Σήμερα 20/12/2016 εκδικάζεται υπόθεση βιασμού. Tον Ιούλιο του 2013, μία 25χρονη κοπέλα κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα βιασμού από δύο νεαρούς άνδρες κοντά σε στάση λεωφορείου, σε χωριό του Δήμου Μινώα Πεδιάδος, ενώ περίμενε το λεωφορείο για να πάει στη δουλειά της. Οι περιπτώσεις όπου περιστατικά έμφυλης βίας βγαίνουν στην επιφάνεια είναι ελάχιστες. Παρόλα αυτά, η σεξιστική βία είναι πανταχού παρούσα και μέρος της καθημερινότητάς μας. Με αφορμή την δίκη που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Ηράκλειο, βγαίνουμε στον δρόμο για να μιλήσουμε ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, ενάντια στην πατριαρχία και κάθε νοοτροπία που μας θέλει υποτελή υποκείμενα μιας σιχαμένης ματσίλας. Δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε κάθε γυναίκα, άντρα, cis, trans, ντόπια ή μετανάστρια που έχει το θάρρος να σπάσει τον φόβο και την σιωπή, δίνοντας έτσι ένα ακόμα χτύπημα στην πατριαρχία.
Σε αντίθεση με το πώς παρουσιάζονται από την κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε., οι βιασμοί δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι πάρα απόρροια μίας συνολικής κουλτούρας. Στα πλαίσια μίας κοινωνικής πραγματικότητας όπου υπάρχει ακραία υποτίμηση της γυναίκας, δίνεται αυτόματα στο “κυρίαρχο φύλο” το δικαίωμα της επιβολής πάνω στα σώματά μας και εν τέλη στη ζωή μας με κάθε εξουσιαστικό τρόπο. Από την παρενόχληση στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο και στο σπίτι, από τα σεξιστικά «αστεία» που αναπαράγονται από όλα τα μέσα, μέχρι την σωματική βία και τον βιασμό, αυτή η κοινωνία βρωμάει σεξισμό από τα σωθικά της. Έτσι, όσο κι αν βολεύει να σκεφτόμαστε τον βιαστή ως έναν «δράκο», μετανάστη, ψυχικά ασθενή, ανώμαλο, λούμπεν – με κάποιον τρόπο δηλαδή που τον διαχωρίζει από εμάς – η τραγική αλήθεια είναι ότι σε κάθε περίπτωση είναι γέννημα θρέμμα αυτής της κοινωνίας και των ηθών της.
Ο βιασμός ως πράξη όμως, συχνά παρερμηνεύεται. Δεν αποτελεί έκφραση σεξουαλικής ορμής, όπως παρουσιάζεται, αλλά προέκταση της έμφυλης βίας. Δεν υπάρχει τίποτε ερωτικό ή σεξουαλικό σε μία τέτοια πράξη. Λειτουργεί ως μέσο επιβολής, ταπείνωσης και εκδίκησης των θυτών εις βάρος του θύματος. Είναι η επιβολή κάποιου στο σώμα, στη ζωή μας, ενάντια στη θέλησή μας. Μ’ άλλα λόγια, ο βιασμός δεν είναι παρά ένας εξουσιαστικός μηχανισμός και η κουλτούρα του βιασμού, η απενοχοποίησή του στις συνειδήσεις. Η αντίφαση δηλαδή, όπου τα κατηγορώ της κοινωνίας πέφτουν στο θύμα, εκφράζοντας ότι πιθανώς να «τα ήθελε», να λέει ψέματα, να είχε προκλητικό ντύσιμο ή συμπεριφορά ή το κατάπτυστο «τα εν οίκω μη εν δήμω» για να αποφύγουν να πουν το αυτονόητο: για τον βιασμό φταίει ο βιαστής
Αυτή η υπόθεση βιασμού, δεν είναι η πρώτη. Είναι όμως από τις λίγες που καταγγέλλονται και δημοσιεύονται. Η πατριαρχία, ο μισογυνισμός και η διάχυτη κουλτούρα του βιασμού, σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας (δυσπιστία, στιγματισμός), συχνά αποθαρρύνουν τα θύματα του βιασμού να τον καταγγείλουν, αισθανόμενα φόβο, ντροπή και ενοχές. Εκτός όλων αυτών, ο βιασμός από μόνος του αφήνει βαρύ ψυχολογικό φορτίο στο θύμα που μπορεί να το αποθαρρύνει για την όποια διεκδίκηση. Αλλά ακόμη κι όταν αυτοί οι φραγμοί ξεπεραστούν και γίνει καταγγελία, το θύμα πρέπει, είτε στην αστυνομία είτε στο δικαστήριο, να αποδείξει: πρώτον, ότι πράγματι είναι θύμα βιασμού, δεύτερο ότι είναι άμεμπτου ηθικής και τρίτο ότι δεν το ήθελε, αλλά αντιστάθηκε στην όποια επιβολή. Πρέπει δηλαδή το ίδιο το θύμα να αποδείξει την μη ενοχή του. Με λίγα λόγια, τα θύματα βιασμού έρχονται αντιμέτωπα, όχι μόνο με το βιαστή τους, αλλά με ολόκληρο το σύστημα που τον εκτρέφει.
Ας μην έχουμε αυταπάτες, η αστική δικαιοσύνη δε θα δικαιώσει καμία/κανέναν, ωστόσο η καταδίκη των βιαστών είναι το ελάχιστο που οφείλει να συμβεί προς την αποκατάσταση της γυναίκας που βρήκε τη δύναμη να κάνει αυτή την καταγγελία. Η πραγματική δικαίωση θα έρθει όταν διαλυθεί οριστικά η πατριαρχία και εξαλείψουμε κάθε μορφής καταπίεση, όταν η κουλτούρα του βιασμού θα θεωρείται παθογένεια και όταν η κοινωνία δε θα συγκαλύπτει, αλλά θα απομονώνει τους βιαστές και θα καταδικάζει τις πράξεις τους.
Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Τρίτη 20/12 στις 9:00 έξω από τα δικαστήρια.
ποτέ καμία μόνη στην έμφυλη βία.
βιασμοί, σεξισμός, πατριαρχία, μια μέρα η ισότητα δεν θα’ ναι ουτοπία
