Η μακεδονία σε εικόνες
Στη δημοκρατία της Μακεδονίας, από την προηγούμενη εβδομάδα πορείες ξέσπασαν ύστερα από την απόφαση του προέδρου της χώρας να αμνηστεύσει όλους τους υπόδικους πολιτικούς του εθνικιστικού κόμματος ΒΜΡΟ για σκάνδαλα χρηματικών δαπανών, παράνομων παρακολουθήσεων πολιτών και καταπάτησης του συντάγματος. Οι διαδηλωτές είναι κάθε μέρα στους δρόμους, έσπασαν το γραφείο του εισαγγελέα και επιτέθηκαν στην αστυνομία. Παρόλα αυτά δύο σχόλια πρέπει να γίνουν. Πρώτον οι πορείες φέρουν ξανά σαν γενικό χαρακτήρα μια «συνολική αστική ανυπακοή». Εκτός από την επίκληση στην εθνική ιδέα, καμιά άλλη επίκληση ταυτότητας δεν γίνεται. Χαρακτηριστική είναι η φράση του ηγέτη της σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης ότι «ή ο Γκρούεφσκι(ηγέτης του ΒΜΡΟ) ή η Μακεδονία». Οι μακεδονικές σημαίες ηγεμονεύουν ως κεντρικός συμβολισμός των διαδηλωτών, ενώ όλο το φάσμα των αιτημάτων σχηματίζει μια εικόνα περισσότερο αλλαγής του μοντέλου ρύθμισης του κράτους, παρά μα έστω αυθόρμητη ή εμβρυακή κριτική του . Μάλιστα από τους διαδηλωτές το κυβερνών κόμμα παρουσιάζεται σαν διασπαστικό της αστικής κοινότητας, λόγω των διεφθαρμένων πολιτικών του. Από την άλλη το κυβερνών κόμμα απευθύνει την ίδια κατηγορία στους διαδηλωτές. Έχουμε εδώ για μια ακόμα φορά μια από τις βασικές αντιθέσεις του καιρού των πλατειών: ο ανταγωνισμός διεξάγεται για την μορφή του μοντέλου ρύθμισης του κράτους, για την μορφή δηλαδή της εθνικής ενότητας. Αυτό είναι εμφανές και από το γεγονός ότι σύσσωμες οι αριστερές οργανώσεις καλούν να «μην γίνουν οι πορείες βίαιες». Ο στόχος παραμένει μια επίκληση στην ηθική αστική νομιμότητα της ιδιοκτησίας και της τάξης. Οι διαδηλωτές θέλουν να κινητοποιήσουν τον υπόλοιπο «λαό» θυματοποιούμενοι, καταδεικνύοντας δηλαδή τη παραβίαση του συλλογικού συμβολικού νόμου από την πλευρά του κράτους. Το κράτος είναι συνεπώς ασυνεπές ως προς τον εαυτό του, το πραγματικό «αντιπροσωπευτικό κράτος» είναι η πλατεία, η οποία ακριβώς γιαυτό δεν θα μπορούσε να παραβιάσει τον νόμο. Σε αυτό το σημείο η αναδίπλωση της κοινωνίας στη σφαίρα της πολιτικής και και τη σφαίρα των ιδιωτών, στο πεδίο του νόμου και το πεδίο των ατόμων, ήδη αναγεννιέται μέσα στην πλατεία εκθρονίζοντας τη παρούσα κυβέρνηση από τη σφαίρα του πολιτικού. Η υπόθεση μιας «επανάστασης ως ουσιαστικής αμφισβήτησης» είναι όχι απλά χαμένη, αλλά εξ αρχής απούσα.
Τα παραπάνω γίνονται πιο προφανή και από το γεγονός ότι αυτοί οι αγώνες, μαζικοί και δυναμικοί ούτε στο ελάχιστο δε συνδέονται με έναν βασικό αποσταθεροποιητικό παράγοντα αλλά και εξίσου σημαντικό γεγονός από πλευράς ανταγωνισμού για το μακεδονικό έθνος κράτος:τις μεταναστευτικές ροές και τον φράχτη στα σύνορα. Η αδυναμία συνάντησης των δύο ζητημάτων δεν δείχνει κάποια απουσία συνείδησης. Αντιθέτως πολλοί από τις αριστερές οργανώσεις που μετέχουν στις πορείες έχουν περάσει μήνες στη Γευγελή ως εθελοντές. Απλώς και οι ίδιοι βλέπουν ότι λογικά ο συνδυασμός των δύο αιτημάτων/ζητημάτων στα πλαίσια ενός πολιτικού ανταγωνισμού που βρίσκει το κοινό σημείο τομής του στην κατάφαση του έθνους κράτους είναι αδύνατος. Αυτή είναι η «δική μας επανάσταση» υπό την έννοια ότι «εμείς» είμαστε μια ήδη συγκροτημένη κοινότητα που επαναστατεί, και μας συνδέει κάτι όλους μαζί, κάτι που μας διαχωρίζει πρακτικά, δομικά και θεσμικά από τους μετανάστες στα σύνορα: η κοινότητα των ίσων κατόχων χρήματος και εμπορευμάτων, η κοινότητα του έθνους κράτους ως αναγκαίας προϋπόθεσης αναπαραγωγής όλων των εμπορευμάτων(και της εργατικής δύναμης). Οι μετανάστες είναι ακόμα και στις «επαναστάσεις» μας ξένοι.
Αναδημοσίευση από: ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com
