέλνοντας διπλό μήνυμα. Της αλληλεγγύης που μας γεμίζει κουράγιο και δύναμη εδώ μέσα και της αντίληψης προς τους υπεύθυνους ότι οι πράξεις τους κρίνονται όχι μόνο από τους ανωτέρους τους στην ιεραρχία αλλά και από τους ανωτέρους τους
κοινωνικά και ηθικά, δηλαδή όσους και όσες συνεχίζουν τον αγώνα.
Σε μια περίοδο που το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν ολοκληρωτικό πόλεμο στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα σε παγκόσμιο επίπεδο και που το επαναστατικό κίνημα δεν αναπτύσσει αντίστοιχη των περιστάσεων δυναμική, πρέπει να περιμένουμε από τους αρμόδιους (εισαγγελείς, δικαστές κτλ) την στάση που δείχνουν για παράδειγμα προς τους επαναστάτες Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα αρνούμενοι την άδεια, εξαιρώντας τους από το νόμο που οι ίδιοι υπηρετούν, απαιτώντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης. Η αντιμετώπιση αυτή των μηχανισμών μπορεί να χαρακτηριστεί πιλοτική, καθώς αν αφεθεί από μεριάς μας και πετύχει για αυτούς, θα επεκταθεί γρήγορα και σε άλλους καταρχήν πολιτικούς κρατούμενους και ύστερα σε όλους. Δεδομένο πρέπει να θεωρήσουμε την εισαγωγή νέων κατασταλτικών μέτρων προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης των ελευθεριών της άδειας και της αναστολής, με τη χρήση κερδοφόρων μέσων όπως αυτό της ηλεκτρονικής
επιτήρησης, πράγμα που ανοίγει νέο πεδίο αγώνα. Όσο αφήνουμε χώρο τόσο το έδαφος που κατείχαμε θα χάνεται γι αυτό είναι σημαντικό να απαιτήσουμε και να δοθούν οι άδειες στους πολιτικούς κρατούμενους (καταρχήν Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα) ακυρώνοντας την ρεβάνς των μηχανισμών και να προχωρήσουμε στην επίθεση κατακτώντας και άλλο ζωτικό χώρο στο κοινωνικό πεδίο. Υπό αυτή την έννοια κάθε επιμέρους αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος του συνολικότερου αγώνα για την επανάσταση.
Για την κατάργηση του κράτους και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, την κοινωνική επανάσταση όχι ως το τελικό αλλά το πρώτο μεγάλο βήμα για να ακολουθήσουν τα επόμενα στο δρόμο για την αταξική κοινωνία και την αρμονική συμβίωση ανθρώπου και φύσης. Όπως και σε όλους τους αγώνες έτσι και σε αυτόν για τις άδειες των πολιτικών κρατούμενων ‘’η αδικία δεν είναι ανώνυμη, έχει όνομα και διεύθυνση’’ όπως είπε και ο Μπρέχτ. Δεν μένει παρά το κίνημα αλληλεγγύης να συνεχίσει να ξεδιπλώνει τα επιχειρήματά του, πάντα πολύμορφα με λόγια και με πράξεις. Με κάθε μέσο και όλα.
Οι αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι
Αντώνης Σταμπούλος
Γιώργος Καραγιαννήδης
Άκης Σαραφούδης
Φοίβος Χαρίσης
Πηγή: athens.indymedia.org
