Στην Ελλάδα οι νεοναζί ήταν μια χούφτα υπαλλήλων των μηχανισμών ασφαλείας (κατά βάση όλοι τους συγγένεις εξ αίματος χιτών-ταγματασφαλιτών που μεσουρανούσαν στην μετεμφυλιακή περίοδο) χωρίς οργανωτικές και πολιτικές προοπτικές και χωρίς καθόλου κοινωνικά ερείσματα πέρα απο το περιορισμένο ακροδεξίο ακροατήριο.
Και όμως, η περίοδος εκείνη υπήρξε η απαρχή ενός χωρίς προσχήματα μπολιάσματος των κοινωνιών με τις αξίες του κανιβαλισμού. Είναι η εποχή που “οι νικητές του τέλους της ιστορίας” γίνονται όπως όλοι οι νικητές, ακόμα πιο βάναυσοι κι επιθετικοί. Τόσο στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών (π.χ. με τη βίαιη αποκαθήλωση προνοιακών συστημάτων) όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο (με την εξαγωγή πολέμων-σταυροφοριών, αξόνων του καλού και δημοκρατίας). Η εμπόλεμη συνθήκη συνεχίζεται έως σήμερα: χαμηλής έντασης στο εσωτερικό της δύσης, ισχυρής έντασης σε διάφορες περιοχές του πλανήτη (Συρία, Ιράκ, κτλ). Πολύ περισσότερο τώρα, μέσα στο καθεστώς παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι κοινωνίες πρέπει να συστρατευθούν, να συνηθίσουν στην κανονικότητα ενός διαρκούς πολέμου. Να εκπαιδευτούν στη βαρβαρότητα και τον ρατσισμό, να συνηθίσουν την εικόνα του στρατού να σουλατσάρει στους δρόμους, να αναγνωρίζουν εχθρούς εκεί που τους υποδεικνύει το σύστημα. Να κοιμούνται αγκαλιά με το φόβο και να ξυπνούν φτωχότεροι αλλά εθνικά υπερήφανοι. Από όλα αυτά τρέφεται η άκρα δεξιά σε παγκόσμιο επίπεδο και κερδίζει πλέον κοινωνικό και θεσμικό έδαφος: από την παγκοσμιοποίηση των σκοτεινών αξιών του αστικού πολιτισμού.
Στην Ελλάδα, μέσα σε συνθήκες φτωχοποίησης μεγάλων κοινωνικών κομματιών, το πρόσφατο ζήτημα της διαχείρισης των προσφύγων – μεταναστών έχει διαμορφώσει μια δεξαμενή με λασπόνερα για να κολυμπάει με άνεση ο κανιβαλισμός. Βέβαια η πριμοδότηση των φασιστών δεν σταματά εκεί. Από τις “ανθρωπιστικές” αντιμεταναστευτικές κορώνες “ευαίσθητων” υπουργών (βλ. Μουζάλα) ως την κοινή παρουσία αριστερών, δημοκρατών και ναζί σε βραχονησίδες (όπου έψαλλαν συγκινημένοι τον εθνικό ύμνο) η ακροδεξιά επικαιροποιεί τις παραδοσιακές-ιστορικές της σχέσεις (κατά βάση έμμισθες) με τις υπηρεσίες και το βαθύ κράτος.
Μια πραγματικότητα διαπερνά την ιστορία του ελληνικού κράτους από καταβολής του. Η ώσμωση του βαθέος κράτους (μυστικές υπηρεσίες, πολιτικοί στα παρασκήνια, οικονομικοί παράγοντες κτλ.) με τις ακροδεξιές ομάδες και η χρήση των τελευταίων κατά το δοκούν για την βρώμικη δουλειά που το ίδιο το κράτος δεν θέλει να κάνει απευθείας. Είτε υπόγειες οργανώσεις αξιωματικών του στρατού δεκαετίες πριν είτε παρακρατικοί σχηματισμοί πιο πρόσφατα, ευθύνονται για επιθέσεις σε πολιτικούς αντιπάλους, για δολοφονίες, για τη δημιουργία κλίματος “έκτακτης ανάγκης” με προβοκάτσιες, για απόπειρες πραξικοπημάτων, λειτουργώντας ως το μακρύ χέρι των αφεντικών (απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, επιθέσεις σε σωματεία κτλ). Ταυτόχρονα, εμφανίζονται να τσαλαβουτούν στα νερά της μαύρης οικονομίας, μιας και το εύκολο κέρδος είναι ένα από τα βασικά κίνητρα της κίνησής τους.
Αν είναι αλήθεια πως το κράτος έχει συνέχεια, είναι δεδομένο πως έχει και το βαθύ κράτος, το πολιτικό σκιώδες παρασκήνιο και τα υποχείριά του, οι ναζιστικοί θύλακες και τα διάφορα παρακρατικά γκρουπούσκουλα. Στον ελλαδικό χώρο της κρίσης, βασικός παίχτης στην ακροδεξιά παραμένει η χρυσή αυγή. Ο βασικός εντολοδόχος της βρώμικης δουλειάς που πασάρεται από κομμάτι του βαθέος κράτους, στην κορυφή του payroll των μυστικών υπηρεσιών, ως και φίλα προσκείμενων επιχειρηματιών. Παρόλ’ αυτά, αν και μετά από 3 δεκαετίες ζωής παραμένει ηγέτιδα δύναμη στον εν λόγω “χώρο”, βούρκο για την ακρίβεια, έχει ανταγωνισμό. Για παράδειγμα, η δημιουργία της ΛΕ.ΠΕΝ. από το πρώην στέλεχός της και μαφιόζο Ρήγα και πιο πρόσφατα η ΑΠΕΛΑ, πολιτική προμετωπίδα των ΑΜΕ-C18, με ιντερνετικό φορέα το site HELLENIC NS, που υποστηρίζεται από τον παλιό υπαρχηγό της χ.α και υπάλληλο του Μιχαλολιάκου, Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο.
Μια άλλη αλήθεια είναι πως αν είσαι υποχείριο, “δαγκώνεις” μέχρι εκεί που σου επιτρέπουν τα αφεντικά σου. Είσαι χρήσιμος αλλά με όρια. Αν τα ξεπεράσεις, μπορεί να “μπεις στον πάγο” για όσο χρειαστεί. Έτσι και σήμερα, σε αυτή τη θέση βρίσκεται η χρύση αυγή, φαινομενικά “στριμωγμένη” λόγω της δίκης της, “αφήνοντας” τον ακτιβισμό σε άλλα χέρια. Την βρώμικη δουλειά πλέον έχουν αναλάβει να συνεχίσουν τα διάφορα “οργισμένα” και “ απογοητευμένα” αποπαίδια της. Το αποτέλεσμα: η ίδια δεν καρφώνεται όντας υπό πίεση, ενώ συνεχίζονται τα χτυπήματα σε όσους είναι στόχος του βαθέος κράτους. Και κάτι επίσης σημαντικό: κατά αυτόν τον τρόπο τα διάφορα ακροδεξιά φυντάνια παραμένουν ελεγχόμενα από τη μαμά-οργάνωση, όσο κι αν αυτά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το αντίθετο. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις μέσα σε αυτόν τον βούρκο, έναν ομαδάρχη με πέρασμα από τη χρυσή αυγή θα βρεις, που πολλές φορές κινείται ακόμα γύρω από αυτήν. Δηλαδή μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Ακόμα και με μια απλή διερεύνηση του ρόλου που αυτός επιτελεί, θα συναντήσει κανείς ένα σωρό ονομασίες-ταμπέλες (blood and honour, combat18, brigade hellas, AME, hellenic ns, Απέλλα, Μαύρος Κρίνος κτλ.) που συμπληρώνουν τη μαρκίζα της ακροδεξιάς πολυκατοικίας (Νέα Δεξιά, Λ.Ε.Π.ΕΝ, κόμμα Μπαλτάκου, Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών κτλ). Μικροομάδες φασιστικών αποβρασμάτων που τύποις και μόνο διαφοροποιούνται από τον κεντρικό εκφραστή του φασισμού στην ελλάδα, την χρυσή αυγή, και αυτοπαρουσιάζονται ως απογοητευμένοι που δεν θέλουν ή διαφωνούν ευκαιριακά με τη γραμμή της και διψούν για “μαχητικό εθνικοσοσιαλισμό” χωρίς θεσμικά όρια. Διαγραφέντες, αποχωρήσαντες και λοιπά απολωλότα πρόβατα. Όλοι με κοινό σημείο την πολιτική “αυτονομία” (;!) της σκέψης και βέβαια την ανάλογη διάθεση για δράση.
Στη σαβούρα του ναζιστικού βούρκου μια οργάνωση μάς κίνησε ιδιαιτέρως την περιέργεια: η propatria. Η εν λόγω ομάδα, ως βιτρίνα της έχει τα μαθήματα πολεμικών τεχνών, τη διοργάνωση φεστιβάλ με ανάλογα εγχειρήματα στο εξωτερικό (Ιταλία, Γαλλία, Πολωνία κτλ) αλλά και στο εσωτερικό (Καλαμάτα). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια δεξαμενή από την οποία στρατολογούνται μέλη που επανδρώνουν τις ομάδες κρούσης διάφορων παρακρατικών μαγαζιών. Μέλη της έχουν αγαστές σχέσεις με αυτά και συμμετέχουν πηγαινοερχόμενα σε αυτά. Συγκοινωνούντα δοχεία, ομάδες σφραγίδες που αλλάζουν ταμπέλα περιστασιακά για να δημιουργούν την αίσθηση πληθώρας φασιστικών ομάδων κρούσης και μάλιστα… αυτόνομων(!). Η propatria φαίνεται να είναι μια οργάνωση ομπρέλα στην οποία αλληλοδιαπλέκονται αρκετά από τα καθάρματα που επιτίθενται σε μετανάστες-εργάτες, σε αγωνιστές, σε χώρους του κινήματος, σε όποιον δεν ταιριάζει στα άρια και μάτσο πρότυπά τους. Το τελευταίο διάστημα, κάποια από τα μέλη τους έχουν δεχτεί χτυπήματα από ομάδες συντρόφων-ισσών ως απάντηση στη δράση τους.
- athens.indymedia.org/post/1561117/
- athens.indymedia.org/post/1568060/
- athens.indymedia.org/post/1559727/
- athens.indymedia.org/post/1557677/
- athens.indymedia.org/post/1560590/
- athens.indymedia.org/post/1555304/
Συνεχίζοντας την έρευνα του ναζιστικού οχετού και της ίδιας της propatria έπεσε στην αντίληψή μας πως κατάφερε να στεγάσει τις πολιτικές “ανησυχίες” και δραστηριότητές της σε κλειστό χώρο. Η “φυσική” της έδρα όπου τα μέλη της θα μπορούσαν να μαζευτούν, να προπονηθούν, να κάνουν εκδηλώσεις, πάρτυ και μουσικά σουαρέ! Θεωρώντας μάλιστα οι ιθύνοντες της propatria πως οι κανόνες συνωμοτικότητας που ακολουθούν (άλλο ένα στοιχείο που διαφημίζουν προς άγρα νέων μελών) θα ήταν αρκετοί για να τους κρατήσουν αόρατους (!) και ασφαλείς (!!!) , άρχισαν να χτίζουν το τελευταίο διάστημα ένα σημείο αναφοράς για τον φασιστικό “μαχητικό” συρφετό. Ένας χώρος φάντασμα που είχε σημασία να εντοπιστεί. Και επειδή ως γνωστόν η επίμονη και η σε βάθος χρόνου πολιτικο-τεχνική δουλειά αποδίδει καρπούς, είχαμε αποτέλεσμα. Καταφέραμε να φτάσουμε στα ίχνη τους βρίσκοντας τον “κρυφά” στεγασμένο χώρο τους στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, στην οδό Χρυσοσπηλιωτίσσης 7 στον τρίτο όροφο. Και επειδή ως γνωστόν, οι φασίστες δεν κάνουν χωρίς την αστυνομία, φρόντισαν να τον φτιάξουν εκατό μέτρα από το Α.Τ. Ακροπόλεως ακολουθώντας την πάγια τακτική των γραφείων της χ.α πανελλαδικά. Την Tετάρτη 8 Φλεβάρη 2017, σύντροφοι και συντρόφισσες επιτεθήκαμε αποσκοπώντας να στείλουμε το εν λόγω χώρο προς αναζήτηση νέου ενοικιαστή και τους θαμώνες στα επείγοντα περιστατικά. Επιλέξαμε να επιτεθούμε την ώρα του ανοίγματος στοχεύοντας όχι μόνο στο χώρο αλλά και στη συνάντησή μας με τους υπεύθυνους διαχειριστές του. Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για αυτούς βρέθηκε μόνο ο Χάρης Σταματάκης. Βασικό μέλος του PROPATRIA ο οποίος εικονίζεται σε μια πρόσφατη φωτογραφία διεργασιών του εθνικιστικού- ακροδεξιού χώρου, μαζί με τους Δημήτρη Ζαφειρόπουλο (πρώην μαχαιροβγάλτης της χ.α και εκδότης), τον Χρήστο Ρήγα της Λ.Ε.Π.ΕΝ και τον Παναγιώτη Δούμα (της Νέας Δέξιας του Φαήλου Κρανιδιώτη) (Επισυνάπτεται φώτο). Από τον χώρο αποσπάσαμε λάβαρα, προπαγανδιστικό υλικό, έγιναν καταστροφές και γράφτηκαν συνθήματα.(Επισυνάπτεται φώτο)
Η έρευνα στις διασυνδέσεις των ναζιστικών ομάδων θα συνεχιστεί, όπως και η επιθετική ενασχόληση μαζί τους. Όσοι αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος θα πρέπει να βρίσκουν απέναντί τους αγωνιστές και αγωνίστριες έτοιμες και έτοιμους να το κόψουν. Όποιος σηκώνει χέρι σε μετανάστες, σε διαφορετικούς από αυτόν, σε συντρόφους, σε χώρους του κινήματος αποτελεί διαρκή στόχο.
Ο φασισμός δεν ισοπεδώνεται ούτε με την ωμή βία κάποιων ειδικών ούτε με θεσμικά τερτίπια που ανακυκλώνουν την κοινωνική ματαιότητα. Πραγματική μας δύναμη, καρδιά και νους είναι η συλλογική ευφυία, το πείσμα και η αλληλεγγύη. Η επίμονη καθημερινή πολύμορφη πολιτική δουλειά είναι εργαλείο απαραίτητο στην διεξαγωγή του αντιφασιστικού αγώνα. Ένας αγώνας που δεν αρχίζει και τελειώνει στο τσάκισμα των φασιστών στο δρόμο αλλά διαπερνά κάθε στιγμή των καθημερινών μας συγκρούσεων με σεξιστικές, ρατσιστικές, εξουσιαστικές λογικές και συμπεριφορές. Ένας αγώνας σκληρός και επίπονος που θα ολοκληρωθεί μονάχα όταν ξεμπερδέψουμε με το σύστημα που γεννά, θρέφει και προστατεύει τις φασιστικές ομάδες: το κράτος, τον καπιταλισμό, την πατριαρχία. Μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από τον φασισμό. Ως τότε: βαθιά ανάσα και καθολική σύγκρουση με αυτόν…
ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
το άγρυπνο μάτι της αναρχίας
Πηγή: athens.indymedia.org
