Τα ξημερώματα της Κυριακής 4 Δεκέμβρη επιτεθήκαμε στο υποκατάστημα της AlphaBankστην παλαιά εθνική οδό Κορίνθου/Πατρών στο Ρίο, θρυμματίζοντας όλες τις τζαμαρίες της και το ATM. Ο δρόμος αυτός αποτελεί έναν από τους κεντρικότερους εμπορικούς δρόμους της περιοχής, που φυλάσσεται όλο το 24ωρο από ιδιωτική εταιρία security. Η επιλογή του σεκιουριτά που στεκόταν ακριβώς απέναντι από την τράπεζα όσο εμείς την σπάγαμε, να μην κινηθεί προς το μέρος μας και να περιοριστεί στο να μας παίξει τα φώτα από το όχημά του, ήταν σοφή.
Με τη δράση αυτή θέλαμε να προκαλέσουμε από τη μεριά μας ένα ρήγμα στην τάξη που επιχειρεί τέτοιες μέρες να επιβάλλει το κράτος μπροστά στο φόβο της δημιουργίας εξεγερτικών γεγονότων εν όψει της 6ης Δεκέμβρη.
Η χρόνια προσπάθεια της εξουσίας να σβήσει το βίωμα του Δεκέμβρη και να διακόψει την εξέλιξη και τη μετάδοση του, αξίζει να βρίσκει μπροστά της όλο μας το μίσος να την χτυπάει ξανά και ξανά.
Η συγκεκριμένη κίνηση είναι μία έμπρακτη αποτύπωση της αναγκαιότητας για τριβή και εξοικείωση με την αναρχική επιθετική δράση. Να δοκιμάσουμε πρακτικές σαμποτάζ σε δομές της εξουσίας, να εμπλακούμε σε διαδικασία συνωμοτικής οργάνωσης, να βελτιώσουμε τα ελλείμματά μας, να ξεπεράσουμε και να σπάσουμε στην πράξη συντροφικά κάθε διαχωριστικό ρόλο και ειδικότητα που μοιράζεται βάσει της εμπειρίας, της σωματικής διάπλασης, του φύλου, της ηλικίας. Να υπερκεράσουμε αναστολές.
Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη συνταγή για τη μορφή των δράσεων και τη στόχευσή τους. Η επιστράτευση της φαντασίας και η όξυνση της, μπορεί να μας τροφοδοτεί διαρκώς με νέα μέσα και πρακτικές, ενώ παράλληλα γινόμαστε απρόβλεπτοι για τους μπάτσους. Η αποκέντρωση των παρεμβάσεών μας, η απαγκίστρωση από τα κέντρα των μητροπόλεων, οι παρεμβάσεις σε φυλασσόμενα αλλά ευαίσθητα σημεία του χάρτη, βραχυκυκλώνουν τους μηχανισμούς της αστυνομίας και διαχέουν την αναρχική δράση.
Η μέρα που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των μπάτσων ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και πυροδοτήθηκε η εξέγερση που έχει χαράξει τις ζωές μας και έχει αλλάξει τους κοινωνικούς συσχετισμούς θα μας βρίσκει πάντα στους δρόμους της οργής.
Η θέση που προτείνει την αποστασιοποίηση από τις δράσεις που λαμβάνουν χώρα τέτοιες μέρες, και τις υποβαθμίζει σε «επετείους» και «στημένα ραντεβού» συμβάλλει στη διασπορά του φόβου και του δισταγμού θεωρητικοποιώντας παράλληλα την αδράνεια.
Η δημιουργία εξεγερτικών γεγονότων και η συμμετοχή στα οδοφράγματα, είναι στιγμές/χτυπήματα στον εσωτερική μας φιλησυχία και τους συμβιβασμούς. Το χρονικό της μητρόπολης προβάλλεται μέσα μας. Η καθημερινή και πολυεπίπεδη άμεση δράση, είναι η εξωτερίκευση των αρνήσεών μας και το πέρασμα στην αντεπίθεση, ενώ αναπόφευκτα, είναι παράλληλα ένα βαθύ εσωτερικό χτύπημα που προκαλεί ρήγματα στη σύνθεσή μας.
Κανένας Δεκέμβρης να μην κυλάει ομαλά για τους δολοφόνους.
Και κάτω από τη μύτη τους και στις ανέγγιχτές τους ζώνες…
Και το Δεκέμβρη και κάθε άλλη μέρα του χρόνου…
Και στα προβλέψιμα και στον αιφνιδιασμό…
Αναρχική επίθεση.
Υ.Γ. Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ζαϊμη 11 στην Αθήνα που δέχτηκε εμπρηστική επίθεση με γκαζάκια τα ξημερώματα του Σαββάτου 3/12.
Πηγή: athens indymedia
