Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που επέλεξα να φυγοδικήσω , αρνούμενος να παραδώσω το σώμα μου στα νύχια των αρπακτικών που αποτελούν το αστυνομοδικαστικό σύμπλεγμα, που με πείσμα και αυταπάρνηση αγωνιζόμουν να διατηρήσω ανέπαφο το ύψιστο αγαθό για το οποίο έχουν χυθεί ποταμοί αίματος ανά τους αιώνες, αυτό της ανθρώπινης ελευθερίας ή αλλιώς την δυνατότητα αυτοκαθορισμού μας σε ένα κόσμο σκλαβιάς και αδικίας.
Δέκα χρόνια εν τέλη από τη μέρα που οι διωκτικές αρχές σε αγαστή συνεργασία με τα κοράκια της δημοσιογραφίας, κατασκεύασαν μια κακοστημένη θεατρική παράσταση με τον τίτλο “ληστές με τα μαύρα” στοχοποιώντας και εξαπολύοντας ένα ανελέητο κυνήγι προς εμένα και τους 2 συντρόφους μου, Σίμο Σεϊσίδη και Μάριο Σεϊσίδη.
Μια κρατική σκευωρία που δεν κατάφερε να πείσει ούτε τους δικαστές αφού τόσο εγώ όσο και ο Σίμος Σεισίδης αθωωθήκαμε παμψηφεί για όλες τις κατηγορίες που μας καταλογίζονταν, όπως επίσης και ο Γιάννης Δημητράκης που αθωώθηκε για τις υπόλοιπες 6 ληστείες που του χρέωναν, καταρρίπτοντας έτσι αυτό το μύθο.
Όπως είναι φυσικό αυτό δεν είδα να παίζει σε κανένα κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ούτε να αποτελεί πρώτο θέμα το γεγονός ότι αν όλοι αυτοί οι δήθεν αντικειμενικοί γυμνοσάλιαγκες της δημοσιογραφίας έχουν εμπιστοσύνη στις αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης, πρέπει να βγουν και να παραδεχτούν ότι για πολλά χρόνια έλεγαν ψέματα κατά συρροή και κατά εξακολούθηση φωτογραφίζοντας μας για οποιαδήποτε ληστεία ή ενέργεια αντάρτικου πόλης εκείνης της περιόδου αλλά ως και σήμερα.
Η χθεσινή ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου, της αθώωσης μου για το σύνολο των κατηγοριών, είναι μια προσωπική δικαίωση για την συνειδητή και αξιοπρεπή απόφαση μου να φυγοδικήσω. Δικαίωσε την απόφαση μου να μην αποδεχτώ την σύλληψη μου και την άδικη προφυλάκιση μου για πράξεις με τις οποίες δεν είχα καμία ανάμειξη και φυσικά δεν περίμενα από την αστική δικαιοσύνη να μου το αναγνωρίσει. Ούτως ή άλλως δεν αναγνωρίζω τους δικαστικούς όρους του δίπολου αθώος ή ένοχος.
Την νίκη για την κατάρρευση της σκευωρίας και της ανάδειξης των κρατικών και μιντιακών μεθοδεύσεων την πιστώνεται επάξια το Α/Α κίνημα αλληλεγγύης που στάθηκε ανάχωμα στις ορέξεις τους. Η μεγάλη καμπάνια αντιπληροφόρησης από διάφορες συλλογικότητες, οι κινήσεις αλληλεγγύης (συγκεντρώσεις, μικροφωνικές, μοτοπορείες και αφισοκολλήσεις) και φυσικά το βροντερό παρόν των αλληλέγγυων μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα έδωσαν το μήνυμα ότι κανείς σύντροφος δεν είναι μόνος. Αυτοί είναι που με γέμισαν δύναμη και μου έδωσαν το κουράγιο να σταθώ και εγώ, θέλω να πιστεύω, στο ύψος των περιστάσεων με τη στάση μου.
Είναι μια δικαστική νίκη που έδωσε χαρά και πλέον αποτελεί παρακαταθήκη, βάζοντας έτσι ένα ακόμα λιθαράκι στην κατάρρευση παρόμοιων σκευωριών. Γιατί ουσιαστικά όταν κοπάσουν οι χαρές και τα επινίκια, αυτό που βλέπουμε είναι ότι αυτές οι κρατικές μεθοδεύσεις της στοχοποίησης, της ποινικοποίησης συντροφικών – συγγενικών σχέσεων, της συρραφής υποθέσεων με ομπρέλα τον νόμο 187Α, της διόγκωσης κατηγορητηρίων και κατασκευής ενόχων, συνεχίζουν να υφίστανται με το πιο έκδηλο και οφθαλμοφανή τρόπο, τόσο απέναντι μου με την κλήση μου από τον εφέτη – ανακριτή για ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, όσο και εναντίον άλλων συντρόφων ή μη.
Ενδεικτικά θα αναφέρω τις υποθέσεις (μητέρας και συζύγου των αδερφών Τσάκαλου, υπόθεση Μ. Θεοφίλου, υπόθεση υπερεφετείου, υπόθεση φοίνικας κ.α.).
Οπότε σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναπαυτούμε από την ομολογουμένως σημαντική αυτή νίκη, αλλά να επαγρυπνούμε.
Καλώ, λοιπόν, το κίνημα αλληλεγγύης σε συσπείρωση δυνάμεων με την δυνατή και μαζική του παρουσία στις δικαστικές μάχες όλων των συντρόφων που οι υποθέσεις τους βρίσκονται σε εξέλιξη.
Η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση του κινήματος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δίνεται αποσπασματικά ή επιλεκτικά.
Την αλληλεγγύη μας αξίζουν οι σύντροφοι που αρνούνται τις εις βάρος τους κατηγορίες και παλεύουν για την κατάρρευση τους. Την αλληλεγγύη μας αξίζουν οι σύντροφοι που αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους και δίνουν με αξιοπρέπεια και πολιτικά επιχειρήματα την μάχη τους εντός των δικαστικών αιθουσών.
Την ίδια ακριβώς αλληλεγγύη, τέλος, αξίζουν και οι σύντροφοι που απαξιώνουν την αστική δικαιοσύνη και φτύνουν κατάμουτρα τους δικαστικούς λειτουργούς, μη παζαρεύοντας την ελευθερία τους και δημιουργούν οι ίδιοι τις προϋποθέσεις για να την επανακτήσουν.
Ας αντιληφθούμε κι ας ακουστεί ρομαντικό ότι αποτελούμε τα διαφορετικά κομμάτια, του ίδιου όμως πάζλ, που όταν όμως καταφέρουν να ενωθούν, θα προκύψει η εικόνα του οράματος μας για την επανάσταση.
Ας κοιτάξουμε μπροστά ατενίζοντας αυτό το όραμα κι ας αφήσουμε τα λάθη και τις έχθρες στο παρελθόν.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Ούτε βήμα πίσω…
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
Γρηγόρης Τσιρώνης
Φυλακές Κορυδαλλού
04-06-2016
Πηγή athens.indymedia
