Για τον μύθο περί ισλαμοποίησης
Τον τελευταίο χρόνο έχει παρατηρηθεί έντονα αυξημένη, η μεταναστευτική κίνηση στον ελλαδικό χώρο από περιοχές με πόλεμο και φτώχεια. Όσοι/ες τη γλύτωσαν από το θάνατο και την εξαθλίωση, αρχικά στον τόπο διαμονής τους και έπειτα στην διαδρομή τους έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα κατά την προσπάθειά τους να φύγουν προς την βόρεια Ευρώπη. Το γεγονός αυτό, λειτούργησε ως συνθήκη για να επανενεργοποιηθούν και να ανακτήσουν σταθερότερη θέση στο δημόσιο λόγο, ρατσιστικά αντανακλαστικά είτε στην ακραία τους μορφή είτε καλυμμένα πίσω από ένα προοδευτικό μανδύα. Πιστοί στο ρόλο τους, η εκκλησία και οι διάφορες θρησκευτικές, πατριωτικές, εθνικιστικές οργανώσεις ανέλαβαν το ρόλο του μεσολαβητή της ακραίας αυτής μορφής διάχυσης ρατσιστικού λόγου/μίσους. Χρησιμοποιώντας τη νέα κατασκευασμένη απειλή των ημερών, την ισλαμοποίηση, ο Άνθιμος και οι λοιποί, κατά τα άλλα, κήρυκες της αγάπης, στήνουν καμπάνια με φιέστες ρατσιστικού – εθνικιστικού παραληρήματος. Δεν εκπλήσσει που στον αγώνα τους για εξουσία, τα κηρύγματα αγάπης τους εκφράζονται με τη δημιουργία κλίματος φόβου και της ταμπέλας του ανεπιθύμητου και επικίνδυνου «άλλου», με αντιμεταναστευτικές συγκεντρώσεις σε κέντρα πόλεων και χωριών ή έξω από στρατόπεδα συγκέντρωσης και χώρους εγκατάστασης μεταναστών, καταλήγοντας να νομιμοποιούν τη δράση ακροδεξιών συμμοριών, που επιτίθενται τόσο σε μετανάστες όσο και σε κινηματικές δομές και χώρους αγωνιζόμενων κομματιών.
Ιδιαίτερα τώρα, που ο επ’ αόριστον εγκλωβισμός των μεταναστών στην Ελλάδα είναι γενικώς αντιληπτός και το πρόβλημα κάλυψης πιο μακροπρόθεσμων αναγκών τους τούς συνδέει με την καθημερινότητα των ντόπιων, η ρατσιστική ρητορική και τα αντανακλαστικά ριζώνουν και σε τοπικό επίπεδο. Σε μερικούς δήμους, όπως του Ωραιοκάστρου, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, με την υποστήριξη του δημάρχου, οργανώνονται απροκάλυπτα για να εμποδίσουν την ένταξη των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία του Δήμου. Εκεί, όπως και στη Μυτιλήνη, γονείς απειλούν με λουκέτα ή αποχή των δικών τους παιδιών από τα σχολεία και δήμαρχοι διαχέουν ρητορική μίσους. Η άλλοτε λαγνεία για νομιμότητα φαίνεται να αντικαθίσταται από το νόμο του ισχυρού ντόπιου προνομιούχου. Ξεχνούν ότι ο Δήμος τους απαρτίζεται από μετανάστες του παρελθόντος. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί επιβάλλουν τον δικό τους ρατσισμό και εθνικισμό στα παιδιά τους, καλλιεργώντας μίσος και διαχωρισμούς.
Όσον αφορά το υγειονομικό ζήτημα, για να ‘μαστε ξεκάθαροι/ες, δεν είναι θέμα φυλετικό ή εθνικότητας αλλά συνθηκών διαβίωσης. Όταν τα κράτη στοιβάζουν ανθρώπους σε υπαίθριους χώρους, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και χωρίς περίθαλψη, οι τελευταίοι που ευθύνονται είναι οι ίδιοι. Γιατί η λύση δεν είναι η περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός τους αλλά η ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη και στον κοινωνικό ιστό.
«Προοδευτικός» ρατσισμός και φιλανθρωπία…
Παράλληλα με αυτό το κλίμα, εμφανίζεται και ένας “προοδευτικός” ρατσισμός που δημιουργείται και εκφράζεται με πολιτισμική προκάλυψη. Αρχικά, υπάρχει η συντηρούμενη νεοελληνική αγωνία των πολλών να αποδεικνύονται ως μέρος ενός αφηρημένου «ευρωπαϊκού πολιτισμού με δημοκρατικές αξίες και προοδευτικές αντιλήψεις», ο οποίος εκτιμούν, ότι θα υποβαθμιστεί από την «κατώτερη κουλτούρα» των μεταναστών, γνωστή ωστόσο κυρίως μόνο μέσω στερεοτύπων. Έτσι, προκύπτει το φαινόμενο οι ίδιοι αυτοί να σοκάρονται από τη μαντίλα και τη θέση της γυναίκας στις αραβικές χώρες, την ίδια ώρα που στην «πολιτισμένη Ευρώπη» 1 στις 3 γυναίκες πέφτει θύμα βίας και η πατριαρχία καθορίζει ακόμη έντονα κάθε πλευρά της κοινωνικής μας ζωής. Αναδεικνύουν ως μέγιστο πρόβλημα των ημερών τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό», ενώ ταυτόχρονα οι δικοί τους ελληνορθόδοξοι ταλιμπάν απευθύνουν κηρύγματα μίσους για ομοφυλόφυλους, τρανς, μετανάστες κ.ά., ξεχνώντας τις χριστιανικές εκκαθαρίσεις και σφαγές (π.χ. Σρεμπρένιτσα) των τελευταίων δεκαετιών στα βαλκάνια (στις οποίες συμμετείχαν και έλληνες είτε ως επίσημο κράτος είτε παραστρατιωτικά). Επίσης, ελάχιστοι φαίνονται να συγκλονίζονται με τις «ειρηνευτικές» δυνάμεις του ανεπτυγμένου «δυτικού πολιτισμού», που δρουν πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας, δημιουργώντας συρράξεις, εξοπλίζοντας και χρηματοδοτώντας πολέμους αδιάκοπα στην Ασία και την Αφρική. Συγκλονίζουν όμως ευρέως τα χτυπήματα του ISIS κάτω από τον μεγεθυντικό φακό των ΜΜΕ και οι περισσότεροι σπεύδουν να καταδικάσουν και να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο όνομα του «δυτικού ανθρωπισμού». Ο τελευταίος φυσικά παραβλέπεται όταν οι μετανάστες, σε ευρωπαϊκό πλέον έδαφος, δολοφονούνται στα σύνορα, κλείνονται σε φράχτες ή σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ή εκτός αυτών, μετατρέπονται σε αντικείμενο κάθε είδους εξαθλιωτικής εκμετάλλευσης.
Η Ευρώπη των διεθνών ειρηνευτικών και ανθρωπιστικών αποστολών και επιτροπών, των ημερών μνήμης κατά των διακρίσεων και των διαφορετικών ολοκαυτωμάτων, απαντά στη μεταναστευτική κρίση που η ίδια συνδημιούργησε με ένα οργανωμένο δίκτυο φιλανθρωπίας. Σε αυτό, κρατικοί φορείς και πλήθος ΜΚΟ, παράλληλα με την κατάχρηση τεράστιων κονδυλίων, εφαρμόζουν πρωτίστως ένα σχέδιο καταγραφής, κατηγοριοποίησης και ελέγχου της κίνησης των μεταναστριών/ών με βασικό κριτήριο τις ανάγκες των ευρωπαϊκών οικονομιών. Όσοι δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της οικονομίας με επαγγελματικά ή άλλα κριτήρια, στοιβάζονται σε στρατόπεδα μακριά από τις πόλεις. Σε αυτή την περίπτωση όμως, τίθενται σε καθεστώς πλήρους εξάρτησης, αθέατες και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό. Ταυτόχρονα, ενώ το κράτος από τη μία υποστηρίζει (για δικό του φυσικά συμφέρον) ένα «lifestyle» ελεγχόμενης φιλανθρωπίας, από την άλλη ποινικοποιεί τις σχέσεις ντόπιων και μεταναστών, ιδιαίτερα όταν αυτές γίνονται σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοβοήθειας, υπό τον φόβο ότι θα γίνουν εστίες αγώνα και αντίστασης.
Κοντά στο κράτος και τις ΜΚΟ, προστίθεται και το ατομικό ελληνικό δαιμόνιο, ο άξιος πολυμήχανος έλληνας απόγονος, που γεμίζει τις τσέπες του με απίστευτες υπερχρεώσεις βασικών ειδών πρώτης ανάγκης και υπηρεσιών (πχ. μικρό μπουκαλάκι νερό 2,50ευρώ).
Εδώ να πούμε ότι σίγουρα δεν παραβλέπουμε κινήσεις ντόπιων που προσφέρουν ανιδιοτελώς, με αίσθημα αλληλεγγύης προς τους μετανάστες, φιλοξενώντας τους ακόμα και στα σπίτια τους. Ούτε επίσης συλλογικές πρωτοβουλίες αντίστασης στα ρατσιστικά ξενοφοβικά κηρύγματα, όπως αυτή του προσωπικού και των γονέων των δημοτικών σχολείων Συκεών και Σίνδου, που υποδέχτηκαν θερμά τα παιδιά μεταναστών.
Γιατί γίνονται όλα αυτά ;
Είναι φανερό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση με παγκόσμιες διαστάσεις για το γεωπολιτικό (ξανα)μοίρασμα της περιοχής. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, για άλλη μια φορά, αναδεικνύει αντικρουόμενα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το αποτέλεσμα της μοιρασιάς αυτής είναι και πάλι το αιματοκύλισμα και ο ξεριζωμός των αμάχων. Ωστόσο, τα κράτη θέλουν να χωρίσουν τους ξεριζωμένους σε κάποιους καλούς πρόσφυγες και σε πολλούς κακούς μετανάστες, βαφτίζοντας «μετανάστες» εκείνους που έρχονται από περιοχές με μη αναγνωρισμένους πολέμους. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι η πείνα και η φτώχεια είναι μια άλλη όψη (οικονομικού) πολέμου*. Αυτοί που περισσεύουν πετιούνται στο περιθώριο ανεξάρτητα από το φύλο, το χρώμα και την εθνικότητά τους. Έτσι λοιπόν, όταν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού επιβάλλουν να μοιράζονται πλέον τα ψίχουλα της πίτας σε όλο και λιγότερους, επαναλαμβάνεται όλο και συχνότερα η γνωστή αφήγηση: «Οι μετανάστες άνθρωποι είναι και αυτοί, αλλά δεν χωράμε όλοι και οι δουλειές δεν φτάνουν για όλους. Πώς θα ζήσουμε εμείς οι Έλληνες;». Στα αυτιά μας, η αφήγηση αυτή εκπροσωπεί την κλασσική πρακτική της κυριαρχίας, που καθιερώνει ψεύτικους διαχωρισμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και θέτει ως προμετωπίδα την εθνική έναντι της ταξικής ταυτότητας. Για να είμαστε ξεκάθαρες, η δική μας μοίρα ως άνεργες, επισφαλώς εργαζόμενες, ανασφάλιστες, άστεγες, υπερχρεωμένες σε τράπεζες και άλλους μη θεσμικούς τοκογλύφους, τίθεται δίπλα και όχι απέναντι από τη μοίρα των μεταναστριών που βρίσκονται εδώ.
Όμως τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα και εδώ…
Σαν ανοιχτή συνέλευση αγώνα άνω πόλης βλέπουμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας μέσα σε ένα κομμάτι κόσμου που αγωνίζεται, δείχνοντας αλληλεγγύη στους μετανάστες μέσα από το στήσιμο δομών και διαδικασιών αγώνα και δημιουργώντας σχέσεις μαζί τους. Αυτό το κάνουμε, όχι από συμπόνια σαν να είμαστε ανώτερες, αλλά γιατί στο πρόσωπο τους αναγνωρίζουμε την δική μας ήττα μέσα από τους αγώνες τους και τους κοινούς μας αγώνες τη δική μας ελπίδα. Ταυτόχρονα, αγωνιζόμαστε ενάντια στους εκμεταλλευτές των ζωών μας, τους υπαίτιους των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και δημιουργούς των πολέμων και της κρίσης που βιώνουμε, της μετανάστευσης, της ανεργίας, της υποβάθμισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, της φτώχειας και του αποκλεισμού μας από περίθαλψη, εκπαίδευση κλπ.
* Γι’ αυτό και εμείς αρνούμαστε να αναπαράγουμε τους θεσμοθετημένους από τον κυρίαρχο λόγο όρους, πρόσφυγας ή μετανάστης και επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο μετανάστης/στρια.
ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΉ ενάντια στην ισλαμοφοβια
Σαββατο 19/11, 12.00
Αθηνάς με Ολυμπιάδος
Ανοιχτή συνέλευση αγώνα Άνω Πόλης
*από εισερχόμενο email στο baktirio
