Την περίοδο όπου ο αγώνας για την απελευθέρωση των ζώων γίνεται αντικείμενο συζήτησης, με αφορμή τις δράσεις που έχουν γίνει το προηγούμενο διάστημα, εμείς επιλέγουμε να μιλήσουμε για την πραγματική βία που ασκείται συστηματικά και μαζικά έναντι των μη ανθρώπινων ζώων.
Τη βία της τεχνοεπιστήμης που στο όνομα της ανθρώπινης εξέλιξης ακρωτηριάζει, δηλητηριάζει, τεμαχίζει, δολοφονεί. Εκείνη τη βία που κρύβεται πίσω από τους τοίχους των σφαγείων, τις αλλεπάλληλες δολοφονίες έγκλειστων και ανήμπορων να αντιδράσουν ζώων, τα απομονωμένα ουρλιαχτά του πόνου, τα ποτάμια αίματος. Τη βία που πλασάρει τα «προϊόντα» της στα ψυγεία των σούπερ-μάρκετ και τις βιτρίνες των κρεοπωλείων, τεμαχισμένα και συσκευασμένα, έτοιμα να σερβιριστούν στα πιάτα της απάθειας και του αγνωστικισμού. Ας μιλήσουμε για τη βία του εγκλεισμού, των εξευτελισμών και των βασανιστηρίων των ζώων που κρατούνται σε κλουβιά για να τα «θαυμάσουν» οι άνθρωποι των πόλεων, είτε στις τεχνητές οάσεις «φύσης» των ζωολογικών κήπων, είτε κάτω από τους προβολείς του θεάματος στα τσίρκο και τα δελφινάρια. Για την καταστροφική επεκτατικότητα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων εναντίον των οικοσυστημάτων , που σκοτώνει ή εκδιώκει από τα σπίτια τους αμέτρητα είδη, χάριν της υλοτομίας, των μονοκαλλιεργειών και της κτηνοτροφίας, χάριν της επέκτασης των πόλεων, των βιομηχανιών και των εξορύξεων, της οικονομίας. Ας μιλήσουμε για τις βίαιες αρπαγές των μωρών από τις μανάδες τους και τους καθημερινούς βιασμούς τους με σκοπό το ξεζούμισμά τους να καταλήγει συσκευασμένο μέσα σε χαρτόνινα κουτιά, ώστε ο άνθρωπος να αποτελεί το μοναδικό είδος που τρέφεται εφ’ όρου ζωής με γάλα, και δη άλλων ζώων. Τέλος, ας μιλήσουμε για τα αδηφάγα «χόμπι» των πολεμόχαρων, που κυνηγούν όσα ζώα καταφέρνουν μέχρι σήμερα να επιβιώνουν από τον πόλεμο της ανάπτυξης.
Οι σχέσεις εξουσίας, επιβολής και εκμετάλλευσης, δομούν την αιτιολόγησή τους στη βάση διακρίσεων που γίνονται σύμφωνα με κατασκευασμένα και επίπλαστα σχήματα ανωτερότητα-κατωτερότητας, υπεροχής- υποτέλειας, ικανότητας-ανικανότητας κ.ο.κ. Έτσι η διαφορετικότητα των ζωικών ειδών στους τρόπους αντίληψης, συμπεριφοράς, οργάνωσης και έκφρασης μεταφράζεται σε ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους έναντι των άλλων. Πάνω σε αυτή τη μορφή διάκρισης, τον σπισισμό, χτίζεται η αντίληψη και η πρακτική της στέρησης της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας των άλλων ζώων, που διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις, και ανάλογα με τη θέση του, το κάθε άτομο την αναπαράγει στο βαθμό που του αντιστοιχεί.Έτσι τα μη ανθρώπινα ζώα βιάζονται κάθε λεπτό μαζικά από τους βιομήχανους, τους σφαγείς, τους γδάρτες, τους κυνηγούς, τους πειραματιστές, τους κτηνοτρόφους. Και όλα αυτά υπό την ενεργή αποδοχή της πλειονότητας του κοινωνικού συνόλου, που επωφελείται σιωπηλά από την ύπαρξή τους.
Η σύγχρονη καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ήταν αυτή που επέφερε την υποδούλωση, την εκμετάλλευση και το βιασμό των ζώων αλλά κατάφερε και καταφέρνει την επέκταση και τη διαιώνισή τους, βρίσκοντας στιβαρό πάτημα στα προϋπάρχοντα θεμέλια του σπισισμού και της αιματοβαμμένης δίψας για ανάπτυξη και κατάκτηση ολόκληρης της γης. Έτσι αναπτύχθηκε αυτό που ονομάζουμε βιομηχανοποιημένη σφαγή και η οποία απαριθμεί κάθε λεπτό εκατομμύρια πτώματα στις μηχανές της. Τα μαζικά σφαγεία, όπου τα ζώα τεμαχίζονται κομμάτι κομμάτι σε σειρά και ο κάθε εργάτης-σφαγέας εκτελεί ένα συγκεκριμένο μέρος της διαδικασίας, αποτέλεσαν την πρώτη μορφή αλυσίδας εργοστασιακής παραγωγής και αποτέλεσαν τη βάση για την ανάπτυξη του βιομηχανικού φορντικού μοντέλου. Αυτά τα κολαστήρια αποτέλεσαν το μοντέλο έμπνευσης για τη γραμμή συναρμολόγησης η οποία εφαρμόστηκε στην αυτοκινητοβιομηχανία και απ’ όπου αργότερα επεκτάθηκε σε όλο το εργοστασιακό σύστημα.
Εκεί μέσα, τα ζώα αντιμετωπίζονται ως μηχανές, ζουν και πεθαίνουν βασανιστικά, ενώ κάθε μέλος του σώματός τους, κάθε τους βιολογική λειτουργία, η ίδια τους η ζωή, αντιμετωπίζεται ως προϊόν με όρους κέρδους. Έτσι στις σύγχρονες μονάδες σφαγής, δεκάδες εκατομμύρια ζώα στοιβάζονται σε χώρους ανύπαρκτης δυνατότητας κίνησης με μικρή ή καθόλου πρόσβαση σε φυσικό φωτισμό και καθαρό αέρα. Οι συνθήκες κράτησής τους είναι απόλυτα μελετημένες σύμφωνα με τη βέλτιστη για τη βιομηχανία παραγωγή.
Οι τεχνητές παχύνσεις με σκοπό την άμεση σφαγή. Η ακινησία, η απομάκρυνση των νεογέννητων από τις μανάδες τους και η μηχανοποιημένη κλοπή του γάλακτός τους. Οι ευνουχισμοί, οι αποκερατώσεις και οι αφαιρέσεις των ράμφεων. Τα βρώμικα κλουβιά συνωστισμού με τα μεταλλικά πατώματα που προκαλούν διαρκή πόνο και τραυματισμούς και οι αυτοτραυματισμοί. Οι διαρκείς βιασμοί-τεχνητές αναπαραγωγές που συντελούν την υπερπολλαπλάσια παραγωγή αυγών και γάλακτος. Όλα τα παραπάνω αποτελούν μία απλουστευμένη και λειψή περιγραφή των συνθηκών προ της σφαγής στη θανατοβιομηχανία.
Την ίδια στιγμή, η ύπαρξη αυτών των βιομηχανιών, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την καταστροφή της φύσης ευρύτερα. Για την επίτευξη της μαζικής και υπέρογκης παραγωγής θανάτου, η γη απανθρακώνεται καθώς αφήνει την τελευταία της πνοή. Οι αριθμοί που αποτυπώνουν τα δεδομένα της καταστροφής, δεν είναι απλά νούμερα, όπως παρατίθενται στις μελέτες των διεθνών επιστημονικών υποχείριων της οικονομίας, αλλά αφορούν χαμένες ζωές, κλεμμένα νερά και εδάφη, μαζικές εξοντώσεις. Οι καταστροφές στο παγκόσμιο οικοσύστημα είναι ανεπανόρθωτες, όσο επίμονα και να γίνεται η προσπάθεια συγκάλυψης και απόκρυψης των δεδομένων, μέσω των ψεμάτων και των υποσχεσιολογιών περί «βιώσιμων» μεθόδων. Σχεδόν η μισή έκταση του εδάφους ολόκληρης της γης καταλαμβάνεται από επιχειρήσεις φάρμας και κτηνοτροφικές μονάδες , ενώ μεγαλύτερο από το μισό ποσό του παγκόσμιου διαθέσιμου πόσιμου νερού διατίθεται για την κτηνοτροφία. Τα τροπικά δάση καταστρέφονται για τη δημιουργία βοσκοτόπων και καλλιεργειών ζωοτροφών (μονοκαλλιέργειες γενετικά τροποποιημένης σόγιας, δημητριακών, σιτηρών, κ.α.), ενώ παράλληλα, σε ημερήσια βάση εξαφανίζονται 100 είδη φυτών και ζώων. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της συνεχούς καταστροφής του Αμαζονίου από τις αποψιλώσεις και τις εκτάσεις καλλιέργειας, χάριν την βιομηχανίας εκτροφής. Ο τεράστιος όγκος των αποβλήτων των κτηνοτροφικών μονάδων διαταράσσει τις φυσικές ιδιότητες των χερσαίων και υδάτινων περιοχών στις οποίες εναποτίθενται, ενώ τα αέρια που απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα αποτελούν βασικό παράγοντα επίδρασης στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Η μισή παραγωγή τροφής ολόκληρου του κόσμου αποσπάται για την κτηνοτροφία και ειδικότερα το 90% της παγκόσμιας παραγωγής σόγιας καλλιεργείται και δίνεται για τον ίδιο σκοπό. –
Όλα τα παραπάνω δεν αρκούν ως απλές διαπιστώσεις. Με πρώτο βήμα τη συνειδητοποίηση, αν κάτι μπορεί να φέρει στο προσκήνιο την πιθανότητα της αναγκαίας ριζικής αλλαγής, αυτό είναι η άρνηση και ο αγώνας. Η εξουσία πάντα θα βρίσκει τους απολογητές της στα ιδεολογήματα της φυσικότητας, της μάταιης αντίστασης, της μονόδρομης και ανεπιστρεπτί ροής των γεγονότων που δεν χωρούν αμφισβήτηση. Και όλα αυτά λοιδορώντας τους αμφισβητίες και τους αντιστεκόμενους.
Εμείς από τη μεριά μας επιλέγουμε στον αντίποδα αυτού, να αρνούμαστε καθημερινά την αποδοχή αυτού του κανονικοποιημένου μαζικού εγκλήματος και να απέχουμε από την κατανάλωση της σάρκας και των προϊόντων βασανισμού και σφαγής των άλλων ζώων.
Ως μία ελάχιστη απάντηση σε αυτό το διαχρονικό αιματοκύλισμα, επιτεθήκαμε στο κέντρο διανομής της βιομηχανίας Υφαντής, στα Μποζαΐτικα της Πάτρας, σπάζοντας την πρόσοψη του κτηρίου. Όσο και αν ποντάρουν τα κεφάλια της εταιρίας στις διαφημίσεις εξωραϊσμού των προϊόντων της σφαγής, δεν παύει να είναι ένας βασικός κρίκος της εγχώριας αλυσίδας των βιομηχανιών βασανισμού των ζώων, και ως τέτοια θα βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο.
Η κίνησή μας είναι μία μικρή συμβολή στην ανάδειξη της εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων και την προσπάθεια αντιστροφής των όρων που τη συντηρούν, μία συμβολή στην πολύμορφη αντεπίθεση στις δομές που βασανίζουν τη ζωή. Η επιθυμία μας να συντονιστούμε με άλλες συντροφικές πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση, μας κινητοποίησε να δράσουμε στα πλαίσια του καλέσματος για την εβδομάδα Αντισπισιστικών Δράσεων.
Κλείνοντας το κείμενο θέλουμε να σταθούμε στην ουσία συντονισμών όπως το διεθνές κάλεσμα για Αντισπισιστική Δράση. Τέτοιες πρωτοβουλίες που έχουν αποτέλεσμα τη χωροχρονική πύκνωση δράσεων οι οποίες εναντιώνονται στην εκμετάλλευση των ζώων, είναι ευνοϊκές για να εισχωρήσουμε με τα προτάγματά μας στην κανονικότητα και να αμφισβητήσουμε συντονισμένα και πολύμορφα τις εξουσιαστικές σταθερές. Οι κάθε λογής δράσεις, όσο καλύτερα αναγιγνώσκουν τις κοινωνικές συνθήκες και εισβάλλουν με φαντασία σε αυτές, τόσο περισσότερο έδαφος κερδίζουν. Αν κάτι όμως έχει εξίσου μεγάλη σημασία είναι η συνέχεια. Ένα κάλεσμα σαν και αυτό δεν κρίνεται από το στενό περιθώριο στο οποίο τοποθετείται χρονικά, αλλά κυρίως από το τι αφήνει πίσω του. Έτσι για εμάς το συγκεκριμένο κάλεσμα, στη βάση των σχεδίων που πέρασαν από το μυαλό του κάθε ατόμου και της κάθε πρωτοβουλίας αλλά και των σχέσεων που δομήθηκαν πάνω στις δράσεις και τις σκέψεις που μπορεί να προέκυψαν από αυτές, θα ήταν ιδανικό να επεκταθεί και να μετουσιωθεί σε σταθερή και διαρκή παρουσία, όχι μόνο εντός των εξελίξεων, αλλά και δημιουργώντας αυτές. Με λίγα λόγια, να αποτελέσει έναυσμα για τη συγκρότηση νέων ομαδοποιήσεων, να δώσει τροφή για σκέψη και περεταίρω οργάνωση για δράση. Να οδηγήσει σε νέες κινήσεις ανάδειξης του βασανισμού των ζώων, εκδηλώσεις, επιθέσεις, παρεμβάσεις, σαμποτάζ.
Ο αγώνας για την αναρχία, φύσει και θέσει, θέτει στο στόχαστρό του κάθε διαδικασία εκμετάλλευσης, κάθε μορφή εξουσίας, και η εναντίωση στο βασανισμό και τη σφαγή των άλλων ζώων είναι αναπόσπαστο κομμάτι του.
Αναρχικοί/Αναρχικές
Πηγή: athens.indymedia.org
