ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ
Οι πολιτικές διώξεις αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ευρύτερης διαχρονικής προσπάθειας της κυριαρχίας να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό της εχθρό. Σκοπός των διώξεων αυτών είναινα εκφοβίσουν, να παραδειγματίσουν, να απομονώσουν και εν γένει να καταστείλουν όσους και όσες αντιτίθενται έμπρακτα στο μονοπώλιο της βίας από τους εκάστοτε εξουσιαστικούς και κρατικούς μηχανισμούς. Στις μέρες μας, όπου η νεοφιλελεύθερη διαχείριση του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού μοντέλου έχει βρει το δίδυμο αδελφάκι της στο πρόσωπο της «σοσιαλδημοκρατίας» του Σύριζα όσον αφορά τη συνέχιση-διατήρηση του δυτικού-καπιταλιστικού τρόπου ζωής,το ζήτημα των πολιτικών διώξεων και εν γένει της καταστολής έχει διογκωθεί και διαχρονικά αναβαθμιστεί σε πρωταρχικό ζήτημα για την βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους και της οικονομίας. Όλα αυτά, σε μια περίοδο που η ενδοσυστημική κρίση (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) θα μπορούσε να ανοίξει δυνητικές απελευθερωτικές διεργασίες που θα αμφισβητούν τον μονόδρομο του καπιταλιστικού και εν γένει εξουσιαστικού τρόπου οργάνωσης και εκμετάλλευσης της κοινωνίας. Στην παρούσα κατάσταση, η βιομηχανία κατασκευής πολιτικών διώξεων έχει μια συνεχώς εξελισσόμενη δομή με κάποια σταθερά χαρακτηριστικά, όπως η συκοφάντηση και η λασπολογία από πλευράς των Μίντια, που λειτουργούν ευθέως σαν εντολοδόχοι της αντιτρομοκρατικής και της αστυνομίας που είναι και ο κύριος φορέας διατήρησης της τάξης.
Ξετυλίγοντας ένα ολόκληρο κουβάρι γεγονότων, παρατηρούμε πως τα τελευταία χρόνια βιώνουμε ένα ιδιότυπο καθεστώς εντατικοποιημένης καταστολής. Πέρα από την συστηματική παραποίηση γεγονότων, παρατηρούμε την κατασταλτική στρατηγική του κράτους προς τους πολιτικούς κρατούμενους να διογκώνεται, αποκτώντας συνεχώς καινούρια μορφή και χαρακτηριστικά (τρομονόμοι, νέοι τρομονόμοι, dna, φυλακές τύπου Γ, ποινικοποίηση διαπροσωπικών σχέσεων κ.ά.). Αναπτύσσεται μια νέα υβριδική διαχείριση κατά την οποία εφαρμόζεται η «χρυσή τομή» που καταφέρνει να εκτονώσει τις εντάσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Ο σύριζα με τις επικοινωνιακές του τακτικές κατάφερε, τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης, να πετύχει μια άτυπη συνθηκολόγηση με ριζοσπαστικά κινήματα, μέρος των οποίων, επένδυσε στην «ελπίδα» και στην ανάθεση. Η αριστερή διαχείριση, ενώ αντιμετωπίζει με ειδικό καθεστώς εξαίρεσης τους πολιτικούς κρατούμενους, δεν τους αναγνωρίζει ως πολιτικά υποκείμενα και επιμένει και αυτή με την σειρά της, στην αποπολιτικοποίηση της κινηματικής δράσης, βίαιης ή μη, εξομοιώνοντας την με την κοινή παραβατικότητα.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στην παρούσα συγκυρία βρίσκονται αιχμάλωτοι στα χέρια του κράτους πάνω από 40 πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος, και άλλοι πόσοι ακόμα διώκονται και συνεχίζουν να βρίσκονται στο στόχαστρο αστυνομικών και δικαστικών αρχών. Η καταστολή και η εκδικητικότητα όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και εξελίσσεται-αναβαθμίζεται πατώντας πάνω στην πολιτική οπισθοχώρηση κομματιών του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος που εφησυχάσθηκαν από την κυβέρνηση της λεγόμενης αριστεράς.
Στο βωμό του καπιταλισμού το «ριζοσπαστικό» αυτό κόμμα υιοθετεί τακτικές αυταρχικών καθεστώτων του μεσοπολέμου και της «λευκής τρομοκρατίας» όπως και κατασταλτικές μεθοδεύσεις του μετεμφυλιακού-χουντικού ιστορικού πλαισίου, όταν μια απλή φιλική ή συγγενική σχέση, ήταν αρκετή για να οδηγήσει κάποιον/α στις φυλακές, στις εξορίες ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ενδεικτικά, με τον τρομονόμο εξομοιώνεται, η υπόθαλψη ή η απλή συνέργεια με την ίδια την τέλεση ενός αδικήματος, επιφέροντας τις ίδιες κυρώσεις. Έμμεσο αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι η απομόνωση των επαναστατικών υποκειμένων από το κοινωνικό σύνολο, των οποίων η ζύμωση και η οποιουδήποτε είδους αλληλεπίδραση, ήταν και είναι επικίνδυνη για το πολιτικό σύστημα και το κράτος.
Η σελίδα γύρισε με τις συλλήψεις της 17 Νοέμβρη το 2002. Το ασφυκτικό «αντιτρομοκρατικό» κλίμα που εξαπλώθηκε μετά τους δίδυμους πύργους, πήρε σάρκα και οστά και εγκαταστάθηκε για τα καλά. Σε μια Ελλάδα που προετοιμαζόμενη για ολυμπιάδα έπρεπε να παίξει τον ρόλο της ισχυρής και αποφασιστικής ως προς τις εσωτερικές απειλές δύναμης, το κράτος αναδιοργανώθηκε και ακόνισε τα δόντια του. Συνεργασία με Σκότλαντ Γιάρντ, δημοσιογραφικές υστερίες, τηλεφωνικοί αριθμοί για ρουφιάνους, άπειρα σενάρια. Και φυσικά τρομονόμος… Έχουν γραφτεί πολλά πράγματα σχετικά και δε θα αναφερθούμε σ’ αυτό αναλυτικά, σίγουρα όμως η ψήφισή του και η κοινωνική συγκυρία στην οποία αυτό συνέβη, έφερε πολλές εξελίξεις που δυσχέραναν τη θέση των αγωνιστών κι επαναστατών ανά την επικράτεια. Η έλευση του αντιτρομοκρατικού νόμου αναβάθμισε την καταστολή, επεκτείνοντας το πεδίο δράσης του νόμου, και λύνοντας τα χέρια των διωκτικών αρχών. Εδραίωσε την νέα στρατηγική τους απέναντι όχι μόνο στους ένοπλους αγωνιστές, αλλά και ευρύτερα (όπως ακόμα και για τους δύσπι- στους αποδείχθηκε), σε αγώνες που αποτελούσαν δυνητικά κίνδυνο( π.χ. Σκουριές). Πλημμελήματα
μετατρέπονται σε κακουργήματα, η συνέργεια εξισώνεται με την πράξη, μια σειρά νόμων και διατάξε-ων που προετοιμάζουν το έδαφος για το μετέπειτα κράτος έκτακτηςανάγκης.
Μέσα σ’ όλα λοιπόν, με γελοία στοιχεία και τραγικά επιχειρήματα, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται η Αγγελική Σωτηροπούλου, σύντροφος του ∆ημήτρη Κουφοντίνα – αμετανόητου μέλους της ε.ο. 17Ν. Το κυνήγι συγγενών επανεγκαινιάζεται επενδυμένο με φόβο, λάσπη και μ.μ.ε. Ένα ιδιότυπο κυνήγι συνεχίζεται στο επίπεδο του αναρχικού χώρου το 2006 με την υπόθεση των υποτιθέμενων «ληστών με τα μαύρα» με το κυνήγι μαγισσών που έλαβε χώρα στο πρόσωπο του αναρχικού ληστή τράπεζας, Γιάννη ∆ημητράκη και του συγγενικού-φιλικού περιβάλλοντός του. Ενώ εδραιώθηκε περαιτέρω με την περίφημη υπόθεση Χαλανδρίου τον Σεπτέμβρη του 2009 που λειτούργησε σαν υπόθεση ποινικής ομπρέλας για δεκάδες συντρόφους. Συνεχίστηκε κι αργότερα όμως. Με τη στοχοποίηση και σύλληψη της Μαρί Μπεραχά, συντρόφου του αναρχικού Κώστα Γουρνά φυλακισμένου μέλους του Επαναστατικού Αγώνα. Έρευνες, μπάτσοι, εισαγγελείς, εικασίες, ψέματα, σ ένα καλοσχεδιασμένο και παραδειγματικό ντεζα βού. Όπως κι αργότερα… Με τη σύλληψη της Στέλλας Αντωνίου που φυλακίζεται λόγω της συντροφικής της σχέσης με τον συλληφθέντα αναρχικό Κώστα Σακκά -και που έφτασε να κινδυνέψει σοβαρότατα η υγεία της λόγω της παρατεταμένης προφυλάκισης. Όπως κι οι πιο πρόσφατες περιπτώσεις της Αθηνάς Τσάκαλου μητέρας των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου, μελών της ε.ο. Σ.Π.Φ., και της Εύης Στατήρη συντρόφου του δεύτερου. Η πρώτη αποφυλακίστηκε μεν, βιώνει δε μια ιδιότυπη εξορία αφού της απαγορεύτηκε να κινείται εκτός των ορίων της Σαλαμίνας. Η δεύτερη αποφυλακίστηκε επίσης (μετά από 19 ημέρες απεργίας πείνας) αλλά με περιοριστικό όρο να ζει εγκλωβισμένη σε ακτίνα 1000 μέτρων από το σπίτι της. Και τέλος -προς το παρόν- συνεχίζεται με τη σύλληψη και φυλάκιση της Μαρίας Θεοφίλου, συντρόφου του Γιώργου Πετρακάκου και αδερφής του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου, το καλοκαίρι του 2015 στο Βόλο. Εισβολές σε σπίτια, φήμες, τρομοκράτηση συγγενών, ξανά τρομοσενάρια… Η συνταγή παραμένει σταθερή, τόσο όσο και οι επιδιώξεις των εμπνευστών της.
Η κατασταλτική πολιτική έχοντας περάσει από διάφορα στάδια (καθεστώς έκτακτης ανάγκης, αποδοχή του dna ως ενοχοποιητικό στοιχείο, φυλακές τύπουΓ- ειδική μεταχείριση φυλακισμένων αγωνιστών…) πάει ένα βήμα παρά πέρα και στοχεύει ευθέως τα συγγενικά πρόσωπα των αγωνιστών, θέλοντας να απομονώσει, να εκδικηθεί, να εκφοβίσει και να παραδειγματίσει καθώς επίσης και να εφαρμόσει την καταστολή σε ένα ακόμα κοινωνικό πεδίο. Μια τακτική που εφαρμόζεται ανελλιπώς απ’ το 2008 και μετά, με την βάπτιση διαδηλωτών ως τρομοκράτες, με το κράτος έκτακτης ανάγκης του 2010, με τους νέους αθλητικούς νόμους και γενικό- τερα με την αναβάθμιση και θωράκιση του νομικού- κατασταλτικού οπλοστασίου απέναντι στις όποιες κοινωνικές εκρήξεις και ομάδες αγωνιστών ή ατομικότητες.
Η ποινικοποίηση συγγενικών και φιλικών σχέσεων, στοχεύει πολλαπλά: Απομόνωση των φυλακισμένων αγωνιστών/ριών ( μέσα απ τον εκφοβισμό των οικείων τους ανθρώπων). Εκδίκηση απέναντι σε επαναστάτες που χτύπησαν δυναμικά καίριες δομές του συστήματος, πλήττοντας τους σχεδιασμούς και την εικόνα παντοδυναμίας του(αφού βάζει στο στόχαστρο αγαπημένα τους πρόσωπα). Εκφοβισμός, όλων όσων επιλέγουμε να είμαστε ηθικά, πολιτικά και οικονομικά αλληλέγγυοι στα φυλακισμένα αδέρφια μας. Παραδειγματισμός όσων σκέφτονται ή θα μπορούσαν να ακολουθήσουν και οι ίδιοι πιο δυναμικές μορφές κι επιλογές αγώνα.
Οι τρομοσχεδιασμοί όμως δεν πιάνουν τόπο και οι φωνές που τρυπάν τη σιωπή της κοινωνικής ειρήνης πάντα υπάρχουν. Το «ούτε βήμα πίσω» είναι πέρα από σύνθημα, μια πολύ καλή αρχή. ∆εν εθελοτυ-φλούμε, ούτε ξεχνάμε ότι τα φυλακισμένα συντρόφια μας είναι κομμάτι μας, αιχμάλωτοι της δημοκρα- τίας, στον πόλεμο για ελευθερία. Η επαναστατική αλληλεγγύη φτύνει κατάμουτρα τη δημοκρατική νομιμοφροσύνη, ξεπερνά τον αριστερό ανθρωπισμό και γίνεται όπλο στα χέρια μας. Σε μια περίοδο που ο σύριζα αποδεικνύει και στον πιο δύσπιστο ότι «ίδια είναι τ’ αφεντικά», που νέοι νόμοι και μέτρα κάνουν τον κλοιό να σφίγγει διαρκώς σε κάθε επίπεδο της ζωής, οφείλουμε να κάνουμε περισσότερα απ’ το να μη μένουμε απαθείς, απ’ το να μην κάνουμε πίσω.
Η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση με τους εντός των τειχών, στέλνουν σαφές μήνυμα ότι κανείς δε μένει μόνος στα χέρια του κράτους. Οι αγώνες ενάντια σε κάθε φυλακή, ενάντια σε μια κοινωνία που είναι η ίδια φυλακή, δεν εκφοβίζονται και δεν ανακόπτονται.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ !
ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ!
ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΙΚΩΝ-∆ΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝΣΧΕΣΕΩΝ!
Συνέλευση για την αλληλεγγύη εντός κι εκτός των τειχών, Βόλος.
*από εισερχόμενο email στο baktirio
