Καθώς τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην ένταση των γεγονότων της Συρίας, η οποία εκ των πραγμάτων εξελίσσεται από μια “περιφερειακή” σύγκρουση σε μια παγκόσμια γεωστρατηγική εξίσωση θανάτου, λίγο νοτιότερα συνεχίζεται και επεκτείνεται μια “ιστορική” εξίσωση θανάτου: στη γη της Παλαιστίνης εδώ και καιρό, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ξετυλίγεται το γνωστό παιχνίδι. Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου δηλώνει -με αφορμή την επίθεση και δολοφονία 2 ισραηλινών στην Ιερουσαλήμ από παλαιστίνιους- ότι “το Ισραήλ διεξάγει μάχη μέχρι θανάτου κατά της παλαιστινιακής τρομοκρατίας“.
Η απαγόρευση εισόδου Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ για 2 μέρες, η ένταση των εποικισμών στα κατεχόμενα, η μετατροπή εδώ και καιρό της Δυτικής Όχθης σε μια νέα Λωρίδα της Γάζας (η ένταση των ελέγχων του στρατού και οι απαγορεύσεις μετακινήσεων παλαιστινίων αρχίζουν να μετατρέπουν τη Δυτική Όχθη σε ένα “ιδιότυπο” γκέτο, μια ακόμα “ανοιχτή φυλακή”), οι βομβαρδισμοί και οι επιθέσεις του ισραηλινού στρατού σε “επίλεκτους στόχους”, υποδηλώνουν όχι απλά μια συγκυριακή ένταση σε μια “ανοιχτή πληγή”, αλλά ένα μεθοδευμένο σχέδιο: το ισραηλινό κράτος ανέκαθεν όταν ξεδιπλώνονταν κρίσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, φρόντιζε να ανεβάζει την επιθετικότητά του προκειμένου να “διευθετήσει” με το γνωστό μακιαβελικό του τρόπο το “παλαιστινιακό ζήτημα” μέσα στον ευρύτερο γεωστρατηγικό ορυμαγδό…
Στις ελάχιστες αναφορές των καθεστωτικών media, για άλλη μια φορά, το μόνο που ενδιαφέρει να παρουσιαστεί είναι ο φόβος του Ισραήλ για το ξέσπασμα μιας νέας Ιντιφάντα αλλά και ο ρόλος του ισραηλινού στρατού στην καταστολή του “εξτρεμισμού”.
Ταυτόχρονα εδώ και χρόνια, υπάρχει μια “επιμελημένη ασάφεια” και ένα έλλειμμα πληροφόρησης (και όχι μόνο από τις κυρίαρχες ροές πληροφόρησης) γύρω από τις κοινωνικές διεργασίες στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και μια φαινομενική στασιμότητα στις πρακτικές κοινωνικών αντιστάσεων, τόσο στην Παλαιστίνη, όσο και -στις πάντα αναιμικές αντιστάσεις- στο Ισραήλ.
Επειδή στο κομμάτι αυτό της γης που λέγεται Παλαιστίνη, τίποτα δεν δείχνει να τελειώνει, ούτε από την βαρβαρότητα των κυρίαρχων (και αυτό δεν αφορά μόνο την δολοφονική μηχανή του Ισραήλ αλλά και τις ντόπιες θρησκευτικές και κοσμικές παλαιστινιακές ελίτ) ούτε από το πείσμα για ζωή των αντιστεκόμενων, ας έχουμε ακονισμένα τα αισθητήρια της αλληλεγγύης μας.
Δεν είναι καιρός απλά να περιμένουμε τις καταιγίδες να ξεσπάνε…
