Στο ειδικό δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού διεξήχθη μια ακόμα δίκη ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα. Σε αυτή την δίκη ήμουν κατηγορούμενη για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, μαζί με τον σύντροφο Νίκο Μαζιώτη. Έχω επαναλάβει πολλές φορές, τόσο μέσα στην συγκεκριμένη δικαστική αίθουσα όσο και εκτός αυτής, πως ήμουν, είμαι και θα είμαι περήφανη για την συμμετοχή μου στην συγκεκριμένη επαναστατική οργάνωση και ότι ήταν χαρά μου να αναλάβω την πολιτική ευθύνη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να στηρίξω την οργάνωσή μου πολιτικά με όλους τους τρόπους και από όποιο σημείο κι αν μου επέβαλε η ιστορία να βρίσκομαι, είτε πριν την πρώτη κατασταλτική επιχείρηση του κράτους το 2010 είτε στην φυλακή είτε στην “παρανομία”.
Να είστε σίγουροι ότι μου είναι πραγματικά δύσκολο να διεξάγεται μια δίκη για τον Επαναστατικό Αγώνα, η οποία για εμένα αποτελεί έναν ακόμα ιστορικό σταθμό στην πορεία της οργάνωσης, ένα ακόμα πεδίο αγώνα -όπως εξάλλου ήταν και η πρώτη δίκη στην οποία ήμουν παρούσα στο μεγαλύτερο μέρος της- και να μην είμαι εκεί. Οι συνθήκες της “παρανομίας” δεν μου επέτρεψαν να έχω ενημέρωση και πληροφόρηση για την εξέλιξη αυτής της δίκης, δεδομένης και της δημόσιας σιωπής που περιέβαλε την διαδικασία. Έχοντας ως εκ τούτου σοβαρό έλλειμμα πληροφόρησης, θα αρκεστώ να κάνω μια σύντομη παρέμβαση στην διαδικασία έστω και λίγο πριν το πέρας της. Και αυτό γιατί θεωρώ αυτή την διαδικασία κομμάτι της δικής μου ιστορίας.
Και αυτή η δίκη που έγινε από ειδικό δικαστήριο στις φυλακές Κορυδαλλού, ήταν μια δίκη ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα. Ο κεντρικός ρόλος της οργάνωσης ορίζεται από την ίδια την ιστορία της μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού πολέμου, αλλά και από την πολιτική της σημασία όπως αυτή τίθεται από το ίδιο το κράτος. Με αιχμή τον Επαναστατικό Αγώνα αναλάβατε να δικάσετε την ένοπλη επαναστατική δράση και αφού το ίδιο το περιεχόμενο της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα ορίζεται ως μια στρατηγική προώθησης της κοινωνικής Επανάστασης, με την δίκη αυτή κατ’ επέκταση, ευελπιστείτε να πλήξετε την ίδια την επαναστατική προοπτική, το μόνο δρόμο για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον ζυγό του κεφαλαίου και του κράτους.
Η δομή αυτής της δίκης προσπαθεί να συνεισφέρει προς την προαναφερόμενη κατεύθυνση. Ως δομή εννοώ το νομικό κατασκεύασμα που επινόησαν δικαστές σε συνεννόηση με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, του οποίου η δημιουργία βασίστηκε στο κατασταλτικό εργαλείο του “αντιτρομοκρατικού”. Μέσω αυτού του νομικού κατασκευάσματος και μέσω των καταδικαστικών αποφάσεων και των ποινών που θα επιβάλετε, πιστεύετε πως έχετε λυμένα τα χέρια σας για να μετατρέψετε μια δίκη ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα σε μια δίκη που αφορά και σειρά άλλων ενεργειών και δράσεων, που κατά την εκτίμησή σας βοηθούν στην ευκολότερη πολιτική αντιμετώπιση της οργάνωσης.
Στην πρώτη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα κατακτήθηκαν σειρά από πολιτικές επιτυχίες. Πρώτα απ’ όλα το πρώτο δικαστήριο κατανόησε πλήρως και αποδέχτηκε την πολιτική φύση της οργάνωσης και την αγωνιστική φύση των μελών της. Το γεγονός ότι για μήνες εξελίχθη μια πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ δυο διαφορετικών κόσμων -του επαναστατικού και του καθεστωτικού- οδήγησε στην κατανόηση και αποδοχή της πολιτικής φύσης της δίκης από την έδρα και παρά το γεγονός ότι οι δυο κόσμοι βρίσκονταν σε συνεχή αντιπαράθεση και σύγκρουση -εμείς είμαστε αυτοί που κέρδισαν το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού εδάφους σε εκείνη την δίκη- η έδρα είχε, αν μη τι άλλο, το θάρρος να αποδεχθεί δημόσια την ορθότητα των θέσεών μας σε σειρά ζητημάτων, ακόμα και σε αυτά που αφορούσαν το ίδιο το κατηγορητήριο. Επίσης, το ότι υπήρχε σεβασμός των αντιπάλων μας στο πρόσωπό μας, ήταν ένα γεγονός που έγινε αντιληπτό από όλους όσοι παρακολούθησαν εκείνη την δίκη, ακόμα και την περίοδο που εγώ και ο σύντροφός μου Νίκος Μαζιώτης δεν είμαστε παρόντες στην διαδικασία.
Οφείλω να αναγνωρίσω ότι θέλει θάρρος από κάποιον που συμμετέχει σε μια τέτοια πολιτική αντιπαράθεση να αναγνωρίσει ότι υπάρχουν τουλάχιστον πολιτικά και ηθικά ελλείμματα σε αυτό το οποίο υπηρετεί, ή να αναγνωρίσει στρεβλώσεις και λάθη στο ίδιο το νομικό πλαίσιο με το οποίο καλείται να δικάσει. Θέλει θάρρος για να ομολογήσει ότι το βούλευμα που βασίζεται η δίκη είναι πολιτικά λάθος, όταν για παράδειγμα, το κατηγορητήριο αναφερόμενο στις τράπεζες, το χρηματιστήριο, τα υπουργεία τα προσδιορίζει ως “κοινωφελείς οργανισμούς”. Να ομολογήσει ότι “μόνο κοινωφελής δεν είναι ο ρόλος των τραπεζών και του χρηματιστηρίου”, ανατρέποντας μια βασική θέση του ίδιου του νομικού πλαισίου του “αντιτρομοκρατικού” ο οποίος, ως βαθιά πολιτικός που είναι, επιδιώκει και τον πολιτικό και κοινωνικό εξωραϊσμό του ρόλου των συγκεκριμένων λειτουργιών του καπιταλισμού. Πάνω σε αυτό το ζήτημα έχω τοποθετηθεί εκτενώς κατά την διαδικασία της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Και δεν πιστεύω ότι η έδρα εκείνη ήταν ανόητη ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοιου είδους αμφισβήτηση του βουλεύματος και του “αντιτρομοκρατικού” γενικότερα συνηγορεί κατ’ επέκταση στην αμφισβήτηση του κοινωνικού ρόλου που προσδίδει το καθεστώς σε δομικές λειτουργίες του συστήματος. Όπως επίσης, δεν πιστεύω ότι δεν κατανόησε ότι αυτή η άρνηση να δεχτεί τον κοινωφελή ρόλο που προσδίδει το ίδιο το σύστημα σε δομικές λειτουργίες του, απονομιμοποιεί έμμεσα τον ίδιο τον ρόλο του δικαστηρίου. Όμως εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατον να αποδεχτεί η έδρα και την δική της κοινωνική απονομιμοποίηση, αφού αυτό θα απαιτούσε να αυτοδιαλυθεί. Αυτό συνιστά μια αντίφαση, η οποία φυσικά, δεν περιμέναμε να ξεπεραστεί.
Το ίδιο εκείνο βούλευμα επιχειρούσε να στιγματίσει τον Επαναστατικό Αγώνα ως μια οργάνωση επικίνδυνη για την κοινωνία, απόπειρα που επίσης, κατέρρευσε. Ακόμα και στην περίπτωση της επίθεσης εναντίον του υπουργείου Οικονομίας κατά την οποία με ευθύνη της αστυνομίας είχαν τραυματιστεί πολίτες, το δικαστήριο ύστερα από συνεχείς παρεμβάσεις και πιέσεις δικές μας, ύστερα από την συνεχή απαίτησή μας να εξεταστούν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία και κάθε μάρτυρας, κατέληξε πως υπεύθυνος για τον τραυματισμό πολιτών δεν ήταν ο Επαναστατικός Αγώνας, αλλά η αστυνομία. Στην επίθεση εναντίον του χρηματιστηρίου υπάλληλοι ασφαλείας είχαν παραμείνει κατά την διάρκεια της έκρηξης εντός του κτιρίου και κινδύνεψαν. Υπεύθυνοι για αυτό ήταν στελέχη του χρηματιστηρίου που έδωσαν εντολή στους συγκεκριμένους υπαλλήλους να μην εγκαταλείψουν το κτίριο, γεγονός που αποκαλύφθηκε ύστερα από δικές μας παρεμβάσεις και αφού εμείς επιμείναμε στην κλήτευση συγκεκριμένων μαρτύρων – στελεχών του χρηματιστηρίου. Εκεί αποκαλύφθηκε η ωμότητα και η υποκρισία αυτών των “επιφανών” στελεχών του καπιταλισμού. Αυτά είναι μόνο δυο από τα πολλά παραδείγματα που αφορούσαν τον ισχυρισμό του βουλεύματος ότι οι ενέργειες της οργάνωσης ήταν επικίνδυνες για πολίτες, ισχυρισμός που κατέρρευσε για κάθε υπόθεση και ενέργεια.
Κατοχυρώθηκε λοιπόν, εντός εκείνης της δίκης ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είχε σαφές πολιτικό πλαίσιο δράσης ενάντια μόνο σε συγκεκριμένες δομές και πρόσωπα του συστήματος και ότι διασφάλιζε ότι δεν θα κινδύνευε με τις ενέργειές του κανένας πολίτης. Και αυτό το πολιτικό πλαίσιο, το οποίο είχαμε κάνει σαφές μέσα από συνεχείς αναλύσεις κατά την διάρκεια της πολύμηνης διαδικασίας, έγινε σε μεγάλο βαθμό αποδεκτό. Αυτό, σε συνδυασμό με την αποδοχή ότι δεν μιλάμε για κοινωφελείς οργανισμούς -που από την δική μας επιχειρηματολογία αποδείχτηκε ότι ο ρόλος τους είναι βαθιά αντικοινωνικός- οδηγεί σε ένα λογικό συμπέρασμα, αυτό της τελικής αποδοχής του πολιτικού ανατρεπτικού ρόλου του Επαναστατικού Αγώνα που στοχεύει σε βασικές για τη λειτουργία του συστήματος δομές επιδιώκοντας την αποσταθεροποίησή του.
Για τα παραπάνω εμείς αγωνιστήκαμε ώστε να γίνουν αποδεκτά. Αν εμείς δεν είχαμε την παρουσία που είχαμε σε εκείνη την δίκη, η κατάληξή της δεν θα ήταν η ίδια και το βούλευμα, όπως και το κατηγορητήριο, θα έμεναν ως έχουν.
Την πρώτη δίκη οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι τη μελέτησαν και έχουν πλήρη γνώση του πολιτικού αποτελέσματος που είχε, το οποίο και δεν θέλουν να επαναληφθεί ξανά. Γι’ αυτό και το δικό σας δικαστήριο είχε και έχει ως αποστολή να διεκπεραιώσει μια απόπειρα πολιτικής υπονόμευσης του Επαναστατικού Αγώνα, απόπειρα που βασίζεται στο νομικό κατασκεύασμα που αναλαμβάνετε να στηρίξετε μαζί με όλες τις πολιτικές του προεκτάσεις.
Το πρώτο δικαστήριο κάνοντας πίσω σε σειρά πολιτικών ζητημάτων, έδειξε θάρρος και αποδέχτηκε σειρά πολιτικών και ηθικών ελλειμμάτων στον ρόλο της δίκης, άρα και στον δικό του. Έδειξε θάρρος αναγνωρίζοντας την ορθότητα των δικών μας θέσεων πάνω στον ρόλο και την αποστολή δομών του συστήματος που επέλεξε να χτυπήσει ο Επαναστατικό Αγώνας. Όσον αφορά την έκβαση αυτής της δίκης -ή και οποιασδήποτε δίκης- η έλλειψη θάρρους από μεριάς των δικαστών να μπουν στην διαδικασία κατανόησης του Επαναστατικού Αγώνα, έλλειψη που εκπορεύεται από τον φόβο της αποδοχής των πολιτικών και κοινωνικών ελλειμμάτων που εμπεριέχει ο ρόλος του δικαστή -κατά την δική μου άποψη είναι βαθιά αντικοινωνικός αυτός ο ρόλος- καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια σε δογματισμούς και τύφλωση που συνυπάρχει με την αποδοχή και την στήριξη ενός πολιτικού ρόλου που πιστεύω πως κατά βάθος γνωρίζετε κι εσείς πως τα ηθικά του θεμέλια είναι σάπια. Έναν τέτοιο χαρακτήρα οφείλει να έχει ένα δικαστήριο σαν το δικό σας προκειμένου να διεκπεραιώσει μια δίκη με εσκεμμένες πολιτικές στρεβλώσεις ως προς την δομή, η οποία δομή υποτίθεται ότι εξυπηρετεί καλύτερα την προσπάθεια πολιτικής υπονόμευσης του Επαναστατικού Αγώνα.
Όσον αφορά αυτή την δομή, ισχύουν τα εξής: Αυτή την δίκη θέλετε να την παρουσιάζετε ως διττή, ως δίκη δυο οργανώσεων, καθώς δομήθηκε με την “συγκόλληση” δύο δικογραφιών, επιλογή που εκπορεύεται από την προσπάθεια διεκπεραίωσης ενός πολιτικού σχεδίου που κατά την άποψη των πολιτικών σας προϊσταμένων, εξυπηρετεί καλύτερα την υπονόμευση των πολιτικών θέσεων του Επαναστατικού Αγώνα, την ακύρωση της πρώτης δίκης και της πολιτικής της σημασίας, την απονομιμοποίηση του πολιτικού και κοινωνικού ρόλου της οργάνωσης. Η πρώτη δικογραφία αναφέρεται στον Επαναστατικό Αγώνα. Εδώ είναι προφανώς περιττό να αναφερθώ στο πόσο φαιδρό είναι να γίνεται μια δίκη με μεγάλο μέρος του κατηγορητηρίου να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Με δεδομένο μάλιστα ότι υπάρχουν κατηγορίες που είχαν καταρρεύσει όπως αυτή της αρχηγίας, της συγκρότησης της οργάνωσης κλπ. Και αν συμπεριληφθούν και αυτές που δεν έπεσαν στο πρώτο δικαστήριο και δικάζονται στο εφετείο της πρώτης δίκης, έχουμε κατηγορίες ίδιες σε τρία δικαστήρια. Αυτή είναι η “μαγεία” του “αντιτρομοκρατικού”, με τον οποίο μπορείτε να δικάζετε όσες φορές θέλετε τα ίδια πρόσωπα, για την ίδια υπόθεση, με τις ίδιες κατηγορίες. Προφανώς και αυτό ευνοεί την επιβολή μεγάλων ποινών, όμως αυτό είναι κάτι που ποσώς απασχολεί εμάς. Όμως την φαιδρότητα του νόμου, του νομοθέτη και αυτών που τον υπηρετούν δεν μπορώ να μην την αναφέρω.
Σημειώστε ότι στο πρώτο δικαστήριο η κατηγορία της αρχηγίας -της διεύθυνσης της οργάνωσης όπως αναφέρεται- για την οποία ξαναδικαζόμαστε, κατέρρευσε με βάση ένα συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό που αγωνιστήκαμε για αυτό και που τελικά έγινε δεκτό αυτούσιο. Αυτό αφορά στην αποστροφή μας -φράση που χρησιμοποίησε ο εισαγγελέας- σε κάθε είδους εξουσία και ιεραρχία, αφού είμαστε αναρχικοί. Και σημειώστε, όσο και αν σας είναι δύσκολο να το αποδεχτείτε, ότι σε εκείνη την δίκη έγινε απολύτως κατανοητό ότι η θέση μας για την αρχηγία αφορούσε όχι μόνο στην οριζόντια δομή της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά και την ίδια την πολιτική, επαναστατική μας στόχευση που είναι η κατάργηση του κράτους, του καπιταλισμού και κάθε είδους ιεραρχίας, εκμετάλλευσης, εξουσίας. Αφορούσε στην αποδοχή από τους πολιτικούς μας αντιπάλους ότι αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε είναι η κατάργηση κάθε μορφής δουλείας, κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, η δημιουργία μιας επαναστατικής κοινωνίας με οριζόντιες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές. Όλα αυτά στην πρώτη δίκη έγιναν αποδεκτά.
Όσον αφορά την δεύτερη οργάνωση που επινόησαν οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι και αναλαμβάνετε εσείς να στηρίξετε, πρόκειται για μια “εγκληματική οργάνωση” όπως λέγεται στο κατηγορητήριο, που σχετίζεται με “ληστείες” τραπεζών. Εγώ και ο σύντροφος Μαζιώτης δικαζόμαστε για τον Επαναστατικό Αγώνα και ο σύντροφός μου δικάζεται και για δυο “ληστείες” τραπεζών μέσα στο πλαίσιο μιας “εγκληματικής οργάνωσης”. Επειδή ακριβώς το κυρίαρχο ζητούμενο του κράτους είναι η πολιτική αντιμετώπιση του Επαναστατικού Αγώνα, η ταυτόχρονη παρουσία σε μια δίκη μιας άλλης οργάνωσης, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά, θεωρείται ότι μπορεί ευκολότερα να αλλοιώσει την πολιτική σημασία της καταστολής ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι τόσο εγώ όσο και ο σύντροφος Μαζιώτης, μόνο σε μια οργάνωση συμμετέχουμε και σε καμία άλλη. Τον Επαναστατικό Αγώνα. Η άλλη είναι επινόηση, κατασκεύασμα δικό σας και βασίζεται σε μια πολιτική τεχνική που στηρίζεται στον “αντιτρομοκρατικό”.
Ευελπιστώντας ότι η κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης που αποδίδεται σε “ληστείες” τραπεζών θα βλάψει την εικόνα της οργάνωσής μας, κάνετε διπλό λάθος. Πρώτα απ’ όλα, οι “ληστείες” τραπεζών δεν είναι ενέργειες που μπορούν να στρέψουν το κοινό αίσθημα ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα, όπως θέλετε να πιστεύετε. Και αυτό γιατί ό,τι γίνεται ενάντια στις τράπεζες, δεν συνιστά τίποτα ηθικά και κοινωνικά μεμπτό για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και ειδικά όταν μιλάμε για απαλλοτριώσεις τραπεζών, έννοια που προσδίδω με βάση το πρόσωπο που την διεξάγει και τον σκοπό για τον οποίο επιλέγει την συγκεκριμένη δράση.
Πιο ειδικά, η ζωή στην παρανομία και η επαναστατική δράση σε όλη την επαναστατική ιστορία περιλαμβάνει, άλλοτε σε μικρότερο άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό και αναλόγως των αναγκών του αγώνα και της επιβίωσης των αγωνιστών που ζουν στην “παρανομία”, την πρακτική των απαλλοτριώσεων τραπεζών. Αυτή η έννοια σημαίνει ότι χρήματα κλεμμένα από την κοινωνική βάση παίρνονται πίσω για να χρηματοδοτήσουν ανάγκες κοινωνικές και πολιτικές, που βοηθούν είτε άμεσα είτε έμμεσα την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, της κοινωνικής Επανάστασης.
Αν λοιπόν, κάποιος μιλούσε για ιδιοτελή κίνητρα στις απαλλοτριώσεις των τραπεζών για τις οποίες κατηγορείτε σε αυτή την δίκη τον σύντροφό μου, αυτός μόνο ως τυφλός υποτακτικός του καθεστώτος χωρίς την ελάχιστη δυνατότητα αυτόνομης πολιτικής σκέψης θα μιλούσε. Ένας ορκισμένος και αρκετά ηλίθιος εχθρός της Επανάστασης. Γιατί πόσοι είναι αυτοί σήμερα που δεν γνωρίζουν, ότι τόσο εγώ όσο και ο σύντροφος Μαζιώτης έχουμε υποθηκεύσει την ζωή μας όλη στον Επαναστατικό Αγώνα, στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση; Πόσοι και ποιοι θα μπορούσαν να μιλήσουν για ιδιοτελή κίνητρα, όταν έχουμε χάσει από τους ένοπλους φρουρούς του καθεστώτος έναν πολύτιμο σύντροφο, τον Λάμπρο Φούντα, έχουμε φυλακιστεί, έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή μας στην οργάνωση και αφού το κράτος έκανε το λάθος να μας αποφυλακίσει, περάσαμε στην “παρανομία” μαζί με το παιδί μας για να συνεχίσουμε τον αγώνα; Όταν ο σύντροφος Μαζιώτης κινδύνεψε να σκοτωθεί από τις σφαίρες των μπάτσων στο Μοναστηράκι; Όταν έχουμε αφοσιωθεί ολόπλευρα στον αγώνα για την κοινωνική Επανάσταση με κάθε κόστος και τίμημα; Το μόνο μας συμφέρον είναι η Επανάσταση και η δικαίωση μέσω αυτής των κοινωνικά αδύναμων. Η μόνη μας φιλοδοξία είναι να συμβάλουμε στην πραγματοποίηση της ανατροπής του συστήματος, είναι να κάνουμε την κοινωνική Επανάσταση πραγματικότητα.
Για ιδιοτελή κίνητρα του συντρόφου μου δεν μίλησε ούτε καν το ίδιο το καθεστώς μέσω των δημοσιογράφων, αφού αυτός ο ισχυρισμός μόνο ως γελοίος θα φάνταζε. Η ιδιοτέλεια, ο φιλοτομαρισμός και η υποκρισία είναι χαρακτηριστικά που βρίσκουμε στους ανθρώπους του συστήματος, σε αυτούς που ηγούνται σε αυτό και σε αυτούς που το στηρίζουν. Εξάλλου ποια είναι τα κίνητρα αυτών των ανθρώπων για να υπηρετούν το καθεστώς; Τι άλλο εκτός από το χρήμα και την εξουσία; Η ιδιοτέλεια, ο φιλοτομαρισμός, η υποκρισία διαμορφώνουν την ηθική βάση του συστήματος και με την δράση μας πολεμάμε και αυτήν την ηθική.
Το συγκεκριμένο κατηγορητήριο επιχείρησε να διευρύνει τις κατηγορίες ώστε να συμπεριλαμβάνονται υποθέσεις που δεν αφορούν τον Επαναστατικό Αγώνα, όπως αυτή της τράπεζας στην Ακράτα. Προφανώς και πίσω από αυτή την απόπειρα βρίσκεται η επιθυμία των μηχανισμών να εδραιώσουν τον Επαναστατικό Αγώνα ως ένα είδος “ομπρέλας” που καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα υποθέσεων άσχετων με εμάς. Όμως εμείς να είσαστε σίγουροι πως ό,τι κάνουμε, το αναλαμβάνουμε και το υπερασπιζόμαστε. Αυτό το έχουμε αποδείξει με πράξεις. Αυτή είναι η ιστορία μας.
Είμαι σίγουρη ότι ο σύντροφος Μαζιώτης έδωσε μάχη για όλα όσα προανέφερα. Έδωσε μάχη για κατηγορίες που θέλουν να στιγματίσουν πολιτικά την οργάνωση, όπως ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έθετε σε κίνδυνο με τις ενέργειές του πολίτες. Όπως η κατηγορία της αρχηγίας, το ζήτημα των “κοινωφελών οργανισμών”, καθώς επίσης, και για κάθε πτυχή του κατηγορητηρίου που επιχειρεί να υπονομεύσει την πολιτική και ηθική ακεραιότητα της οργάνωσης και την δική μας, να αλλοιώσει την επαναστατική της ταυτότητα και στρατηγική. Και όσον αφορά το ζήτημα της διεύρυνσης των κατηγοριών με υποθέσεις άσχετες με τον Επαναστατικό Αγώνα, επειδή αυτή η προσπάθεια ίσως να θεωρήθηκε από κάποιους ως ευνοϊκή για να αλλοιώσουν το πολιτικό νόημα και την στόχευση της συγκεκριμένης δίκης για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους προσδίδοντάς της άσχετα πολιτικά χαρακτηριστικά ή ανάγοντας κάποια ειδικά χαρακτηριστικά της σε κυρίαρχα, επαναλαμβάνω πως αυτή η δίκη αποτελεί μια ακόμα πολιτική δίκη για τον Επαναστατικό Αγώνα. Γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας είναι το βασικό ζητούμενο σε αυτή την κατασταλτική επιχείρηση. Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μία οργάνωση που με την ενιαία και αδιαχώριστη ιστορία της αναδείχτηκε ως σημαντικός αντίπαλος για το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα και που καμία κρατική μεθόδευση, καμία κατασταλτική επιχείρηση, καμία πολιτική απ’ όπου κι αν προέρχεται δεν μπορεί ούτε να κατακερματίσει ούτε να ανακόψει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα ειδικότερο. Πρόκειται για την ίδια την ιστορία, την οποία έχει ο καθένας χρέος να λαμβάνει υπόψιν του. Και αυτό το δηλώνω προς πάσα κατεύθυνση, τόσο εντός όσο και εκτός δικαστηρίου.
Επανερχόμενη στο ζήτημα των απαλλοτριώσεων, οφείλω να θέσω το εξής ερώτημα: Από ποιον παίρνονται αυτά τα χρήματα; Όπως είπα και πιο πάνω, καμία είδους επίθεση εναντίον τραπεζών δεν συνιστά τίποτα ηθικά και κοινωνικά μεμπτό για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, ειδικά στην εποχή μας με τις τράπεζες να αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες απειλές για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται από την κρίση; Πώς είναι δυνατό να πιστεύετε ότι μπορείτε να βρείτε οπαδούς της καθεστωτικής προπαγάνδας σήμερα, όταν οι τράπεζες εκβιάζουν, ληστεύουν, παίρνουν τα σπίτια των αδύναμων οικονομικά δανειοληπτών με την συνεργασία του κράτους, όταν πρωταγωνιστούν στην καταστροφή εκατομμυρίων κοινωνικά αδύναμων, όταν είναι αυτές που συχνά περνούν την θηλιά στο λαιμό των φτωχών, αυτών που αυτοκτονούν τα τελευταία χρόνια; Σε μια εποχή που τα τραπεζικά βαμπίρ σε όλο τον κόσμο συνιστούν τον πιο επαίσχυντο λήσταρχο του κοινωνικού πλούτου μαζί με το κράτος, μην ψάχνετε συμμάχους στο κατασταλτικό σας έργο. Οι τράπεζες είναι από τους πλέον μισητούς οργανισμούς για τους περισσότερους ανθρώπους και ματαιοπονείτε αν πιστεύετε ότι μπορείτε μέσα από νομικά τεχνάσματα να υπονομεύσετε την πολιτική θέση που έχει κατακτήσει ο Επαναστατικός Αγώνας στην ιστορία της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης. Και μην ξεχνάτε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έχει εδραιωθεί πλέον κοινωνικά ως μια επαναστατική οργάνωση και αυτό όσο και αν προσπαθείτε, δεν ανατρέπεται.
Οι τράπεζες και ο κρατικός μηχανισμός είναι από τα μεγαλύτερα αρπακτικά που κατασπαράζουν τον κοινωνικό πλούτο μαζί με το κράτος και όλο το πολιτικό του προσωπικό. Υπουργοί και βουλευτές από την αφαίμαξη μέσω των φόρων της κοινωνικής βάσης ζουν πλουσιοπάροχα με τους προκλητικούς μισθούς και τα κάθε είδους προνόμια που απολαμβάνουν. Όσοι υπηρετούν το κράτος συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον μηχανισμό που αποτελεί καρκίνωμα στο κοινωνικό σώμα. Τι είναι αυτό που παράγει για την “κοινωνική ευημερία” το κράτος; Το μόνο που παράγει είναι έλεγχος, καταπίεση, την οργάνωση της εκμετάλλευσης. Παράγει φόβο, δουλεία, απόγνωση με τις φορολογικές του πολιτικές. Το κράτος είναι ο μηχανισμός – στυλοβάτης ενός εγκληματικού συστήματος, ενός τρομοκρατικού συστήματος που εξαθλιώνει, καταστρέφει, δολοφονεί. Ενός συστήματος που επιβιώνει, που προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση του μέσα από τις πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας εκατομμυρίων ανθρώπων, αυτές τις πολιτικές που αποκαλείτε προγράμματα διάσωσης της οικονομίας.
Εσείς πληρώνεστε για να υπηρετείτε εγκληματίες και τρομοκράτες. Συμμετέχετε ενεργά σε ένα τρομοκρατικό και εγκληματικό έργο και μάλιστα με μια ειδική αποστολή καταστολής, της μοναδικής διεξόδου που έχει συνολικά η κοινωνία για να βγει από την δίνη της φτώχειας, της καταπίεσης και της σύνθλιψης που φέρνει η κρίση και οι πολιτικές επιβίωσης του συστήματος: Της κοινωνικής Επανάστασης.
Ο ρόλος σας έχει μια σαφή πολιτική αποστολή. Όταν αναλαμβάνετε να δικάσετε την επίθεση ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδας, καλείστε να υπερασπιστείτε ένα βαθιά εγκληματικό θεσμό με κεντρικό ρόλο στην σύγχρονη πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας. Όταν θα μας καταδικάσετε για την επίθεση αυτή, αυτό ιστορικά θα καταγραφεί ως μια πράξη πολέμου ενάντια σε αγωνιστές που στράφηκαν κατά ενός θεσμού, ο οποίος πρωταγωνιστεί στις μισητές για τους περισσότερους ανθρώπους σε αυτή την χώρα πολιτικές διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος.
Είμαι σίγουρη ότι ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης έχει πολιτικά στηρίξει και έχει καλύψει με τις τοποθετήσεις του την σημασία της επίθεσης ενάντια στην Τράπεζα της Ελλάδας. Όμως οφείλω να αναφερθώ εν συντομία σε αυτή την πολύ σημαντική στιγμή στην πορεία της οργάνωσης και του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Η Τράπεζα της Ελλάδας είναι γνωστό ότι συνιστά τμήμα του ευρωσυστήματος, στο οποίο ηγετική θέση κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ένας από τους τρεις θεσμούς (τρόικα) που επιβάλλουν τις πολιτικές διάσωσης του συστήματος στην χώρα, αλλά και στην Ευρώπη. Για να δούμε τον ρόλο της σήμερα, οφείλουμε να δούμε το συνολικό πλαίσιο της παγκόσμιας συστημικής κρίσης, τον ρόλο των τραπεζών σε αυτήν την κρίση και των πολιτικών διάσωσης του συστήματος, στις οποίες κατέχει κεντρικό ρόλο.
Η κρίση στην Ευρώπη εκδηλώθηκε αρχικά με τη μορφή της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος καθώς μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν εκτεθεί στην αγορά των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων χαμηλής φερεγγυότητας των ΗΠΑ, η οποία αγορά κατέρρευσε πυροδοτώντας την έναρξη της κρίσης που υπέβοσκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ανεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών κλονίστηκε, τράπεζες σε ΗΠΑ και Ευρώπη κατέρρευσαν. Η αρχή όμως του σύγχρονου καπιταλισμού σύμφωνα με την οποία κάποιες τράπεζες “είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν”, ήταν καταλυτική για την έναρξη μιας γιγάντιας επιχείρησης διάσωσης και στήριξης μεγάλου αριθμού τραπεζικών γιγάντων στην Ευρώπη. Τράπεζες χρεοκοπημένες στην ουσία έπρεπε με κάθε τίμημα να στηριχθούν και αυτό αφορούσε την ίδια την επιβίωση του καπιταλισμού στην Ευρώπη και τον κόσμο. Το τίμημα φυσικά, όφειλαν να πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης, οι οικονομικά αδύναμοι. Αρχικά διοχετεύτηκαν από τις κεντρικές τράπεζες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη πολλά τρις ευρώ για να στηριχτεί το τραπεζικό σύστημα, όμως το πρόβλημα ήταν πολύ βαθύ. Η τραπεζική πίστη κατέρρευσε και η διατραπεζική αγορά “κατέβασε ρολά”, καθώς ο βαθμός έκθεσης των πολυεθνικών τραπεζικών γιγάντων στην αγορά των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων, των δομημένων ομολόγων και των παραγώγων έμενε επτασφράγιστο μυστικό ώστε να μην αποκαλυφθεί ότι στην ουσία είχαν χρεοκοπήσει.
Τα ανοίγματα των τραπεζών του ευρωπαϊκού βορρά σε κρατικά ομόλογα του ευρωπαϊκού νότου που γίνονταν σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, ήταν επίσης, ένα σοβαρό πρόβλημα που έπρεπε οι μεγάλες τράπεζες κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας να λύσουν, καθώς η κρίση σύντομα θα πέρναγε στην λεγόμενη πραγματική οικονομία και θα ερχόταν στην επιφάνεια η κρίση δημοσιονομικού χρέους των αδύναμων οικονομικά χωρών. Μέχρι να εκδηλωθεί η κρίση, τα κράτη των χωρών στον ευρωπαϊκό νότο εξέδιδαν κρατικά ομόλογα, τα οποία αγοράζονταν από τις τράπεζες με ρευστότητα που αντλούσαν από την ευρωπαϊκή διατραπεζική αγορά. Με το ξέσπασμα της κρίσης οι ελληνικές τράπεζες και οι τράπεζες του ευρωπαϊκού νότου μαζί με την Ιρλανδία χρωστούσαν στις τράπεζες του βορρά 3,5 τρις ευρώ. Ο υπερβολικός δανεισμός των κρατών του νότου ήταν μια προσοδοφόρα διαδικασία κατά τα προηγούμενα χρόνια για τις τράπεζες και διόλου δεν τις ενδιέφερε η πραγματική οικονομική κατάσταση των χωρών αυτών. Όσον αφορά την Ελλάδα η οποία για χρόνια δανειζόταν με επιτόκιο Γερμανίας, είχε γίνει συμφωνία με την γερμανική και γαλλική κυβέρνηση ότι θα παραμείνουν κρυφά τα πραγματικά ελλείμματα προκειμένου να συνεχιστεί ο δανεισμός του ελληνικού κράτους. Τα διπλά ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας όχι μόνο δεν απασχολούσαν τότε τις ευρωπαϊκές τράπεζες, την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά φρόντιζαν επιμελώς να τα κρατούν κρυφά. Και ποιος δεν θυμάται τον προηγούμενο ηγήτορα της ΕΚΤ, τον Τρισέ, ο οποίος ενώ είχε ξεκινήσει η κρίση δήλωνε δημόσια πως υπάρχουν περιθώρια επιπλέον δανεισμού από χώρες όπως η Ελλάδα;
Το πρώτο μνημόνιο και τα επόμενα που ακολούθησαν εξυπηρετούν σε μεγάλο βαθμό την ίδια διαδικασία στήριξης των τραπεζών του βορρά. Το ελληνικό κράτος δανείζεται για να αποπληρώνει χρέη προς τις τράπεζες ενώ παράλληλα οι τράπεζες του βορρά βρήκαν τον χρόνο να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα. Το ελληνικό χρέος έχει πλέον στο μεγαλύτερο μέρος του κρατικοποιηθεί, γεγονός που σημαίνει ότι έχει περάσει στις πλάτες των οικονομικά αδύναμων στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.
Τα πακέτα διάσωσης των ελληνικών τραπεζών από την στιγμή που ξεκίνησε η κρίση συνιστούν ένα μεγάλο κοινωνικό έγκλημα που διεξάγεται χωρίς σταματημό από το 2008 έως σήμερα. Με τα πακέτα εγγυήσεων προς τις τράπεζες της κυβέρνησης Καραμανλή και παροχής ρευστότητας ύψους 28 δις ευρώ, της κυβέρνησης Παπανδρέου με τα συνολικά 5 πακέτα εγγυήσεων και ρευστότητας ύψους 140 δις ευρώ, με τα 25,5 δις ευρώ για ανακεφαλαιοποίηση που συνόδευσε το PSI το 2013, συν τα δις της τελευταίας ανακεφαλαιοποίησης έχουμε σε 6 χρόνια πάνω από 200 δις ευρώ να προστίθενται στο ελληνικό χρέος. Και όλα αυτά για να στηριχτούν οι ελληνικές χρεοκοπημένες τράπεζες ώστε να μην καταρρεύσουν και μείνουν απλήρωτα τα χρέη τους προς τις τράπεζες του ευρωπαϊκού βορρά, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι, όπως είπα, ήδη χρεοκοπημένες. Στην πραγματικότητα δηλαδή, όλο το πρόγραμμα διάσωσης του συστήματος έχει ως αιχμή και κύριο ζητούμενο την διατήρηση στην ζωή ενός ημιθανούς ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που κρατείται με μηχανική υποστήριξη στη ζωή πίνοντας το αίμα των κοινωνικά αδύναμων. Και όλη αυτή η προσπάθεια αφορά στην στήριξη μιας μειοψηφίας πλουσίων στον πλανήτη, αφορά στην επιβίωση του ίδιου του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ηγείται θεσμικά του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και πρωταγωνιστεί στην διαμόρφωση και εφαρμογή αυτής της πολιτικής, ενώ τα γνωστά stress test των τραπεζών δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα στημένο παιχνίδι, μια διαδικασία συγκάλυψης του τεράστιου προβλήματος των ευρωπαϊκών τραπεζών ώστε να συνεχίζεται ο αέναος κύκλος του δανεισμού των κρατών, της διοχέτευσης ρευστότητας στις τράπεζες και των πολιτικών επιβίωσης του συστήματος εις βάρος των χαμηλών κοινωνικά στρωμάτων.
Η ΕΚΤ πρωταγωνιστεί σε ένα πόλεμο. Και αυτός ο πόλεμος μέχρι τουλάχιστον αυτήν την περίοδο, είναι ο μόνος παγκόσμιος πόλεμος. Είναι ένας πόλεμος που διεξάγεται από τις άρχουσες τάξεις των ευρωπαϊκών και όχι μόνο, χωρών. Μια διεθνής ταξική πολιτική εξόντωσης των φτωχών για την στήριξη των πλουσίων και την διατήρηση των προνομίων τους.
Η κρίση αυτή, η μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, αντιμετωπίζεται από του οικονομικά ισχυρούς με τον ίδιο τρόπο. Τα σύνορα διαπερνούν τα εθνικά κράτη και διαχωρίζουν τους φτωχούς από τους πλούσιους αφανίζοντας με τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας όσους δεν μπορούν να συμμετάσχουν στην αναπαραγωγή του συστήματος, όσους περισσεύουν. Σε όλη την Ευρώπη η αναπαραγωγή του βασίζεται όλο και περισσότερο σε μια μειοψηφία πλουσίων ενώ οι πλειοψηφίες υπόκεινται σε μια αργή και βασανιστική διαδικασία μαζικής εξόντωσης.
Καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί από αυτές τις εγκληματικές πολιτικές και αυτό φάνηκε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, με τον Σύριζα όχι μόνο να συνεχίζει τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά να επιβάλλει ακόμα πιο σκληρές πολιτικές εις βάρος των οικονομικά αδύναμων. Ο Σύριζα έχει ήδη επιβάλει ένα πολύ σκληρό μνημόνιο, έχει δεσμευτεί να περάσει νέα μέτρα για την ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης και την τελική εξόντωση των φτωχών συνταξιούχων. Δέχτηκε να περάσουν τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών στα χέρια ξένων επενδυτικών κεφαλαίων. Με την εξαγορά των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων ο επιχειρηματικός ιστός περνάει ολοκληρωτικά στα χέρια των hedge funds, ενώ με την εξαγορά των στεγαστικών ανοίγει ο δρόμος για εκατοντάδες εξώσεις. Οικογένειες φτωχές που αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες θα βρεθούν στο δρόμο.
Ο πόλεμος αυτός που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει πολλά θύματα. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία, παιδιά που εγκαταλείπονται σε ιδρύματα για να έχουν ένα πιάτο φαγητό, άνθρωποι που αυτοκτονούν απελπισμένοι, άνθρωποι που τρελαίνονται από το αδιέξοδο της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Αυτός ο πόλεμος έχει μεγάλο τίμημα για την κοινωνική βάση. Και σε αυτόν τον πόλεμο θεσμοί όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Τράπεζα της Ελλάδας και τα πρόσωπα που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτούς τους θεσμούς, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εγκληματίες πολέμου. Το ίδιο ισχύει για τους υπόλοιπους θεσμούς που επιβάλλουν τα μνημόνια στην χώρα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις κυβερνήσεις ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών. Και όσο αφορά το δικό σας δικαστήριο, και αυτό υπηρετεί αυτόν τον πόλεμο στο πλευρό της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Υπερασπίζεστε το δικαίωμα ενός θεσμού όπως η Τράπεζα της Ελλάδας να επιβάλλει πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας, υπερασπίζεστε το δικαίωμα των πλουσίων να πατούν πάνω στους φτωχούς, να τους εξοντώνουν. Υπερασπίζεστε έναν επαίσχυντο πόλεμο τρομοκράτησης της κοινωνικής βάσης, έναν πόλεμο που είναι βαμμένος με το αίμα των φτωχών.
Σε αυτόν τον πόλεμο εμείς είμαστε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Επαναστατικός Αγώνας με την επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας έστειλε ένα μήνυμα αντίστασης. Και το μήνυμα αυτό η πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης που υφίσταται τον ζυγό του καπιταλισμού και του κράτους, το έλαβε. Όπως το έλαβαν και οι ταξικοί μας εχθροί. Τόσο αυτή, όσο και κάθε ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα, συνιστά ένα γεγονός χαρμόσυνο για τους φτωχούς, για τους περιθωριοποιημένους. Πρόκειται για γεγονότα που δίνουν ανάσα ελπίδας στην κοινωνική βάση, είναι μια αχτίνα φωτός στο σκοτεινό αδιέξοδο που η οικονομική και πολιτική ελίτ έχει φέρει στην χώρα.
Αν θέλουμε να μιλάμε με όρους πραγματικής δικαιοσύνης, θεσμοί όπως αυτός θα έπρεπε να καταστραφούν. Και η έξοδος της κοινωνίας από την λαίλαπα των μνημονίων και των μέτρων κοινωνικής γενοκτονίας δεν βρίσκεται μέσα σε καμία πολιτική διεξόδου του συστήματος από την κρίση. Γιατί η διάσωση του συστήματος προϋποθέτει την φτώχεια, την εξαθλίωση, τον αργό θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Η έξοδος της κοινωνικής βάσης από την κρίση αναπόφευκτα συγκρούεται με την συνολική πολιτική διεξόδου του συστήματος από την κρίση. Μια σύγκρουση που μόνο αν φτάσει μέχρι το τέλος, την κατάργηση του καπιταλισμού και του κράτους, μπορεί να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα. Η κοινωνική βάση για να βγει από την δίνη της οικονομικής και κοινωνικής εξόντωσης έχει μόνο μια διέξοδο: Την κοινωνική Επανάσταση.
Ο Επαναστατικός Αγώνας και εμείς σαν αγωνιστές έχουμε αφιερώσει την ζωή μας σε αυτή την υπόθεση, την επαναστατική. Έχουμε αφιερώσει την ζωή μας σε έναν πόλεμο δίκαιο και αναγκαίο, το μόνο που μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση της κοινωνίας από την σύγχρονη σκλαβιά. Που μπορεί να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από την δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας, χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς φτωχούς και πλούσιους. Που μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
Πόλα Ρούπα
Πηγή: athens.indymedia
