Πόσες φορές δεν κολλήσαμε, ντράπηκαμε να πούμε τη γνώμη μας σε μία συνέλευση; Πόσες φορές θέλαμε να εκφράσουμε τη σκέψη μας για ένα ζήτημα που συζητιόταν σε μία διαδικασία και, αρκετές φορές πιστεύω έχει γίνει αυτό σε όλ@ς μας, το ξανάσκεφτόμαστε και τελικά υποχωρούμε από μία πολιτική τοποθέτηση που είχαμε έκφρασει. Και όλα αυτά προς χάριν της επικρατούσας άποψης που τη δεδομένη στιγμή φαίνεται να εχει αποδεχτεί το σώμα της συνέλευσης και κάτω από την επιρροή συγκεκριμένων ηγεμονίσκων. Ας σκεφτούμε τώρα σε αυτές τις συνελεύσεις την παρουσία νεων μελών σε μια συλλογικότητα και πόσο μάλλον όταν αυτά είναι ηλικίας 16 με 20 χρονών. Αν σε ενήλικες ή μιας ώριμης ηλικίας ή τέλος πάντων με κάποια εμπειρία, είναι δύσκολο να εκφραστούν και να τοποθετηθούν, βλέποντας τα ιερά τέρατα της συνέλευσης (είτε στις διαδικασίες μια συλλογικότητας ή αυτών μιας ανοιχτής θεματικής συνέλευσης) να είναι έτοιμα για καρδιακό επεισόδιο μέχρι να ελέγξουν την κουβέντα, μπορούμε να φανταστούμε πόσο δυσκολότερο είναι για αυτά τα άτομα που για πρώτη φορά στη ζωή τους συμμετέχουν σε κάτι τέτοιο.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα για να αντιληφθούμε πώς αυτά τα παιδιά τα οποία αναζητούν διεξόδους ελευθερίας, διοχέτευσης της οργής τους και μιας άμεσης δράσης, επιθετικής που φαντάζει στα μάτια τους ως η ευκαιρία για εξέγερση (που ανάλογα τις συγκυρίες μπορεί να είναι και έτσι), τρώνε ένα τεράστιο στόπ στην ορμή τους και πως καταστρέφεται το φαντασιακό τους. Βλέπουνε την συμμετοχή τους σε μια αναρχική συλλογικότητα πραγματικά ως μια νησίδα ελευθερίας και διαφυγής απο την επιβολή και τους κανόνες της οικογένειας, τους σχολείου, της συμμορίας των μικρών φασιστοειδών που τ@ς τραμπουκίζουν καθημερινά και απο την ασφυξία της κανονικότητας του φύλου, να προσκρούει σε κατα καιρούς πάνω ακόμα και σε αντιπαιδαγωγικές συμπεριφορές του στύλ ” έλα μικρέ/ή για πες εσύ τι σκέφτεσαι” “κανε ησυχία λίγο” “καλά αλλά άλλο συζητάμε τώρα, θα τα πούμε μετά αυτά” ” ναι ρε μαλάκα ουγκ θα έρθει η επανάσταση με τίς πέτρες” “πιάσε μια μπύρα μπιλάκο (φανταστικό όνομα) και τέτοια. Προφάνως και την διέξοδο για την άμεση διευθετηση της οργής τους για την καταπίεση τους θα την βρούν στον δρόμο με κάθε αφορμή και σε κάθετι που φαντάζει εχθρός τους και εκπρόσωπος της εξουσίας. Ναι και αν δεν το βρούν θα πυρπολήσουν τους εύκολους “στόχους” τους σκουπιδοτενεκέδες για να κάνουν αισθητή την παρουσίας τους “εδώ είμαι ρε σε περιμένω για να σε τσακίσω (προφανώς άλλα λόγια χρησιμοποιούνται)”χωρίς να έχουν τον χλευασμό και την ακύρωση τους από τ@ς έμπειρ@ς αναρχικ@ς μια συλλογικότητας. Αρκετά από αυτά τα άτομα της ανένταχτης και αυτόνομης νεολαίας με χαρακτηριστικά ακούσιας εναντίωσης σε κάθε αρχή, έχουν χρησιμοποιηθει κατά κόρον σε περιφρουρήσεις για δράσεις κάθε είδους ακόμα και σε καταδρομικές μη δημοσιευμένες, πρός χάρης της μαζικότητας και της δυναμικής.
Από την φάση του δρόμου περάσαμε όλ@ μας και φοβηθήκαμε μαζί και καγκελάκι κάναμε μαζί και πέτρες και μπουκάλια πετάξαμε μαζί και καβλώσαμε απο τα φλεγόμενα αμάξια είτε περιπολικά είτε πολιτικά μαζί και νιώσαμε ενοχές για τις μαλακίες που καναμε μαζί και αγχωθήκαμε μαζί και γελάσαμε μαζί και νιώσαμε τεράστι@, βλέποντας τις ελάχιστες οπισθοχωρήσεις των μπάτσων, μαζί. Να μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.
Αυτά τα παιδιά, τ@ς εν δυνάμει σύντροφ@ μας, πρίν παρεξηγήσουν την έννοια της αναρχίας και τελικά αναπαράξουν κατά το πέρασμα των χρόνων την ματσίλα που φοβόντουσαν στο σχολείο και στην γειτονιά όταν ήταν μικρότερα, καταλήγοντας να γκρουπάρονται σε ομάδες με όρους συμμορίας, πρίν τελικά γίνουν υποχείριο της νύχτας και της μαφίας, μιλήστε μαζι τους. Μιλήστε τους. Κάντε κουβέντες συζητήστε. Και προφανώς δεν εννοώ κατήχηση προσηλιτισμό και όποια άλλη μορφή χειραγώγησης μπορεί καποι@ να σκεφτεί. Απλα μιλήστε ρωτήστε αφήστε να σας πουν ότι κατεβάσει το μυαλό τους και ακούστε τα. Μην τα ανακοινώνετε εχθρούς σας γιατί με αυτό το τρόπο γίνεστε εχθροί του παρελθόντος σας αλλά και του μέλλοντος σας.
Jim Fragma
*εισερχόμενο mail στο baktirio
