Αυτό που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό απο την περιβόητη συμφωνία είναι η οριστικοποιήση του διαχωρισμού μεταναστη πρόσφυγα. Ο σύριος/α είναι ο αποδεχτός αφου χαρακτηρίζεται πρόσφυγας (και παλι με διαφοροποιήσεις αι επιλογές) και οι υπόλοιπ@ στο κάδο “ανθρώπινων απορριμάτων”. Αυτός, όπως ονομάζουν κάποι@, ο ταξικός διαχωρισμός “δίχασε” και αρκετό κόσμο του α/α, ελευθεριακού κτλ χώρου. Δεν ειχα αυταπάτες πως αν υπήρχε μια κοινή τοποθέτηση σε αυτό το ζήτημα, θα αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα σε αυτή την νομιμοποίηση. Αλλωστε δεν νομίζω οτι ήταν ποτέ στόχευση αυτή η αποτροπή.
Σύμφωνα με το deal εε και τουρκίας και στην μέση και η ελλάδα, κάθε πρόσφυγας απο την συρία που θα επστρέφεται απο την εε στην τουρκία θα αντικαταστάται με άλλον από την ίδια χώρα. Στην ελλάδα θα βρίσκονται άτομα της εε όπου σύμφωνα με την ύπατη αρμοστεία του οηε θα επιλέγει ποι@ δικαιούνται άσυλο στην εε. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σκλαβοπάζαρο φθηνό, εως και δωρέαν, εργατικού δυναμικού για τα αφεντικά της δύσης. Στην συρία το επίπεδο τεχνογνωσίας σε σχέση με άλλες χώρες της μεσης ανατολής πρίν τον πόλεμο, ήταν αρκετά “ικανοποητικό” για τις απαιτησεις της δύσης. Οι υπόλοιποι εξαθλιωμένοι και καταπιεσμένοι απο άλλους τόπους προέλευσης δεν τηρούν τα “κριτήρια” του κεφαλαιού, όποτε δεν προβλέπεται τίποτα πέρα απο την απέλαση τους, την επιστροφή τους δηλαδη, στις περιοχές μη αναγνωρισμένου πολέμου.
Ωστόσο τα εγχώρια αφεντικά στην ελλάδα δεν νομίζω ότι θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη κάθε λογής σιχαμένου μικρού αφεντικού όλο αυτό το διάστημα μέσα απο έναν μαυραγορίτικο ρόλο, θησαύρισε από τον πόνο την εξαθλίωση και την ελπίδα των κατατρεγμένων ανθρώπων. Τώρα που γυριζει ο κοινωνικός κανιβαλισμός ανθίζει. Τωρα που μπορούμε γιατί μετά θα τους χάσουμε. Μερικές σκέψεις απο τους σκατόψυχους ιδιοκτήτες πρατηρίων βενζίνης, περιπτέρων, ειδών καμπινγκ κτλ που κοστολογίζαν τα προιόντα τους, σε τιμές που ούτε στα πιο αστικά τουριστικά θέρετρα θα μπουρόυσε να βρεί καποι@. Τα εγχώρια αφεντικά λοιπόν θα πιέσουν ό αριθμός των ανεπιθύμητων να μην απελαθεί αλλά να γκετοποιηθεί υπό έλεγχο και να απορροφηθεί στα άδεια σκλαβοπάζαρα των ελληνικών επιχειρήσεων. Δεν είναι ίσως μακρυά μια πρωτοβουλία, της πρώτης φοράς χωρίς εισαγωγικά αριστερής κυβέρνησης για ανθρωπιστικούς λόγους και αριστερού προσήμου, για διαμονή των ανθρώπων από “μη εμπόλεμες περιοχές” στον ελλαδικό χώρο. Αυτό σιγουρα όχι με όρους κοινωνικής ισότητας ίσων ευκαιριών, αναλογικού κράτος πρόνοιας,ενσωμάτωσης στο κοινωνικό ίστο, ιατροφαρμακευτική κάλυψη, εργασιακή πρόσβαση κτλ.Όχι. Με όρους γκετοποιήσης που σημαίνει κοινωνικό κανιβαλισμό, κατασταλτικό έλεγχο, ρουφιανιά, μαφία χειραγωγηγούμενη απο την ντοπια, φασιστικές επιθέσεις, παραπτύγματα για οικία κτλ. Να είναι σε μια γωνία αποθηκευμένοι για να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής.
Και εκεί πλέον η περιβόητη προτεινόμενη για το χρυσό αγαλματίδιο του νομπελ φιλοξενια και αλληλεγγύη, θα πάει περίπατο. Οι φασίστες περιμένουν την υπηρεσία να τους στρώσει το κοινωνικό χαλί για τις “δράσεις” τους. Όλο το συμφερτό της σεξιστικής ρατσιστικής φασίζουσας και κατα περιστάσεις φασίστικής κοινωνίας περιμένει να βγάλει την χολή της. Να φορτώσει στην καμπούρα του πρόσφυγα όλο το κατακάθι της. Και όλοι όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την δισωδία θα ενταχθούν, φόρτωνοντας στους πρόσφυγες τη αγωνιστική τους ανυπαρξία ενάντια σε κράτος και κεφαλαίο που τους παίρνει την ζωή καθημερινά.
Θεωρω πως σιγά σιγά είναι ανάγκη να γυρίσει η στόχευση της αλληλεγγύης. Να μετασχηματιστεί σε συλλογικούς αγώνες για την ίδια την υπόσταση της ζωής όσων κατοικούν εδώ, προσφύγων και ντόπιων. Η ενσωμάτωση στον κοινωνικό ιστό στο βαθμό που είναι επιθυμητός, δεν μπορεί να αποτελέσει μια ακομα “κρατική παροχη”. Μπορεί να παραχθεί με κοινούς αγώνες και εγχειρήματα αυτοοργανωμένα επιβίωσης όπως οι κολλεκτίβες εργασίας και οι καταλήψεις στέγης. Απο κοινού ίδια στόχευση. Το να μιλήσει κανείς για αντικρατικό αγώνα απο τους πρόσφυγες, μάλλον ανεδαφικό μοιάζει αυτή την στιγμή. Ωστόσο το μέλλον διαμορφώνεται και δεν αναμένεται.
Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω μιλήσει ή γράψει για αγώνα που δεν εχει αντικρατικό και αντιθεσμικό πρόσημο. Οι πρόσφυγες όλοι/ες παλεύουν για την ζωή τους την επιβιωσή τους σε συνθήκες που κανείς δεν θα μπορόυσε να αντέξει απο εμας. Πολλές φορές συντρόφ@ έχουν αποτραβηχθεί απο τον ριζοσπαστικό αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο γιατί πλησίασαν την εξαθλίωση συνθηκών ζωής των προσφύγων στο ένα τοις χιλίοις και αυτή τους η κίνηση αντιμετωπίστηκε με κατανόηση από άλλο@ συντρόφ@
Δεν μπορεί να υπάρχει αυστήρη κριτική και απαίτηση, όσ@ την ασκούν, στους εξαθλιωμένους ανθρώπους που έχουν χάσει τους άνθρωπους τους είτε στον πόλεμο είτε στην προσπάθεια αποφυγή του.
Jim fragma
*από εισερχόμενο email στο baktirio
