Βιώνουμε την πυκνότερη και σημαντικότερη, ίσως, πολιτική και κοινωνική περίοδο σε σχέση με τις προσφυγικές ροές, από την αρχή αυτής της σύγχρονης οδύσσειας. Οι κυρίαρχες πολιτικές αποφάσεις, η αποδόμηση των κοινωνιών στις εμπόλεμες ζώνες όπου η ένταση συνεχώς κλιμακώνεται και η λογική του αποκλεισμού απο την Ευρώπη-φρούριο και άλλους μηχανισμούς ελέγχου και κυριαρχίας, έχουν συνθέσει μια ασφυκτική κατάσταση με εκατομμύρια πρόσφυγες να βιώνουν την απόγνωση και ένα συνεχές αδιέξοδο. Τα κλειστά σύνορα, οι εχθρικές μεταναστευτικές πολιτικές στο πλαίσιο ενός χρεοκοπημένου καπιταλιστικού ονείρου δημιουργούν την εικόνα μιας τραγωδίας χωρίς ορίζοντα λύσης στοχεύοντας σε συντηρητικά αντανακλαστικά πόλωσης και την αποκλειστικότητα της διαχείρισης από τους μηχανισμούς της εξουσίας. Συνθήκες φρίκης στα σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης που βαφτίζονται “χώροι φιλοξενίας” με απάνθρωπους όρους διαβίωσης και άνθρωποι έρμαια που αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και δέχονται κάθε λογής εκμετάλλευση, συνθέτουν την αποκρουστική εικόνα που ονομάζουν λύση.
Αναλογιζόμενοι την πολιτική και κοινωνική ευθύνη των στιγμών αυτών, προτάσσοντας την αυτοδιαχείριση και την αλληλεγγύη, μακριά από φιλανθρωπίες, ΜΚΟ και κράτος προσπαθήσαμε να συμβάλουμε σε μια λύση αξιοπρέπειας που μόνο όταν η κοινωνία αποφασίζει αυτόνομα, χωρίς να ετεροκαθορίζεται από κάποια αυθεντία, μπορεί να υπάρξει.
Μαζί με τους πρόσφυγες που φιλοξενούνταν τις τελευταίες μέρες στο κοινωνικό χώρο Νοσοτρος, καταλάβαμε το 5ο Λύκειο Αθηνών, στην οδό Οκτάβιου Μερλιέ, για να στεγαστούν πρόσφυγες και μετανάστες σπάζοντας έμπρακτα τον αποκλεισμό και βιώνοντας με αυτούς διαφορετικές διαδρομές στην επονομαζόμενη προσφυγική “κρίση”.
