Ενημέρωση και πολιτική τοποθέτηση της συνέλευσης της κατάληψης του Πολυτεχνείου
Πέρυσι, ξημερώματα της 17 Νοεμβρίου, καταλήφθηκε το κτήριο Γκίνη με αποτέλεσματα, μετά από 20 χρόνια, το κκε να μην παρεβρεθεί στον χώρο του Πολυτεχνείου την ημέρα της επετείου, όπως κι επίσης το πολυτεχνείο να μείνει ανοιχτό για να πλαισιωθεί μετά την πορεία από μεγάλο πλήθος εξεγερμένων που συγκρούστηκαν για πολλές ώρες απέναντι στις μονάδες καταστολής.
Φέτος, τα ξημερώματα της 15 Νοέμβρίου, στην έναρξη του τριημέρου, πήραμε την πρωτοβουλία να καταλάβουμε το Πολυτεχνείο, για «να φέρουμε στο προσκήνιο τη ζωντανή εξέγερση που προσπαθεί να ξαναθεριέψει εδώ κι εκεί σε όλο τον πλανήτη» και «να σπάσουμε την καπηλεία της εξέγερσης και να ακυρώσουμε το πανηγύρι των κομματικών οργανώσεων. Να ακυρώσουμε την διαδικασία που επιτρέπει σε υπουργούς, πρωθυπουργούς και ανθρώπους που προστατεύονται πίσω από τους πάνοπλους φασίστες της ΕΛ. ΑΣ. να καταθέσουν στεφάνια».
Η κατάληψη, τα χαρακτηριστικά της και οι οχυρώσεις της διαλύθηκαν από ένα σώμα που προέκυψε από το κάλεσμα της ομάδας «αναρχικών και κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση».
Το σώμα της κατάληψης ήταν πολυεθνικό, κοινωνικά και πολιτικά πολύμορφο. Σύντροφοι και συντρόφισσες με καταγωγές από την δύση και την ανατολή. Μετανάστες με ή χωρίς χαρτιά, εργαζόμενοι/ες, άνεργοι και αρνητές εργασίας, φοιτητές φοιτήτριες, μαθητές μαθήτριες. Άτομα ελευθεριακά, αναρχικά ή γενικώς εξεγερμένα, όλοι και όλες με κοινούς στόχους. Διαφορετικοί άνθρωποι συσπειρώθηκαν γύρω από τους αγωνιστικούς στόχους της κατάληψης, της σύγκρουσης με το κράτος και του αποκλεισμού των κομμάτων. Και για αυτό δεν υπήρξε κάλεσμα προς συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα και κοινωνική ταυτότητα μα κατάθεση πολιτικού σκεπτικού και πλαισίου.
Θα καταθέσουμε την κοινή μας εμπειρία αυτές τις δύο μέρες στα καίρια σημεία της.
Κοινωνική ανταπόκριση/αντίδραση.
Πολλοί άνθρωποι πέρασαν αυτές τις μέρες για να τιμήσουν τους νεκρούς του πολυτεχνείου. Η συντριπτική πλειοψηφία δήλωσε ξεκάθαρη υποστήριξη στην πράξη μας να αποκλείσουμε τα κόμματα και πολλοί αντιλήφθηκαν την κίνηση αυτή, τιμητική προς την εξέγερση και τους δολοφονημένους της. Ο αντι-κομματισμός ήταν ισχυρό στοιχείο και η απουσία του πανηγυριού ήταν ανακουφιστική. Πρωτόγνωρα πολλοί ανταποκριθήκαν στο κάλεσμα για υλική υποστήριξη.
Ο κόσμος που μας επισκέφτηκε ήταν πολύ ενθαρρυντικός και αυτό επιβεβαίωνε το ηθικό έρεισμα της πρωτοβουλίας μας, παρόλο που δεν είχαμε ξεκινήσει με μια τέτοια βεβαιότητα.
Αποκλεισμός κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων
Πολιτικά για μας ο αποκλεισμός των κομμάτων και των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς σήμαινε λύτρωση της εξέγερσης από την εξουσία, την ιεραρχία και την καθοδήγηση.
Πρακτικά σήμαινε, ότι όποιοι ήθελαν μπορούσαν να μπουν αρκεί να ανταποκρινώντουσαν σε δυο πολιτικούς όρους για τον κοινωνικό και οριζόντιο χαρακτήρα της κατάληψης: Πρώτον, να μην μπουν στον κατειλλημένο χώρο ως κομματικός στρατός, αναγνωρίζοντας ότι η περιφρούρηση της κατάληψης είναι ενιαία και αποτέλεσμα συγκεκριμένης οριζόντιας διαδικασίας και να μην αντιπαραταχθούν στρατιωτικά απέναντι από την κατάληψη. Δεύτερον, να μην χρησιμοποιήσουν τον χώρο της κατάληψης για κομματική προπαγάνδα, που σήμαινε να μην στηθούν τραπεζάκια, αποκλείοντας την γνωστή καπηλεία που εξαργυρώνει της εξέγερση σε ψήφους και δημόσιες σχέσεις. Αντιληφθήκαμε τον αποκλεισμό της κομματικής αριστεράς ως λύτρωση της εξέγερσης από την εξουσία και την ιεραρχία.
Η γενικότερη τοποθέτηση που έλεγε να μην μπουν ούτε σύντροφοι και συντρόφισσες με τις πολιτικές τους οργανώσεις/συλλογικότητες, κάτι που δεν ήταν για μας κύριο σημείο και για αυτό δεν ήταν στην ανακοίνωση, σήμαινε πρακτικά να μην βάλουν τραπεζάκι και να μην έχουν μέσα στην κατάληψη πολιτικό σώμα, αποφάσεις και δράσεις διαχωρισμένες από τη συνέλευση. Η ώρα του κοινού αγώνα δεν είναι ώρα για διαχωρισμένη προπαγάνδα και κεφαλαιοποίηση. Για αυτό και μέχρι σήμερα θεωρούταν κεκτημένο των αναρχικών ότι στις ανοιχτές καταλήψεις και δράσεις δεν βγάζει κανείς το υλικό της πολιτικής του οργάνωσης ή συλλογικότητας. Προφανώς οι πρώτες συλλογικότητες που είχαν αποκλειστεί ήταν φυσικά οι δικές μας πολιτικές συλλογικότητες. Ανοιχτά εγχειρήματα όμως, με ειδικές θεματικές ή τοπική αναφορά όπως οι πολιτικοί κρατούμενοι, συγκεκριμένοι αγώνες κλπ ήταν καλοδεχούμενα στο να προβάλουν τον αγώνα τους. Το αντίστοιχο είχαμε αποφασίσει και για τις εκδηλώσεις. Είχαμε απαντήσει εξαρχής θετικά σε εκδηλώσεις όπως της Αναρχικής Αρχειοθήκης, η φωτογραφική έκθεση των φυλακισμένων και εξορισθέντων και η επίσκεψη σχολείων και κοινωνικά οργανωμένων ομάδων.
Επιστρέφοντας στα κόμματα, στόχος μας, που δεν αναθεωρήσαμε ποτέ, ήταν να ανοίξουμε και την πύλη της Πατησίων. Αλλά η παρουσία των κομματικών στρατών λειτούργησε ανασταλτικά προς την υλοποίηση της αποφασής μας. Ήδη από τις πρώτες ώρες, παρατάχθηκαν απέναντι μας με επιθετική διάταξη δυνάμεις της Κνε και της Ανταρσυα. Είμασταν διαρκώς ενήμεροι για την επιθετική προετοιμασία των ταγμάτων του κκε σε διάφορα σημεία του κέντρου της Αθήνας, με τροχούς κοπής, μπετόβεργες και άλλον εξοπλισμό. Τελικά την πρώτη μέρα δεν αποπειράθηκε κανείς να εισβάλει στο κατειλλημένο πολυτεχνείο και την δεύτερη δεν χρειάστηκε να το κάνουν οι κομματικοί στρατοί. Εμείς ήμασταν έτοιμοι να υπερασπιστούμε την κατάληψη μέχρι τέλους, αναλαμβάνοντας τους ενδεχόμενους κινδύνους και την ιστορικά κρίσιμη πολιτική ευθύνη απέναντι στις δομές της αντιεξέγερσης.
Ανοιχτή συνέλευση
Την πρώτη μέρα της κατάληψης καλέστηκε ανοιχτή συνέλευση στις 8 μ.μ. Τα πιο πάνω γνωστοποιήθηκαν κατά την διάρκειά της. Υπήρξαν άτομα που στηρίξαν την πρωτοβουλία μας και άλλα που είχαν μια διστακτική θέση. Άλλα άτομα του α/α χώρου άσκησαν επιθετική κριτική κατηγορώντας μας για αντικοινωνισμό με το επιχείρημα ότι φοράμε κουκούλες ή «τραμπούκισμα» επειδή τσεκάραμε ποιος/ποια μπαίνει ή ρωτάγαμε τι θέλει να κάνει στην κατάληψη. Κατηγορηθήκαμε για αποκλεισμό της κοινωνίας και για αντικινηματική συμπεριφορά με επιχείρημα ότι δεν ανοίξαμε την πρωτοβουλία πρωτού δράσουμε, ενώ η δράση μας ήταν καθοριστική για το κίνημα. Μας ασκήθηκε κριτική για προσπάθεια επιβολής χαρακτηριστικών και δογματικότητας σχετικά με το τι είναι η εξέγερση. Οι μοναδικές αντιπροτάσεις που υπήρξαν ήταν να αυτοπεριοριστούμε στο Γκίνη και να σταματήσουμε την κατάληψη. Καμία αντιπρόταση αγώνα δηλαδή. Η τοποθέτηση από καταληψία πως υπάρχει συγκεκριμένη αντζέντα και ότι είναι καλή η κριτική, αλλά πρέπει να συζητήσουμε αυτοί που θέλουμε να κάνουμε κάτι με τους παρόντες στόχους έγινε καραμέλα και εξαντλήθηκε πάνω της πολύωρη κριτική. Τόσο δεν ίσχυσε αυτό, που εντέλει όλη η συνέλευση αναλώθηκε αποκλειστικά πάνω στην κριτική. Σχεδόν το σύνολο όσων άσκησαν διαλυτική κριτική, χαρακτήριζε το εγχείρημα με όρους προσβλητικούς, υβριστικούς και απολίτικους. Στο τέλος, διάφορα άτομα μας είπαν ξεκάθαρα να πάρουμε τις ευθύνες μας και ότι δεν θα μας υπερασπιστούν αν έρθουν τα κνατ διότι η κατάσταση μας είναι εκβιαστική και χρησιμοθυρική προς το κίνημα. Παρ’ όλα αυτά, την επόμενη κάποιοι και κάποιες αντικατέστησαν το αντίπαλο σημείο αναφοράς της ευθύνης που ήδη πραγματώναμε με συνέπεια και μας έβαλαν μπροστά σε μια άλλη ευθύνη εντελώς νέα και κρίσιμη για την εξέλιξη του κινήματος.
Διάλυση της κατάληψης
Το πρωί της επόμενης μέρας η ομάδα «αναρχικών και κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση» (τ.α.) δημοσίευσε καταγγελία πλήρως εχθρική προς την κατάληψη του πολυτεχνείου. Η κατάληψη χαρακτηρίστηκε αντι-αναρχική, αντι-κομμουνιστική και αντι-κινηματική. Στο κείμενο αυτό, προτάχθηκε ένα αριθμητικό κριτήριο νομιμοποίησης καταλήψεων, αναπαράγοντας την καθεστωτική μιντιακή επιχειρηματολογία. Κάλεσε σε αντισυγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων και σε συνέλευση μέσα στο πολυτεχνείο.
Αμέσως μόλις ενημερώθηκε το σώμα της κατάληψης για την καταγγελία/κάλεσμα, κρίναμε ότι η συγκεκριμένη κίνηση είχε τεράστια ιστορική βαρύτητα και αναλάβαμε την ευθύνη της πραγματικότητας. Αντιληφθήκαμε την προγραμματισμένη παρέμβαση στο πολυτεχνείο ως επίθεση στην κατάληψη, προσπάθεια ποδηγέτησης ενός ανοιχτού και οριζόντιου εγχειρήματος, προσπάθεια καταστολής μιας εστίας αγώνα σε έναν χώρο και χρόνο με πολύ μεγάλο συμβολισμό. Αντιληφθήκαμε σύσσωμοι ότι η τ.α., στο όνομα του κινήματος, αντιστρέφοντας απόλυτα τον πολιτικό χαρακτήρα της κατάληψης και της προγραμματισμένης παρέμβασής της, επιδίωκε να επιβάλει αυτό που δεν κατάφερε το κράτος και ο κομματικός μιλιταρισμός, δηλαδή, να ισοπεδώσει την κατάληψη του πολυτεχνείου και να καταπνίξει την ζωντάνια της εξέγερσης. Η επαναφορά στην καθεστωτική ομαλότητα της επετείου είχε ήδη δηλωθεί στην συνέλευση της προηγούμενης μέρας ως προτιμότερη κατάσταση αγώνα και ως στόχος.
Η κατάληψη του πολυτεχνείου αντιλήφθηκε ότι η προγραμματισμένη διαλυτική παρέμβαση απέμπλεκε το κράτος και τους κομματικούς μηχανισμούς από τη δύσκολη συνθήκη της καταστολής της κι ότι αυτό πρέπει να ήταν απόλυτα κατανοητό σ’ αυτούς που την κάλεσαν, εφόσον αναλάμβαναν την ευθύνη των συνεπειών του καλέσματός τους για το διάστημα του δεύτερου πρωϊνού. Άλλωστε, η θέση που είχαν εκφράσει, ότι η παρέμβασή τους ήταν απαραίτητη για να αποτραπεί η εισβολή της αστυνομίας ή των κομματικών, εξέφραζε αυτήν την βεβαιότητα.
Η κατάληψη του πολυτεχνείου συμπέρανε ότι η στάση της απέναντι στην επικείμενη κατασταλτική απόπειρα από μέρος του κινήματος θα ήταν καθοριστική για την κατεύθυνση του κινήματος από δω και πέρα. Το διακύβευμα αφορούσε και αφορά την ίδια την ύπαρξη του ελευθεριακού αγώνα και του οριζόντιου κινήματος ή την εκβιαστική αφομοίωσή του στο καθεστωτικό πολιτικό παζάρι.
Η κατάληψη μπορούσε να αντισταθεί σε οποιαδήποτε απόπειρα καταστολής. Δεν είχε λόγους να φοβάται μια τέτοια απόπειρα, όταν δεν φοβόταν τα ματ και τα κνατ. Ωστόσο, αποφασίσαμε να μην αντιπαρατεθούμε μαχητικά με όποιους έρχονταν να καταλύσουν την κατάληψη στο όνομα της αναρχίας και να αφήσουμε ανυπεράσπιστο το οδόφραγμα του πολυτεχνείου, τουλάχιστον προσωρινά. Αφήσαμε ένα σημαντικό έδαφος του αγώνα στην επέλαση της καμουφλαρισμένης καταστολής, ενώ η καρδιά μας ήταν δοσμένη στη σύγκρουση με το κράτος. Ηταν μια βαρυά, αλλά πολιτικά αναγκαία απόφαση. Κρίναμε ότι δεν αναλογούσε στο σώμα αυτής της κατάληψης, στους νέους συντρόφους και τους αλληλέγγυους από άλλα μέρη του κόσμου να σηκώσουν την ευθύνη μιας ευθείας σύγκρουσης με τον πολιτικό ηγεμονισμό στο ελλαδικό κίνημα. Παρότι όλοι οι σύντροφοι αναγνωρίζουμε την ιστορική αναγκαιότητα της υπεράσπισης του αγώνα. Επιπλέον, υπήρχαν σύντροφοι που δεν ήθελαν την φυσική σύγκρουση μέσα στο κίνημα. Και το σώμα της κατάληψης του πολυτεχνείου επέλεξε να συνεχίσει ενιαία την κίνησή του σε σχέση με αυτά τα γεγονότα και με την τρέχουσα επέτειο και να μην διασπαστεί. Σε κάθε περίπτωση, η εσωτερική αντιεξέγερση είχε ξεμασκαρευτεί.
Δεν αποχωρήσαμε από τον χώρο του Πολυτεχνείου, δεν λήξαμε την κατάληψη. Είμασταν εκεί όταν έφτασε το μπλοκ της αντισυγκέντρωσης. Αφού μπήκαν όσοι κυμαίνονταν εχθρικά προς την κατάληψη, άνοιξαν την οχύρωση και παρέταξαν γραμμές περιφρούρησης-υποδοχής στην πύλη. Στην συνέχεια ξήλωσαν την οχύρωση της Πατησίων, όπως και της Τοσίτσα, έσπασαν το λουκέτο και άνοιξαν την πύλη διαλαλώντας ότι το Πολυτεχνείο είναι ανοιχτό για όλους. Ένα πλήθος άλλων αγωνιστών βρίσκονταν εκεί ως παρατηρητές και πολλοί φώναξαν συνθήματα ενάντια στην κατασταλτική παρέμβαση.
Λίγο μετά κατέφτασε ένα κομματικό μπλοκ της Ανταρσυα, με στρατιωτική παράταξη και ανέλαβε τον έλεγχο των πυλών. Στην Πατησίων κατέβασαν ένα πανό φοιτητικών συλλόγων που είχε αναρτηθεί το πρωΐ σε συνεννόηση με την κατάληψη.
Η Πανσπουδαστική νο8 που είχε εκδιωχθεί με τις πρωτοβουλίες της περσινής και της φετεινής κατάληψης, ξαναπάτησε πόδι.
Ανοιχτό πολυτεχνείο
Η κατάληψη δήλωσε εξ’ αρχής και σε κάθε διάλογο ότι το πολυτεχνείο είναι ανοιχτό, δηλαδή κατειλλημένο για την ζωντανή εξέγερση. Εξηγήσαμε πως εννοούμε και πως εφαρμόσαμε την ανοιχτότητα στην περίπτωση της επετείου του Νοέμβρη. Ανοιχτό πολυτεχνείο με ζωντανή μνήμη είναι το πολυτεχνείο που δεν γιορτάζει τον ερχομό της αστικής δημοκρατίας, αλλά συνεχίζει την σύγκρουση μέχρι την διάλυση του κράτους και την κατάργηση κάθε εξουσίας.
Αυτοί που αφήσαμε να σπάσουν την κατάληψη, δηλώσαν επίσης ότι άνοιξαν το πολυτεχνείο. Οι όροι της ανοικτότητας για αυτούς που επιτεθήκαν στην κατάληψη είναι, επίσημος εορτασμός, οργανωμένος θεσμικά ελεγχόμενος από το πανεπιστήμιο, περιφρουρημένος από κόμματα, μαζί με το ΚΚΕ και τους υπουργούς. Παράλληλα, ένα τριήμερο με πραγματική κατάληψη και συγκρούσεις αποτελεί εχθρικό εγχείρημα άξιο καταστολής απέναντι στην γιορτή νομιμοποίησης της αστικής δημοκρατίας.
Η ανοιχτότητα γίνεται διαφιλονικούμενη αξία. Σ’ αυτό το σημείο η αντίφαση του πολιτικού ηγεμονισμού με την ανοιχτότητα είναι κραυγαλαία και προκλητική.
Για την πολιτική ταυτότητα αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη της διάλυσης της κατάληψης του πολυτεχνείου
Στο μπλοκ της τ.α. και στη διάλυση της οχύρωσης του πολυτεχνείου αναγνωρίσαμε εκτός της τ.α. και αρκετούς ανθρώπους από τα πολιτικά σχήματα Κατάληψη Λ.Καραγιάννη, Αναρχική Συλλογικότητα Κύκλος της Φωτιάς, Αναρχική Συλλογικότητα Ο72, Αναρχική Πολιτική Οργάνωση, Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων. Ανάμεσά τους συμμετείχαν τουλάχιστον τρια μέλη της συμμορίας που δρα στο όνομα και με την κάλυψη του χώρου nosotros και του Συντονιστικού Προσφυγικών Καταλήψεων, της γνωστής στο κίνημα ως security team, η οποία πριν μερικούς μήνες είχε επιτεθεί σε πολιτική κατάληψη με την συνδρομή κυκλώματος προστασίας και είχε τραυματίσει σοβαρά και προσπαθήσει να εξευτελίσει σύντροφο. Από την παρέμβαση στο πολυτεχνείο απουσίαζε (τυχαία;) έτερο βασικό μέλος αυτής της συμμορίας, το οποίο είχε γνωστή αντικινηματική δράση στην Πάτρα.
Συνέλευση Κατάληψης Πολυτεχνείους 16 Νοέμβρη 2017
Πηγή: athens.indymedia.org
