Στάλθηκε στο baktirio
Ολόκληρη η εικόνα μιας ταλαιπωρίας, που είναι η καθημερινή ρουτίνα για τον κόσμο που ζητά τις υπηρεσίες του δημόσιου νοσοκομείου.
Πριν σχεδόν 13 μέρες η μητέρα μου έκανε εισαγωγή σε εφημερία δημόσιου νοσοκομείου στην Αθήνα. Τα συμπτώματα της ήταν πολλοί εμετοί. Είχε χάσει το χρώμα της, είχε γίνει κίτρινη. Η ταλαιπωρία ξεκίνησε με την αλλαγή της κλινικής στην οποία νοσηλευόταν μέσα σε λίγες ώρες. Ενδεικτικό του χαμού που γινόταν στην εφημερία το ότι στην πρώτη πτέρυγα που νοσηλεύτηκε, μια κυρία που είχε λερωθεί από τα ούρα της και είχε λερώσει και το κρεβάτι της, κοιμήθηκε για ένα ολόκληρο βράδυ σε αυτή την κατάσταση. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς και καμία να προσφερθεί για να την βοηθήσει.
Το ιατρικό προσωπικό έκανε στη μητέρα μου υπέρηχο και αξονική. Η διάγνωση ήταν πέτρες στην χολή. Το επόμενο βήμα σύμφωνα (και εδώ αρχίζει η θολούρα ενημέρωσης και η ταλαιπωρία μαζί) με τις υποδείξεις τους ήταν να κάνει μαγνητική. Οι μέρες περνούσαν και η μητέρα μου δεν έτρωγε, δεν την άφηναν καθώς δεν ήξεραν ακριβώς τι έχει, αφού είχε γίνει ακόμα η μαγνητική. Δεν έτρωγε και έμοιαζε να σβήνει. Τελικά αντί μαγνητικής της έκαναν ercp ενδοσκόπηση για να βγάλουν τις πέτρες. Μια πολύ δύσκολη εξέταση ειδικά για μια ηλικιωμένη γυναίκα τόσο ταλαιπωρημένη και άφαγη πολλές μέρες. Την έβαλαν να υπογράψει ότι παρά τις ελάχιστες πιθανότητες επιπλοκής που προκαλέσουν θάνατο, συναινεί στην εξέταση.
Κάνει την εξέταση η μητέρα μου και η εικόνα της κάνει τον αδερφό μου, που ήταν μόνος κοντά της, να κλατάρει από το κλάμα. Ο γαστρεντερολόγος μας είπε ότι δεν βρέθηκαν πέτρες! Που πήγαν, άγνωστο. Μας είπε ότι ένα σωληνάκι της χολής είχε φράξει και της έκανε την ιστορία με τους εμετούς και τον ίκτερο, νέο στοιχείο δηλαδή. Επίσης είπε ότι έβαλε ένα στεν (αν το λέω σωστά) για να το αποφράξει και να μην έχει στένωση και να σταματήσουν τα συμπτώματα για να αρχίσει να τρώει. Αυτά όλα την τέταρτη μέρα νοσηλείας της και ενώ δεν έχει φάει τίποτα ακόμα. Πριν φύγει λοιπόν από το γαστρεντερολογικό ρωτάει τον αντίστοιχο γιατρό, αν μπορεί να φάει κάτι, της λέει «αμέ, φάε και κοτόπουλο κιόλας». Η μητέρα μου, νηστική τόσο καιρό, το έφαγε ενώ λίγο αργότερα μάθαμε ότι η οδηγία του θεράποντος γιατρού ήταν να φάει το πολύ φιδέ. Μετά από λίγες ώρες επανήλθαν οι εμετοί. Ήταν και το πρώτο σημάδι ασυνεννοησίας μεταξύ γιατρών. Σταμάτησαν εκ νέου τη σίτιση της, μπαίνοντας και άλλες ώρες αφαγίας και επιστρέφοντας στην εικόνα που παρουσίαζε η μητέρα μου τις πρώτες ώρες που ήταν στο νοσοκομείο.
Έχουν περάσει σχεδόν 7 μέρες από την ημέρα που εισήχθη και δεν είχαμε ενημερωθεί για το τι συμβαίνει με τη μητέρα μου. Η αρχική διάγνωση ήταν πως υπάρχουν πέτρες στη χολή, ωστόσο αυτό δεν φάνηκε με την ενδοσκόπηση, και είμασταν σε αναμονή μίας τυχόν μαγνητικής που θα έδινε καλύτερη εικόνα. Η μόνη εξέλιξη ήταν πώς μπορούσε πλέον να φάει μια φρυγανιά και λίγο φιδέ μετά από την άστοχη υπόδειξη του γαστρεντερολόγου να φάει και κοτόπουλο. Η τοποθέτηση στεν, που ακόμα και τώρα που γράφω δεν μας έχουν αποσαφηνίσει αν αποβάλλεται μόνο του από τον οργανισμό ή γίνεται με αφαίρεση, στη χολή της μητέρας μου είχε βοηθήσει τουλάχιστον με τους εμετούς και την επαναφορά του χρώματος της. Ωστόσο δεν μας έλεγαν τι συμβαίνει πού όμως μάθαμε λίγο αργότερα μετά από επίμονες ερωτήσεις. Δεν μάθαμε τι έχει, αλλά μάθαμε τι της έχουν κάνει. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Ένα βράδυ ρωτήσαμε τον γιατρό εφημερίας γιατί δεν κάνουμε μαγνητική. Εκείνος βλέποντας το χαρτί αναφοράς, μας είπε πώς η ενδοσκόπηση που κάναμε εμπεριέχει και βιοψία. Εμείς μείναμε κάγκελο γιατί δεν μας είχε πει κανένας και καμία κάτι τέτοιο. Συνεχίζοντας ο γιατρός μας είπε πώς για αυτό δεν γίνεται μαγνητική για να δούμε τα αποτελέσματα της βιοψίας. Ωστόσο συνέχισε να κοιτά την αναφορά και δεν υπήρχε πουθενά να γράφει ότι έχει γίνει βιοψία. Το βλέπει και λέει «υποθέτω πως έχει γίνει γιατί αυτή η διαδικασία έχει και βιοψία».
Έρχεται η επόμενη μέρα. Η όγδοη μέρα για να καταλαβαινόμαστε. Μας βρίσκει ο γιατρός στο τελείωμα της εφημερίας του και μας λέει ότι δεν έγινε βιοψία διότι δεν υπήρχαν υλικά για να ολοκληρωθεί. Ζητώντας ευθύνες για τα υλικά από μέρους μας, είπε ότι πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες στο διοικητή. Αυτή ήταν η πρώτη αφήγηση γιατί τι έχει γίνει με τη μητέρα μου.
Πηγαίνω και ρωτώ την διευθύντρια της κλινικής που νοσηλεύεται η μητέρα μου. Εκείνη μου λέει ότι στην ενδοσκόπηση που έγινε, δεν βρέθηκαν πέτρες αλλά μια σκιά, είχε δηλαδή ένα εύρημα και μας είπε πως κατά μεγάλο ποσοστό τέτοια ευρήματα είναι κακοήθειες. Σε ερώτηση μου αν έγινε βιοψία, μου απάντησε πως αυτό είναι μια εξειδικευμένη εξέταση, δεν την κάνουν εδώ και θα πρέπει να την κάνουμε σε άλλο νοσοκομείο. Εδώ έχουμε δεύτερη αφήγηση. Σε ερώτηση μου ξανά αν θα πάμε σε άλλο νοσοκομείο με εσωτερική διαδικασία – συνεννόηση του νοσοκομείου που είμαστε ήδη, μου είπε εμείς θα σας δώσουμε την κλινική εικόνα τη διάγνωση και εσείς θα κάνετε το ραντεβού με κάποιο από τα εξειδικευμένα νοσοκομεία. Έχουμε ήδη αναστατωθεί γιατί όχι μόνο δεν ξέρουμε τι έχει γίνει, όχι μόνο δεν ξέρουμε η μητέρα μας αν έχει κακοήθεια, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα και του προηγούμενου εφημερεύοντα γιατρού και της διευθύντριας της κλινικής που νοσηλευόταν, έχει άσχημα ευρήματα. Στη διάρκεια λοιπόν αυτής της όγδοης μέρας παραμονής μας σ αυτό το νοσοκομείο, αποφασίζω να βρω το διοικητή για να δω ποιος ή ποια έχει ευθύνη, για το ότι στη μητέρα μου δεν έχει ολοκληρωθεί η εξέταση λόγω έλλειψης υλικών ακόμα και για το αν όντως έχει γίνει βιοψία ή όχι. Πηγαίνω λοιπόν στα γραφεία του διοικητή, η γραμματέας εντελώς αδιάφορη για την παρουσία μου απλά μ ακούει που της λέω ότι θα ήθελα να μιλήσω στο διοικητή. Βλέποντας ότι δεν είναι διατεθειμένη τουλάχιστον να με ακούσει με προσοχή, της αναφέρω το όνομά μου της αναφέρω το όνομα της μητέρας μου σε ποια κλινική νοσηλεύεται και σε ποιον αριθμό θαλάμου. Τις αναφέρω επιπλέον την περίπτωση της θολής εικόνας γύρω από την περίπτωσή της και της πιθανότητας να έχει κακοήθεια αλλά δεν έχει τη δυνατότητα το νοσοκομείο να μας βοηθήσει λόγω έλλειψης υλικών, και της λέω παρακαλώ θα έρθω σε μια ώρα για να μιλήσω με τον κύριο διοικητή για αυτό το σοβαρό θέμα. Εκείνη μου λέει εντάξει και φεύγω.
Λίγο αργότερα το απόγευμα, περνάει ένας νέος εφημερεύων ιατρός και μπαίνει στο θάλαμο της μητέρας μου η οποία πλέον έχει ενημερωθεί από εμένα μέχρι ένα βαθμό για το τι συμβαίνει με τις εξετάσεις που έχει κάνει την περίπτωση να είμαστε ή όχι στο νοσοκομείο αυτό για να δούμε τι έχει, και τα λέει στον γιατρό που μπήκε στο δωμάτιο της με έντονο ύφος απαιτώντας του όπως κάθε άλλος ή άλλη ταλαιπωρημένη ασθενής, να επισπεύσουν τις διαδικασίες και διάγνωσης και ενδεδειγμένης θεραπείας αλλά και συνεννόησης για να πάει σε άλλο νοσοκομείο. Ένας άνθρωπος που αγωνιά για τη ζωή του έχει το δικαίωμα ναι έχει αυτή την ένταση. Δεν έχει όμως το δικαίωμα ένας γιατρός, εκπαιδευμένος, να αντιμετωπίζει ασθενείς, τις αγωνίες τους και βέβαια τα ζητήματα υγείας τους, με φωνές όπως έκανε αυτός στην μητέρα μου. Ακούγοντας τον εγώ από έξω καθώς είχαν κλείσει την πόρτα ερμητικά, ζήτησα επιτακτικά τον λόγο που φώναξε στη μητέρα μου. Είναι η αλήθεια πως δεν του άφησα και πολλά περιθώρια να μου μιλήσει «ευγενικά», καθώς δεν με ενδιέφερε αν θα τον προσβάλω ή όχι. Είχε κλειστεί με την μητέρα μου με ελάχιστες δυνάμεις σε έναν θάλαμο με 4 γιατρούς δίπλα του και της φώναζε, και η μητέρα μου έκλαιγε. Σιγά μη σκεφτώ πως θα του μιλήσω. Σε θέση άμυνας λοιπόν αυτός μου εξήγησε τι έγινε μέσα με το δικό του τρόπο. Tου είπα ότι ο τρόπος ο οποίος αντιμετώπισε τη μητέρα μου ήταν εντελώς αντιεπαγγελματικός και απαίτησα να μάθω γιατί υπάρχει αυτή η θολή εικόνα, λέγοντας του τις διαφορετικές αφηγήσεις που έχω ακούσει μέχρι τώρα και ότι η βιοψία που έπρεπε να γίνει με την ενδοσκοπική εξέταση ercp δεν έγινε λόγω έλλειψης υλικών. Μου απάντησε, ότι η μητέρα μου φώναζε και αυτός της..εξηγούσε. Μου είπε ότι όντως δεν ολοκληρώθηκε η εξέταση για αυτό το λόγο και ότι ότι δεν μπορεί να ξέρει γιατί υπάρχει αυτό το κομφούζιο. Σε ερώτηση μου ποιος/α είναι υπεύθυνος για σ αυτή την κατάσταση μου είπε ο αντίστοιχος γιατρός του αντίστοιχου τομέα. Γενικά δεν έδινε καμία σαφή απάντηση στα ερωτήματα. Όταν κατάλαβε ότι ούτε μπορεί να μου δώσει μια σαφή εικόνα αλλά ούτε μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό το εμπόδιο που δημιουργούσα με τα λόγια μου, μου είπε «λέγε ό τι θέλεις δεν θα αφήσω τίποτα αναπάντητο για να κερδίσεις τις εντυπώσεις», εκεί του ανέφερα ότι αντιλαμβάνομαι ποιος είναι ο «επαγγελματισμός» του, και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι απλά να με «αντιμετωπίσει» και όχι να με ενημερώσει για την υγεία της μητέρας μου και την ασαφή εικόνα της.
Έρχεται η ένατη μέρα εμφανίζεται επιτέλους ο θεράπων ιατρός της μετά από 2 μέρες. Έρχεται επιθετικός προς το μέρος μου και μου κάνει παρατήρηση (χωρίς να πει τίποτε άλλο για την εξέταση και την κλινική εικόνα της μητέρα μου) ότι έχω κάνει μεγάλη φασαρία και έχω δυσνοήσει κάποια πράγματα γιατί δεν έχω.. ενημέρωση. Του απαντώ πως αν εγώ δεν έχω ενημέρωση σε αυτό φταίτε εσείς. Του ζητάω να με ενημερώσει λεπτομερώς και να μου πει γιατί υπάρχει αυτή η ασάφεια για την υγεία της μητέρας μου και για τις εξετάσεις. Του λέω για τις αφηγήσεις που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Μου λέει πως η εξέταση δεν ολοκληρώθηκε γιατί έπρεπε να γίνει, μέσω αυτής της ενδοσκόπησης, κυτταρολογική εξέταση και ότι προτιμήθηκε από τη βιοψία διότι η βιοψία ενείχε κίνδυνο διασποράς του ευρήματος. Εδώ έχουμε τρίτη αφήγηση. Σε ερώτημα γιατί δεν έχει γίνει μαγνητική, η απάντηση ήταν πως προτιμήθηκε αυτή η εξέταση για να απομακρυνθούν αρχικά οι πέτρες από τη χολή, αλλά μετά δεν βρέθηκαν πέτρες, και στο κατόπιν αποφασίστηκε να γίνει κυτταρολογική εξέταση η οποία όμως δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί, λόγω έλλειψης ενός υλικού που λέγεται «βούρτσα», κάτι τέτοιο. Σε ερώτημά μου πώς μπορεί να ξεκινήσει μια εξέταση γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν υλικά για ολοκληρωθεί, δεν μου έδωσε καμία απάντηση.
Εν τω μεταξύ κατά τη διάρκεια της παραμονής μας σε αυτή την κλινική έχω αρχίσει να βγάζω φωτογραφίες από την κατάσταση που επικρατεί. Θάλαμος χωρίς φως, θάλαμος με ξεχαρβαλωμένες εγκαταστάσεις αιρ κοντίσιον, τουαλέτες χωρίς φως, καροτσάκια χωρίς πατάκια για τα πόδια του ασθενή ή της ασθενής.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας, της ένατης (η αρίθμηση των ημερών είναι εντελώς υποκειμενική καθώς δεν έχω συγκρατήσει τις ημερολογιακές ημέρες που είμαστε εκεί) αποφασίζω να βρω τον γαστρεντερολόγο, ο οποίος έχει εξαφανιστεί μετά την ενδοσκόπηση που έκανε στη μητέρα μου. Κατευθύνομαι προς στο ιατρείο που βρίσκονται και άλλοι συνάδελφοί του και με πολύ έντονο ύφος (είχε προηγηθεί άλλη μια προσπάθεια πριν 2 μέρες για να τον βρω)και λέω στη συνάδελφο του που ανοίγει την πόρτα του γαστρεντερολογικού εξεταστηρίου, ότι θέλω το συγκεκριμένο συνάδελφό της.
Αντιλαμβάνεται τη σφοδρότητα, τις διαθέσεις μου και τη σοβαρότητα και ως δια μαγείας εμφανίζεται σχεδόν σε ένα λεπτό, εκεί που δεν μπορούσαμε να τον βρούμε μέρες. Προφανώς έχει αρχίσει να γίνεται ήδη ντόρος, ότι ψάχνω να βρω τι συμβαίνει με τη μητέρα μου ίσως περισσότερο από ότι περίμεναν. Μπαίνω μέσα και ζητάω τον λόγο γιατί υπάρχει αυτή η ασαφή εικόνα με έντονο ύφος, αφού πρώτα του είπα να συζητήσουμε έξω από το εξεταστήριο για να μην ενοχλούμε τις ασθενείς που βρίσκονται μέσα. Εκείνος το έλαβε ως απειλή και δεν ήθελε, ξεκίνησε λοιπόν η κουβέντα μέσα στο εξεταστήριο. Ξεκίνησα να του λέω για την κατάσταση που υπάρχει, την ασάφεια και το ότι έχει εξαφανιστεί μετά την εξέταση που έχει κάνει στη μητέρα μου. Του ζήτησα να μου εξηγήσει ποιος/α ευθύνεται. Δεν ήθελε να μου πει τίποτα και άρχισε να υπερασπίζεται τους και τις συναδέλφους/ισσες του σε αυτό που μου έλεγαν. Του είπα ότι δεν είναι δυνατόν να τον αναζητώ τόσες μέρες για να δω τι ακριβώς έχει γίνει σε αυτή την ercp. Μου απάντησε πως δεν είναι υποχρεωμένος και του απάντησα ότι και βέβαια είναι υποχρεωμένος απέναντι στην ασθενή που ανέλαβε να κάνει εξέταση και στο επάγγελμα του. Του ζήτησα να μου αποσαφηνίσει το τι έχει γίνει ακριβώς. Μου είπε λοιπόν ότι ξεκίνησε να κάνει την ενδοσκόπηση δεν βρέθηκαν πέτρες και προτιμήθηκε η κυτταρολογική εξέταση από τη βιοψία που όμως δεν έγινε γιατί δεν υπήρχαν υλικά. Του είπα πως μπορεί να κάνει μια τέτοια εξέταση όταν ξέρει ότι δεν έχει υλικά. Μου λέει ότι ήθελαν να βοηθήσουν στη διάγνωση της ασθενής. Τον ρώτησα αν είχε εγγυήσεις από τον ιατρό τον οποίο επικαλείστε και ο ίδιος που του έδωσε την οδηγία να κάνει την ενδοσκόπηση, ότι όντως είχε πέτρες, και εφόσον ήξερε πως δεν έχει αυτό το υλικό που λέγεται βούρτσα, πώς ξεκίνησε να κάνει αυτή την εξέταση ξέροντας ότι μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μου λέει πως δεν γνώριζε. Τον ρωτάω αν η κυτταρολογική εξέταση και βιοψία είναι μέρος αυτής της ενδοσκόπησης και μου απάντησε ναι. Άρα του λέω υπήρχε η πιθανότητα να προκύψει αυτή η επιλογή. Πώς ξεκίνησε να κάνει κάτι όταν ξέρει δεν έχει τα υλικά να το υλοποιήσει στην περίπτωση που χρειαστεί. Πώς ξεκινάς του λέω να κάνεις μία εξέταση όταν δεν έχεις διαβεβαίωση ότι αυτό που ψάχνεις είναι οι πέτρες και σε αντίθετη περίπτωση δεν θα έχεις τον τρόπο να την ολοκληρώσεις. Δεν μου απάντησε σε καμία ερώτηση από αυτές, αντ’ αυτού ένας συνάδελφος του ήρθε με τρόπο τραμπούκικο κολλώντας το πρόσωπό του στο πρόσωπό μου ζητώντας μου να αποχωρήσω και καλά επειδή ενοχλώ τους/τις ασθενείς. Τελικά έφυγα γιατί δεν είχα τίποτα άλλο να πω.
Πλέον στο νοσοκομείο είχε γίνει γνωστή η όλη ιστορία με τη μητέρα μου και της προσπάθειας της δικής μου να βρούμε την άκρη και είχε ριζικά αλλάξει η στάση του ιατρικού προσωπικού απέναντι στη μητέρα μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της κατάστασης είχα ενημερώσει και στο διαδίκτυο μέσα από το τουίτερ για το τι συμβαίνει. Όπου μπορούσα ανέφερα στο νοσοκομείο, ότι δεν θέλω να καταφερθώ εναντίον των γιατρών από τα κάτω, αλλά μόνο σε αυτούς που είχαν άσχημη συμπεριφορά στη μητέρα μου και σε αυτούς που είχαν ευθύνη για την έλλειψη των υλικών και συγκεκριμένα στον διοικητή.
Μετά από δυο ώρες μας ήρθε η ενημέρωση ότι θα κάνει επιτέλους μετά από 10 μέρες σχεδόν, μαγνητική τομογραφία.
Προς το μεσημέρι αυτής της μέρας αποφασίζω να πάω στον διοικητή, που είχα πάει την προηγούμενη, να αναζητήσω τις ευθύνες της έλλειψης των υλικών και της έλλειψης ξεκάθαρης ενημέρωσης της κατάστασή της. Η γραμματέας του με ενημέρωσε πως ο διοικητής είχε βγει πλέον σε άδεια. Στο ερώτημα μου αν το ότι βγήκε σε άδεια σημαίνει ότι δεν ενημερώθηκε από την ίδια ή ότι δεν ενημερώθηκε αλλά δεν έδωσε σημασία, δεν μου απάντησε προκαλώντας την οργή μου και λέγοντας πως σε τυχόν καταγγελία μου θα την αναφέρω ως υπεύθυνη και την ίδια.
Από την ενδέκατη μέρα η συμπεριφορά του ιατρικού προσωπικού ήταν βελτιωμένη. Το «μαρτυριάρικο» twitter ίσως να βοήθησε στο να αλλάξει και η ριμάδα λάμπα στον σκοτεινό θάλαμο και το να επισκευαστεί ενα αιρκοντίσιον του οποίου είχα ποστάρει φωτογραφία . Η ενημέρωση έγινε πιο συχνή αλλά παρέμεινε το ίδιο ασαφή.
Η δική μου στόχευση ήταν μόνο η σαφή ιατρική εικόνα και η φροντίδα που της αναλογεί από το νοσοκομείο όπως και κάθε άνθρωπος που καταφεύγει εκεί.
Και έρχεται η μέρα της εφημερίας του νοσοκομείου. Τις προηγούμενες μέρες η μητέρα μου ήταν αναγκασμένη συν όλα τα άλλα, να έχει ένα κλιματιστικό στο θάλαμο της, το οποίο για να σταματήσει να λειτουργεί, έπρεπε να σκαρφαλώσω για να φτάσω στα 2,5 μέτρα που βρίσκονταν το φις, να τραβήξω την πρίζα και για να ρυθμίσω το swin του κλιματιστικού να κολλήσω tape για να σταθεροποιήσω τις «γρίλιες» να κοιτούν προς τα πάνω, να μην πηγαίνει ο κρύος αέρας επάνω στη μητέρα μου. Τελικά (αν είναι αυτή η αιτία) ανέβασε πυρετό την ημέρα της εφημερίας του νοσοκομείου. Το αναφέραμε σε έναν εκπαιδευόμενο (έτσι νομίζω) γιατρό της εφημερίας. Το λέει στο θεράπων γιατρό της μητέρας μου, και του λέει να κάνει αιμοληψία για να δούμε τι συμβαίνει. Τα χέρια της μητέρας μου όμως είναι μπλε και μωβ, από σπασμένες φλέβες λόγω των συνεχών αιμοληψιών και ορών τις προηγούμενες μέρες. Έτσι το επισημαίνω στο γιατρό αυτόν να την προσέξει λίγο περισσότερο. Την βλέπει και όντως διαπιστώνει τις εύθραυστες φλέβες της και μου αναφέρει, προς τιμή του, ότι δεν μπορεί να το κάνει και πηγαίνει να ζητήσει την βοήθεια των νοσηλευτριών που έτρεχαν εκείνη την ώρα στην εφημερία. Αρνούνται να τον βοηθήσουν και πάω εγώ στο γραφείο τους και βλέποντας πως κάνουν κάποιου είδους γραφική εργασία, τις ζητώ να τον βοηθήσουν γιατί η μητέρα μου δεν μπορεί να αντέξει και άλλη σπασμένη φλέβα. Φωνάζουν μια συναδέλφισσα τους και έρχεται να τον βοηθήσει. Κάνει πάνω από 30 λεπτά μέσα στο θάλαμο, που πλέον υπάρχει και δεύτερη ασθενής λόγω εφημερίας, για να ολοκληρώσει την αιμοληψία, η οποία αποδεικνύεται πιο περίπλοκη πράττοντας σωστά που ζητήσαμε βοήθεια μιας πιο έμπειρης γιατρού ή νοσηλευτή/ριας να την κάνει.
Όταν βγήκε από τον θάλαμο σε ερώτηση μου γιατί πήρε τόση ώρα η αιμοληψία, η απάντηση της ήταν «πιο είναι το πρόβλημα σου»;
Ακολούθησε λογομαχία ζητώντας της τον λόγο για αυτή την απάντησή της, και λέγοντας της πώς η προσπάθεια να με βάλει στην θέση μου διήρκησε πολύ περισσότερο από μια απλή απάντηση «επειδή ήταν καλλιέργεια» την οποία έδωσε η επικεφαλής γιατρός της εφημερίας, όταν ήρθε να δει τι συμβαίνει. Την ρώτησα γιατί «εσείς μπορέσατε να μας ενημερώσετε με μια δυο λέξεις για την αιτία και ΑΥΤΗ (δείχνοντας την) δεν το έκανε» προκαλώντας την παρέμβαση ΑΥΤΗΣ που έκανε την αιμοληψία λέγοντας μου «αυτή ε;» και απαντώντας της, «ναι πριν ήσουν η κυρία γιατρός για μένα και μετά τον τρόπο που μίλησες, έγινες «αυτή»
Τελικά στο τέλος της ημέρας έπεσε ο πυρετός της μητέρα μου, λόγω των αντιπυρετικών που της έδωσαν και μπόρεσε να φάει και ένα τοστ.
Είμαστε ακόμα στο νοσοκομείο περιμένοντας το αποτέλεσμα της συζήτησης του γαστρεντερολόγου (αυτόν που έκραξα) με την διευθύντρια της κλινικής (που είπε πως δεν γίνεται τέτοια εξέταση εκεί) που νοσηλεύεται η μητέρα μου και του θεράπων ιατρού της για το πόρισμα της μαγνητικής.
Ελπίζω το βίωμα της μητέρας μου, που αγωνία να μάθει αν είναι καρκινοπαθής μέσα σε ένα μισάνθρωπο και αφιλόξενο νοσοκομειακό περιβάλλον, με τον κοινωνικό κανιβαλισμό να κυριαρχεί, όπου η κοινωνική αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη είναι λέξεις επιστημονικής φαντασίας, να αποτελέσει «εφόδιο».
Τώρα τι «εφόδιο»; Γνώσης; Αυτοάμυνας στον κανιβαλισμό; Προετοιμασίας; δεν ξέρω…
update 22/7
η μητέρα μου συμπλήρωσε 24 μέρες στο νοσοκομείο, πέρασε και covid, ο αχταρμάς έγινε ακόμα μεγαλύτερος καθώς δεν είμαστε πλέον στο νοσοκομείο επειδή κολλήσαμε covid, είμαστε σπίτι, όποτε δεν υπάρχει κανείς να κυνηγάει τους επαγγελματίες γιατρούς, ενημέρωση καμιά μετά και τις τελευταίες απεικονιστικές, και αξονική και μαγνητική η οποία έγινε δυο φόρες παρακαλώ, γιατί την πρώτη δεν φρόντισαν να της πάρουν ιστορικό για αλλεργίες και έπρεπε να ξανακάνει, αλλά έπρεπε να κάνει αντιαλλεργική αγωγή που κράτησε τρεις μέρες, και που στο ενδιάμεσο κόλλησε covid, και πήγε πιο μετά η μαγνητική και έπρεπε να περιμένουμε να φύγει από την covid κλινική, στην οποία υπήρχε νοσοκόμα που έλεγα στα νοσηλευόμενα άτομα “εδώ ο κόσμος χάνεται και τα μουνιά χτενίζονται” και τελικά η μάνα μου βγήκε μετά 3 μέρες από την covid κλινική και την έκανε την μαγνητική, και ήδη έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε, και δεν υπάρχει ενημέρωση, και εν μεταξύ εμείς στο σπίτι με covid, και να έχει η μάνα μου μια άλλη ψεκα νοσοκόμα που να μπαίνει στο θάλαμο της, μέσα στην στεναχώρια η μάνα μου, και να της λέει “τους έπιασαν κορόιδο”.. έπρεπε να είχαν έρθει στο νοσοκομείο, είναι ένα παραμύθι ο covid, νοσοκόμα βάρδιας έτσι; και η μάνα μου να με παίρνει τηλέφωνο και να κλαίει να πάω να την πάρω ή έστω για παρέα, και λέω τι στο διάολο επαγγελματίας νοσοκόμα εκπαιδευμένη είναι αυτή να σου λέει να μας πεις ελάτε; να έρθουμε και να κολλήσουμε όλο τον κόσμο εκεί, στέλνοντας ασθενείς στον τομέα με covid και με κίνδυνο ακόμα και να πεθάνουν! και να μας πιάσουν ότι έχουμε μπει όχι χωρίς ράπιντ τεστ μόνο αλλά και μολυσμένοι και να μας διώξουν και ποινικά, τι σόι άτομα δουλεύουν εκεί ρε; και υπάρχουν άτομα που μας κουνάνε το δάχτυλο όταν λέω ότι ο συνδικαλισμός στα νοσοκομεία να αλλάξει επιτελούς ρότα (λέμε τώρα) και να τσακίσει όλα αυτά τα καθίκια, όπως αυτά που περιτριγυρίζουν την μάνα μου. Να αντιληφθεί ο κόσμος που υπάρχουν κοντά τους και γιατροί.. όχι μόνο κανίβαλοι
