Η αέναη κίνηση προς την ελευθερία…
“Είναι σα να παίζεις μια παρτίδα με σημαδεμένη τράπουλα… Ξέρεις ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σου αλλά συνεχίζεις να παίζεις… Για ποιον λόγο… μα για να συνεχιστεί το παιχνίδι… Και να βρεθούν κάποιοι άλλοι στο μέλλον να κερδίσουν την παρτίδα… Αυτή είναι η κληρονομιά μας…”
Στις 15 Φεβρουαρίου ξεκίνησε το δικαστήριο για το σχέδιο απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Συνολικά δικαζόμαστε 28 άτομα μεταξύ των οποίων οι συγγενείς μας και άλλοι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση.
Ως Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς έχουμε αναλάβει την ευθύνη για το σχέδιο απόδρασης και την υλικοτεχνική προετοιμασία του (όπλα, εκρηκτικά, ρουκέτες, κλεμμένα οχήματα) που βρέθηκαν στα κρησφύγετα της οργάνωσης.
Την απάντηση όμως στο τι μας οδήγησε στην απόφαση της απόδρασης, δε θα τη βρουν οι δικαστές κι οι μπάτσοι ούτε στα όπλα ούτε στα εκρηκτικά ούτε στα αποκρυπτογραφημένα μηνύματα που ανακάλυψαν.
Την απάντηση μπορεί να τη βρει ο καθένας αρκεί να αφουγκραστεί το κροτάλισμα των αλυσίδων που του φόρεσαν και τις βάφτισαν ελευθερία. Μια “ελευθερία” που αντάλλαξε τη ζωή μας με καλώδια, συσκευές και οθόνες… Μια “ελευθερία” που φορά τη μάσκα του χαρούμενου σκλάβου… Όμως τίποτα αληθινό δεν υπάρχει πίσω από τη μάσκα…
Η ζωή στραγγαλίζεται απ’ τον εκβιασμό της οικονομικής τυρρανίας, τον κακοπληρωμένο ιδρώτα των εργασιακών κάτεργων, τα γκλομπς, τα δακρυγόνα και τις σφαίρες της καταστολής…
Παράλληλα ο ουρανός βρέχει θάνατο με βόμβες που μετατρέπουν ολόκληρες χώρες σε μαζικούς τάφους, μικρά παιδιά ξεβράζονται νεκρά σε ακτές του αιγαίου και χιλιάδες άνθρωποι ξεχνιούνται μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Την ίδια στιγμή το ψέμμα γίνεται αλήθεια απ’ την προπαγάνδα των δημοσιογράφων, η τεχνολογία ελέγχεις τις στιγμές και τα συναισθήματά μας, το θέαμα ντύνει φανταχτερά τη μοναξιά μας, και ο δυτικός άνθρωπος γίνεται θύτης και θύμα της αμνησίας του, καθώς ξέχασε τί σημαίνει να ζείς ελεύθερος. Αυτή είναι η απάντηση όχι μόνο στο γιατί να αποδράσει κανείς από τη φυλακή, αλλά και στο να γίνει δραπέτης από τη νόμιμη ζωή ενός υπηκόου…
Αυτές οι σκέψεις είναι ο ηθικός αυτουργός της απόδρασής μας. Αν μπορούσαμε, ακόμα και με τα νύχια θα σκάβαμε τους τοίχους για να αποδράσουμε και να ξεθάψουμε τα όπλα για την υπόθεση της ελευθερίας και της επανάστασης. Κι όσες απόπειρες κι αν αποτύχουν, όσα κεφάλια κι αν σπάσουν πάνω στα σίδερα της φυλακής, στο τέλος τα σίδερα θα λυγίσουν.
Γιατί τα αποθέματα δε μετριούνται ούτε σε όπλα ούτε σε εκρηκτικά αλλά στην πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος πρέπει να γκρεμιστεί, για να ανθίσει η ελευθερία.
Το πείσμα μας, το γνωρίζουν τόσο οι δικαστές όσο και οι μπάτσοι.. Γι’ αυτό επέλεξαν να πάρουν όμηρους τους συγγενείς μας. Για να μας εκβιάσουν συναισθηματικά και να αποσπάσουν τη σιωπή μας. Όμως ανακωχή ανάμεσα σε εμάς και την εξουσία δε θα υπάρξει ποτέ…
Οι δικαστικές αρχές μέσα σε 10000 σελίδες δικογραφίας, προσπαθούν να κάνουν πιο πειστικό το ψέμμα τους και καλούν 20 μάρτυρες κατηγορίας (οι μισοί στελέχη της Αντιτρομοκρατικής) για να το επιβεβαιώσουν. Κατηγορούν τη μάνα μου, την Εύη (σύζυγο του αδερφού μου) και τον Χρήστο (αδερφό του συντρόφου Γ. Πολύδωρου) ως μέλη “της τρομοκρατικής οργάνωσης Σ.Π.Φ.”
Η καταδίκη τους έχει ήδη παραγγελθεί απ’ τα ανάκτορα της εξουσίας. Αυτό είναι το δείγμα της αλαζονείας μια εξουσίας που πιστεύει ότι παίζει δίχως αντίπαλο.
Αυτή η δίκη είναι μια σφυγμομέτρηση του αγώνα… Με λίγα λόγια , οφείλουμε να διακόψουμε βίαια την επέλαση μιας σιδερένιας καταστολής, που αφού δεν μπορεί να γονατίσει εμάς, χτυπάει τους δικούς μας ανθρώπους.
Όμως το στοίχημα δεν είναι μόνο να ανατρέψουμε το δικαστικό πραξικόπημα που μας εκβιάζει μέσα απ’ τις διώξεις των συγγενών μας, αλλά και να μεταφέρουμε το φόβο στα σπίτια του εχθρού. Εκεί που νομίζει ότι είναι άτρωτος. Κι αν ήδη αντηχούν οι ερπύστριες της καταστολής που προελαύνει… καιρός είναι να ακουστούν και τα δικά μας όπλα…
“Μια μέρα όλα θα πρέπει να παιχτούν κορώνα-γράμματα”, ενάντια σε όλα μας τα χθες της αναβολής, χωρίς δισταγμούς να σταθούμε απέναντι απ’ τους δήμιούς μας… ή αυτοί ή εμείς..
Η απουσία διαγράφει τους ανθρώπους..όμως υπάρχουν κι αυτοί που λείπουν στην εξορία ή σε ενα μετρημένο χιλιόμετρο “ελευθερίας” και είναι παρόντες στην καρδιά μας..Άνθρωποι σαν την Αθηνά, την Έυη και τον Χρήστο..γιατί τελικά σήμερα το να να παραμένεις Άνθρωπος είναι απο μόνο του μια θαραλλέα πράξη..
Η μέρα μας θα έρθει..
Τσάκαλος Χρήστος – μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/F.A.I.
Πηγή: athens.indymedia
