Υδάτινα σύνορα με Τουρκία. Ανατολικές ακτές, Εφταλού, Συκαμνιά. Κάτω τρίτος – κάπου ανάμεσα στα χωράφια… Ονόματα ασήμαντα, που εύκολα θα ξεχαστούν, ακόμα κι αν καταγράφηκαν πρόσκαιρα από τις κάμερες των διεθνών μήντια, όταν αυτά, παίρνοντας στο κατόπι αστέρες του χόλιγουντ, προσγειώνονταν στην «καρδιά της προσφυγικής κρίσης»…
Μερικοί τόνοι σωσίβια, δεκάδες ναυαγισμένα δουλεμπορικά καΐκια, άλλα τόσα κορμιά πρόχειρα παραχωμένα στη μέση του πουθενά, μακριά από τα πολλά βλέμματα, βυθισμένα στην εκκωφαντική σιωπή τους.
Ακολουθήσαμε τα χνάρια μιας νοητής διαδρομής από ακτές σε στρατόπεδα κράτησης κι από χωράφια σε «μη τόπους» ταφής, με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και με την απορία για το πόση συμπύκνωση βαρβαρότητας, απαξίωσης και χυδαιότητας απέναντι στην ίδια τη ζωή, πόση εκμετάλλευση και απάθεια μπορεί να αντέξει ένα κομμάτι γης στο βόρειο αιγαίο.
Το περίφημο «παράδειγμα της Μυτιλήνης» – μια μακάβρια διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Θα την έλεγες και ανακύκλωση, ανακύκλωση φτηνών και αναλώσιμων υλικών…
Αναδημοσίευση από Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης
