Θεσσαλονίκη- Παρέμβαση στον παιδικό σταθμό “Κοπερτί”

Στις 27 Σεπτέμβρη, οι νηπιαγωγοί του παιδικού σταθμού Κοπερτί παρακίνησαν τους μικρούς μαθητές τους να ζωγραφίσουν πάνω στα σώματα ζωντανών αλόγων. Η ίδια η διεύθυνση του παιδικού σταθμού σε ανακοίνωσή της, μετά από πληθώρα αντιδράσεων που προκάλεσε η αποτρόπαια πράξη τους, ανέφερε μεταξύ άλλων πως πρόκειται για “…ακόμη ένα χάδι με το πινέλο που καλλιεργεί με μοναδικότητα τη σχέση μεταξύ παιδιού και ζώου. Το αν το απολαμβάνουν τα άλογα, φυσικά μόνο μέσω της γαλήνιας στάσης τους μπορεί να αξιολογηθεί ή και από την γνώμη των ειδικών που ασχολούνται με τα άλογα…”.

Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος

Το σχολείο είναι ένας από τους κατεξοχήν δομικούς θεσμούς του εξουσιαστικού οικοδομήματος. Χτισμένο πάνω στα κρατικά και καπιταλιστικά πρότυπα της εποχής έχει αποκλειστικό λειτουργικό σκοπό τη διαμόρφωση συνειδήσεων καθ’ υπακοή στην κυρίαρχη κανονικότητα. Ο θεσμός του σχολείου είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα της εξουσίας καθώς αναλαμβάνει μικρά παιδιά που είναι αρκετά εύπλαστα σε τέτοιες ηλικίες. Έτσι ο κάθε μαθητής δομεί την προσωπικότητά του με βάση τις πληροφορίες που δέχεται. Το αποτέλεσμα της κυρίαρχης εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι πως αν η ροή πληροφοριών είναι ελεγχόμενη, ο εκπαιδευόμενος αντί να αναπτύξει την όξυνση της κριτικής σκέψης, λοβοτομείται και εξελίσσεται σε υπάκουο πολίτη (η πλύση εγκεφάλου είναι μια διαρκή διαδικασία καθώς ακολουθούν οι υπόλοιποι χειραγωγοί: πανεπιστήμιο-οικογένεια-στρατός-εκκλησία-μμε).

Την εκμετάλλευση δεν τη διδάσκεις, την πολεμάς

Η αντίληψη πως τα ζώα αποτελούν υποδεέστερα όντα και αντικείμενα αξιοποίησης και εκμετάλλευσης για τις κυρίαρχες καπιταλιστικές “ανάγκες” προέκυψε από την αποξένωση του ανθρώπου από το φυσικό κόσμο. Ο άνθρωπος πλέον παύει να νιώθει το φυσικό κόσμο σαν ζωτικό του κομμάτι και αντιμετωπίζει τη φύση και τα ζώα ως εκμεταλλεύσιμη ύλη. Απότοκο αυτής τη συνθήκης είναι ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται σαν οικεία εικόνα και να δένεται συναισθηματικά με ένα ζώο περιφραγμένο μέσα σε έναν ζωολογικό κήπο, κλεισμένο μέσα σε ένα κλουβί ενός petshop που για να το αποκτήσει πρέπει να πληρώσει για την ελευθερία του, μέσα σε ένα τσίρκο, μέσα, μέσα…

Ας σκεφτεί όμως ο καθένας από εμάς κάποιες εικόνες από το παρελθόν και το πώς θα αντιδρούσε σήμερα. Πως θα μας φαινόταν να υπήρχαν ακόμη ανθρωπολογικoί κήποι με μειονότητες και περιθωριοποιημένους κλεισμένους σε κλουβιά για να τους θαυμάζει η ελίτ της κοινωνίας; Πως θα νιώθαμε αν ήταν  νόμιμη η διακίνηση βρεφών και τα πουλούσαν σε βιτρίνες καταστημάτων στην Τσιμισκή; Πόσο “πολιτισμένοι” θα νιώθαμε αν υπήρχαν ακόμα αρένες θεάματος σαν το Κολοσσαίο  με σύγχρονους σκλάβους να προσφέρουν θέαμα στο διψασμένο για αίμα κοινό;

Η ήττα του σύγχρονου πολιτισμού και το τέλος των αξιών αποτυπώνεται τη στιγμή που σύγχρονοι “παιδαγωγοί” υπερασπίζονται συνειδητά μια πράξη εκμετάλλευσης καθώς αντιλαμβάνονται τον εξευτελισμό ενός ζώου σαν χάδι και τον ταυτίζουν με το άγγιγμα και την ανάγκη για επαφή. Οι ηθικές αξίες αυτής της κοινωνίας καταρρέουν από τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι που ενοχλούνται από τη θέα συνθημάτων στους τοίχους και αφισών σε κάδους σκουπιδιών γιατί βρωμίζουν μια άψυχη πόλη, προτρέπουν, συναινούν, αδιαφορούν ή διαφωνούν σιωπηλά για την παρακίνηση μικρών παιδιών να ζωγραφίσουν πάνω στα ζώα.

 Να “διδαχθούμε” τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και όχι την ίδια την εκμετάλλευση.