Ελλάδα (2016):ανα δύο μέρες μία καταγγελία βιασμού – ανα 4,5 μέρες μία καταγγελία απόπειρα βιασμού (αφορά μόνο τις καταγγελίες στην αστυνομία):
Χίος (10/2/17), Κιλκίς (18/9/16), Χανιά (24/10/16): τρείς άντρες πυροβολούν τις γυναίκες τους
Καβάλα (5/4/17): αθώωση δύο βιαστών από την Ξάνθη
Μάης 2017: καταγραφή 12 καταγγελιών για βιασμούς, ξυλοδαρμούς, γυναικοκτονίες:
Δάφνη (3/5): κοπέλα βρίσκεται φυλακισμένη και δεμένη στο σπίτι ενός άντρα
Θεσσαλονίκη (4/5): γιατρός δολοφονεί γυναίκα μέσα στο νοσοκομείο και την πετάει σε ρέμα
…
Σε ποια μακρινή χώρα οι μισές δολοφονίες γυναικών γίνονται από τους συντρόφους τους; Σε ποια χώρα η μία στις πέντε γυναίκες που ζουν εκεί, έχει φάει ξύλο (τουλάχιστον μια φορά) από τον άντρα της; Πόσο μακριά να βρίσκεται αυτή η χώρα όπου οι βιασμοί γίνονται κατά κύριο λόγο από γνωστούς των γυναικών: από αφεντικά, από συγγενείς, πατεράδες, φίλους, γκόμενους;
Σε εκείνον λοιπόν τον τόπο, τυχαίοι άντρες έχουν το δικαίωμα να αγγίζουν γυναίκες στον δρόμο, να τρίβονται πάνω τους και να τις παρενοχλούν στα λεωφορεία, να τις ακολουθούν, να τις κορνάρουν, να σφυρίζουν και να φωνάζουν πόσο καριόλες, μπάζα, πουτάνες, σκύλες, αγάμητες, τσούλες είναι.
Και όλα αυτά τα βιώματα και άλλα τόσα να μένουν κρυφά μέσα στα σπίτια, να γίνονται κοινά μυστικά ολόκληρων χωριών, να μένουν μέσα σε σφραγισμένα στόματα. Οι γυναίκες να παρενοχλούνται , να βιάζονται, να τρώνε ξύλο κάθε μέρα και η κοινωνία, τα δικαστήρια και τα μίντια να συναινούν στο έγκλημα επαναλαμβάνοντας πως αυτά είναι «μεμονωμένα περιστατικά», πως «μόνο ψυχοπαθείς τα κάνουν αυτά» και πως «φταίνε και οι ίδιες»…
Οι κάτοικοι όμως αυτής της χώρας αρνούνται επίμονα να δουν πως αυτός ο τόπος δεν είναι καθόλου μακριά. Συμβαίνει αυτήν την στιγμή που διαδηλώνουμε, σε κάποιο γειτονικό σπίτι, σε κάποιον παράλληλο δρόμο, σε κάποιο κοντινό μαγαζί, οπουδήποτε. Συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι κάνουν τα στραβά μάτια κοιτώντας μόνο την βία που δέχονται οι γυναίκες σε μακρινούς τόπους.
Εμείς όμως ζούμε, εργαζόμαστε, περπατάμε ΕΔΩ. ΕΔΩ νιώσαμε πρώτη φορά άσχημα για το σώμα μας, ΕΔΩ μας έμαθαν πως τα ρούχα μας φταίνε αν μας επιτεθεί κάποιος, ΕΔΩ υπεστήκαμε την παρενόχληση στις δουλειές μας, ΕΔΩ φοβηθήκαμε να περπατήσουμε, ΕΔΩ ακούγαμε κάποια να τρώει ξύλο στο διπλανό σπίτι. ΕΔΩ είναι ο τόπος που τα δικαστήρια αθωώνουν βιαστές , ΕΔΩ άντρες πυροβολούν τις συζύγους τους, ΕΔΩ οι μετανάστριες βιάζονται αλλεπάλληλα στα μπουρδέλα.
ΕΔΩ φοβηθήκαμε αλλά και ΕΔΩ οργιστήκαμε. Εδώ είναι το μέρος που συνειδητοποιήσαμε πως για να αντιμετωπίσουμε τον φόβο και την καταπίεση πρέπει να παλέψουμε όλες και όλοι μαζί για να φανερώσουμε κάθε πτυχή σεξισμού και πατριαρχίας που κρύβει αυτή η κοινωνία.
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
πεμπτη 22.06 | 19.00 | παράρτημα
απο την Wildcat | ΑΣ65 | antifa BZ project
Αναδημοσίευση από wildcatpatra.wordpress.com
