Την Πέμπτη 28/9, ύστερα από κάλεσμα της αναρχικής/αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας Κρακατόα, πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη Παραρτήματος συγκέντρωση ενάντια στους ζωολογικούς κήπους και κάθε μορφή εγκλεισμού, με επίκεντρο την υπόθεση του κολαστηρίου του ζωολογικού κήπου Ιπποκάμηλος που βρίσκεται στα Σαγέικα Αχαΐας. Εκεί, στις 21/8 βρέθηκαν κουφάρια ζώων σε προχωρημένη αποσύνθεση, υπολείμματα οστών και ζώα εμφανώς σκελετωμένα και αφυδατωμένα.
Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αιχμαλωσίας και βασανισμού των ζώων, Βρασίδας Δάκης, είναι ο ίδιος που κατέχει τα petshop Mega Animal Center. Για το λόγο αυτό, όταν η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε, με τους υπόλοιπους/ες συντρόφους και συντρόφισσες που την πλαισίωσαν, προχωρήσαμε σε αποκλεισμό του κεντρικού καταστήματος στην Αγίου Ανδρέου. Η είσοδος του petshop αποκλείστηκε για αρκετή ώρα, ενώ κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράζονταν κείμενα σε περαστικούς, φωνάζονταν συνθήματα και πετάχτηκαν τρικάκια. Γράφτηκαν επίσης συνθήματα πάνω στις βιτρίνες και στο εξωτερικό εμπόρευμα.
Όταν ο σωματέμπορος βασανιστής Δάκης ήρθε με τη συνοδεία άλλων ατόμων και επιχείρησε να προσεγγίσει τη συγκέντρωση, εκδιώχθηκε, ενώ κατά την υπόλοιπη διάρκεια του αποκλεισμού υπήρξαν εντάσεις με τον σωματέμπορο και τους υποστηρικτές του που προκαλούσαν από απόσταση.
Πολλές αντιδράσεις των περαστικών τόσο κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στο Παράρτημα όσο και του αποκλεισμού, ήταν θετικές και υποστηρικτικές.
Μερικά από τα συνθήματα που φωνάζονταν:
“Κανένα ζώο μέσα σε κλουβί- Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”, “Από τα petshop μέχρι τα σφαγεία, αγώνας για ζωή και ελευθερία”, “Λευτεριά σ’όσους είναι στα κελιά”, “Λευτεριά στα ζώα ανθρώπινα και μη- Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”, “Λύσσα και συνείδηση, άρνηση και βία, φωτιά στι φυλακές φωτιά και στα σφαγεία”, “Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’όλα τα κελιά”, “Κανένα ζώο μέσα σε κλουβί, οι ζωολογικοί είναι φυλακή”…
Διαρκής αγώνας και ανάληψη πρωτοβουλιών πολύμορφης δράσης ενάντια στα κολαστήρια εγκλεισμού, βασανισμού και δολοφονίας των ζώων…
ΜΕΧΡΙ ΚΑΘΕ ΚΕΛΙ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΛΟΥΒΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟ
ΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ
αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα ΚΡΑΚΑΤΟΑ
_______________________________________________________________
Το κείμενο που μοιραζόταν:
Ο ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΙΠΠΟΚΑΜΗΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΡΓΟ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ ΖΩΩΝ
Στις 21/8 στα Σαγέικα, στο κάτεργο του ζωολογικού κήπου “ΙΠΠΟΚΑΜΗΛΟΣ” βρέθηκαν κουφάρια ζώων σε προχωρημένη αποσύνθεση, υπολείμματα οστών και ζώα εμφανώς σκελετωμένα και αφυδατωμένα. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αιχμαλωσίας, ΒΡΑΣΙΔΑΣ ΔΑΚΗΣ, είναι ο ίδιος που κατέχει τα petshops MEGA ANIMAL CENTER. Γνωρίζουμε καλά πως καθάρματα σαν κι αυτόν που ζουν μέσω της αγοραπωλησίας έμβυων και συναισθανώμενων όντων, καταδικάζοντάς τα στο συστηματικό βασανισμό της αιχμαλωσίας, δε διστάζουν να πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Η πρακτική της φυλάκισης αποτελεί το κύριο μέσο με το οποίο η εξουσία ασκεί εντατικά τον έλεγχο, την επιβολή, την εξημέρωση και την τιμωρία. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες χτισμένες πάνω στα θεμέλια του ανθρωποκεντρισμού επωφελούνται με κάθε δυνατό τρόπο από την εκμετάλλευση των ζώων. Από τον βασανισμό που υπόκεινται στα επιστημονικά κέντρα ζωοτομίας και εργαστήρια πολυεθνικών, από τη σφαγή τους για τροφή και το ξεζούμισμα για τα ζωικά προϊόντα, μέχρι τη στέρηση της ελευθερίας και των άγριων ενστίκτων τους στο βωμό του θεάματος και της σαδιστικής διασκέδασης, απομυζούν κάθε πτυχή ζωής στον πλανήτη στο όνομα του κέρδους και του κεφαλαίου.
Κομμάτι αυτή της ατέρμονης εκμετάλλευσης από την ανθρώπινη κυριαρχία πάνω στα υπόλοιπα είδη αποτελεί και ο θεσμός του εγκλεισμού που συντελείται εντός των ζωολογικών κηπών- και όχι μόνο, ως απόρροια της αντίληψης της ανθρώπινης υπεροχής, κυριαρχίας και “δικαιωματικής” εξουσίας επί των μη-ανθρώπινων ζώων (σπισιμός). Έπειτα από τη βίαιη αρπαγή τους από το φυσικό περιβάλλον ή την αναπαραγωγή τους υπό καθεστώς φυλάκισης, τα ζώα μέσα σε αυτές τις δομές ζουν εξορισμένα και καταδικασμένα να υπομένουν την αιχμαλωσία και τον εξευτελισμό, τη στέρηση της αυτοδιάθεσης και των αισθήσεών τους ζώντας σε μικρά ή μεγάλα κλουβιά με το πρόσχημα της εκμάθησης και της επαφής του πολιτισμένου ανθρώπου με την άγρια ζωή. Πάραυτα, η μοναδική εικόνα που ξεχωρίζει πίσω απο τα κάγκελα και τους φράχτες είναι μουδιασμένα πόδια, βαριά φτερά, σώματα που άτονα κινούνται σε λιγοστό νερό και νευρικές συμπεριφορές από την καθηλωμένη ζωή.
Όλα αυτά διαψεύδουν τη λογική που θέλει τους ζωολογικούς κήπους να αποτελούν μέρη επιμόρφωσης, τα οποία φέρνουν τον κόσμο σε επαφή με τη φύση και την άγρια ζωή καθώς η επιβολή μιας ζωής στην φυλακή, συγκροτεί έναν εξουσιαστικό παραλογισμό και μια βάρβαρη νοοτροπία, η οποία πλασάρεται ως φυσιολογική.
Οι ζωολογικοί κήποι όμως μόνο κάτι φυσιολογικό δεν αντικατοπτρίζουν. Όχι απλώς μας χωρίζουν από τα ζώα που φυλακίζουν, αλλά μας χωρίζουν συνολικά από τη δική μας ζωτικότητα. Όταν κοιτάζουμε τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες μέσα από τα κάγκελα, παρατηρούμε το πρόσωπο της δικής μας αποξένωσης. Ζώντας μέσα σε σπίτια κλουβιά, στις τσιμεντένιες πόλεις, σε μια καθημερινότητα εξαρτωμένη πλήρως από υλικές ψευδοαπολαύσεις, εμείς οι ίδιοι παρακμάζουμε παράλληλα με το θάνατο του φυσικού κόσμου.
Η επαφή με την άγρια ζωή δεν γίνεται σε αυτούς τους χώρους και υπό αυτές τις συνθήκες. Κάθε άλμα ενός λαγού στις εύφορες πεδιάδες, κάθε σκαρφάλωμα ενός αγριοκάτσικου στις πιο απότομες βουνοπλαγιές, ένας ελιγμός του ελαφιού ανάμεσα στα δέντρα του δάσους, το υπομονετικό πέταγμα μιας γερακίνας, τα συντονισμένα πηδήματα των δελφινιών μέσα και έξω από το νερό, οι άτακτες κινήσεις των βατράχων στις όχθες των ποταμών, τα άγρυπνα μάτια μιας κουκουβάγιας μέχρι και τα βρυχίσματα των λιονταριών στις μακρινές εκτάσεις της Σαβάνας, κάθε παραμικρό ενδιαφέρον όλων αυτών των ζώων που ζουν έξω από τα κλουβιά, κρύβουν τις πραγματικές ενδείξεις όμορφης και αδάμαστης αγριότητας. Όλες αυτές οι όμορφες ζωντανές διαδικασίες, είναι ικανές να συγκλονίσουν όποιον αφεθεί στην παρατήρησή τους. Είναι όμως και κάτι επιπλέον. Είναι οι απειλούμενες μορφές ζωής που καταφέρνουν ακόμη να επιβιώνουν παρά την διαρκώς εντεινόμενη και καταστροφική επεκτατικότητα της ανθρώπινης επέμβασης. Εκείνες που επιβιώνουν από τον διωγμό της βιομηχανοποίησης, των πυρκαγιών, του κυνηγιού, των αποψιλόσεων και των φραγμάτων και που μας υπενθυμίζουν πως η επιβίωση του φυσικού κόσμου βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο και δομές εγκλεισμού όπως οι ζωολογικοί κήποι σε καμία περίπτωση δεν συνεισφέρουν στην προστασία του και στη συνέχιση της ύπαρξης του. Αντίθετα, είναι η επικύρωση της επικυριαρχίας στη φύση και η μεταφορά των λάφυρων αυτής στα κέντρα των μητροπόλεων.
____
Η υπόθεση του σωματέμπορου του “Ιπποκάμηλου” δεν κλείνει με την όποια δικαστική έκβαση. Η αστική δικαιοσύνη είναι ένας από τους βασικούς μηχανισμούς αυτοτροφοδότησης και αυτοσυντήρησης του εξουσιαστικού συστήματος, κομμάτι του οποίου είναι και οι δομές εκμετάλλευσης των ζώων, ενώ παράλληλα επιχειρεί την πλήρη διαμεσολάβηση των όποιων κοινωνικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Πάντα ωστόσο προς όφελος των κυρίαρχων, ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει μία μερική οπισθοχώρηση. Έτσι λοιπόν και στη δίκη για την υπόθεση του Ιπποκάμηλου, στις 2 Οκτώβρη, μια πιθανή προσχηματική καταδίκη θα στοχεύει στην κατευναστική ικανοποίηση και αφομοίωση των φωνών αντίδρασης.
Απάντησή μας σε αυτή την πραγματικότητα δεν είναι οι “καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού”, καθαρότερα και πιο ευρύχωρα κλουβιά. Είναι ο αγώνας για την καταστροφή αυτών των δομών, για την απελευθέρωση των έγκλειστων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον και την καθολική κατάργηση της εκμετάλλευσής τους.
ΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΘΕ ΚΛΟΥΒΙ ΚΑΙ ΚΕΛΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟ
αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα KΡΑΚΑΤΟΑ
olikiapeleutherosi.espivblogs.net
*email στο baktirio
