24 Οκτώβρη 2014. Από τις πρώτες ώρες μετά την πλημμύρα οι δημοτικοί άρχοντες με τους κολαούζους τους, όπως και τεχνοκράτες και υπουργοί, με τη φωνή σύσσωμων των Μ.Μ.Ε., κάνουν λόγο για «ακραία καιρικά φαινόμενα», «φύση που εκδικείται», «έργα που θα γίνουν», «δαπάνες που θα εκταμιευτούν»… Ήταν τότε που ο δήμαρχος Ιλίου Ζενέτος δήλωνε: «Υπάρχει ένα περιφερειακό αντιπλημμυρικό έργο το οποίο έχει ξεκινήσει εδώ και 8 μήνες και είναι έτοιμο στο 60%. Πρόκειται για το αντιπλημμυρικό της οδού Καλπακίου και κατασκευάζεται από την περιφέρεια. Αν αυτό το έργο είχε προχωρήσει έστω και λίγο παραπάνω (15 με 20 μέτρα) οι καταστροφές δεν θα ήσαν σ’ αυτόν τον βαθμό».
22 Οκτώβρη 2015. Ένα χρόνο μετά, και στον απόηχο μιας ακόμη καταστροφικής πλημμύρας, η κοροϊδία είναι εξόφθαλμη. Γιατί προφανώς, το πρόβλημα δεν αφορούσε μονάχα έναν συγκεκριμένο δρόμο του δήμου, και την αδυναμία να ολοκληρωθεί εγκαίρως, όπως διαβεβαίωνε ο Ζενέτος. Γιατί, αν πέρσυ οι τοπικοί άρχοντες ευαγγελίζονταν την επιτυχία τους να αποφύγουν την ύπαρξη θυμάτων, φέτος η ύπαρξη τεσσάρων νεκρών εξαιτίας της πλημμύρας δεν τους αφήνει περιθώρια για ακόμη περισσότερα «θα, όμως, αλλά». Και τι θα μπορούσαν να πουν άλλωστε; Τι θα μπορούσε να ηχήσει ως παρηγοριά ή δικαιολογία για την καταφανή και κυνική απαξίωση που δείχνει η εξουσία στις ζωές όλων μας;
Ή μήπως αυτό που τα αφεντικά, οι υπουργοί, οι πολεοδόμοι, οι δήμαρχοι, οι εργολάβοι, οι δημοσιογράφοι αποκαλούν «ανάπτυξη» θα μας χτυπήσει φιλικά την πλάτη; Μη βιαστείτε να χαρείτε αν ποτέ δείτε ταμπέλες για έργα ανάπλασης, νέες ζώνες κατοικιών και ολοκληρωμένα αντιπλημμυρικά συστήματα, υπό την αιγίδα των ίδιων οργανισμών και με τις υπογραφές αρμοδίων των ίδιων υπηρεσιών που μέχρι πριν αδρανούσαν. Είναι αυτές οι διεργασίες που αλλάζουν σιγά σιγά (και ύπουλα) τον ιστό μιας περιοχής, μεταμορφώνοντας τους δημόσιους χώρους (πλατείες, πεζοδρόμους, πάρκα, αλάνες κ.α.) σε πεδία επιχειρηματικότητας και εμπορευματοποίησης (καταστήματα, καφετέριες, πολυκινηματογράφοι, εμπορικά κέντρα κ.ά.) δημιουργώντας παράλληλα συνθήκες για αύξηση των κερδών της «βιομηχανίας των ακινήτων» μέσω της αύξησης των ενοικίων και της αλλαγής του χαρακτήρα μιας περιοχής (επιθετική δόμηση, πάρκινγκ, συγκοινωνιακοί κόμβοι κ.α.). Είναι αυτές οι διεργασίες που περνούν τελικά ισοπεδωτικά πάνω από τις ζωές μας.
Οι χείμαροι της φύσης και ο πολιτισμός του τσιμέντου (Οκτώβρης 2014)
