ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΦΟΙΒΟΥ ΧΑΡΙΣΗ
Ξεκινώντας να υπενθυμήσω ότι πριν από 9 μήνες και συγκεκριμένα όταν είχα ερωτηθεί από τον πρόεδρο της έδρας μετά την ανάγνωση του κατηγορητηρίου είχα προβεί σε μια ακόμη πολιτική δήλωση ξεκαθαρίζοντας τα 3 βασικά για εμένα διακυβεύματα που διέπουν τη συγκεκριμένη δίκη.
Πρώτον είχα δηλώσει τη πολιτική μου ταυτότητα και στράτευση στον αναρχικό χώρο. Είχα αναπτύξει γιατί θεωρώ τη δίωξή μου στοχευμένη πολιτικά και είχα θέσει μια ξεκάθαρη γραμμή ανάμεσα στον κόσμο του Αγώνα και της αλληλεγγύης που παλεύει για την αναρχία και στο κράτος και το κεφάλαιο που τα συμφέροντά του εσείς υπηρετείτε πιστά.
Δεύτερον είχα αναδείξει γιατί θεωρώ το dna ως βασικό υπερόπλο της αντιτρομοκρατικής για τη καταστολή του εσωτερικού εχθρού και το στήσιμο φουσκωμένων, ως επί τω πλείστων, δικογραφιών εις βάρος αναρχικών συντρόφων. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τώρα χρειάστηκε η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, στην οποία συμμετείχα, για να μπουν τα πρώτα αναχώματα στην ανεξέλεγκτη χρήση αυτού του δήθεν στοιχείου απ’ την αστυνομία.
Και τρίτον είχα αρνηθεί το κατηγορητήριο στο σύνολό του και όσο αφορά το σκέλος της ένταξης μου στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, όσο και την εμπλοκή μου στις 4 εμπρηστικές επιθέσεις. Μάλιστα είχα αναφερθεί στα μηδαμινά στοιχεία που με εμπλέκουν στην υπόθεση όπως υποτιθέμενο dna μου σε ξυραφάκι κλπ. Όμως σε αυτά θα αναφερθώ στη συνέχεια και τώρα ξαναγυρνάω στο πολιτικό διακύβευμα της συγκεκριμένης δίκης.
Τα τελευταία 7 χρόνια είμαι αναρχικός και συμμετέχω στις διαδικασίες του αναρχικού χώρου, καθώς και σε διάφορους αγώνες του. Έχω διαλέξει στρατόπεδο στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται. Είμαι με όσους αντιπαλεύουν την εξουσία σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής και προσπαθούν να χτίσουν κοινότητες αγώνα ανταγωνιστικές ως προς το κράτος και το κεφάλαιο καθώς και τις σχέσεις που διέπουν τη σύγχρονη κοινωνία. Μια απόφαση στη ζωή μου για την οποία νιώθω περήφανος και δεν έχω μετανιώσει ούτε μια στιγμή.
Εξάλλου στις μέρες μας όπου η φτώχεια και η ανέχεια έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο με ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό. Που η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ανθρώπινων ζωών. Που στη Μέση Ανατολή συντελείτε άλλη μια γενοκτονία με την αρωγή των δυτικών κρατών. Που μια χούφτα ανθρώπων βλέπουν τα πλούτη τους να εκτινάσσονται στα ύψη ενώ τα 2/3 του πληθυσμού της γης ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι επιτακτικό για τον καθένα να πάρει θέση, να διαλέξει πλευρά. Το σύνθημα Επανάσταση ή Βαρβαρότητα θεωρώ πως συμπυκνώνει το διακύβευμα των ημερών μας.
Τα δικαστήρια της κυριαρχίας λοιπόν, όπως το δικό μας εδώ, που δικάζουν αναρχικούς έχουν ως μέλημα να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του καθεστώτος από όσους το αμφισβητούν στο σύνολο του, δηλαδή τον κόσμο του Αγώνα που θέτει ξεκάθαρη στόχευση την επαναστατική ανατροπή κράτους και κεφαλαίου. Να εξοντώσουν με χρόνια φυλακής όσους αντιμάχονται το καπιταλιστικό τερατούργημα.
Πάμε τώρα στο παρών δικαστήριο και τις κατηγορίες του. Καταρχήν να πω πως για λόγους αρχής θα διαβάσω μόνο τη δήλωσή μου χωρίς να απαντήσω σε κάποια ερώτηση της έδρας, αν και θεωρώ πως δεν θα αφήσω τίποτε αναπάντητο.
Ξεκαθαρίζω για πολοστή φορά πως αρνούμαι το κατηγορητήριο στο σύνολό του. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Πέρα από τις μεγάλες πολιτικές διαφωνίες μου με τη συγκεκριμένη οργάνωση δεν έχει υπάρξει το παραμικρό στοιχείο που να δείχνει τη συμμετοχή μου, αλλά και των υπόλοιπων συντρόφων, στη συγκεκριμένη οργάνωση. Ούτε καν ένας αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής δεν ήρθε να καταθέσει στο δικαστήριο για να στηρίξει αυτό το ομολογουμένως ευφάνταστο σενάριο. Η υπόθεση της ΣΠΦ έχει μετατραπεί στο Ελληνικό “δόγμα Marini” και οι ειδικοί εφέτες που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη υπόθεση σε πιόνια της αντιτρομοκρατικής εξοντώνοντάς μας με διπλές και τριπλές προφυλακίσεις κατηγορούμενοι για μια οργάνωση στην οποία δεν έχουμε υπάρξει μέλη. Και ενώ έχουμε αθώωθει αμετάκλητα από το δικαστήριο της ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης συνεχίζουμε να δικαζόμαστε προκλητικά κι εδώ με αυτή τη κατηγορία. Άλλη μια απόδειξη πως οι νόμοι σας είναι ένα εύπλαστο εργαλείο καταστολής του επαναστατικού χώρου.
Επίσης δεν έχω καμία σχέση με τις 4 εμπρηστικές επιθέσεις για τις οποίες κατηγορούμαι. Μετά από σχεδόν 1 χρόνο δίκης και με τη παρέλευση 64 μαρτύρων του κατηγορητηρίου είναι φανερό πως η δίωξη μου βασίζεται σε μηδαμινά στοιχεία. Θα αναγκαστώ να επαναλάβω ακριβώς ότι είχα δηλώσει και πριν από 9 μήνες σε αυτή εδώ την αίθουσα. “Κατηγορούμαι για 4 εμπρηστικές επιθέσεις μόνο και μόνο επειδή βρέθηκε dna μου σε ένα ξυραφάκι στο σπίτι της Ελ Αλαμέιν, στο οποίο υπήρχε στικάκι με τις αναλήψεις ευθύνης για τις συγκεκριμένες ενέργειες. Αυτό το γεγονός από μόνο του σε συνδιασμό με τη παντελή έλλειψη στοιχείων, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη ότι έχω βρεθεί στο χώρο των εμπρησμών ή ότι έχω προμηθευτεί και κατασκευάσει κάποιον εμπρηστικό μηχανισμό, καταδεικνύει την ευκολία με την οποία η αντιτρομοκρατική στήνει τις δικογραφίες εναντίον αναρχικών.Παράλληλα στο κατηγορητήριο υπάρχουν ένα σωρό κατηγορίες που επισύρουν αρκετά βαριές χωρίς να έχει βρεθεί τίποτε στα σπίτια που αναφέρονται στο βούλευμα.”
Η μοναδική αξιόλογη στιγμή του δικαστηρίου ήταν ο αυτόπτης μάρτυρας στην εμπρηστική επίθεση της Δημοτικής Αστυνομίας Κυψέλης ο οποίος δήλωσε ξεκάθαρα πως είδε 1 και μόνο δράστη και μάλιστα ότι τον είδε πολλύ καλά κάτω από το φως και θα τον αναγνώριζε ανεπιφύλαχτα κι όμως δεν αναγνώρισε κανέναν από εμάς.
Θεωρώ λοιπόν πως είναι προκλητικό να δικάζομαι για έναν ολόκληρο χρόνο με τόσο βαριές κατηγορίες όντας προφυλακισμένος για αυτή την υπόθεση απλά και μόνο γιατί η αντιτρομοκρατική ισχυρίζεται πως βρέθηκε dna μου σε ένα ξυραφάκι κι επειδή διατηρώ συντροφικές και φιλικές σχέσεις με τους υπόλοιπους συντρόφους, όπως διατηρώ και με δεκάδες άλλα άτομα που ανήκουν στον αναρχικό χώρο και μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες.
Σε αυτό το σημείο να δηλώσω πως αμφισβητώ το επιστημονικοφανές στοιχείο του dna εξ’ ολοκλήρου. Από το πως συλλέγεται από τις αστυνομικές αρχές, μέχρι πως αναλύονται τα ευρύματα από τα εγκληματολογικά εργαστήρια, την επιμόλυνση που δέχονται σε αυτά αλλά και τελικά πως αποδίδονται οι εκάστοτε κατηγορίες.
Αλήθεια δεν είναι προκλητικό να μην καλείται να καταθέσει ούτε ένας αστυνομικός των εγκληματολογικών εργαστηρίων να στηρίξει τα έγγραφα που διαβάστηκαν που αν κάποιος δεν έχει επιστημονικές γνώσεις λίγα καταλαβαίνει; Και στη συνέχεια να εξεταστεί κατ’ αντιπαράσταση με κάποιον δικό μας πραγματογνώμονα.
Δεν είναι προκλητικό ακόμα και για δικαστήριο που δικάζει αναρχικούς να δεχτεί ως στοιχείο το dna μας που πάρθηκε το 2013 ενώ τότε τα εγκληματολογικά εργαστήρια δεν είχαν πάρει ούτε καν διαπίστευση όπως εύστοχα σας είπαν οι δικηγόροι μας;
Δεν είναι προκλητικό να υπάρχει μαρτυρία σε αυτό το δικαστήριο αστυνομικού της ομάδας ΔΙΑΣ πως ενώ καιγόταν ένα αμάξι ήρθε η πυροσβεστική έσβησε τη φωτιά με μάνικα και μέσα σε αυτό το καμμένο αμάξι βρέθηκε αναπηρικό καροτσάκι στο οποίο δήθεν εντοπίστηκε dna του φίλου και συντρόφου Αργύρη Ντάλιου; Κι όμως με τόσο ακραία αντιφατικά στοιχεία κινδυνεύει να καταδικαστεί για 3 ληστείες.
Δεν είναι προκλητικό που μου πάρθηκε dna με τη βία, όπως και στους υπόλοιπους, ενώ δεν είχα τη δυνατότητα να το ελέγξω κι εγώ με δικό μου πραγματογνώμονα;
Συμπερασματικά ο 1 χρόνος που εκτυλίσσεται το παρών δικαστήριο έχει κάνει φανερό στον καθένα πως αποτελεί άλλη μια σταγόνα στον ωκεανό των διώξεων εναντίον των υποδομών του αναρχικού χώρου. Ένα δικαστήριο που η χρησιμότητα του έγκειται πέρα από τη πολύχρονη ομηρία μας και στο να μην αποφυλακιστεί στο 18μηνο ο σύντροφος Ανδρέας Μπουρζούκος. Μια δικογραφία που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε ευρύματα dna που για εμένα συγκεκριμένα είναι σε αντικείμενα που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τις αποδιδόμενες πράξεις (ξυραφάκι, γόπες τσιγάρων, πουκάμισο, κινητό). Παρόλα αυτά αν οι διωκτικές αρχές θεωρούν πως έτσι θα λυγίσω και θα σκύψω το κεφάλι λυπάμαι αλλά θα τους διαψεύσω για άλλη μια φορά.
Ακολούθησε ο Α. Δ. Μπουρζούκος, ο οποίος επίσης δε δέχτηκε ερωτήσεις. Ακολουθεί η δήλωσή του:
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟΥ
Ακόμη μια φορά καλούμαι να σταθώ απέναντι από μια έδρα δικαστηρίου, για να κάνω αυτό που εσείς θέλετε να λέτε απολογία. Όμως, για έναν αναρχικό, για έναν επαναστάτη δεν υπάρχουν περιθώρια για καμία απολογία σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Οι πράξεις μας κρίνονται απ’ την ιστορία, απ’ τα κινήματα, απ’ τους ανθρώπους του αγώνα και μόνο απ’ αυτούς. Δεν θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε στους εχθρούς της ελευθερίας, να ‘χουν αυτό το ρόλο.
Άλλωστε, τα αναλυτικά εργαλεία που προσφέρει η αστική δικαιοσύνη και που χρησιμοποιείτε εσείς, για να αξιολογήσετε τις πράξεις και τα κίνητρα ανθρώπων οι οποίοι συνειδητά επέλεξαν να αντιταχθούν σ’ αυτό το σύστημα, δεν μπορούν ούτε κατά προσέγγιση να εντοπίσουν τις πραγματικές επιπτώσεις των πράξεων αυτών στην κοινωνία, να ερμηνεύσουν τα πραγματικά μας κίνητρα.
Η αδυναμία σας αυτή να κατανοήσετε τους λόγους και τα αίτια πίσω απ’ τις επιλογές μας, όμως, προφανώς δεν περιορίζεται μόνο στην έλλειψη αναλυτικών εργαλείων, αλλά, παράλληλα, είναι αποτέλεσμα της ξεκάθαρης θέσης σας μέσα σ’ αυτό το σύστημα και της πολιτικής σας συστράτευσης με το κυρίαρχο στρατόπεδο. Μια θέση που φάνηκε καθαρά, κιόλας, στην πρωτοφανή παρέμβαση (μια απ’ τις πολλές) της εισαγγελέως κατά τη διάρκεια εξέτασης αστυνομικού της αντιτρομοκρατικής, όπου ευθαρσώς δήλωσε ότι εμείς (ως αναρχικοί και κατηγορούμενοι) ζηλεύουμε την ”τύχη” και την ζωή του. Μια δήλωση, που όταν κατάλαβε βέβαια πόσο γελοία ήταν, την πήρε πίσω και είπε πως εννοούσε κάτι άλλο… Φαντάστηκε, δηλαδή, η εισαγγελέας της δίκης, ότι θα μπορούσαμε ποτέ να ζηλέψουμε τη ζωή ενός εντεταλμένου σκυλιού του συστήματος. Ενός ανθρώπου ο οποίος βρίσκει νόημα στην ύπαρξη του μόνο παρακολουθώντας τις ζωές άλλων ανθρώπων και σέρνεται πίσω τους υποκλέπτοντας τις επαφές τους, τις οικογενειακές τους στιγμές, τις τηλεφωνικές τους επικοινωνίες, τις συντροφικές τους σχέσεις, κι όλα αυτά για το καλό δήθεν της κοινωνίας. Όχι λοιπόν! Μια τέτοια ζωή δεν τη ζηλεύουμε, αντιθέτως, την σιχαινόμαστε.
Όμως, η δήλωση αυτή πέρα απ’ τη σαφή θέση της εισαγγελέως στο πλευρό των αστυνομικών δυνάμεων ως κομμάτι του κατασταλτικού μηχανισμού, δείχνει πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν ότι επιτελούν έργο αποδίδοντας δικαιοσύνη και κρίνοντας τις πράξεις και τις επιλογές αγωνιστών. Εκ’ των πραγμάτων, λοιπόν, ο ρόλος σας δεν είναι άλλος απ’ την προστασία της σταθερότητας αυτού του συστήματος. Καλείστε να εξυπηρετείτε τα συμφέροντα των μεγαλοεγκληματιών, που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό και καταπατούν τους οικονομικά ασθενέστερους με μοναδικό κίνητρο το κέρδος. Είσαστε τα επιφανή και καλολαδωμένα γρανάζια στην καπιταλιστική μηχανή.
“Να μην ακούω και να μην βλέπω που πατώ. Να μην νογάω να ‘χω το στόμα βουλωτό”.
Στα λόγια αυτά του Βάρναλη συμπυκνώνεται όλη η ουσία των διώξεων μας, αυτό είναι που παλεύουν να πετύχουν οι προστάτες αυτού του συστήματος σε κάθε αίθουσα που δικάζονται σύντροφοι αναρχικοί. Είναι διακαής πόθος των διωκτικών μηχανισμών και της άρχουσας τάξης, να λυγίσουμε απ’ το φόβο μιας πολύχρονης φυλάκισης, να σκύψουμε τελικά το κεφάλι και να μπούμε και εμείς με τη σειρά μας στη “γραμμή”. Ελπίζουν σε μια μεταμέλεια από πλευράς μας, γιατί όσο και να προσπαθούν να υποβαθμίσουν και να απoνοηματοδοτήσουν τον αγώνα μας, φοβούνται τους ανθρώπους που γνωρίζουν τι και για ποιό λόγο πολεμούν. Φοβούνται όλους εμάς, που σε πείσμα των καιρών αρνούμαστε να δεχτούμε την ωμή επιβολή της παντοδύναμης καπιταλιστικής μηχανής και παλεύουμε για την ανατροπή της. Εμάς που αγωνιζόμαστε για την ολοκληρωτική καταστροφή του καπιταλισμού, των δεσμών που επιβάλλει στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, όπως και των σχέσεων εξάρτησης που συνδέουν το σύνολο της.
Αν για κάτι κατηγορούμαι σήμερα εδώ, λοιπόν, είναι γιατί έχω επιλέξει συνειδητά, εδώ και χρόνια το στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Κατηγορούμαστε από ένα διεφθαρμένο σύστημα, επειδή έχουμε βαθιά μέσα μας το αίσθημα του δικαίου, επειδή δεν παραχωρούμε αμαχητί το μονοπώλιο της βίας στο κεφάλαιο και το κράτος που το εκπροσωπεί. Κατά τ’ άλλα δεν υπάρχει κανένα απολύτως ουσιαστικό στοιχείο, που να εμπλέκει εμένα ή τους υπόλοιπους συντρόφους που δικάζονται για τις ίδιες υποθέσεις εδώ με τις ενέργειες, για τις οποίες κατηγορούμαστε. Με εξαίρεση βέβαια το νέο σχετικά “υπερόπλο” των διωκτικών μηχανισμών, το DNA, πάνω στο οποίο έχει στηθεί το μεγαλύτερο κομμάτι μιας εκ’ των δύο υποθέσεων, όπως άλλωστε και πολλές ακόμα υποθέσεις αναρχικών. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η υπόθεση του συντρόφου Τάσου Θεοφίλου, που πρωτόδικα καταδικάστηκε με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο ένα DNA σε κινητό αντικείμενο.
Ουσιαστικά, μιλάμε για το πιο ασαφές, αλλά παράλληλα ευέλικτο ως προς τη χρήση του αποδεικτικό στοιχείο. Ακόμη και σε επιστημονικό επίπεδο είναι ανακριβές ως προς την επεξεργασία του. Αλλά και πέρα απ’ τα επιστημονικά κενά που έχει η ανάλυση και η εξέταση του DNA απ’ τις αστυνομικές αρχές, είναι γεγονός ότι μεταφέρεται με τεράστια ευκολία. Δε χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας, για να καταλάβει ότι, όταν ιδρώνει αφήνει αυτόματα DNA. Τι μας δείχνει, λοιπόν, αυτό; Ότι ακριβώς λόγω της φύσης του συγκεκριμένου στοιχείου και της χρήσης του απ’ τις αστυνομικές αρχές ως αλάνθαστο και απόλυτο, ο οποιοσδήποτε έχει φιλικές, συντροφικές σχέσεις ή απλώς γνωρίζει κάποιον που συλλαμβάνεται απ’ την αντιτρομοκρατική είναι εν δυνάμει συνεργός. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για μείγματα DNA, όπου πέρα απ’ το γεγονός της ευκολίας στην μεταφορά τους, θα λέγαμε ότι είναι σαν να ψάχνεις σε έναν τηλεφωνικό κατάλογο νούμερα που να τελειώνουν με μια συγκεκριμένη αλληλουχία αριθμών. Σχεδόν πάντα, λοιπόν, θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Βέβαια, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από καθαρή πιθανολογία, που ακολουθεί τους κανόνες της τυχαιότητας. Ένα μείγμα DNA μπορεί να εμπεριέχει το DNA εκατοντάδων ανθρώπων, ακριβώς, λόγω των συνδυασμών που μπορεί να προκύψουν απ’ την ένωση δύο ή και περισσότερων γενετικών τύπων
Πιο συγκεκριμένα, σε ό, τι αφορά εμένα κατηγορούμαι σ’ αυτό το δικαστήριο για 2 υποθέσεις. Η μία αφορά 4 εμπρησμούς σε στόχους πολιτικού και κατασταλτικού περιεχομένου, την ευθύνη των οποίων έχει αναλάβει ο Νίκος Ρωμανός και η δεύτερη είναι οι 3 βομβιστικές επιθέσεις της Σ.Π.Φ., που εντάσσονται στο βούλευμα του “Χαλανδρίου”, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Εδώ, λοιπόν, θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής. Είμαι αναρχικός, εχθρός και πολέμιος αυτού του συστήματος, κομμάτι ενός πολυτασικού χώρου που αιώνες μάχεται στο πλευρό των κοινωνικά και ταξικά ασθενέστερων. Όμως, ποτέ δεν υπήρξα μέλος της οργάνωσης Σ.Π.Φ., όπως εσείς με κατηγορείτε, κάτι το οποίο δήλωσα άλλωστε απ’ την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου. Τώρα, και στις 2 υποθέσεις που κατηγορούμαστε υπάρχουν εξίσου παράλογες συνδέσεις ατόμων με πράξεις, που ξεφεύγουν ακόμα κι απ’ το δικό σας νομικό σύστημα. Στην ουσία, αποτελούν μια ευθεία επίθεση στις συντροφικές σχέσεις και στην ίδια τη φύση του αναρχικού κινήματος, την αλληλεγγύη. Είναι πασιφανές, λοιπόν, ότι ο πραγματικός λόγος που μου ασκήθηκε αυτή η δίωξη, δεν είναι η ύπαρξη στοιχείων, αλλά η προγενέστερη καταδίκη μου για ένοπλη ληστεία σε τράπεζα στο Βελβεντό. Μια ενέργεια για την οποία έχω αναλάβει πλήρως την ευθύνη, απ’ την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου, όπως και οι 3 σύντροφοι που πραγματοποιήσαμε μαζί τη ληστεία. Αυτό αποτέλεσε και το μοναδικό στοιχείο, για να κατηγορηθούμε όλοι όσοι καταδικαστήκαμε στη δίκη του Βελβεντού για την υπόθεση των εμπρησμών.
Όμως, αυτή η δίωξη εξυπηρετεί ταυτόχρονα αρκετούς σκοπούς. Απ’ τη μια την στοχοποίηση των συντροφικών σχέσεων, και απ’ την άλλη την εξασφάλιση της παραμονής μας στη φυλακή μετά την παρέλευση του 18μήνου προφυλάκισης. Έτσι, ενώ όλα τα στοιχεία και τα υποτιθέμενα ευρήματα βρέθηκαν κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά την σύλληψή μας, οι ανακριτές που ανέλαβαν την υπόθεση φρόντισαν να διαχωρίσουν τα βουλεύματα και να μας προφυλακίσουν για δεύτερη φορά, εξασφαλίζοντας έτσι ότι με 30 μήνες προφυλάκισης δεν θα αποφυλακιστούμε λόγω της δεδομένης κωλυσιεργίας που χαρακτηρίζει τα ειδικά δικαστήρια.
Βέβαια, όλος αυτός ο κατατεμαχισμός των υποθέσεων σε πολλές διαφορετικές δικογραφίες -άρα και δίκες-, ουσιαστικά, παρατείνει και τον συνολικό χρόνο φυλάκισης μας σε βαθμό αναντίστοιχο ακόμη και των ποινών που επιβάλλει η ίδια η αστική δικαιοσύνη. Κι αυτό δεν αφορά μόνο εμάς, καθώς όπως εμείς έχουμε συμπληρώσει 3 χρόνια σ’ αυτή την κατάσταση, αντίστοιχα υπάρχουν σύντροφοι που μετά από 5 χρόνια φυλακής περιμένουν ακόμα να τελειώσουν τα πρωτόδικα τους. Η απόφαση, λοιπόν, είναι μία, έχει ληφθεί εκ’ των προτέρων και αφορά όλους όσους συνειδητά αντιστέκονται σ’ αυτό το σύστημα και τελικά πέφτουν στα χέρια των δυνάμεων καταστολής: Πολύχρονη φυλάκιση με κάθε μέσο, θεμιτό ή μη, νόμιμο ή παράνομο, καταπατώντας ακόμα και τους δικούς σας νόμους. Γι’ αυτό το λόγο στήνονται δικογραφίες πραγματικά στον αέρα και θα εξηγήσω τι εννοώ.
Στην περίπτωση των εμπρησμών δεν υπάρχει απολύτως κανένα στοιχείο που να με εμπλέκει με τις ενέργειες αυτές. Οι μάρτυρες που ήρθαν εδώ, δεν είπαν απολύτως τίποτα που να στηρίζει τις κατηγορίες σε βάρος μας, ούτε αναγνώρισαν κανέναν από εμάς. Μέχρι και μάρτυρας που ήταν μπροστά την στιγμή μιας επίθεσης και είδε το πρόσωπο του δράστη, ενώ είπε πως θα τον αναγνώριζε αν τον έβλεπε μπροστά του, δήλωσε ξεκάθαρα πως δεν αναγνωρίζει κανέναν. Παράλληλα, δε βρέθηκε ούτε αποτύπωμα μου, ούτε καν το σαθρό ως αποδεικτικό στοιχείο DNA, είτε στα σημεία των επιθέσεων, είτε στα σπίτια που βρέθηκαν τα υποτιθέμενα πειστήρια.
Φυσικά, εδώ πρέπει πάλι να ξεκαθαρίσουμε το εξής: προφανώς τις συντροφικές μας σχέσεις τις τιμάμε και δεν τις αρνούμαστε σε καμία περίπτωση, οπότε και η ύπαρξη αποτυπωμάτων ή DNA σε σπίτια που διέμεναν σύντροφοι και δεν βρέθηκε τίποτα ουσιαστικό, δε θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει κατηγορία, πόσο μάλλον να αποδείξει εμπλοκή για κάποιον από μας στους εμπρησμούς. Όμως, για μένα το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ούτε αποτύπωμα, ούτε DNA μου στα σπίτια που μπήκε η αντιτρομοκρατική μετά τη σύλληψή μας, οδήγησε τις ανακριτικές αρχές σε ένα ακραίο και παράλληλα ευφάνταστο συλλογισμό, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η δίωξη μου. Παρουσιάζεται λοιπόν ως στοιχείο, η διαμονή μου σε ξενοδοχείο του Βόλου, μια μέρα πριν τη ληστεία στο Βελβεντό μαζί με τον σύντροφο Δημήτρη Πολίτη. Όσο και να ψάξει κανείς, να διακρίνει έστω και ένα ψήγμα λογικής πίσω απ’ αυτό τον συλλογισμό πραγματικά θα πέσει στο κενό. Είναι σαν να λένε ανοιχτά οι ανακριτικές αρχές, ότι ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία, η συμμετοχή σου στη ληστεία του Βελβεντού συνεπάγεται την ενοχή σου και σε μια σειρά άλλων αδικημάτων. Μια λογική ακροβασία που καταδεικνύει το μένος των δυνάμεων καταστολής απέναντι στους ταξικούς τους εχθρούς.
Όμως, πέρα απ’ την παντελή έλλειψη στοιχείων, σ’ αυτή τη δικογραφία συναντάμε άλλο ένα παράδοξο, που φυσικά εντάσσεται κι αυτό στα πλαίσια της διόγκωσης του κατηγορητηρίου. Βλέπουμε επιθέσεις που έχουν γίνει από ομάδες με συγκεκριμένο όνομα εντελώς αυθαίρετα να αποδίδονται στην οργάνωση Σ.Π.Φ.. Γράφει, λοιπόν, μέσα στη δικογραφία, ότι οι επιθέσεις αυτές για τις οποίες έχουν αναλάβει την ευθύνη κάποιες ομάδες, είναι επιθέσεις της Σ.Π.Φ. απλώς με άλλο όνομα. Άλλη μια απόδειξη για το πόσο μακριά είναι οι ανακριτές απ’ την πραγματικότητα, πόσο δύσκολο τους είναι να κατανοήσουν πολιτικά την ροή και την κίνηση του α / α χώρου.
Για άλλη μια φορά το “δόγμα Marini” δείχνει τον τρόπο, αποδεικνύοντας πως το τσουβάλιασμα υποθέσεων κάτω από μια κοινή οργάνωση, είναι η πιο πρόσφορη τακτική για να πετύχουν το στόχο τους, με τις ελληνικές αρχές, βέβαια, να ξεπερνούν κατά πολύ σε φαντασία τις αντίστοιχες ιταλικές. Στην Ελλάδα αυτή η τακτική εφαρμόστηκε απ’ το 2009 και μετά, με οργάνωση “ομπρέλα” την Σ.Π.Φ. Έτσι, όποιος αναρχικός συλλαμβάνεται για ένοπλη δράση γίνεται αυτόματα μέλος της Σ.Π.Φ. και οι όποιες κατηγορίες του αναβαθμίζονται στα πλαίσια του 187α. Έναν νόμο τόσο ασαφή και διευρυμένο ως προς τη γκάμα των κατηγοριών, που πραγματικά ερμηνεύεται κατά το δοκούν, αναλόγως με τα συμφέροντα των εγχώριων ελίτ και εξυπηρετώντας πάντα την πολιτική εξουσία σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση γιατί έχει μια σημασία να φανεί η χρήση του 187α ως εργαλείο καταστολής των ριζοσπαστικών κινημάτων, αλλά και πως επιβάλλεται η εφαρμογή του απ’ το κεφάλαιο παγκοσμίως, το οποίο οχυρώνεται πίσω από τέτοιους νόμους μπροστά στο φόβο (των) κοινωνικών αναταράξεων. Τον Ιανουάριο του 2015, λοιπόν, ανέβηκε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται ως ριζοσπαστική αριστερά. Από θέση αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ κατά καιρούς υιοθετούσε μια σχετικά επιθετική φρασεολογία απέναντι στις δυνάμεις καταστολής και σε διάφορες αιχμές της, που αφορούν άμεσα το ανταγωνιστικό κίνημα. Ανάμεσα σ’ αυτές είχε μιλήσει και για τους αντιτρομοκρατικούς νόμους, τους οποίους είχε χαρακτηρίσει ως αντισυνταγματικούς και βέβαια υποσχόταν την κατάργησή τους σε περίπτωση που γινόταν κυβέρνηση.
Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, αναρχικοί και κομμουνιστές κρατούμενοι προχωρήσαμε σε απεργία πείνας με μια σειρά αιτημάτων, που χτυπούσαν στην ουσία του το καθεστώς εξαίρεσης που είχε επιβληθεί τα τελευταία χρόνια με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης. Στοχεύσαμε, λοιπόν, στην εμπροσθοφυλακή της καταστολής, τους αντιτρομοκρατικούς νόμους, τις φυλακές τύπου Γ’, τον λεγόμενο “κουκουλονόμο”, την χρήση και την ανάλυση του DNA ως αποδεικτικό στοιχείο και παράλληλα την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας. Απ’ την πλευρά μας αυτή η απεργία είχε διπλό σκοπό, αφενός την ικανοποίηση των αιτημάτων μας και αφετέρου μια μετωπική σύγκρουση του ανταγωνιστικού κινήματος με τον ΣΥΡΙΖΑ ως διαχειριστή της εξουσίας.
Βέβαια, παρά τις προεκλογικές κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ περί κατάργησης του 187α, προφανώς συντάχθηκε πλήρως με τις εντολές του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου και, φυσικά, δεν ακούμπησε τον αντιτρομοκρατικό ούτε καν σε επίπεδο ρητορικής. Τελικά, αν κάτι πετύχαμε στο 100% και φάνηκε ξεκάθαρα, ήταν το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, είτε αυτή “φοράει” τα ροζ και παρουσιάζεται αριστερή, είτε με τα μπλε και τα πράσινα, έρχεται απ’ τα δεξιά. Η αλήθεια είναι μια. Η εξουσία βασίζεται στην καταστολή και την τρομοκράτηση του κοινωνικού ιστού, έτσι ώστε να διατηρεί την θέση ισχύος της παρά τις τεράστιες ταξικές αντιθέσεις που γεννάει η συστηματική εκμετάλλευση των “από τα κάτω”.
Πώς αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε οι εξουσιαστές να συντηρήσουν την θέση τους, αν όχι μέσω της άγριας επιβολής και της βίας; Δομικό συστατικό του συστήματος, εξάλλου, είναι η βία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας σε κάθε σχέση που καλλιεργείται και αναπαράγεται μέσα στον καπιταλισμό. Μόνο μια επανάσταση που θα ανατρέψει αυτό το σύστημα και θα φέρει στη θέση του τις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης, θα μπορέσει πραγματικά να εξαλείψει τη βία που παράγει η εξουσία. Μέχρι τότε, όμως, δουλειά μας ως επαναστάτες είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση του μονοπωλίου της βίας απ’ τον κρατικό μηχανισμό. Το πέρασμα στην επίθεση και η δημιουργία δεσμών στο εσωτερικό του κινήματος, που θα ανταποκρίνονται στα προτάγματα μας και διαχέοντας τα στους κοινωνικά ασθενέστερους, να ξεπεράσουμε στην ουσία την εσωτερίκευση του φόβου και της καταπίεσης που επιβάλουν οι καιροί μας.
Κλείνοντας αυτή την παρένθεση, θα ξαναπεράσω στα υποτιθέμενα στοιχεία που δένουν τις υποθέσεις και πιο συγκεκριμένα στην εργαλειακή χρήση μιας δεξαμενής διώξεων και κατασκευής ενόχων, του σπιτιού στο Χαλάνδρι στο οποίο έγινε η έφοδος το Σεπτέμβριο του 2009. Με την έφοδο εκείνη, λοιπόν, και την εύρεση ενός εκρηκτικού μηχανισμού στο εσωτερικό του σπιτιού μπήκαν οι βάσεις για ένα κυνήγι μαγισσών, που πρωταρχικό στόχο είχε την αδρανοποίηση ενός δυναμικού κινήματος, που αναπτύχθηκε μετά την εξέγερση του 2008 και αποτελούσε αγκάθι για τον κρατικό μηχανισμό.
Φυσικά η επιχείρηση αυτή της αντιτρομοκρατικής δεν ήταν η μόνη που εκδηλώθηκε από πλευράς κυριαρχίας, αλλά είχε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που την καθιστούσαν ιδιαίτερα χρήσιμη στη δεδομένη εποχή και όπως φάνηκε στην πορεία παρέμεινε ως εργαλείο διώξεων μέχρι σήμερα. Το σπίτι στο Χαλάνδρι λοιπόν, απ’ την πρώτη στιγμή παρουσιάστηκε απ τα media ως η “γιάφκα των Πυρήνων” , ως το μέρος που μαζεύονταν δεκάδες “τρομοκράτες” και διάφορα άλλα τρομερά πράματα για να στρώσουν το έδαφος επί της ουσίας γι αυτό που θα ακολουθούσε απ τους ανακριτές που ανέλαβαν την υποθέση. Το αποτέλεσμα ήταν να βαφτιστεί γιάφκα ένα σπίτι που έμπαιναν μέσα δεκάδες άτομα(κάτι που φάνηκε και απ’ το εύρος των αποτυπωμάτων που βρέθηκαν στο εσωτερικό του) και εν δυνάμει “τρομοκράτες” όλοι όσον βρέθηκαν τα αποτυπώματα τους εκεί. Με το ενδιαφέρον των αρχών να εστιάζει βέβαια στους “στιγματισμένους” αναρχικούς, το αστυνομοδικαστικό σύμπλεγμα κατάφερε να σπείρει το φόβο σ’ αυτό που τότε αποτελούσε ένα υπό διαμόρφωση κίνημα και τελικώς να απομονώσει σε ένα βαθμό τους ανθρώπους περιορίζοντας την δυναμική αυτού.
Η αρχή της συλλογικής ευθύνης και η ποινικοποίηση των συντροφικών σχέσεων αποτέλεσε τη δαμόκλειο σπάθη για τον αναρχικό χώρο κάτι που το κράτος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και το βλέπουμε ακόμα και σήμερα στην ακραία του εκδοχή , με τις προφυλακίσεις μανάδων και συζύγων φυλακισμένων αναρχικών.
Όμως, έχει μια σημασία το γιατί και κάτω από ποιές συνθήκες ανασύρθηκε στην επιφάνεια το βούλευμα του Χαλανδρίου 5 χρόνια μετά τις πρώτες συλλήψεις.
Το 2014, λοιπόν, και ενώ ο σύντροφος Κώστας Σακκάς είχε αποφυλακιστεί μετά από μια πολυήμερη απεργία πείνας, έγινε μια προσπάθεια απ’ τους αστυνομοδικαστικούς κύκλους να προφυλακιστεί εκ νέου. Αρχικά, με την υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών του όρων και στη συνέχεια προσπαθώντας να του φορτώσουν μια νέα υπόθεση 4 χρόνια μετά τη σύλληψη του. Τελικά, η υπόθεση αυτή ήταν το “Χαλάνδρι” με την πρόφαση, ότι ταυτοποιήθηκαν τα αποτυπώματα του σε μια σακούλα που βρέθηκε κατά την έρευνα του σπιτιού. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξανάνοιξε η δικογραφία του Χαλανδρίου, η μανιώδης προσπάθεια να προφυλακίσουν τον σύντροφο Κώστα Σακκά. Φυσικά, αυτή ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να φορτώσουν σε μένα και στο σύντροφο Νίκο Ρωμανό άλλη μια υπόθεση, παρατείνοντας έτσι και την δικιά μας δικαστική ομηρία. Τρία αποτυπώματα για μένα, λοιπόν, ένα σε μπουκάλι μπύρας, ένα σε πληκτρολόγιο υπολογιστή κι ένα σε βιβλίο μαθηματικών που βρέθηκε στο πατρικό σπίτι του φίλου, συμμαθητή και συντρόφου Αλέξανδρου Μητρούσια. Αποτυπώματα σε κινητά αντικείμενα που οι αστυνομικές αρχές γνώριζαν την ύπαρξη τους απ’ το 2012, όταν και ασκήθηκε η δίωξη για τις 250 επιθέσεις της Σ.Π.Φ. το διάστημα 2008 με 2010.
Στην δικογραφία εκείνη του 2012 αναφέρεται και το όνομα μου ως αποτύπωμα που ταυτοποιήθηκε σε “ευρήματα” απ’ το σπίτι του Χαλανδρίου. Προφανώς όμως τότε, μέχρι και αυτοί οι “στρατευμένοι” ανακριτές που είχαν αναλάβει την υπόθεση, θεώρησαν πως τα στοιχεία αυτά δεν ήταν επαρκή για να ασκηθεί δίωξη. Κι όμως, δυο χρόνια μετά τα ίδια τρία αποτυπώματα σε κινητά αντικείμενα καμίας απολύτως σημασίας είναι αρκετά για να μου ασκηθεί δίωξη. Τι άλλαξε απ’ το 2012 μέχρι το 2014; Τίποτα απολύτως! Εκτός απ’ το ότι με συνέλαβαν για τη ληστεία στο Βελβεντό. Το συμπέρασμα είναι απλό, λοιπόν, διώκομαι σ’ αυτή τη δικογραφία επειδή είμαι αναρχικός και συμμετείχα σε ένοπλη ληστεία.
Όσο για το αποτύπωμα στο βιβλίο που βρέθηκε στο πατρικό σπίτι του Αλέξανδρου Μητρούσια, πραγματικά, αγγίζει τα όρια της παράνοιας το πως αυτό μπορεί να είναι ενοχοποιητικό στοιχείο. Για την ακρίβεια απορώ πως βρέθηκε μόνο ένα αποτύπωμά μου, καθώς μιλάμε για το πατρικό σπίτι ενός φίλου μου, που το είχα επισκεφθεί αρκετές φορές. Αλλά μάλλον τα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής θα θεώρησαν πιο ύποπτο το αποτύπωμα σε ένα βιβλίο, καθώς αυτό αποδεικνύει ότι διαβάζαμε! Πραγματικά, αν αυτά τα στοιχεία επαρκούν για την καταδίκη μου, καλύτερα να αποφεύγουμε όλο αυτό το θέατρο που λέτε δίκη και να έρχονται οι ποινές για τους αντιφρονούντες απ’ ευθείας απ’ τα γραφεία της αντιτρομοκρατικής.
Είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για μια δίκη πολιτικής σκοπιμότητας, όπου το μοναδικό στοιχείο είναι η πολιτική μας ταυτότητα και η πορεία μας ως αναρχικοί. Το ότι δεν αποκηρύσσουμε τις αξίες μας και δηλώνουμε αδίστακτα αναρχικοί, εχθροί αυτού του συστήματος στο πλευρό των καταπιεσμένων. Αυτό μας καθιστά ένοχους. Και θα είμαστε μονίμως ένοχοι σε έναν καπιταλιστικά πλασμένο κόσμο. Ένοχοι επειδή παλεύουμε για την ανατροπή του και την ολοκληρωτική καταστροφή αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης. Έχουμε πόλεμο κι αυτό είναι πλέον ξεκάθαρο στον καθένα. Όσο η οικονομική αφαίμαξη βαθαίνει και εντείνεται προς τους ταξικά ασθενέστερους, η πλευρά της κυριαρχίας οχυρώνεται και συντονίζει την επίθεση σ’ ό, τι συνολικά αντιστέκεται. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες είναι ακραίες και οι απαντήσεις που ετοιμάζονται απ’ την πλευρά των εξουσιαστών, θα είναι εξίσου ακραίες. Η Ευρώπη των ελεύθερων μετακινήσεων, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, μετατρέπεται σε ένα νεκροταφείο μεταναστών, καταργεί διασυνοριακές συνδέσεις μέσω τρένων για να εμποδίσει την μετακίνηση προσφύγων και δίνει το ελεύθερο για την χρήση πραγματικών πυρών απέναντι τους. Πρόσφυγες οι οποίοι φεύγουν απ την χώρα τους, επειδή το δυτικό κεφάλαιο (ευρωπαϊκό και αμερικάνικο) σιγοντάρει την εμπόλεμη κατάσταση συνολικά στη μέση Ανατολή και έρχονται στην Ευρώπη να συναντήσουν την ίδια εξαθλίωση, την ίδια βία, απ’ την πλευρά των πολιτισμένων, πλέον, Ευρωπαίων.
Μόνο η Γερμανία στο έτος 2015 έκανε εξαγωγές όπλων στη μέση Ανατολή ύψους 6.35 δις ευρώ. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, από ποιούς συντηρείται αυτός ο πόλεμος. Απ’ το πολυεθνικό κεφάλαιο και απ’ τους εμπόρους όπλων που βλέπουν τον τζίρο τους να αυξάνεται κατακόρυφα. Αυτή η έκρυθμη συνολικά κατάσταση, όμως, οδηγεί παράλληλα τα μεγάλα κέντρα εξουσίας σε αναδίπλωση και προετοιμασία για τον ακραίο ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου. Τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθούμε αυτή την ακραία έκφραση του νεοφιλελευθερισμού μέσω της συμφωνίας που βρίσκεται σε εξέλιξη για την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, την λεγόμενη ΤΤΙP. Μια συμφωνία που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς διαμορφώνει εκ νέου τον παγκόσμιο χάρτη στα μέτρα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Στην ουσία μιλάμε για μια ακόμη πιο έντονη επίθεση στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, το επόμενο βήμα για την άγρια εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού μετά την παγκοσμιοποίηση.
Συνοπτικά, η συμφωνία αυτή δίνει τη δυνατότητα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις απ’ όλο τον κόσμο (πλην της Ρωσίας και της Κίνας) μέσα από ένα παγκοσμιοποιημένο νομικό και οικονομικό σύστημα, να παρεμβαίνουν ανοιχτά στις πολιτικές εξελίξεις μιας χώρας, παρέχοντας μέχρι και τη δυνατότητα να μηνύουν κυβερνήσεις σε διαιτητικά δικαστήρια εάν οι αποφάσεις που παίρνουν επηρεάζουν το ρυθμό ανάπτυξης του κέρδους τους. Μια παγκοσμιοποιημένη εταιριοκρατία που θα επιβάλει στην ουσία τις πολιτικές αποφάσεις σε κάθε χώρα, που θα συμμετέχει σε αυτή τη συμφωνία. Είτε μιλάμε για την κατάλυση των περιβαλλοντικών κανονισμών που ισχύουν σήμερα, όπου θα επιτρέπεται στις επιχειρήσεις να μηνύουν για παράδειγμα κυβερνήσεις οι οποίες αρνούνται την εξόρυξη χρυσού σε μια περιοχή, έτσι ώστε να προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον (βλέπε Σκουριές και El Dorado), είτε μιλάμε για κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και του συνδικαλισμού, καθώς οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μετεγκατασταθούν σε χώρες της Ε.Ε. ή ακόμη και πολιτείες των Η.Π.Α., που θα ισχύουν τα χαμηλότερα πρότυπα εργασίας. Με λίγα λόγια, πρόκειται για την ολοκληρωτική επικράτηση των διεθνών λόμπι σε οποιονδήποτε τομέα των δημόσιων υπηρεσιών χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό.
Παράλληλα, η ίδια συμφωνία επιχειρεί να περιορίσει και να ελέγξει συνολικά το διαδίκτυο όπου με πρόσχημα την ACTA, την εμπορική συμφωνία κατά της παραποίησης, θα δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να παρεμβαίνουν ανοιχτά στην ιδιωτική ζωή του καθενός παρακολουθώντας τις κινήσεις του στο διαδίκτυο, όποτε θεωρούν ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Φυσικά, όλη η συμφωνία πραγματοποιείτε με απόλυτη μυστικότητα κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς πρακτικά, χωρίς κανένα στοιχείο που αφορά τους όρους αυτής της συμφωνίας να έχει δει επίσημα το φώς της δημοσιότητας.
Αν μέσα από μια τέτοια συμφωνία ορίζεται η δικαιοσύνη για σας, θα το ξαναπώ πως σε κάθε περίπτωση μόνο παράνομοι μπορεί να είμαστε σε έναν κόσμο καπιταλιστικής πραγματικότητας. Τα παγκόσμια δεδομένα αλλάζουν και τα κράτη σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο οχυρώνονται απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που αντικατοπτρίζεται σ’ όλους τους εξαθλιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στην Τουρκία με το πρόσχημα του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία στην κυριολεξία πολιορκούνται ολόκληρες πόλεις, στο Ισραήλ με το ίδιο πρόσχημα δολοφονούνται καθημερινά δεκάδες άνθρωποι, που υψώνουν το ανάστημα τους. Ακόμη και στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2015 έγιναν ασκήσεις του στρατού σε αστικό περιβάλλον (στη Κω) για το ενδεχόμενο κατάλυσης της κοινωνικής ειρήνης. Όπως και το πιο πρόσφατο παράδειγμα άσκησης του στρατού, πάλι στην Ελλάδα για το ενδεχόμενο επανακατάληψης εργοστασίου από “ταραχοποιούς”, που πραγματοποιήθηκε φέτος τον Οκτώβρη. Για εμάς είναι βέβαιο, λοιπόν, πως η αστική δικαιοσύνη σας έχει φυλάξει μια ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στους εχθρούς της δημοκρατίας.
Εν μέσω όλης αυτής της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης τώρα όσο ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη συντονισμού και οργάνωσης του ανταγωνιστικού κινήματος. Απέναντί μας έχουμε μια παγκόσμια ελίτ, που αποτελείται μόλις απ’ το 1% του συνολικού πληθυσμού κι όμως κατέχει το 50% του λεγόμενου παγκόσμιου πλούτου. Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα παραχωρήσουν την εξουσία τους οικειοθελώς. Για την ακρίβεια έχουν έναν στρατό απο υποτακτικούς, που είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν γι ‘ αυτούς. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας τρομάζει, κάθε άλλο, πρέπει να μας υπενθυμίζει τις θυσίες που θα χρειαστεί να κάνουμε στην πορεία του αγώνα. Η οργάνωση μας είναι απαραίτητη στον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση.
Αν τους εχθρούς μας τους ενώνει το κέρδος, εμάς μας ενώνει η καταπίεση, η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, οι καθημερινές δολοφονίες στα σύνορα, ανθρώπων που ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά απ’ τη φρίκη του πολέμου. Μας ενώνει η ανάγκη για δικαιοσύνη, όχι όμως αυτή που εσείς και η κυρίαρχη τάξη σφετερίζεστε, αλλά την δικαιοσύνη που πηγάζει απ’ τους αγώνες που έχουν δοθεί και δίνονται ακόμα ενάντια στην εξουσία και τον καπιταλισμό, η δικαιοσύνη των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν γιατί πολύ απλά αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα να τους προσφέρει. Ο αγώνας μας είναι τώρα πιο επίκαιρος από ποτέ, ας σταθούμε όλοι, λοιπόν, ενωμένοι απέναντι στους μόνιμους δυνάστες της ανθρώπινης ελευθερίας. Να διαχύσουμε στον κοινωνικό ιστό της αρχές της αυτoοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αυτoδιαχείρισης. Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, χωρίς σύνορα, χωρίς φυλακές, χωρίς καταπίεση.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Πηγή: http://www.eksegersi.gr/
