Αναδημοσίευση από Athens indymedia
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΜΟΥ
ΠΕΡΙ ΝΙΚΗΣ – ΗΤΤΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΟΥ
Αιχμαλωσία. Μια κατάσταση που σε θέτει πρώτα απ’ όλα αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Το λιγότερο είναι το συναισθηματικό βαρύ φορτίο που πρέπει αρχικά να κουβαλήσεις κι έπειτα το πως, το που θα τοποθετήσεις τον εαυτό σου με βάση το πλαίσιο των σκέψεων, των αντιλήψεων σου. Είναι εκείνη η στιγμή, όπου η αξιοπρέπεια και η συνείδηση σου πρέπει φλογερά να σε θωρακίσουν και να σε πεισμώσουν ακόμα περισσότερο, καθώς βρίσκεσαι στα βρόμικα χέρια του εχθρού και στον χώρο που ίσως αποτελεί την πεμπτουσία εκδήλωσης της κρατικής εξουσίας, στη φυλακή. Να σε ενισχύσουν, γιατί βιώνει μια «ήττα» όχι πραγματική, μια ήττα που την έχουν βιώσει με διαφορετικές εκφάνσεις προηγούμενοι σύντροφοι/συντρόφισσες, όπου διέσχισαν τον ίδιο διάδρομο αιχμαλωσίας με εσένα. Ασυμβίβαστα. Θα ήταν πραγματική ήττα, αν έστω για λίγο μετάνιωνες τον δρόμο σου, τις πεποιθήσεις σου, αν έριχνες μαύρη πέτρα στον επαναστατικό ορίζοντα, έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Όμως η υπεράσπιση των επιλογών σου είναι μέχρι τέλους, δεν τσαλακώνονται, επιμένεις, ανακαλύπτεις κι άλλο θάρρος, περισσότερη ψυχή, συνεχίζεις όπως συνέχισαν και οι προηγούμενοι/ες και απωθείς την ήττα σου. Γιατί η αιχμαλωσία σου δεν αποτελείται από μια ήττα που ακολουθεί την προηγούμενη. Κάθε ήττα, κάθε φυλάκιση συντρόφων/ισσών μας μπορεί να παρομοιαστεί μ’ έναν κομήτη που διασχίζει τον ορίζοντα, αλλά η ουρά του διαχέεται στον χώρο και στον χρόνο των αγώνων μας αφήνοντας υπολείμματα για τις επόμενες νίκες μας. Είτε με πολιτικο-στρατιωτική έννοια, είτε με κινηματικούς όρους, ο εγκλεισμός και η ήττα έχουν βαρύτητα σχετική στην αυτοσυνείδηση, αλλά ταυτόχρονα αποκρύπτουν και την ίδια την ουσία του αγώνα μας. Τη δύναμη και τις αδυναμίες μας. Αποκρύπτουν κάτι από τα «λάθη» και τα «σωστά» του παρελθόντος. Παράλληλα όμως, δεν μπορεί παρά να γεμίζει το τώρα και το μέλλον, καθώς το ξεπέρασμα της ήττας είναι η μόνη οδός για τη συνέχεια τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά για τους αγώνες μας. Τους αγώνες αυτούς στους οποίουςδεν πρέπει να χάσουμε την πεποίθηση ότι μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι/εςκαι στους οποίους δεν μπορεί να είμαστε τίποτε άλλο, παρά ταγμένοι/ες.
Η απαγωγή μου αρχικά από τους μπάτσους κι έπειτα η φυλάκιση μου από τη δικαστική μαφία είναι ένα «κόστος πιθανοτήτων» όπου δημιουργείται από τις επιλογές, τη συγκρότηση κριτικής σκέψης, την ταγμένη συμμετοχή στην πάλη ενάντια σ’ αυτόν τον άσχημο κόσμο του κράτους και του καπιταλισμού. Είναι μια πολιτική / ιδεολογική συνέπεια (βάση της διαδικασίας πιθανοτήτων) που κάθε αναρχική/ος αγωνιστής/στρια που παλεύει έμπρακτα, δραστήρια και δεν κρύβεται μπορεί να βιώσει και να βρεθεί αλυσοδεμένος/η στο δύσκολο πεδίο της φυλακής. Και στην περίπτωση μου, είναι μια προσπάθεια εξόντωσης κι εκφοβισμού με βάση τα παραπάνω, όμως όχι αποκλειστικά στο πρόσωπο μου όντας στοχοποιημένος κι εγκάθειρκτος, αλλά και στην Κοινότητα Κατειλημμένων Προσφυγικών, όπου είμαι μέλος της κι επιπλέον στον ευρύτερο αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο. Η αιχμαλωσία μου, όπως και η αιχμαλωσία άλλων συντρόφων/ισσών διαχρονικά, ασχέτως υποθέσεων, είναι μια πρόκληση σε μια πολύπλοκη κι εξελισσόμενη πραγματικότητα, αλλά μπορεί και να είναι ακόμα μια ιχνηλάτηση για το προχώρημα, για την εξέλιξη ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και στρατηγικά ενάντια στις εξουσίες και στα καμώματα του κράτους. Έτσι λοιπόν, η πιθανότητα της αιχμαλωσίας είναι κάτι που κάθε άνθρωπος ο οποίος δεσμεύεται στην επαναστατική προοπτική και που δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, παρά ταγμένος, έχει συνεχώς μπροστά του, ξεκινώντας από τον μύθο που αφηγείται την ιστορία του αλυσοδεμένου στον βράχο Προμηθέα μέχρι τους αιχμάλωτους αναρχικούς επαναστάτες / αγωνιστές/ριες ανά τον κόσμο στο σήμερα.
Τα κατειλημμένα Προσφυγικά Λ. Αλεξάνδρας είναι ένας χώρος, ένα απελευθερωμένο έδαφος αγώνα όπου έχει δεχθεί τα πυρά της κρατικής καταστολής πολλές φορές, κάποιες μικρότερης εμβέλειας κι άλλες μεγαλύτερης. Χαρακτηριστική είναι η επίθεση αστυνομίας και φασιστών το 2016 όπου οργανωμένα η γειτονιά και αλληλέγγυοι σύντροφοι/ισσες απέκρουσαν. Αλλά και το 2019 με τη συμβολή της αντιτρομοκρατικής στα φαινομενικά πλαίσια έρευνας για την Επαναστατική Αυτοάμυνα. Στις 22 Νοέμβρη το κράτος της αστυνομίας εισέβαλλε ξανά στη γειτονιά των Προσφυγικών, αρχικά απάγοντας εμένα, στήνοντας ένα ολόκληρο τρομοσόου και βασίζοντας τον υποτιθέμενο θρίαμβο τους στη σύλληψη του εμπρηστή του δημοσιογραφικού ομίλου REAL και στη συνέχεια, επιχείρησαν να επεκταθούν υλοποιώντας τον απώτερο σκοπό τους, την τρομοκράτηση της γειτονιάς και την προσπάθεια εκκένωσης του κατειλημμένου εδάφους. Η κατασταλτική πίεση έγινε σε τέτοιο βαθμό ασφυκτική δημιουργώντας μια ιδιαίτερη συνθήκη, η οποία όμως, δεν στάθηκε ικανή να απομακρύνει το «κοινωνικό» και αγωνιστικό σώμα της υπεράσπισης και να εμποδίσει την αλληλεπίδραση που ασκήθηκε μεταξύ τους. Η επιλογή κάποιων να υπερασπιστούν μαχητικά, με σφοδρότητα και χωρίς να υπολογίσουν κόστος την κρατική εξουσία, συνδέει αλλά ταυτόχρονα απελευθερώνει ιδέες, διαχέει προτάγματα, μεταδίδει τη φωνή τους, χαρακώνει, χαράσσει, αυλακώνει ρωγμές στις βιτρίνες τους και καταδεικνύει την αλληλεγγύη, την αντίσταση. Την ίδια την ουσία της ζωής. Ο τρόπος που η πραγματικότητα της κρατικής εξουσίας διαταράσσεται από την «κοινωνική αυτοάμυνα», η οποία προκαλεί μια μαχητική υπεράσπιση των χώρων μας, των καταλήψεων, των εκκολαπτηρίων αγωνιστών/ριών, είναι μια ακόμη διεργασία για να ζούμε την ιστορία στο τώρα και όχι παρελθοντικά ή μελλοντικά. Η «κοινωνική αυτοάμυνα» καθιερώνει μια διαφορετική σχέση με τον κόσμο, ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Έτσι, μαθαίνοντας να υπερασπίζονται τον εαυτό τους ατομικά, το συλλογικό σώμα και τα απελευθερωμένα εδάφη από το κράτος, οι άνθρωποι δημιούργησαν, διαμόρφωσαν αυτή τη συνθήκη, η οποία γίνεται στην πράξη το μέσο μιας διαδικασίας για την πολιτική συνειδητοποίηση με πρόσφορη επαναστατική προοπτική.
Θα ήταν ίσως αποπροσανατολιστικό να θέσουμε το ερώτημα για τη μάχη που έδωσαν οι σύντροφοι/ισσες/ια στις 22/11/΄22 περί «νίκης» ή «ήττας». Η σκοπιά των μπάτσων θεωρούσε ότι θα χαράκωνε στη μέση, θα διαιρούσε την κοινότητα κι ότι θα χάναμε. Ήττα δεν είναι η απαγωγή μου, η δίωξη και τα νομικά τερατουργήματα τους στο πρόσωπο μου ή η τρομοκράτηση στα Προσφυγικά, γιατί η κοινότητα με τ@ αλληλέγγυ@ τ’ αντιμετώπισε, βγήκε ακόμα πιο δυνατή και άφησε ιστορική παρακαταθήκη με έδαφος προοπτικής στους αγώνες της αντιεξουσίας που διεξάγουμε ενάντια στην αλλοτρίωση που γεννά η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της ύπαρξης μας. Μέσα απ’ όλα αυτά λοιπόν, δημιουργήθηκε, γεννήθηκε ένα ακόμα σπέρμα ξεπεράσματος όχι μόνο του παρελθόντος, αλλά και των τρόπων που επιλέγουμε ν’ αντισταθούμε, αρκεί να το κατανοήσουμε. Γιατί η εμπειρία της μάχης, τα συμπεράσματα από την αυτοκριτική, οι παρακαταθήκες που αφήνει ο αγώνας μας, είναι η «νίκη» μας. Αντίστοιχα, η «ήττα» ορίζεται από το πόσο αποτυγχάνουμε να θέσουμε τα παραπάνω και το εάν συνεχίζουμε με βαθύτερα ριζώματα προοπτικής.
Υπάρχει μια πρόκληση που έχει τεθεί σήμερα με την υπόθεση μου, μια πρόκληση που χωρίζεται σε δύο κομμάτια, σε δύο παράγοντες, αλλά συνδέονται με ανάλογη σχέση. Ο πρώτος παράγοντας, να υποχρεώσουμε το κράτος σε αναδίπλωση στη δίκη μου και να κερδίσω την έξοδο μου από τη φυλακή, σπάζοντας το κατασκευασμένο κατηγορητήριο και τα ψέματα της αστυνομίας, περί εμπρησμών, για τους οποίους δεν υπάρχει καμία ανάμιξή μου και τα οποία σιγά σιγά καταρρέουν. Και ο δεύτερος παράγοντας, η ανάδειξη του δεσμού της αλληλεγγύης, ο οποίος και μέσα από τον δικό μου αγώνα θωρακίζει και τον αγώνα μας ενάντια στα σαθρά κατηγορητήρια των μπάτσων, τις απαγωγές και φυλακίσεις συντρόφων/ισσών. Αιχμιακά ζητήματα που πρέπει να βλέπουμε για το τώρα και το μέλλον. Αν προοπτικά προσδοκούμε για ένα επαναστατικό κίνημα, κάτι το οποίο στις συγκυρίες, στις συνθήκες που ζούμε σε παγκόσμιο επίπεδο είναι επιτακτικά αναγκαίο όσο ποτέ να οικοδομηθεί, η κριτική σκέψη, η συνεργασία, η υπεράσπιση και διεκδίκηση των αιχμάλωτών μας για την έξοδο τους από τις φυλακές πρέπει να επικρατούν όχι ως παράδοση, αλλά ως βασικά εργαλεία που εξασφαλίζουν την ίδια την πολιτική μας υπόσταση ως αναρχικοί/ες.
ΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΑΛΕΞΗΣ
Δ1 ΠΤΕΡΥΓΑ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ 12/7/2023
