Καμπάνια δράσεων ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα.
Τον περασμένο 1-μιση μήνα (Μάιος-Ιούνιος 2017) πραγματοποιήσαμε μια σειρά επιθέσεων, στο πλαίσιο της άμεσης και από τα κάτω υπεράσπισης των κοινωνικών-εργατικών συμφερόντων. Με αυτές θέλουμε να στοχοποίησαμε κάποια σημεία του κάτεργου που ακούει στο όνομα “Ελληνική οικονομία”. Αυτοί οι στόχοι από τα Κ.Ε.Κ. , τα εμπορικά μαγαζιά γαλέρες, μέχρι τα σκλαβοπάζαρα των εταιριών ενοικίασης εργαζομένων συνθέτουν το πλέγμα της επίθεσης των αφεντικών προς τα εμάς, στις σημερινές συνθήκες κρίσης.
Η εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος σε συνδυασμό με την ανάδειξη και την εγκαθίδρυση του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες είχαν ως αποτέλεσμα την ουσιαστική μεταβολή της φύσης της εργασίας. Στις χώρες της Δύσης συντελείται μια δραματική μεταβολή του εργασιακού τοπίου. Η καπιταλιστική ανάπτυξη αμφισβήτησε δυναμικά την αναγκαιότητα ύπαρξης του εργάτη-μάζα, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον και την προσοχή της στην εξειδικευμένη, κατακερματισμένη, βιομηχανική παραγωγή και στον τριτογενή τομέα. Ιδιαίτερα στον τομέα της άυλης εργασίας η εργασιακή ταυτότητα δέχεται πολλαπλά πλήγματα, σε μια συντονισμένη-μεθοδευμένη απόπειρα απομόνωσης και ολομέτωπης επίθεσης στα κεκτημένα δικαιώματά του. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η ποιοτική υποβάθμιση των ωρών δουλειάς, η διεύρυνση του ωραρίου και η χρήση ελαστικών μορφών απασχόλησης έχουν ως αποτέλεσμα όχι μόνο την παραγωγή όσο το δυνατό μεγαλύτερου κέρδους, αλλά και το τσάκισμα των αντιστάσεων. Σε συνδυασμό με την απόπειρα εξάλειψης της ταυτότητας του εργάτη σαν οργανωμένο υποκείμενο, με αυτόν τον τρόπο λαμβάνει χώρα μια “εργατική απομόνωση”, ένας πολλαπλός κατακερματισμός, ο οποίος οδηγεί στη διάλυση της αλληλεγγύης και της αίσθησης του ανήκειν σε μια τάξη με κοινά συμφέροντα.
Στον αντίποδα, κράτος και κεφάλαιο κάνουν όλο και συχνότερα λόγο για την αναγκαιότητα συστράτευσης, ώστε να επιτευχθεί “εθνική ανάπτυξη”. Αυτό το ιδεολόγημα αυτό δεν είναι καινούργιο, αφού επιστρατεύεται από την άρχουσα τάξη κάθε φορά που οι κοινωνικές αντιστάσεις οξύνονται. Με τον τρόπο αυτό γίνεται προσπάθεια να στραφεί ενδιαφέρον των εργατικών στρωμάτων από το ταξικό στο εθνικό, παραλληλίζοντας την κοινωνική ευημερία με την εθνική ανάπτυξη της χώρας. Ωστόσο, το μοναδικό αποτέλεσμά είναι το περεταίρω βάθεμα του ταξικού χάσματος, αφού πολιτικές όπως οι παραπάνω εξυπηρετούν μόνο τη συσσώρευση κεφαλαίου για τις τράπεζες και τα αφεντικά.
Ω, στεναχώρια μου, το αφεντικό έπαθε κρίση!
Αυτό που μοιραία ακολουθεί κατά πόδας τη συστημική κρίση την οποία διανύουμε είναι ο επαναπροσδιορισμός του εκβιαστικού συμβολαίου, μεταξύ των καπιταλιστών και των κύριων παραγωγικών μονάδων του συστήματος, δηλαδή εμάς. Η πενθήμερη και οκτάωρη εργασία, η ασφάλιση, ο κατώτερος μισθός και η ωρίμανσή του, οι συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. παράγραφοι της εργασιακής συνθήκης παγιωμένες τις προηγούμενες δεκαετίες, που είτε είχαν διεκδικηθεί με αγώνες, είτε είχαν παραχωρηθεί από τους κεφαλαιοκράτες με στόχο να ισορροπούν από τη μια την κερδοφορία του κεφαλαίου και από την άλλη την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης -διαιωνίζοντας κατ επέκταση την εκμετάλλευσή της-, καταρρέουν τυπικά και επίσημα με νόμους και μνημόνια. Στρώνεται, δηλαδή, το έδαφος για ποικιλότροπη υπερεκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, για το ξεζούμισμα του χρόνου μας, τη φτωχοποίησή μας, τον αποκλεισμό έως και τη φυσική εξόντωση όσων από εμάς “περισσεύουν”.
Η έλευση της εποχής των μνημονίων το 2010 ήταν η χρυσή ευκαιρία για τα αφεντικά. Τα όνειρα δεκαετιών για υποτιμημένη, πάμφθηνη εργασία χωρίς ίχνος δικαιωμάτων και με διατήρηση -αν όχι υπερσυσσώρευση- κεφαλαίου για κάποιους τομείς της οικονομίας άρχισαν να γίνονται πράξη και μάλιστα ταχύτατα. Παρά τη γκρίνια των αφεντικών για την κρίση, τα κέρδη του κεφαλαίου παρουσιάζουν αύξηση και η αναδιανομή του πλούτου βγάζει τους πλούσιους σαφώς πιο κερδισμένους στη νέα, “διορθωμένη” αγορά εργασίας:
α. Εργολαβικές εταιρείες
Η πρακτική της εργολαβίας (αγγλιστί outsourcing) έχει γίνει πλέον κανόνας σε μεγάλες βιομηχανίες και όχι μόνο. Αφορά κυρίως βαρέα επαγγέλματα, από εταιρείες καθαρισμού, έως εργάτες στα πετρελαιοειδή και ταχυδρομικές μεταφορές. Οι εργολαβικές εταιρείες έχουν καθιερωθεί ως πρακτική όχι μόνο στον ιδιωτικό, αλλά και στον δημόσιο τομέα. Υπάρχουν πολυπληθείς οργανισμοί /εταιρίες /υπηρεσίες όπου πάνω από 50% του προσωπικού προέρχεται από εργολάβους εργασίας, όπου δηλαδή το προσωπικό είναι υποαμοιβόμενο και υποασφαλισμένο σε σχέση με το τακτικό προσωπικό και δουλεύει εξαντλητικά ωράρια. Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στερούνται τα -υποχρεωτικά υπό κανονικές συνθήκες- μέσα προστασίας, δεν έχουν επιδόματα, δεν έχουν ικανές συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής, ενώ εργάζονται συχνά σε τοξικό ή επικίνδυνο περιβάλλον. Συνολικά αμείβονται με μειωμένες αποδοχές και βιώνουν την εργοδοτική τρομοκρατία που ευνοείται από τις κατά κανόνα ασύδοτες εργολαβικές εταιρείες, οι οποίες δεν υποχρεούνται να λογοδοτούν σε κανέναν. Δεν ξεχνάμε τις αναρίθμητες περιπτώσεις “ατυχημάτων” σε ταχυμεταφορές, βιομηχανίες, σε εργοτάξια κατασκευών, ναυπηγεία και εξορύξεις, ούτε φυσικά τη δολοφονία των τεσσάρων εργατών και τον τραυματισμό άλλων δύο στις 8/5/2015 στα διυλιστήρια των ΕΛ.ΠΕ. Η συγκεκριμένη εταιρεία, μια σύμπραξη Λάτση-δημοσίου, είναι μεγάλος παίχτης στην αγορά ενέργειας. Οι εργολάβοι εκτελούν μεγάλο μέρος της παραγωγής, συμπιέζοντας με κάθε κόστος τα εργατικά. Ουσιαστικά, τα ΕΛ.ΠΕ πατούν πάνω στους νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες, ώστε το 2016 και το 2017 η εταιρεία να σπάει ρεκόρ κερδοφορίας που μετριέται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ (πάνω από +200%) και να χαίρεται την άνθηση όλων των οικονομικών της στοιχείων.
β. Υπο-κατώτατος μισθός
Η συμφωνία και για αυτόν ακόμα τον κατώτατο μισθό έχει πια αρκετές εξαιρέσεις. Αν είσαι κάτω των 25, αν έχεις προσληφθεί πρόσφατα, αν κάνεις πρακτική, αν το τάδε και το δείνα, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις ώστε να μην παίρνεις ούτε αυτό το ιλιγγιώδες ποσό των 580 ευρώ (μεικτά) για 40 ή και περισσότερες ώρες εργασίας τη βδομάδα. Αυτό είναι για το κράτος απολύτως θεμιτό και με τη βούλα πλέον επικυρωμένο, μια ακόμα επιταγή που εξαργυρώθηκε από τα αφεντικά τον καιρό των μνημονίων. Σε συνδυασμό με τα ελαστικά ωράρια και τη μερική απασχόληση, οι συνολικές απολαβές αρκετών εργαζόμενων βρίσκονται σε επίπεδα πιο κάτω ακόμα κι από τον… κατώτατο μισθό.
γ. “Ενοικιαζόμενοι” σε τιμή ευκαιρίας
Ο κατακερματισμός των εργατών διευρύνεται από δημόσιους και ιδιωτικούς, σε νέες, παλαιές, εργολαβικούς, ενοικιαζόμενες, εκπαιδευόμενους, ακόμα και “ωφελούμενους”, λες και τους κάνουμε χάρη που δουλεύουμε για να (ανα)παράγουμε τον πλούτο τους. Οι “ενοικιαζόμενη εργασία”, που την τελευταία διετία γνωρίζει άνθηση, τουτέστιν υπερδιπλασιασμό των εργατοϋπαλλήλων με αυτό το καθεστώς, είναι μια φοβερή ιδέα ιδιότυπης εκμετάλλευσης και εφαρμόζεται από τις αρχές του 2000 στην εγχώρια αγορά εργασίας. Δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να στέλνει το προσωπικό του σε εταιρεία-πελάτη, να το πληρώνει αφαιρώντας μια προμήθειά -ως μεσάζοντας εργατικής δύναμης- και να υπογράφει μηνιαίες συμβάσεις με τους εργαζόμενους που τις ανανεώνει διαρκώς για 36 μήνες. Ο εργαζόμενος στερείται άδειες, δώρα, επιδόματα και δεν έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει οτιδήποτε στον χώρο εργασίας, ούτε και να οργανωθεί, αφού θα χάσει τη δουλειά του στο τέλος του μήνα. Η απόλυση σε τέτοια περίπτωση είναι βέβαιη, αν κρίνουμε από τις υποθέσεις που έχουν δημοσιοποιηθεί και αφορούν τις μεγαλύτερες εταιρείες ενοικίασης (ICAP, Mellon, ManPower, Adecco). Τα γραφεία της τελευταίας στη Θεσσαλονίκη έχουν πρόσφατα δεχτεί επίθεση, ως πολυεθνικός κολοσσός του κλάδου. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι κύριοι ωφελούμενοι-πελάτες από αυτή τη σύγχρονη μορφή κάτεργου είναι διάφοροι μεγάλοι και κερδοφόροι οργανισμοί όπως τράπεζες, τηλεπικοινωνιακοί πάροχοι, αλλά ακόμα και κρατικές υπηρεσίες.
δ. Αδήλωτη εργασία
Ένσημα; Τι είναι αυτό; Στην καλύτερη να παίρνεις τα μισά, τετράωρα, δίωρα ή δεν ξέρω γω τι άλλο ευφάνταστο, ώστε να “βγαίνει” το μαγαζί. Ολόκληροι κλάδοι της παραγωγής, με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, λειτουργούν με αδήλωτη (κατάμαυρη ή ολίγον μαύρη) εργασία. Οι εποχιακοί εργάτες και εργάτριες γης, οι ντελιβεράδες, η εστίαση και η διασκέδαση, η ιδιωτική εκπαίδευση κ.λπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η βιομηχανία του τουρισμού, ένας τομέας έντασης εργασίας, με ένα ευρύ φάσμα εργασιακών σχέσεων, που απλώνεται πια χωροταξικά σε όλον τον ελλαδικό χώρο, με εργαζόμενους συχνά ανασφάλιστους και σχεδόν πάντα υποασφαλισμένους .Η απειλή της ανεργίας, αλλά και η απουσία συλλογικής, ταξικής συνείδησης επιτρέπει στα αφεντικά να συμπιέζουν το εργατικό κόστος, σε τομείς όπου εργάζονται συνήθως νεαρά άτομα και ευνοείται η ευρείας κλίμακας αποφυγή των ασφαλιστικών εισφορών, κρυμμένη από οποιαδήποτε επίσημη στατιστική.
ε. Εργασιακή επισφάλεια – Κ.Ε.Κ, voucher, πεντάμηνοι, stage, υποκατώτατος μισθός
Από τα τελευταία εφαρμοσμένα μέτρα ήταν οι πρακτική με τη μορφή voucher (μεταφράζεται και ως κουπόνι), όπου ο νόμος επιδοτεί εργασία ολίγων μηνών για νέους εργαζόμενους, δίχως ασφάλιση, με μισθό χαμηλότερο από τον βασικό. Τα voucher είναι ο απόγονος των stage, μιας αντίστοιχης προσπάθειας, που δεν καθιερώθηκε λόγω και των αντιστάσεων από τα κάτω. Το καθεστώς των “ειδικευόμενων” διευρύνθηκε με την επιδοτούμενη εκπαίδευση μέσω των Κ.Ε.Κ. και την τοποθέτηση των “αποφοίτων”, ύστερα από τυπικά σεμινάρια-κοροϊδία ως πάμφθηνων πρακτικάριων σε μεγάλες εταιρείες, που μάλιστα οι τελευταίες επιδοτούνται από κοινοτικούς πόρους. Αυτό το τελευταίο ευνοεί νέου τύπου πελατειακές σχέσεις με το κράτος και ρουσφέτια, κάνοντας τις εταιρίες-μεσάζοντες να κερδοφορούν από το τίποτα και να ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια στο κέντρο και την επαρχία. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τους δεκάδες χιλιάδες πρακτικάριους από τα Τ.Ε.Ι και τα δημόσια Ι.Ε.Κ που αμείβονται για έξι μήνες με κατά μέσο όρο 200€ μισθό, τότε έχουμε μια καλή μάζα εργαζόμενων που “προσφέρει” εκατομμύρια πάμφθηνες εργατοώρες.
Η εκδοχή του δημόσιου τομέα για πεντάμηνη, εξάμηνη ή οκτάμηνη απασχόληση, που εφαρμόστηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση, ύστερα από απολύσεις και λύσεις συμβάσεων επιτελεί αντίστοιχο σκοπό. Όλα μαζί, επιτυγχάνουν την αποσυμπίεση των πιο επισφαλών κομματιών της εργατικής τάξης και συμπληρώνουν άτυπα το επίδομα ανεργίας των 360€ και 200€ για 1+1 χρόνο. Λειτουργούν έτσι ως χαλάρωση της θηλιάς που φέρνει η φτώχεια και η ανεργία, με την αποσπασματική και διάσπαρτη διοχέτευση κάποιων εκατομμυρίων ευρώ στις στρατιές των άνεργων, των υποαπασχολούμενων και των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων. Σε δεύτερο επίπεδο, λειτουργούν και ως μέσο πειθάρχησης των ανέργων, χτίζοντας μια κουλτούρα αποδοχής της περιστασιακής και κακοπληρωμένης εργασίας, μέσα σε ένα περιβάλλον σκληρού ανταγωνισμού για την επιβίωση και ευνοούν την αναζήτηση ατομικών λύσεων στο αδιέξοδο μιας στραγγαλισμένης οικονομίας.
Το παρόν και το μέλλον που μας επιφυλάσσεται
Συνοπτικά, το τοπίο στην εργασιακή αγορά διαμορφώνεται με συνεχείς μειώσεις μισθών, απελευθέρωση απολύσεων, θεσμοθέτηση κατώτατου και υπο-κατώτατου μισθού, κατάργηση των ΣΣΕ, κατάργηση της μονομερούς προσφυγής στα δικαστήρια του ΟΜΕΔ, απελευθέρωση ωραρίων, ημερήσιες συμβάσεις εργασίας, εκ περιτροπής εργασία (όποτε θέλει και άμα θέλει το κάθε αφεντικό) μερική απασχόληση, δουλειά την Κυριακή και τα βράδια στις “λευκές νύχτες”, πληρωμή με κουπόνια, απλήρωτη εργασία με τη μορφή του εθελοντισμού. Πλέον η βασική συνθήκη εργασίας είναι η ελαστική και μερική απασχόληση, μια συνθήκη που έχει κάνει δυσδιάκριτα ακόμα και τα όρια μεταξύ των πάλαι ποτέ “προνομιούχων” του δημοσίου, με αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Η νομιμοποίηση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας μέσω διαφόρων προγραμμάτων είναι εδώ. Η προώθηση της κοινωφελούς εργασίας και του εθελοντισμού είναι εδώ. Η ενοικίαση εργαζομένων από μια εταιρεία σε άλλη είναι εδώ. Τα προγράμματα του ΟΑΕΔ για απόκτηση εμπειρίας και κατάρτισης, που δεν αναγνωρίζονται ως μισθωτή εργασία, αλλά ως ωφέλεια (άρα δε χρειάζεται να παρέχουν κανένα δικαίωμα) είναι εδώ.
Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης για τη διάσωση της ελληνικής αστικής τάξης (και με την ευτυχή για αυτήν στοχοθεσία του γερμανικού ιμπέριουμ και του ΔΝΤ ως απόλυτων κακών) περιλαμβάνει πολλά. Το θεσμικό πλαίσιο που έχει συνταχθεί από τους διεθνείς οργανισμούς-διαχειριστές της κρίσης και έχει υλοποιηθεί μέχρι την παραμικρή του λεπτομέρεια από τις τέσσερις τελευταίες κυβερνήσεις (Παπανδρέου ΠΑΣΟΚ, Παπαδήμος ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΛΑΟΣ, Σαμαράς ΝΔ/ΔΗΜΑΡ και Τσίπρας ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) προβλέπει για αρκετά ακόμα χρόνια όλο και δεινότερες εργασιακές συνθήκες, όλο και φτηνότερη εργασία.
Το μοντέλο που έχει εγκαθιδρυθεί είναι αυτό του “ωφελούμενου” που δεν αναγνωρίζεται ως εργαζόμενος, με ελάχιστα χρήματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαίωμα απεργίας, με απόλυση χωρίς αποζημίωση. Ένας/μία εργάτης/εργάτρια λάστιχο, “μαύρος/η”, βαθύτατα υποτιμημένος/η, χωρίς κανένα δικαίωμα, δίχως καμιά αξιοπρέπεια. Η σοσιαλδημοκρατία της εποχής μας ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το ακροδεξιό δεκανίκι των ΑΝΕΛ, φροντίζει για την αναθέρμανση της ελληνικής οικονομία)ς και τη διάσωση των ντόπιων αφεντικών με κάθε τρόπο. Ρυθμίζει κάθε απαίτηση που ήταν για χρόνια στα συρτάρια της ντόπιας αστικής τάξης, χωρίς να χαλά κανένα χατίρι. Ένα πέπλο ομίχλης πάνω από το προλεταριάτο που κάνει δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ μαύρης και λευκής εργασίας, λόγω της διαρκούς αποσάθρωσης των εργασιακών σχέσεων, και που δυστυχώς με την άμπωτη των κοινωνικών αγώνων που ήρθε στο προσκήνιο μαζί με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δε λέει να φύγει.
- Να ξεπεράσουμε τον ωχαδελφισμό και την σιγή νεκροταφείου που καλλιεργούν το κράτος και η συνδικαλιστική γραφειοκρατεία.
- Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες-συνελεύσεις.
- Να βρεθούμε σε όλες τις κοινωνικές-εργατικές κινητοποιήσεις, που λειτουργούν άμεσα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά στηρίζοντας ‘τες έμπρακτα (αυτοοργανωμένες απεργίες, αγώνας ενάντια στα ελαστικά ωράρια στο εμπόριο κ.λ.π.).
- Να σπάσουμε το κλίμα ταξικής ειρήνης τους χώρους δουλειάς, πολλαπλασιάζοντας τις καθημερινές εργατικές αρνήσεις.
- Να σαμποτάρουμε την σύγχρονη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς με κάθε μέσο.
- Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, μετατρέποντας τις πορείες-επιτάφιους των εργατοπατέρων σε άγριες απεργίες συγκρουσιακού χαρακτήρα.
- Να μπλοκάρουμε τις γραμμές παραγωγής, σαμποτάροντας έμπρακτα την κυκλοφορία αυτών που εμείς παράγουμε και τα αφεντικά καρπώνονται.
- Να επιτεθούμε με κάθε μέσο στους σύγχρονους δουλέμπορους.
Έτσι παράλληλα με τις υπόλοιπες πολιτικές-κοινωνικές διαδικασίες στις οποίες μετέχουμε, περνάμε και στην Επίθεση, βάζοντας στην πρώτη γραμμή το εργαλείο της Άμεσης Δράσης.
Ο αγώνας είναι πολύμορφος. Η ανάλυση ας συναντά την πράξη καθημερινά.
Δράσεις
Για αυτούς τους λόγους επιτεθήκαμε με πέτρες, σφυριά και χρώματα
στα εξής Κ.Ε.Κ.
1) Master Κ.Ε.Κ. Χαλανδρίου
2) Master Κ.Ε.Κ. Νέου Ηρακλείου
3) Analysis Κ.Ε.Κ. στην οδό Ιπποκράτους στην Νεάπολη
4) Κ.Ε.Κ. Μανώλα στην οδό Λιοσίων στα Κάτω Πατήσια
5) “Διαβαλκανικό” Κ.Ε.Κ. στην οδό Αλκμήνης στα Πετράλωνα
6) κεκ στην οδό Ευαγγελικής Σχολής στον Βύρωνα
Επίσης επιτεθήκαμε με σφυριά στον Α.Β Βασιλόπουλο στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως στην Καισαριανή
Τέλος εισβάλαμε στο εσωτερικό των γραφείων και προκαλέσαμε εκτεταμένες φθορές στις εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων
1) Eurotraining στην πλατεία Κάννιγγος
2) InGroup στην οδό Πατησίων & Χέυδεν στον 1ο όροφο
Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς –Αγωνιστικές κοινότητες των από τα κάτω
Σαμποτάζ στην παραγωγική διαδικασία
Επίθεση στον εργασιακό Μεσαίωνα με ότι θεωρείται κάθε φορά απαραίτητο
Επιτροπή για την προώθηση των εργατικών αρνήσεων
Πηγή: athens.indymedia.org
