ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΔΙΚΟ
Στις 2 Μαρτίου 2015 σε επιχείρηση της «αντιτρομοκρατικής» για τον εντοπισμό της καταζητούμενης αναρχικής Αγγελικής Σπυροπούλου συνελήφθησαν η ίδια, η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου (μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς), και η Εύη Στατήρη, σύντροφος του δεύτερου. Η Εύη Στατήρη μαζί με την Αθηνά Τσάκαλου προφυλακίστηκαν με την αυθαίρετη κατηγορία της συμμετοχής σε «τρομοκρατική» οργάνωση, εν μέσω διαπόμπευσης από τα ΜΜΕ. Είχε προηγηθεί η αποκάλυψη του σχεδίου απόδρασης της ΣΠΦ. Ταυτόχρονα, τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ και η Αγγελική Σπυροπούλου ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα την άμεση αποφυλάκισή τους. Μετά από 31 μέρες απεργίας πείνας και με κάποιους απεργούς στα όρια του θανάτου, η νέα αριστερή διαχείριση φάνηκε να ικανοποιεί τα αιτήματά τους περνώντας σχετική τροπολογία. Επί της ουσίας όμως φρόντισε η ίδια η τροπολογία να τεθεί πρακτικά ανενεργή, καθώς επέτρεψε στην «αντιτρομοκρατική» και στη δικαστική εξουσία να πράττουν κατά το δοκούν. Γι’ αυτό και η Αθηνά Τσάκαλου παραμένει εξόριστη στη Σαλαμίνα χωρίς την κατάλληλη νοσοκομειακή περίθαλψη και χωρίς τη δυνατότητα να επισκεφθεί τα παιδιά της λόγω των περιοριστικών όρων που της έχουν επιβληθεί, ενώ η Εύη Στατήρη μετά από 7 μήνες προφυλάκισης και 6 απορριπτικά συμβούλια έπρεπε να βάλει ενέχυρο την ίδια της τη ζωή ξεκινώντας απεργία πείνας για να διεκδικήσει το αυτονόητο, την αποφυλάκισή της.
Η υποχώρηση του κράτους στις 2 Οκτώβρη, μετά από 19 μέρες απεργίας πείνας της Εύης, συνοδεύτηκε από σκληρούς περιοριστικούς όρους, όπως η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, η εμφάνιση σε Α.Τ. της περιοχής της 3 φορές τον μήνα, η απαγόρευση συνάντησης/επικοινωνίας με τον σύζυγό της Γεράσιμο Τσάκαλο και με άλλους συγκατηγορουμένους της, η υποχρεωτική διαμονή στο σπίτι που έχει δηλώσει ως κατοικία της, αλλά και τον πρωτόγνωρο όρο της απαγόρευσης απομάκρυνσης από την κατοικία της σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.
Οι διώξεις συγγενικών και φιλικών προσώπων είναι μια προσφιλής μεθόδευση του κράτους που έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς, όπως με την Αγγελική Σωτηροπούλου, σύντροφο του Δημήτρη Κουφοντίνα, ή με τη Μαρί Μπεραχά, σύντροφο του Κώστα Γουρνά. Με τέτοιου τύπου διώξεις το κράτος επιλέγει να νομιμοποιήσει τις φασιστικές λογικές περί «οικογενειακής συλλογικής ευθύνης», «παράπλευρων απωλειών» που γίνονται αποδεκτές αν πρόκειται για πολιτικούς κρατούμενους και στόχο έχουν να υποχρεώσουν τα μέλη αλλά και όσους κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις να σκύψουν το κεφάλι, να μην επιχειρήσουν να βαδίσουν στους δρόμους της ελευθερίας, να συμβιβαστούν στον εγκλεισμό, να γίνουν «πειθαρχημένοι» κρατούμενοι, να αποτελέσουν το παράδειγμα για το τι μπορεί να συμβεί σε όποιον αγωνιστεί και παραμείνει ασυμβίβαστος. Συγχρόνως είναι σαφές μήνυμα στους αλληλέγγυους, ειδικά σε όσους επιλέγουν την έμπρακτη αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές, ότι η πόρτα της φυλακής εύκολα μπορεί να ανοίξει και για αυτούς.
ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ
Η εφευρετικότητα του κράτους να επιβάλει νέους και πιο αυστηρούς περιοριστικούς όρους, ειδικά όποτε αναγκάζεται να αποφυλακίσει κάποιον/α αγωνιστή/αγωνίστρια, έχει να κάνει κυρίως με το επίπεδο όξυνσης της σύγκρουσης ανάμεσα στην εξουσία και σε όσους την αμφισβητούν ξεπερνώντας τα όρια της αστικής νομιμότητας. Όσο το κράτος νιώθει ότι αμφισβητείται το μονοπώλιο της βίας που κατέχει, τόσο θα γίνεται πιο επιθετικό και η καταστολή θα αποκτά όλο και πιο κεντρικό ρόλο στην πολιτική του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επιβολή των περιοριστικών μέτρων που διευρύνουν τη γεωγραφία της φυλακής. Από την απαγόρευση εισόδου σε πανεπιστημιακά ιδρύματα και την απαγόρευση συμμετοχής σε πολιτικές εκδηλώσεις, μέχρι την εισαγωγή της ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι), οι κατασταλτικοί μηχανισμοί εμπνέονται από τα παραδείγματα άλλων χωρών προκειμένου να αναβαθμίσουν τα συστήματα κοινωνικού ελέγχου και εγκλεισμού. Φαίνεται πως το Στάμχαϊμ και οι δολοφονίες των ανταρτών της RAF συνεχίζουν να αποτελούν σημείο αναφοράς για πολλούς από τους «οραματιστές της καταστολής».
Οι κρατικές στοχεύσεις αφορούν πρώτα και κύρια την απομόνωση των πολιτικών κρατουμένων, είτε αυτή είναι φυσική είτε πολιτική. Διαχρονικά η εξουσία επιδιώκει την ιδεολογική και πολιτική απονοηματοδότηση του αγώνα που επέλεξαν να δώσουν και για τον οποίο βρέθηκαν στη φυλακή. Επίσης, πάγια είναι η προσπάθεια να κάμψουν το ηθικό των αγωνιστών ώστε αυτοί να γίνουν υποταγμένοι κρατούμενοι. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις εξοντωτικές ποινές που επιβάλλουν τα τρομοδικεία, τις ειδικές συνθήκες κράτησης, τις διώξεις συγγενικών προσώπων στέλνουν μηνύματα παραδειγματισμού στο τι μπορεί να συμβεί σε όποιον σκέφτεται να βαδίσει στους ίδιους δρόμους του αγώνα, είναι εκφοβιστικά μηνύματα προς το κίνημα αλληλεγγύης με στόχο να δημιουργηθεί μια υγειονομική ζώνη απομόνωσης γύρω από τους πολιτικούς κρατούμενους.
Εμείς θα είμαστε εδώ ανάχωμα στις κρατικές μεθοδεύσεις και ασπίδα προστασίας στους πολιτικούς κρατούμενους, που αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν οργανικό κομμάτι του αγώνα για τη συνολική απελευθέρωση. Η επαναστατική συνείδηση δεν περιορίζεται, δεν φυλακίζεται, δεν υποτάσσεται, κι αυτό είναι καιρός να το νιώσουν οι εξουσιαστές στην καρδιά του κοινωνικού και αστικού ιστού.
ΝΑ ΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΗ ΣΤΑΤΗΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΣΑΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΥΣΕΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΙΩΞΗ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ/ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ
Αναρχικοί/ές
