Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η μετανάστευση δεν είναι ούτε τουρισμός, ούτε προσπάθεια διάβρωσης της «ευρωπαϊκής συνοχής» από το Ισλάμ, ούτε αναζήτηση ευκαιριών για σπουδές και καριέρα. Είναι φαινόμενο σύμφυτο του καπιταλισμού και των θρησκειών. Της εκμετάλλευσης των φτωχών χωρών, των πολέμων εθνικών και εμφυλίων. Ανθρωποι από το Μαρόκο, τη Συρία, το Μπαγκλαντές, την Σομαλία και αλλού φεύγουν από τα σπίτια τους, ξοδεύουν την όποια περιουσία τους, ρισκάρουν τη ζωή τους και υπομένουν τη κρατική πολιτική, την εκμετάλλευση και το ρατσισμό επειδή είναι αναγκασμένοι να το κάνουν. Στο διάβα τους θα βρούνε φράκτες όπως αυτός του Έβρου γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη και φυσικά η Ελλάδα πλέον έχουν οχυρωθεί στον εχθρό που λέγεται μετανάστης. Έτσι θα αναγκαστούν, για άλλη μια φορά, να πληρώσουν τα δουλεμπορικά κυκλώματα που όλα τα κράτη φυσικά και το ελληνικό τα πολεμάνε αλλά φαίνεται να είναι σε αγαστή συνεργασία μαζί τους και να πνιγούν μέσα στα κύματα μόνοι τους ή με τη βοήθεια του λιμενικού στο Φαρμακονήσι παλιότερα, κοντά στη Λέσβο πλέον. Αυτό είναι το πρώτο βήμα της λεγόμενης μεταναστευτικής πολιτικής η οποία ξετυλίγεται πλήρως όταν και αν φτάσουν στη στεριά. Εν συνεχεία πραγματοποιείται διαχωρισμός προσφύγων και μεταναστών γιατί αν φεύγεις από τον πόλεμο στην Υεμένη ή τις άθλιες συνθήκες στην Αλγερία θα πρέπει να ονομάζεσαι «λαθρομετανάστης» και να επαναπροωθείσαι. Ο παραπάνω ψευδοδιαχωρισμός αποτελεί εργαλείο αποδοτικότερης διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών από το κράτος που αυτομάτως μειώνει τον αριθμό αυτών που δικαιούνται τα ελάχιστα δικαιώματα (ίσως ελεύθερη διέλευση, ίσως κάποια έγγραφα) και αποκλείει τους υπόλοιπους. Παράλληλα αυτός ο αποκλεισμός για το ποιος αξίζει και ποιος όχι ανθρώπινη μεταχείριση και αλληλεγγύη αναπαράγεται μέσω ΜΜΕ και ΜΚΟ (οι κρατικοδίαιτοι φορείς αλληλεγγύης) στην ίδια την κοινωνία αλλά και από ένα κομμάτι του κινήματος που ηθελημένα ή μη εμμένει στον διαχωρισμό προσφυγικού-μεταναστευτικού.
Η μεταναστευτική πολιτική λοιπόν περιλαμβάνει ουρές σε κέντρα καταγραφής, κέντρα ταυτοποίησης, «hot spot» και ανοιχτά κέντρα «φιλοξενίας» (ανοιχτά στρατόπεδα κράτησης) ή διαμονή στο δρόμο μέχρι την συνέχιση του ταξιδιού, την παροχή άδειας παραμονής ή την βίαιη επιστροφή. Τα σύνορα των Ευρωπαϊκών κρατών είναι άλλοτε κλειστά και άλλοτε μερικώς κλειστά (επιτρέπεται η διέλευση μόνο των προσφύγων) μια πολιτική που ιδεολογικά νομιμοποιήθηκε πλήρως από τις επιθέσεις στη Γαλλία, το ISIS και τη γενικότερη αντιμουσουλμανική προπαγάνδα. Στους φράκτες αντικατοπτρίζονται πλήρως οι εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου για φτηνό εργατικό δυναμικό που εν τέλει αποτελούν τις κύριες αιτίες μαζί με την ποσόστωση που πολλοί μετανάστες αποκλείονται στην Ελλάδα. Ειδικά για τους πρόσφυγες και λόγω της βιαιότητας ενός πολέμου στον οποίο υποτίθεται οι δυτικοί είναι επικριτικοί εξαναγκάζεται να κάνει εκπτώσεις για να κρατήσει τα προσχήματα του ανθρωπιστικού προσωπείου (χωρίς να τους βοηθάει να εισέλθουν συντεταγμένα) παρότι εντέλει ακολουθεί παρόμοια τακτική όταν θεωρεί ότι δεν «χωράνε άλλοι». Τελικά όποιος/α παραμείνει στην Ελλάδα περιμένοντας άσυλο, χαρτιά ή απλά αποφεύγοντας να απελαθεί βιώνει μία συνθήκη εξαίρεσης, μια ασταθή κατάσταση μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας κατά την οποία η εργασιακή εκμετάλλευση είναι ο κανόνας (η Μανωλάδα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα) και η καταπίεση πολύμορφη (τράφικινγκ, μαφίες) με την αστυνομία και την απέλαση να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο. Η απουσία χαρτιών είναι το εργαλείο για τη δημιουργία πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού σε καθεστώς παρανομίας που δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα παρά μόνο την επιβίωση του. Για εμάς η ελληνική μεταναστευτική κρατική πολιτική δεν είναι ελλιπής όπως λέγαν χρόνια τώρα ΜΜΕ και πολιτικοί αλλά δομικό κομμάτι ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που διαχειρίζεται κομμάτια του πληθυσμού που θεωρούνται ότι είναι επιβλαβή ως κατώτερα με τη συνεχή επιβολή βίας και εγκλεισμού.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα βρίσκεται στη γειτονιά μας. Ονομάζεται κέντρο κράτησης Ελληνικού και εδώ και κάποιο διάστημα είναι έγκλειστες σε αυτό γυναίκες μετανάστριες με ληγμένα ή καθόλου έγγραφα που ζουν σε αυτό το θεσμικό καθεστώς ημιπαρανομίας. Ο Σύριζα μέσα στη «φιλομεταναστευτική» προεκλογική ρητορεία του υποσχέθηκε μείωση του ανώτατου ορίου κράτησης από τους 18 στους 6 μήνες αλλά τελικά πράττει ανά περίπτωση με τρίμηνες παρατάσεις. Τα πρώην κρατητήρια νυν κέντρα κράτησης είναι ιδιότυπες φυλακές για μετανάστες, αφού οι όροι εγκλεισμού και οι συνθήκες διαβίωσης είναι παρόμοιες. Ο αριθμός και η σύνθεση των κρατουμένων δεν είναι σταθερός. Αλλες αφήνονται ελεύθερες μέχρι να τις ξαναπιάσουν με την ίδια κατηγορία (έλλειψη εγγράφων) και άλλες απελαύνονται βίαια. Μία από τις κρατούμενες, η Sanaa Taleb έχει μπει στον ένατο μήνα κράτησης. Αγωνίζεται μήνες τώρα για ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και την ελευθερία της παρά τις διώξεις, τις απειλές και την βία που υπόκειται χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο: αιτήσεις αποφυλάκισης, καταγγελίες αλλά και το ίδιο της σώμα αφού συμμετείχε στη προγραμματισμένη αποχή συσσιτίου από τις 31/10 και δεν συναίνεσε στη προσπάθεια της βίαιης απέλασης της κάποιες μέρες μετά ενώ συμμετείχε και στην διήμερη απεργία πείνας όλων των κρατουμένων στις 14/12. Η Taleb βιώνει όλη την εκδικητικότητα του ελληνικού κράτους και της αριστερής διαχείρισης του που εφαρμόζει ένα αναβαθμισμένο νομικό οπλοστάσιο που δεν αφήνει περιθώρια στους μετανάστες να διεκδικήσουν την ελεύθερη παραμονή τους στη χώρα. Αφού υιοθέτησε και κινηματικά μέσα από κοινού με τις συγκρατούμενες της η κράτηση της παρατάθηκε, οι αιτήσεις της απορρίφθηκαν χωρίς αιτιολογία και πλέον οδηγείται σε απέλαση γιατί ύψωσε τη φωνή της σε ενάντια σε ένα καθεστώς που τη θέλει αόρατη και πειθήνια, σε μία συνθήκη που δεν διανοείται οι εργάτριες μετανάστριες να αντιδρούν στην αδικία αλλά μόνο να δέχονται ποσότητες βίας, καταπίεσης, εγκλεισμού και κρατικοδίαιτης φιλανθρωπίας. Τελικά η Taleb οδηγείται σε δίκη επειδή αντιστάθηκε στη βίαιη απέλαση της. Όλο αυτό τα διάστημα η συνέλευση των «Αλληλέγγυων κρατουμένων στα νότια» και αρκετοί αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι από τη γύρω περιοχή, την Αθήνα και άλλες πόλεις βρίσκονται δίπλα στην Taleb και στις υπόλοιπες μετανάστριες στον αγώνα τους για βελτίωση των συνθηκών μέχρι την κατάργηση των κέντρων κράτησης.
Είναι απαραίτητο όλοι και όλες να δείξουμε έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη μετανάστρια Sanaa Taleb γιατί ο αγώνας για την ελευθερία της είναι και αγώνας όλων των μεταναστών/στριών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα για τους μελλοντικούς κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Είναι απαραίτητο αυτός ο αγώνας να συνδεθεί με το ευρύτερο μεταναστευτικό ζήτημα, τη διαχείριση του από το κράτος και τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ενάντια στον νέο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Είναι απαραίτητο να σταθούμε μαζί με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ενδυναμώνοντας τους αγώνες τους όχι μέσω φιλανθρωπίας από θέση ισχύος αλλά ισότιμα μέσα από αυτοοργανωμένες δομές που είναι ανταγωνιστικές στις προσταγές των κρατών και του κεφαλαίου. Ενάντια σε κράτη, πολέμους, θρησκείες, σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατικές πολιτικές υποτίμησης.
ΠΟΡΕΙΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 23/1, 12:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗ TALEB, ΤΡΙΤΗ 26/1, 9:00, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
*ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ SANAA TALEB*
*ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ*
*ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ*
Αναρχική συλλογικότητα parekura
Πηγή: parekura.espivblogs.net
