Κατά τις ημέρες της συνόδου κορυφής της G20, χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους του Αμβούργου με θυμό ενάντια στη βία των μπάτσων και τον κόσμο αυτό που προστατεύουν. Ήδη κατά την προηγούμενη εβδομάδα, δεν αφέθηκε καμία αμφιβολία για τη βούληση των μπάτσων να αντιμετωπίσουν κάθε ένδειξη διαμαρτυρίας ή αντίστασης με όρους μηδενικής ανοχής. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης την Πέμπτη το βράδυ, έκαναν για άλλη μια φορά ξεκάθαρη τη στάση τους με την επίθεση στην κεφαλή της πορείας διαμαρτυρίας από το πρώτο λεπτό της. Οι μπάτσοι ήταν προφανώς αδίστακτα και απόλυτα συμφιλιωμένοι με την πιθανότητα πρόκλησης ακόμη και θανατηφόρων τραυματισμών, όταν έσπρωξαν το μπροστινό μπλοκ της πορείας σε ένα πολύ στενό, σαν φαράγγι, κομμάτι της Hafenstraße, που στα πλάγια είχε τοίχους από τούβλα. Προκάλεσαν πανικό, χτυπήματα, κλοτσιές, ψέκαζαν με πιπέρι, πυροδοτούσαν δακρυγόνα και έριχναν με κανόνια νερού από μπροστά και τα πλάγια. Πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τους πλαϊνούς τοίχους, πολλοί τραυματίστηκαν – αλλά υπήρξαν κι εντυπωσιακές στιγμές αλληλεγγύης, οι άνθρωποι να βοηθάνε ο ένας τον άλλον να περάσουν τον τοίχο, ενώ άλλοι επιτέθηκαν στους μπάτσους από ψηλά την ίδια ώρα που ήρεμες και γενναίες μπροστινές σειρές υπερασπίστηκαν την πορεία από τις επιθέσεις των μπάτσων, δεχόμενοι σοβαρό ξυλοδαρμό.
Τα γκλομπς στο πρόσωπο, το γόνατο στο λαιμό, το πιπέρι στα μάτια ήταν εκεί για να υπενθυμίζουν ποιος είναι το αφεντικό σε αυτόν τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, εκπρόσωποι και ηγέτες των 20 πλουσιότερων χωρών αυτού του κόσμου συναντήθηκαν για να συζητήσουν τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος της δυστυχίας. Δεκάδες χιλιάδες μπάτσοι θα προστάτευαν αυτό το θέατρο από εκείνους που επιδιώκουν να δείξουν ανοιχτά την οργή τους, το μίσος και την αντίστασή τους σε αυτές τις αλαζονικές Αρχές.
Τη νύχτα της Παρασκευής πολλοί άνθρωποι επέλεξαν να πάρουν πίσω μέρος της αξιοπρέπειας που μας κλέβουν σε καθημερινή βάση, επιτέθηκαν στους μπάτσους σε πολλά διαφορετικά μέρη της πόλης. Χτίστηκαν οδοφράγματα και με σφυριά, πέτρες και φωτιά κατάφεραν πολλές ρωγμές στις βιτρίνες μιας κοινωνίας στην οποία έχουν θέση μόνο εκείνοι που λειτουργούν, καταναλώνουν και υπακούουν.
Τα οδοφράγματα της νύχτας δεν είχαν ακόμη σβήσει πλήρως, όταν τα πρώτα αυτοκίνητα τυλίχθηκαν στις φλόγες νωρίς το πρωί της Παρασκευής. Σε διάφορα μέρη της πόλης, ομάδες ενώθηκαν για να καταστήσουν σαφές ότι αυτές τις μέρες είναι κάτι περισσότερο από μια απλή επίθεση σε μια συνάντηση ηγετών κρατών. Μεταξύ άλλων στόχων, κτηματομεσιτικά γραφεία, πολυτελή αυτοκίνητα, το δικαστήριο ανηλίκων, τράπεζες και λαμπερές βιτρίνες των εμπορικών καταστημάτων δέχτηκαν επίθεση και οι πρώτοι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να το σκάσουν μέσα σε καταιγισμό από πέτρες και μπουκάλια. Σε πολλές διαφορετικές περιοχές της πόλης, ομάδες βρέθηκαν με καθιστικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, χωρίς οι άνθρωποι που επιλέγουν διαφορετικά μέσα, να μπαίνουν εμπόδιο ο ένας στον άλλο.
Την Παρασκευή, ο θυμός ξέσπασε με μια έντονη, αποδιοργανωτική δύναμη που δυστυχώς είναι ένα φαινόμενο πολύ σπάνιο, μέσα σε τέτοιου είδους πλαίσιο.
Για να κυριαρχήσουν στη θανατηφόρα ηρεμία της αστικής ζωής, να σπάσουν την ομαλότητα και να διαταράξουν τη λειτουργική πόλη των πλουσίων και του καταναλωτισμού και να δείξουν ξεκάθαρα ότι το αστυνομικό κράτος δεν μπορεί να μας αποτρέψει από το να ζήσουμε μια πραγματική ενδυναμωτική εμπειρία.
Την Παρασκευή, ένα μέρος του χώρου, το οποίο οι αρχές κατέλαβαν με κτηνώδη βία, προκειμένου να συνεχιστεί το θέατρο της εξουσίας, επανακτήθηκε για λίγες ώρες.
Με πύρινα οδοφράγματα και σταθερές επιθέσεις κατά της αστυνομίας, οι άνθρωποι δημιούργησαν ένα χώρο στον οποίο θα μπορούσαν εντέλει ν’ αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν για λίγες ώρες, χωρίς να υπάρχει οποιοσδήποτε έλεγχος από τις κρατικές δυνάμεις. Κάποια καταστήματα και σουπερμάρκετ απαλλοτριώθηκαν, τα άτομα πήραν αυτό που χρειαζόταν ή ήθελαν, άλλοι αποφάσισαν να καταστρέψουν τα σύμβολα αυτού του θανατερού κόσμου κατανάλωσης που ξεφτιλίζει κάθε έννοια άγριας και ελεύθερης ζωής, καίγοντάς τα στους δρόμους. Η ποικιλομορφία των ατόμων που συνυπήρξαν τους δρόμους εκείνη τη μέρα, επιτέθηκαν στην αστυνομία, απαλλοτρίωσαν και κατασκεύασαν οδοφράγματα ήταν εντυπωσιακή – συμπεριλαμβανομένου μεγάλου αριθμού ατόμων που πιθανότατα δεν ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο είδος διαμαρτυρίας.
Όταν κάποιος αυτοαποκαλούμενος εκπρόσωπος του οποιουδήποτε πει ότι οι ταραχές ήταν χωρίς συνοχή, ανεύθυνες και απολίτικες, πρέπει να συμφωνήσουμε.
Παρά τη βαθιά αηδία για τον δουλικό του οπορτουνισμό, θα πρέπει να πούμε ότι έχει δίκιο: Για να αποσπάσεις ένα χώρο μακριά από τον έλεγχο των μπάτσων είναι μια αναπόφευκτα βίαιη πράξη και μια σαφής διατάραξη αυτού που μας επιβάλλεται μέρα με τη μέρα. Πράγματι δεν έχει τίποτα να κάνει με οποιαδήποτε πολιτική ατζέντα ή πρόγραμμα κάποιου κινήματος ή οργάνωσης – αλλά με την ατομική, ολική ανάκτηση της ζωής μας.
Το αν αυτές οι στιγμές αναταραχής δημιούργησαν κάποια δυσφορία και ακόμη και φόβο για μια κατάσταση στην οποία η τάξη που συνηθίσαμε είναι πράγματι χωρίς συνοχή, δεν είναι περίεργο. Αυτά τα συναισθήματα είναι ένα αναπόφευκτο και εγγενές κομμάτι του ρήγματος με αυτή την πραγματικότητα.
Εκτός από την αναγνώριση αυτού του γεγονότος, πρέπει να αναρωτηθούμε, για ποιων τον φόβο και για το τι, είναι αυτός ο φόβος για τον οποίο μιλάμε.
Αν μιλάμε για την τόσο κορεσμένη και πλούσια κοινωνία όπως αυτή που υπάρχει σε αυτή την πόλη του καταναλωτισμού και του εμπορίου, ο οποία φοβάται για την περιουσία της και βρίσκει τη απαλλοτρίωση αγαθών και το ξέσπασμα στις εμπορικές περιοχές τις πιο τρομακτικές στιγμές αυτών των ημερών, αυτή η κοινωνία χρειάζεται να καταστραφεί.
Ο φόβος τους είναι μια σαφής ένδειξη ότι χτυπάμε στο σωστό σημείο.
Η ενσωμάτωσή μας σε αυτόν τον κόσμο της εξουσίας είναι πολύ εκτεταμένη.
Ο μπάτσος στο κεφάλι μας είναι πολύ επίμονος.
Μόνο λίγοι μπορούν να φανταστούν, τι σημαίνει στην πραγματικότητα η απουσία της εξουσίας – γι ‘αυτό πρέπει να δημιουργήσουμε στιγμές στις οποίες μπορούμε να βιώσουμε την απουσία αυτή.
Ότι τα άτομα παίρνουν αποφάσεις, οι οποίες στη συνέχεια δεν φαίνονται σωστές ή μοιάζουν απερίσκεπτες, δεν αποτελεί έκπληξη, όχι σε αυτές τις καταστάσεις- ούτε και σε καμία άλλη κατάσταση μέσα στη ζωή. Αναμφισβήτητα θα πρέπει να συζητήσουμε για αυτά τα θέματα αν θέλουμε να έρθουμε πιο κοντά σε μια ιδέα ελευθερίας. Αλλά πρέπει να είναι σαφές, ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα – ειδικά όχι σε μία εξέγερση.
Η ατομική ευθύνη και η πρωτοβουλία εκείνων που θέλουν να τη διατηρήσουν είναι εγγενή μέρη της εξέγερσης.
Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε από την επιβαλλόμενο κυρίαρχο λόγο της εξουσίας και των συντηρητών αυτής της τάξης. Εκείνοι που έθεσαν με βίαιο τρόπο σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων αυτές τις μέρες ήταν οι μπάτσοι – δεν υπάρχει αμφιβολία γι ‘αυτό.
Είναι μεγάλο λάθος το να πέσει κάποιος θύμα της προπαγάνδας και της οχλαγωγίας και να αφήνει να ελέγξουν τη δυναμική ενδυνάμωσης και απελευθέρωσης αυτών των ημερών.
Κατά τη διάρκεια αυτού του Σαββατοκύριακου, η αντίσταση έφυγε από το πεδίο της πολιτικά ενορχηστρωμένης διαμαρτυρίας. Και πάλι γίνεται σαφές, ότι στη εξέγερση η ουσία είναι η επιλογή πλευράς.
Είτε είσαι με εκείνους που προσπαθούν να δουν αυτή την κοινωνία, αυτήν την τάξη, αυτό το σύστημα να γίνεται ερείπια – με το όραμα μιας ζωής στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια, αγκαλιάζοντας όλα τα λάθη και τους θριάμβους που εμπεριέχει η εξέγερση.
Ή είσαι με εκείνους που αναγνωρίζουν ότι αισθάνονται πιο άνετα με ένα εξημερωμένο και υπολογίσιμο περιβάλλον διαμαρτυρίας που λαμβάνει χώρα στο ασφαλές πλαίσιο του ολοκληρωτικού συστήματος – φοβισμένοι να κάνουν τα απαραίτητα βήματα που θα μπορούσαν πραγματικά να οδηγήσουν στα κρύα κι απέραντα πεδία της ελευθερίας.
Αναρχικοί για την κοινωνική εξέγερση
Αμβούργο, Καλοκαίρι 2017
Μετάφραση baktirio
Πηγή: actforfree.nostate.net
