ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Οι εγχώριες και διεθνείς δράσεις και αναφορές για τον μαύρο δεκέμβρη επεκτάθηκαν πέρα του ημερολογιακού δεκεμβριανού ορίου δείχνοντας εμφατικά το σκεπτικό που αποτελούσε τον πυρήνα της πρότασης.
Πως ο μαύρος δεκέμβρης δεν αποτελούσε ένα κάλεσμα για δράσεις με συγκεκριμένο χρονικό όριο, αλλά μια ανοιχτή πρόταση για θεωρητική ζύμωση, ανταλλαγή σκεπτικών, συγχρονισμό και πρακτική εφαρμογή της επιθυμίας μας για επίθεση σε δομές και σύμβολα της εξουσίας όπως και να εκφράζεται αυτή σε κάθε χώρα.
Η υλοποίηση αυτής της πρότασης, όπως και κάθε άλλης δεν αποτιμάται από το ύψος των ζημιών που υπήρξαν, ούτε από τον αριθμό των επιθέσεων που έγιναν, ούτε φυσικά από τη βιαιότητα των μέσων που χρησιμοποιήθηκαν.
Άλλωστε τα μέσα και οι επιθέσεις δεν μπορούν να ιεραρχηθούν ούτε να υπάρξει οποιαδήποτε γραμμική σύνδεση μεταξύ τους χωρίς να υπεισέλθουμε σε λανθάνοντες (ή φανερούς) φετιχισμούς.
Αντίθετα είναι η χρήση κάθε πρόσφορου μέσου που ανάλογα με την αντίληψη, την εφευρετικότητα και την οργανωτικότητα όσων την περατώνουν δημιουργεί το ψηφιδωτό της αντίστασης.
Αυτό που πρωτίστως κρίνει την αξία κάθε παρόμοιας προσπάθειας είναι η σύνδεση που δημιουργείται μεταξύ ανθρώπων που δεν είχαν (και μάλλον ούτε πρόκειται) συναντηθεί ποτέ φυσικά.
Πως άνθρωποι που τους χωρίζουν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις, ιδιαιτερότητες ανάλογα τη γεωγραφική περιοχή, διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου στις ζωές μας συντονίζουν την επιθυμία τους για επίθεση και δημιουργούν συνδετικούς κρίκους και κοινά μέτωπα.
Κάθε προσπάθεια κρίνεται σε βάθος χρόνου και σε σχέση με το κατά πόσο παρήγαγε ζωντανά αποτελέσματα. Γιατί φυσικά τίποτα δεν παραμένει μόνιμα στο ζενίθ, η παρακμή είναι το φυσικό επακόλουθο και της πιο ακμάζουσας διαδικασίας.
Αυτό που μένει τελικά είναι οι σχέσεις που δημιουργούνται και εξελίσσονται και κατά πόσο αυτές μας δίνουν ερεθίσματα βελτίωσης στον πόλεμο που διεξάγουμε.
Πολλοί προβληματισμοί αναπτύχθηκαν για την πρόταση του μαύρου δεκέμβρη και θεωρούμε πως όσοι εμφορούμαστε από συνθετική διάθεση είναι αναγκαίο να αναλύουμε τους προβληματισμούς που τίθενται.
Τα όσα γράφονται παρακάτω αποσκοπούν στην αντιληψιακή ζύμωση με όσους/ες προσέγγισαν κριτικά την πρόταση.
Για όσους/ες έκαναν απλά τυφλή πολεμική δεν έχει νόημα να γραφτεί κάτι.
Υπήρξαν από την αρχή αιτιάσεις πως η πρόταση για μαύρο δεκέμβρη ήταν ανεδαφική επειδή ‘‘σκόπευε να νεκραναστήσει μια εξέγερση’’, ‘‘να προτρέψει σε εξέγερση κατά παραγγελία’’ κ.τ.λ.
Η συνειρμική σύνδεση με τις άγριες και απελευθερωτικές μέρες του δεκέμβρη του ’08 είναι φυσικό επακόλουθο του καλέσματος για τον μαύρο δεκέμβρη.
Και εδώ εξαντλούνται οι συνάφειες μιας εξέγερσης με κάποιο κάλεσμα σε συντονισμό δράσεων.
Οι εξεγέρσεις έχουν το κακό συνήθειο να ξεσπούν απρόβλεπτα ως επακόλουθο μιας τυχαίως δοθείσης αφορμής (που όμως προσλαμβάνεται δυναμικά από διαφορετικά ατομικά και συλλογικά υποκείμενα) και να συμπαρασύρουν στην δίνη τους ευρύτερα κοινωνικά υποσύνολα τα οποία δημιουργούν τα γεγονότα.
Αντίθετα η πρόταση του μαύρου δεκέμβρη σκόπευε στο ελάχιστο ξεπέρασμα της τυχαιότητας προτάσσοντας το συντονισμό μιας σειράς δράσεων από όσες ομάδες, συλλογικότητες ή ακόμη και άτομα αντιλαμβάνονταν την ανάγκη για κάτι τέτοιο.
Οπότε ο μαύρος δεκέμβρης εκ φύσεως δεν θα μπορούσε να είναι εξέγερση, ούτε υπήρξε πρόθεση για κάτι τέτοιο.
Το να συνδέουμε τις φωτιές της εξέγερσης με τις φωτιές κάποιου άτυπου συντονισμού σημαίνει πως εμμένουμε σε μια επιφανειακή ανάγνωση των δράσεων μας, για την ακρίβεια στη θεαματική τους αντανάκλαση.
Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν συγκρίνουμε κάποιον ισχυρό σεισμό με ένα σφοδρό βομβαρδισμό λόγω των καταστροφών που προκαλούν αμφότεροι.
Πρόκειται φυσικά για δυο διαφορετικά φαινόμενα που η καταστροφική τους ικανότητα τα συνδέει μόνο εικονικά.
Η εξέγερση αποτελεί το κορυφαίο γεγονός της κοινωνικής μηχανικής. Είναι το χωροχρονικό διάστημα που οι πρότερες συμβάσεις καταργούνται, ο έλεγχος εκμηδενίζεται, οι βεβαιότητες ελαχιστοποιούνται και όλα τα ενδεχόμενα φαντάζουν ανοιχτά.
Γι’ αυτό και οι εξεγέρσεις δεν είναι επαναλήψιμες αφού η χαοτικότητα ‘‘προστατεύει’’ την ιδιαιτερότητα τους.
Από την άλλη, ο συντονισμός αλλά και κάθε αναβάθμιση της οργάνωσης μας είναι αναγκαία διαδικασία για την αύξηση της διεισδυτικότητας μας στις κοινωνικές διεργασίες, ιδιαίτερα σε εποχές όπως η τωρινή όπου η πρότερη κοινωνική νηνεμία θα διαταράσσεται όλο και συχνότερα από απρόβλεπτες θύελλες.
Η ‘‘προσωποποίηση’’ ή καλύτερα η ‘‘προσωποκεντρική’’ εικόνα του καλέσματος για μαύρο δεκέμβρη ήταν μια άλλη παράμετρος που σύμφωνα με κάποιους λειτούργησε ανασχετικά ως προς την εξάπλωση του χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος (κατά την γνώμη μας).
(Και εξηγούμαστε παρακάτω:)
Κάθε σκεπτικό, ιδέα ή πρόταση που κατατίθεται φέρει αναπόφευκτα τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαίτερες προσεγγίσεις αυτού/αυτών που προτείνει/ουν.
Όπως σε κάθε κινηματική διαδικασία η ολοκλήρωση κάθε σκεπτικού έρχεται με την επεξεργασία, την ανάλυση και τον εμπλουτισμό από άλλους συντρόφους σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.
Και η φιλοδοξία του καλέσματος για μαύρο δεκέμβρη ήταν ακριβώς αυτή. Να εμπλουτιστεί και να συνδιαμορφωθεί από κάθε έναν/μια που θα προέτασσε το διαλεκτικό ξεπέρασμα θεωρητικών προσκολλήσεων μέσω επιθετικών κινήσεων προς κράτος και κεφάλαιο.
Πολλώ δε μάλλον που η πρόταση προερχόταν από δυο φυλακισμένους αναρχικούς.
Είναι πάντα ζητούμενο η ζύμωση και η ώσμωση των αιχμαλώτων μας με άλλα κομμάτια του ανατρεπτικού χώρου. Η κατάθεση προτάσεων προς επεξεργασία εκατέρωθεν είναι ο ουσιαστικότερος τρόπος για να υπερφαλαγγίζουμε τα τείχη που μας κρατούν ξεχωριστά σαν φυσικές παρουσίες.
Μέχρι τώρα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν υπάρξει προτάσεις από αιχμαλώτους αναρχικούς για διοργάνωση εκδηλώσεων, δημιουργία δομών κ.τ.λ. όπως αντίστοιχα σύντροφοι εκτός των τειχών έχουν μοιραστεί προτάσεις τους μαζί μας δίνοντας ουσιαστικό νόημα στην αλληλεγγύη, να ‘‘ερχόμαστε κοντά ο ένας με τον άλλο’’.
Κάτι άλλο που συνδέεται με τον παρακάτω προβληματισμό περί ‘‘προσωποπαγούς’’ καλέσματος είναι το ότι αυτό στην Ελλάδα αγκαλιάστηκε από κομμάτι του χώρου κυρίως ατομικιστικών/μηδενιστικών αναφορών.
Αυτό φυσικά δεν είναι ευθύνη όσων θεώρησαν το συγκεκριμένο κάλεσμα ως μια αφορμή για ένταση των επιθέσεων, ως ευκαιρία για ανταλλαγή σκεπτικών, ως πείραμα στοιχειώδους άτυπης οργάνωσης ή κάτι άλλο πέρα από αυτά.
Δεν ανήκουμε στην τάση της νέας/μαύρης/πρακτικής (ή όποιου άλλου νεολογισμού θέλει να προσθέσει κανείς) αναρχίας.
Όμως η στήριξη κάθε προσπάθειας που αποβλέπει σε θεωρητική διαλλακτική σύνθεση και πρακτική όξυνσης του αναρχικού ανατρεπτικού πολέμου, δεν μπορεί παρά να μας βρίσκει σύμφωνους.
Οι διαχωρισμοί που δημιουργούνται εκατέρωθεν απηχούν κατά κύριο λόγο τις προσωπικές φιλοδοξίες των εμπνευστών τους.
Κάθε τάση έχει τη δική της ιστορική διαδρομή -όχι ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες- και συνεισφορά στη διαμόρφωση συνειδήσεων και επιλόγων. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως αυτές αποτελούν απλά αναλυτικά εργαλεία επεξήγησης της πολυσύνθετης πραγματικότητας που μας περιβάλλει κι όχι το σύνολο της.
Καθένας/μια φωτίζει με το δικό του φακό το μέρος του όλου που θεωρεί πιο οικείο και προσλήψιμο, όλες οι δέσμες μέσα από το πρίσμα της αναρχίας όμως συγκλίνουν στην ατομική και συλλογική απελευθέρωση και την προσπάθεια βίωσης μιας ανεξούσιας ζωής.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, θεωρούμε πως η προσέγγιση ‘‘όλοι οι καλοί χωράνε’’ είναι εκτός από πλήρως αδιεξοδική και επικίνδυνη, καθώς κρύβει κάτω από το χαλάκι ουσιώδεις διαφορές και διαμάχες.
Το μέλλον δανείζεται στοιχεία από το παρελθόν και σίγουρα η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Δεν είναι μακριά ο καιρός που όψιμοι υπέρμαχοι της σύνθεσης και της διαλλακτικής σε κάθε ευκαιρία λασπολογούσαν, συκοφαντούσαν και απαξίωναν ανθρώπους, σχήματα ή και το σύνολο του χώρου πολλές φορές.
Είναι όμως απόλυτα απαραίτητο να αντιληφθούμε πως ο εχθρός δεν κρύβεται στο εσωτερικό μας.
Η πύκνωση των επιθέσεων απέναντι στην κυριαρχία των κρατικών θεσμών και των επιταγών του κεφαλαίου στις ζωές μας όπως και οι πολύπλευρες θεωρητικές εμβαθύνσεις χαράζουν μονοπάτια που απομακρύνονται από την εσωστρέφεια.
Προσφέρουν ένα άγνωστο μεν, αξιόλογο δε έδαφος για ισχυροποίηση της θέσης μας σαν παράγοντα αποσταθεροποίησης του συστήματος.
Και αυτός (θα έπρεπε να) είναι ο στόχος μας.
Άλλωστε η καταστολή δε δίνει δεκάρα για τις μεταξύ μας σκιαμαχίες αλλά αντιλαμβάνεται κάθε πλήγμα που μας δίνει ως πλήγμα στον ‘‘εσωτερικό εχθρό’’ που αξιώνουμε να είμαστε.
Ένα επιτυχημένο σύνθημα λέει: ‘‘Επίθεση πρώτα και πάντα’’. Και οι επιθέσεις δεν είναι μόνο ένοπλες, εμπρηστικές, σπασιματικές, ‘η ακόμη οι μικροφωνικές, οι πορείες, οι (αντι)συγκεντρώσεις κ.τ.λ. που διαταράσσουν σε διάφορους βαθμούς την πραγματικότητα.
Είναι όλα αυτά σαν εκφράσεις της εχθρικής μας κίνησης απέναντι στη δυνάστευση των ζωών μας, αλλά κυρίως είναι οι σχέσεις που διαμορφώνουμε στη μακρά πορεία προς την απελευθέρωση που θέτουν τους όρους της επίθεσης.
Οι παγιωμένες και απόλυτες θέσεις ενδυναμώνουν την εσωστρέφεια και την αυτοαναφορικότητα οδηγώντας σε μια μίζερη ομφαλοσκόπηση και αποδυναμώνοντας τη θέση μας.
Η πολυμορφία δεν νοηματοδοτεί μόνο τη χρήση ΟΛΩΝ των πρόσφορων μέσων για την προώθηση των θέσεων μας αλλά νοηματοδοτείται και από την αναγνώριση πως κάθε επιμέρους σκέψη, ανάλυση και δράση που επιτίθεται στην κυριαρχία ενδυναμώνει τη θέση μας συνολικά.
Η ίδια η κυριαρχία της αλλοτρίωσης που δημιουργεί η ύπαρξη κράτους και κεφαλαίου μας προσφέρει όλους τους λόγους για να εντείνουμε τις επιθέσεις μας.
Ας οπλιστούμε οργανωτικά, αντιληψιακά, υλικά…
Και ας προχωρήσουμε…
Φοίβος Χαρίσης,
Γιώργος Καραγιαννίδης,
Γιάννης Μιχαηλίδης,
Γρηγόρης Σαραφούδης
Πηγή: Contra info
